Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια...

Το αντιδραστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την περιστολή των διαδηλώσεων που κατατέθηκε στη Βουλή, θα βρει απέναντι τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα, που οργανώνουν ήδη την απάντησή τους.

Ο στόχος του είναι προφανής: Να βάλει επιπλέον εμπόδια στη λαϊκή διαμαρτυρία και διεκδίκηση, να βάλει στο γύψο τους αγώνες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, όπως προσπάθησαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, για λογαριασμό των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Αντιλαϊκοί σχεδιασμοί με μεγάλη «ουρά»

Η κυβέρνηση λέει ψέματα ότι με το νομοσχέδιο διασφαλίζει το «δικαίωμα του συνέρχεσθαι». Το ακριβώς αντίθετο επιδιώκει και την ίδια ώρα σκόπιμα προσπαθεί να παραπλανήσει με το «διαδηλωσόμετρο» και να καλλιεργήσει εφησυχασμό, λέγοντας ότι οι αυστηροί περιορισμοί και οι απαγορεύσεις δεν ισχύουν για τις μαζικές κινητοποιήσεις, αλλά μόνο για τις ολιγομελείς, που προκαλούν «ασύμμετρη ταλαιπωρία» σε όσους δουλεύουν ή κινούνται στο κέντρο.

Η αλήθεια είναι ότι στο στόχαστρο μπαίνουν συνολικά οι διαδηλώσεις και κυρίως οι μαζικές εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις, που αποτελούν στόχο της κρατικής καταστολής απ' όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις.

Το νομοσχέδιο, εξάλλου, δεν γράφεται σε «λευκή κόλλα». Μετά από μια πρώτη απόπειρα με πρόσχημα τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η προεργασία εντάθηκε από το 2012, με πρωτοβουλία του τότε δημάρχου Αθήνας, ο οποίος διαμαρτυρόταν ότι την προηγούμενη χρονιά (2011) στο κέντρο της Αθήνας γίνονταν καθημερινά τρεις συγκεντρώσεις ή πορείες κατά μέσο όρο. Με πρόσχημα τον «εξορθολογισμό» των διαδηλώσεων, ζήτησε τότε από μια «επιστημονική επιτροπή» να συντάξει ένα σχέδιο νόμου, που ο κορμός του διατηρήθηκε αναλλοίωτος μέχρι σήμερα.

Μόνο που όταν «γεννήθηκε» η ιδέα και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το νομοσχέδιο, το εργατικό - λαϊκό κίνημα έδινε τη μάχη με μαζικές απεργιακές και άλλες διαδηλώσεις ενάντια σε απολύσεις και περικοπές, ενάντια στο ξεθεμέλιωμα δικαιωμάτων και κατακτήσεων, ενάντια στην προσπάθεια του κεφαλαίου, της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων να φορτώσουν την κρίση στο λαό, με το 1ο μνημόνιο που είχε ήδη ψηφιστεί το 2010 και τα άλλα δύο που ακολούθησαν.

Στο δρόμο δεν βρίσκονταν τότε «μερικές δεκάδες διαμαρτυρόμενοι», αλλά δεκάδες χιλιάδες απεργοί και διαδηλωτές. Σύμφωνα με την καταγραφή του ΠΑΜΕ, το 2011 έγιναν 7 πανελλαδικές πανεργατικές απεργίες, οι δύο από αυτές 48ωρες, με πολύ μεγάλη συμμετοχή και με αντίστοιχα απεργιακά συλλαλητήρια στην Αθήνα και σε δεκάδες ακόμα πόλεις.

Την ίδια χρονιά οργανώθηκαν από ταξικά σωματεία, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, πάνω από 15 μεγάλα συλλαλητήρια. Είναι η χρονιά που ξεκίνησε ο πολύμηνος απεργιακός αγώνας των χαλυβουργών, η χρονιά που η μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα χτυπήθηκε από προβοκάτορες και τις δυνάμεις καταστολής, με αποτέλεσμα το θάνατο του οικοδόμου συνδικαλιστή Δ. Κοτζαρίδη.

Την ίδια χρονιά, έγιναν περισσότερες από 440 απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις σε κλάδους και χώρους δουλειάς για οξυμένα προβλήματα των εργαζομένων, σε πολλές περιπτώσεις για την ίδια την επιβίωσή τους. Πάνω από 180 απ' αυτές είχαν επίκεντρο την Αττική.

Ομως, και όλα τα χρόνια που ακολούθησαν στο στόχαστρο της καταστολής, του χτυπήματος από τα ΜΑΤ και τις άλλες δυνάμεις καταστολής, πολλές φορές σε συνεργασία με προβοκατόρικους και παρακρατικούς μηχανισμούς, βρέθηκαν μαζικά, ογκώδη συλλαλητήρια, απεργιακές διαδηλώσεις. Με σχετικά πρόσφατο παράδειγμα το βάναυσο χτύπημα του συλλαλητηρίου ενάντια στην επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μ. Πομπέο, στην Αθήνα, τον περασμένο Οκτώβρη. Δηλαδή, το «διαδηλωσόμετρο» λειτουργεί ήδη και τα κριτήρια είναι αμιγώς πολιτικά...

