Οι σχεδιασμοί ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή επιβάλλουν λαϊκή ετοιμότητα

Καμιά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα

Στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, στα θέματα που συνδέονται με ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, η κυρίαρχη προπαγάνδα δίνει σκληρή μάχη για να καταγραφούν ως αλήθεια οι θέσεις της εκάστοτε κυβέρνησης και του αστικού πολιτικού συστήματος, ακόμα και στην περίπτωση που αυτή η «αλήθεια» είναι διάτρητη και δεν έχει καμία σχέση με τα πραγματικά γεγονότα, με την αντικειμενική κατάσταση.

Πρόκειται για μεθοδευμένη εξαπάτηση του λαού κι αυτό κάνει σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Ομως, τα γεγονότα είναι «πεισματάρικα», διαψεύδουν την αστική προπαγάνδα. Για παράδειγμα, μέσα από τις διαδοχικές κρίσεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και τη σχετική - προσωρινή εκτόνωση, γεννιούνται νέες κρίσεις, και αναπαράγεται ο «φαύλος κύκλος» γιατί οι αιτίες παραμένουν και οι αιτίες αφορούν τις στρατηγικές επιδιώξεις και τον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων, τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ σε αντιπαράθεση με τη Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν, αλλά και τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του ευρωατλαντικού στρατοπέδου.

Οι αναλύσεις που ξεπερνούν αυτά τα πραγματικά στοιχεία έχουν αποδειχθεί αβάσιμες, δεν υπολογίζουν τους νόμους κίνησης του ιμπεριαλιστικού συστήματος, την ιστορία των κρίσεων στο Αιγαίο, την πολύχρονη κατοχή στην Κύπρο και την Παλαιστίνη και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στην περιοχή.

Στις συνθήκες αυτές είναι πολύτιμη η παρέμβαση του ΚΚΕ, οι αρχές που τηρεί στην ανάλυση των εξελίξεων από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων και είναι ανάγκη οι αρχές αυτές να γίνουν κτήμα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας μας ώστε ο λαϊκός παράγοντας να δυναμώσει τη δράση και να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.

Τα γεγονότα στην περιοχή προειδοποιούν

Η κυβέρνηση Ερντογάν προχωρά σε κλιμάκωση της επιθετικότητας. Δίπλα στην καταπάτηση συριακών εδαφών, δυνάμωσε την επέμβαση στη Λιβύη, έβαλε βάσεις και έδωσε πολιτικο-στρατιωτική στήριξη στην κυβέρνηση Σάρατζ για να προχωρήσει ανατολικά προς την κατάκτηση του πετρελαϊκού κέντρου της Σύρτης, να «καθαρίσει» με τις δυνάμεις του Χάφταρ, οι οποίες στηρίζονται από τη Ρωσία, τη Γαλλία και την Αίγυπτο, που ετοιμάζεται ακόμα και για συνολική πολεμική σύγκρουση.

Παράλληλα, οι τουρκικές δυνάμεις ξαναχτύπησαν στο Βόρειο Ιράκ (Κουρδιστάν) και δεσμεύτηκαν για στρατιωτική στήριξη στο πλευρό του Αζερμπαϊτζάν, που βρίσκεται σε πολεμική αναμέτρηση με την Αρμενία. Στο Αιγαίο συνεχίστηκαν οι υπερπτήσεις, η αμφισβήτηση ελληνικών νησιών και της Συνθήκης της Λοζάνης, μπήκε στο στόχαστρο το πρωτόκολλο του 1926 που καθόρισε τα χερσαία σύνορα στον Εβρο. Στο περιβάλλον αυτό έλαβε χώρα η μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς - μνημείου παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς - σε τζαμί και αναγγέλθηκαν σεισμικές έρευνες του πλοίου «Oruc Reis» στο Καστελόριζο.

Τοποθετήσεις που μιλούν για απομόνωση της Τουρκίας και δεν υπολογίζουν τις γενικότερες γεωστρατηγικές επιδιώξεις της αστικής τάξης των γειτόνων σε μια ευρύτερη περιοχή («Γαλάζια Πατρίδα»), με όπλο την οικονομική και στρατιωτική τους δύναμη, τη στήριξη ή, ανάλογα, την ανοχή που έχουν από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, τη συνεργασία με τη Ρωσία, είναι εντελώς αβάσιμες.

Οι σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ δεν οικοδομήθηκαν επί Προεδρίας Τραμπ αλλά μέσα από τις διαδοχικές κυβερνήσεις Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών, οι οποίες προκειμένου να υπηρετήσουν τις στρατηγικές τους επιδιώξεις διατηρούν σε υψηλό επίπεδο τις συμμαχικές σχέσεις μαζί της παρά τις υπαρκτές αντιθέσεις και τις κατά καιρούς αναταράξεις στο γενικότερο τοπίο του ιμπεριαλιστικού «παιχνιδιού».

Οι ευκαιριακές «κριτικές» παρατηρήσεις των ΗΠΑ σε ακρότητες της τουρκικής κυβέρνησης που προκαλούν προβλήματα σε ισορροπίες στην περιοχή και στην ενιαία δολοφονική δράση του ΝΑΤΟ δεν πρέπει να ξεγελάνε το λαό. Πρόκειται για επιλεγμένες κινήσεις που συμβαδίζουν με την προσπάθεια διαφύλαξης των αμερικανικών σχέσεων με την Ελλάδα, την αξιοποίηση της βάσης της Σούδας και των άλλων βάσεων του θανάτου, την ένταξη των Ναυπηγείων της Σύρου και της Ελευσίνας, των λιμανιών της Αλεξανδρούπολης και της Καβάλας στους αμερικανικούς πολιτικούς, οικονομικούς, στρατιωτικούς σχεδιασμούς που παρακολουθούν τις κινήσεις της Κίνας (π.χ. στο λιμάνι του Πειραιά) και την επέκταση της δραστηριότητας της Ρωσίας.

Οι ΗΠΑ υπολογίζουν τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας στην περιοχή, εκτιμούν το ρόλο της στη Μαύρη Θάλασσα, την ισχυρή παρουσία του τουρκικού στρατού στο ΝΑΤΟ και δουλεύουν συστηματικά για την αποδυνάμωση των ρωσο-τουρκικών σχέσεων. Η πρόσφατη δήλωση του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ περί «διαφιλονικούμενων θαλάσσιων ζωνών» στην Ανατ. Μεσόγειο δεν είναι «γκάφα» αλλά ευθεία βολή υπονόμευσης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, ενώ η διορθωτική (δήθεν) δήλωση του Αμερικανού πρέσβη Πάιατ συνιστά επιβεβαίωση αυτής της πολιτικής και η κυβέρνηση το δικαιολόγησε με αστείους ισχυρισμούς.

«Η Ελλάδα και η Τουρκία είναι σύμμαχοι των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και τα προβλήματα που υπάρχουν στις σχέσεις τους πρέπει να αντιμετωπίζονται με πνεύμα συνεργασίας». Αυτό επαναλαμβάνουν διαρκώς οι Αμερικανοί παράγοντες κι αυτό είναι το «ψητό» της υπόθεσης γιατί μέσα από αυτήν την προσέγγιση εξασφαλίζονται τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Επιμελώς επιχειρείται να αποκρυφτεί η στάση του ΝΑΤΟ, το οποίο προκειμένου να εξασφαλίσει την τουρκική συμμετοχή στη λυκοσυμμαχία ως εργαλείο προώθησης των επιθετικών του σχεδίων φαίνεται ότι «κάνει την πάπια» αλλά πρακτικά ενθαρρύνει, μεθοδικά, τις τουρκικές κινήσεις, στη Συρία, στη Λιβύη, στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο.