Αυτό και μόνο είναι αποκαλυπτικό για τις προθέσεις και της σημερινής κυβέρνησης, για τα ψέματα που λέει ότι δεν στοχοποιεί τις μαζικές διαδηλώσεις.

Με κατευθύνσεις της ΕΕ

Η κυβέρνηση της ΝΔ δεν πρωτοτυπεί βέβαια με το νομοσχέδιο που καταθέτει. Η νομοθεσία για τον περιορισμό των διαδηλώσεων είναι μια από τις αιχμές στη στρατηγική της ΕΕ ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα και αντίστοιχες προβλέψεις υπάρχουν σε όλες σχεδόν τις χώρες.

Οι περιορισμοί και τα εμπόδια ξεκινάνε πολύ πριν γίνει μια συγκέντρωση, καθώς σε όλα τα κράτη - 

μέλη απαιτείται να υπάρχει προειδοποίηση από τους διοργανωτές, είτε στις τοπικές αρχές (π.χ. Βέλγιο, Πολωνία, Αυστρία, Σλοβακία, Λετονία, Γαλλία κ.α.) είτε στην αστυνομία (π.χ. Λιθουανία). 

Με τον τρόπο αυτό διασφαλίζεται ότι ένα έκτακτο γεγονός, όπως για παράδειγμα μια αντιλαϊκή κυβερνητική απόφαση, το ξεκίνημα μιας ιμπεριαλιστικής επέμβασης, μια απόλυση σε έναν χώρο δουλειάς, ένα εργατικό ατύχημα κ.ά., δεν μπορεί να απαντηθεί άμεσα με μαζική διαμαρτυρία, δίνοντας χρόνο σε κυβέρνηση και εργοδοσία να «εκτονώνουν» τις αντιδράσεις.

Αλλά και οι υπόλοιπες διαδηλώσεις αποκτούν σχεδόν «επετειακό» χαρακτήρα, αφού οι διοργανωτές πρέπει να περάσουν πολλούς σκοπέλους μέχρι να εξασφαλίσουν την άδεια των αρχών, που αποφασίζουν για το αν θα γίνει ή όχι μια κινητοποίηση και με ποιους όρους!

Επίσης, στο πλαίσιο των κατευθύνσεων της ΕΕ, ενισχύεται το «δικαίωμα» της αστυνομίας να παρεμβαίνει για τη διάλυση μιας διαδήλωσης, μεταξύ άλλων αν δεν πληρούνται οι τυπικοί όροι της προειδοποίησης. Σε ορισμένα κράτη ορίζεται με ακρίβεια ακόμα και η αναλογία διαδηλωτών - αστυνομικών, νομιμοποιούνται η φωτογράφιση και η ηχογράφηση των διαδηλωτών από τις δυνάμεις καταστολής, απαγορεύεται η ταυτόχρονη διεξαγωγή πολλών διαδηλώσεων και τίθενται εξουθενωτικοί περιορισμοί σε ό,τι αφορά τα σημεία συγκέντρωσης και διαμαρτυρίας, σε μια προσπάθεια να μείνουν μακριά από τη λαϊκή διαμαρτυρία κυβερνητικά κτίρια, άλλες υπηρεσίες και θεσμοί του κράτους.

Με αυτά τα ευρωπαϊκά πρότυπα, καμιά διαφωνία δεν έχει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, κινήθηκε μέσα στο «πνεύμα και στο γράμμα» των όσων προβλέπουν όσο ήταν στην κυβέρνηση, φτάνοντας μέχρι το σημείο να απαγορεύσει διαδηλώσεις, όπως έγινε με την επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα το Νοέμβρη του 2016 αλλά και σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις, με αποφάσεις που ανακοίνωνε η ...Τροχαία!

Ενισχύεται το πλαίσιο της καταστολής

Το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις είναι συνέχεια αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων που ψήφισαν η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, για να βάλουν ακόμα περισσότερα εμπόδια στη συλλογική οργάνωση και δράση, ικανοποιώντας αξιώσεις της μεγαλοεργοδοσίας.

Συμπληρώνει το νόμο για την περιστολή του δικαιώματος στην απεργία, που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, μαζί με τη ΝΔ και άλλα κόμματα, τον οποίο επέκτεινε στη συνέχεια η σημερινή κυβέρνηση. Προστίθεται στην τρομοκράτηση των εργαζομένων και την άγρια κρατική καταστολή, με την οποία έρχονται αντιμέτωποι όταν διαδηλώνουν, με τις διμοιρίες των ΜΑΤ έξω από τις πόρτες των επιχειρήσεων, ή με τους αστυνομικούς φραγμούς σε κεντρικούς δρόμους «για λόγους ασφάλειας».