Επί της ουσίας, όσο οξύνεται η αντιπαράθεση των ΗΠΑ με την Κίνα και τη Ρωσία και ανακατεύεται η «τράπουλα» στην περιοχή, τόσο ο αμερικανοΝΑΤΟικός ιμπεριαλισμός θα δυναμώνει την πίεση για να εξασφαλίσει την ενότητα της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ και την υλοποίηση των σχεδίων των αμερικανικών μονοπωλίων στην περιοχή. Στην πορεία των εξελίξεων θα ενισχύεται η παρέμβαση για επιδιαιτησία πάνω και κάτω από το τραπέζι για τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και θαλάσσιων ζωνών της Ανατ. Μεσογείου σ' ένα «παζάρι» που οδηγεί στην καταπάτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και στρέφεται κατά του ελληνικού, του κυπριακού και του τουρκικού λαού, κατά των λαών της περιοχής.

Η αλήθεια για την παρέμβαση της ΕΕ

Εκτός από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην ΕΕ εμπαίζοντας τους εργαζόμενους. Καλλιεργήθηκαν προσδοκίες από την επίσκεψη του υπεύθυνου της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, Ζ. Μπορέλ, στην Τουρκία και τη συνάντηση με την ηγεσία της γειτονικής χώρας (6 - 7/7/20). Ο Z. Μπορέλ δήλωσε: «Βρίσκομαι εδώ για να βρεθεί μια λύση στην αντιπαράθεση μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας στην Ανατ. Μεσόγειο (...) Η ΕΕ σχεδιάζει να προχωρήσει σε μια νέα συμφωνία με την Τουρκία, να επικαιροποιήσει τους διμερείς δεσμούς αναφορικά με όλα τα προβληματικά θέματα, ανάμεσα στα οποία η προσφυγική κρίση, η κρίση στη Λιβύη και τη Συρία αλλά και η τελωνειακή ένωση».

Πρόκειται επίσης για διαμεσολάβηση που προωθεί μελετημένα το σενάριο του διαλόγου για τη συνεκμετάλλευση, με τη συμμετοχή της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου όπου αυτό το διάστημα έχει αναδειχθεί «η μοιρασιά των εσόδων» από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων μεταξύ των δύο κοινοτήτων (ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής), καταπατώντας την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ξεπερνώντας ότι στο νησί παραμένει η τουρκική κατοχή για 46 χρόνια και ετοιμάζεται διχοτομική λύση δύο κρατών.

Η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα επαναλαμβάνουν προκλητικά ότι τα προβλήματα π.χ. στο Αιγαίο δεν είναι ελληνοτουρκικά αλλά ευρω-τουρκικά, ότι η Ελλάδα είναι «φρουρός» των ευρωπαϊκών συνόρων. Ομως, ο καθένας που γνωρίζει γεωγραφία μπορεί να κατανοήσει ότι αυτή η προσέγγιση είναι εξωπραγματική και την παίρνει ο άνεμος. Οι θέσεις αυτές χρησιμοποιούνται για τη νομιμοποίηση των παρεμβάσεων της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας, δίπλα στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, με στόχο την ένταξη των προβλημάτων που εκδηλώνονται στις ελληνοτουρκικές σχέσεις στο γενικότερο ιμπεριαλιστικό παζάρι και το στήσιμο διαπραγματεύσεων που καταπατούν εδαφικά δικαιώματα της χώρας.

Την προηγούμενη περίοδο, ο κρατικός προπαγανδιστικός μηχανισμός επιδόθηκε σε μεγάλη προβολή της «σημασίας» του Συμβουλίου των Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ (15/7) και καλλιεργήθηκαν προσδοκίες για μέτρα κατά της τουρκικής επιθετικότητας, αλλά «άνθρακες ο θησαυρός». Το Συμβούλιο τελείωσε χωρίς τίποτα ιδιαίτερο και το παραμύθι παρατάθηκε για τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ (17 - 21/7), αλλά κι εδώ συνειδητή εξαπάτηση. Γιατί το βασικό ζήτημα ήταν η συμφωνία - συμβιβασμός για το αντιλαϊκό «Ταμείο Ανάκαμψης» και δεν απασχόλησαν καν τους Ευρωπαίους ηγέτες οι επικίνδυνες αποφάσεις της Τουρκίας στην περιοχή. Λίγο μετά τη Σύνοδο Κορυφής εκδόθηκε η NAVTEX για έρευνες του «Oruc Reis» στο Καστελόριζο. Τώρα ως εργαλείο αποπροσανατολισμού του λαού έριξαν το νέο προπαγανδιστικό «τρικ», για ειδική συνάντηση κορυφής της ΕΕ το Σεπτέμβρη και σύνοδο των κρατών του Νότου με πρωτοβουλία του Μακρόν. Αυτό όμως που μετράει είναι οι ισχυρές σχέσεις ΕΕ - Τουρκίας, οι οικονομικές δραστηριότητες που ξεπερνούν τα 250 δισ. ευρώ.

Η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα χαιρέτισαν τις πρωτοβουλίες της Γερμανίας που έχει την ευθύνη της προεδρίας της ΕΕ και έχει πάρει πάνω της την υπόθεση του συμβιβασμού ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Περισσεύουν οι στημένες αναλύσεις που τροφοδοτήθηκαν από τη μεσολάβηση της Γερμανίας για την τηλεφωνική συνομιλία Μητσοτάκη - Ερντογάν (26/6) και τη μυστική τριμερή συνάντηση στο Βερολίνο (14/7) που δεν είναι καθόλου τυπική, όπως παρουσιάστηκε. Οι δηλώσεις του Ι. Καλίν, εκπροσώπου του Ερντογάν, είναι χαρακτηριστικές. Ο Ι. Καλίν αναφέρθηκε στα ζητήματα του Αιγαίου, της υφαλοκρηπίδας, των θαλάσσιων αρμοδιοτήτων, της αποστρατικοποίησης των νησιών, στο θέμα των ερευνών και γεωτρήσεων στις «αμφιλεγόμενες περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου», όπως είπε, και άλλα.

Η Γερμανία έχει (μεγάλα) κοινά συμφέροντα με την Τουρκία. Περίπου 3,5 εκατ. άνθρωποι τουρκικής καταγωγής διαμένουν στη χώρα αυτή. Το Προσφυγικό είναι κρίσιμο στοιχείο συναλλαγής ανάμεσα στην ΕΕ, ιδίως τη Γερμανία, και την Τουρκία. 4.500 γερμανικές επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται στη γειτονική χώρα.

Με βάση στοιχεία της Eurostat, την περίοδο 2009 - 2019 η Γερμανία ήταν ο μεγαλύτερος εισαγωγέας αλλά και ο μεγαλύτερος εξαγωγέας εμπορευμάτων στην Τουρκία ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ. Τους πρώτους 8 μήνες του 2019 η Τουρκία αγόρασε από τη Γερμανία οπλισμό αξίας 250,4 εκατ. ευρώ.

Οι δυνάμεις της ευρω-λαγνείας έχουν δώσει τα «ρέστα» τους στην προβολή της «συνεισφοράς» της Γαλλίας και του Μακρόν «στο πλευρό της Ελλάδας». Ομως, το βασικό ζήτημα είναι πως η Γαλλία κοιτάζει τα δικά της συμφέροντα, που σ' αυτήν τη φάση των εξελίξεων συναντιούνται με τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, γιατί η γαλλική αστική τάξη είναι σε ανταγωνισμό με την τουρκική στην Ανατ. Μεσόγειο και ιδιαίτερα στη Λιβύη για τον έλεγχο της πολύπαθης αυτής χώρας και του ενεργειακού της πλούτου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Γαλλία πρωτοστάτησε στη στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη το 2011 και έχει μεγάλες ευθύνες για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη χώρα. Η Γαλλία ανησυχεί για την επέκταση των τουρκικών συμφερόντων στην Αλγερία και την Τυνησία, γενικότερα στη Β. Αφρική. Βεβαίως, οι σχεδιασμοί αλλάζουν και οι συμμαχίες διαταράσσονται, όπως δείχνει και η συζήτηση για την ακύρωση της αγοράς των γαλλικών φρεγατών «Belh@rra» από την ελληνική κυβέρνηση, που προσβλέπει σε παρόμοια συνεργασία με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

Τα συμπεράσματα από αυτά τα γεγονότα είναι πολύτιμα

Οι επιλογές της ελληνικής αστικής τάξης, της κυβέρνησης της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων αστικών κομμάτων είναι η βαθύτερη ενσωμάτωση της χώρας στους ευρωατλαντικούς μηχανισμούς και η καλλιέργεια απατηλών προσδοκιών ότι η παρέμβασή τους στις ελληνοτουρκικές σχέσεις μπορεί να δώσει διέξοδο, να εξασφαλίσει την ειρήνη, την ασφάλεια και τη σταθερότητα στην περιοχή. Πρόκειται για μύθο που είναι ανάγκη να απορριφθεί από το λαό, να καταρριφθεί γιατί περιέχει πολύ επικίνδυνα στοιχεία.