Στη διαμόρφωση και επέκταση αυτού του κατασταλτικού πλαισίου συνέβαλε καθοριστικά ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, όσο κι αν προσπαθεί τώρα να «ξεπλυθεί», δηλώνοντας αντίθετος στο νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να αφαίρεσε τα κάγκελα από την πλατεία Συντάγματος για να συμβολίσει τάχα την «αντικατασταλτική» πολιτική του, όταν έγινε κυβέρνηση, γρήγορα όμως η «φούσκα» έσκασε.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από «τα έργα και τις ημέρες» του; Τις αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα, που ενίσχυαν τους μηχανισμούς αντιμετώπισης και καταστολής του εργατικού κινήματος; Τα επιπλέον εμπόδια στην κήρυξη των απεργιών; Την εφαρμογή των αντιδραστικών διατάξεων του «τρομονόμου»; Τις συλλήψεις φοιτητών για να υπερασπιστεί (όπως και η κυβέρνηση της ΝΔ) το άγαλμα του μακελάρη Τρούμαν; Τη μετατροπή σε ιδιώνυμο αδίκημα της παρεμπόδισης των πλειστηριασμών;

Το χτύπημα με τα ΜΑΤ εκπαιδευτικών, απεργών εργαζομένων και κινητοποιήσεων του ΠΑΜΕ ενάντια στους πλειστηριασμούς; Την κήρυξη δεκάδων απεργιών ως παράνομων και καταχρηστικών; Την ενεργοποίηση των αστυνομικών οχημάτων εκτόξευσης νερού (οι γνωστές «αύρες») μετά από δεκαετίες;

Δεν έχει περάσει άλλωστε πολύς καιρός από το χαρακτηριστικό δημοσίευμα της «Αυγής» στην ηλεκτρονική της έκδοση, που ανήμερα της μαζικής απεργιακής συγκέντρωσης των συνδικάτων στην Αθήνα (18 του περασμένου Φλεβάρη), έγραφε για «κυκλοφοριακό χάος στο κέντρο της Αθήνας», στοιχισμένη πλήρως με όλα τα άλλα αστικά Μέσα που από το πρωί εκείνης της μέρας χτυπούσαν και συκοφαντούσαν με τα ίδια «επιχειρήματα» την απεργία.

Ταλαιπωρία...

Τα περί «ταλαιπωρίας στο κέντρο» είναι προσχηματικά. Πολύ περισσότερο όταν η υπομονή χιλιάδων κατοίκων δοκιμάζεται αυτές τις μέρες από την αποσπασματική και ασχεδίαστη ανάπλαση του κέντρου της Αθήνας, που αποφάσισε η δημοτική αρχή, για να αναβαθμίσει το «τουριστικό προϊόν» χάριν των μεγαλοξενοδόχων και των μεγαλεμπόρων της περιοχής και όχι βέβαια για να βελτιώσει την ποιότητα ζωής των κατοίκων και την κυκλοφορία για όσους κινούνται αναγκαστικά στο κέντρο.

Ταλαιπωρία προκαλούν οι άθλιες και ακριβές αστικές συγκοινωνίες, όπου με ευθύνη του κράτους, ακόμα και σε συνθήκες πανδημίας, ο κόσμος στοιβάζεται καθημερινά σαν τις σαρδέλες, εκτίθεται σε κίνδυνο η δημόσια υγεία. «Ταλαιπωρία» για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα είναι η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, της σημερινής και όλων των προηγούμενων, στα Εργασιακά, στο Ασφαλιστικό, στην Υγεία, στην Παιδεία, στο περιβάλλον, ενάντια στην οποία αγωνίζονται συνδικάτα, εργαζόμενοι και άλλοι φορείς του κινήματος.

Εχει άλλωστε αποδειχτεί ότι η κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης σε όλα τα μέτωπα πάει χέρι χέρι με την ένταση της καταστολής, όπως γίνεται και με αυτό το νομοσχέδιο, που προωθείται ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη μια νέα οικονομική κρίση, η δεύτερη μέσα σε λίγα χρόνια, και «ψήνονται» επικίνδυνες ευρωατλαντικές «διευθετήσεις» στα Ελληνοτουρκικά. Το σήμα που εκπέμπουν επομένως στο λαό είναι «τα κεφάλια μέσα» για να προχωρήσει ανεμπόδιστα ο σχεδιασμός του κεφαλαίου.

Καθόλου τυχαία, μάλιστα, η κυβέρνηση εντάσσει το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις στις «μεταρρυθμίσεις» για τη βελτίωση του «επενδυτικού κλίματος», διαφημίζοντάς το ως ένα από τα 26 που θα ψηφίσει γι' αυτόν το σκοπό μέσα στο καλοκαίρι.

Λογαριάζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Οπως στο παρελθόν, έτσι και τώρα, τα συνδικάτα βρίσκονται σε θέση μάχης για να αποκαλύψουν τις πραγματικές στοχεύσεις του νομοσχεδίου, να απαιτήσουν την απόσυρσή του τώρα και οργανωμένα να το ακυρώσουν στην πράξη. Ας το πάρουν χαμπάρι: Η φωνή του λαού δεν φιμώνεται, όσα νομοσχέδια κι αν φέρουν!