Το βασικό ζήτημα είναι ότι τα προβλήματα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις γεννιούνται και οξύνονται ενώ τα δύο αυτά καπιταλιστικά κράτη είναι βουτηγμένα μέχρι το λαιμό μέσα στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Οι εξελίξεις δεν αφήνουν περιθώρια για αναμονή και αυταπάτες. Μέσα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με ετοιμοπόλεμες αμερικανικές βάσεις και τη μετατροπή της χώρας σε ιμπεριαλιστικό ορμητήριο, δυναμώνει η τουρκική επιθετικότητα, και η ελληνική κυβέρνηση - όπως και οι προηγούμενες - εμπλέκει συνεχώς τη χώρα πιο βαθιά στους πολεμικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή και παίρνει μέρος σε ιμπεριαλιστικές αποστολές στο εξωτερικό.

Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες εκδόθηκε και η πρόσφατη τουρκική NAVTEX που άνοιξε το δρόμο για έρευνες του πλοίου «Oruc Reis» στην περιοχή του Καστελόριζου και η κατάσταση που διαμορφώθηκε με τη διάταξη μεγάλου αριθμού πολεμικών πλοίων (και από τις δύο πλευρές) και τη γενικότερη στρατιωτική ετοιμότητα, περιείχε στοιχεία θερμού επεισοδίου ή δεν απείχε πολύ από αυτό. Ετσι, η κατάχρηση της έννοιας της αποκλιμάκωσης συσκοτίζει την ουσία αυτών των γεγονότων. Η τουρκική ηγεσία μετράει τα δεδομένα, χρησιμοποιεί ελιγμούς αφού έχει πάρει πρώτα εγγυήσεις κι αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό. Οποιος ερμηνεύει την αναστολή των ερευνών του «Oruc Reis» ως αποτέλεσμα αναδίπλωσης και φόβου από τις παρεμβάσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ είναι «βαθιά νυχτωμένος».

Τα προβλήματα παραμένουν γιατί είναι ενεργές οι αιτίες τους. Οι υπερπτήσεις συνεχίζονται, στην κυπριακή ΑΟΖ προσεγγίζει το ερευνητικό «Barbaros», όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά και για το λόγο αυτό τοποθετήσεις κυβερνητικών στελεχών που καταμετρούν «δύο ήττες στον Ερντογάν», υπονοώντας τον Εβρο και τα πρόσφατα γεγονότα στην Ανατ. Μεσόγειο υπηρετούν σκοπιμότητες και τροφοδοτούν ύπουλο εφησυχασμό για το ρόλο των «μεγάλων δυνάμεων» και την παρέμβασή τους. Επιπλέον, υποτιμούν τη στρατηγική της Τουρκίας για τη δημιουργία τετελεσμένων και την αξιοποίησή τους στη συνέχεια.

Οι εξελίξεις μαρτυρούν ότι με εφόδιο το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο η τουρκική ηγεσία θα συνεχίσει τις προκλητικές ενέργειες και η αμφισβήτηση του πρωτοκόλλου του 1926 στον Εβρο και της Συνθήκης της Λοζάνης θα επανέλθει με μεγαλύτερη ένταση, μέχρι να υλοποιηθεί ο στόχος της εφ' όλης της ύλης διαπραγμάτευσης για τη συνεκμετάλλευση μέσω ή χωρίς το Δικαστήριο της Χάγης, με την «εποπτεία» των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Η κυβερνητική πρακτική παγιδεύει τη χώρα σε επιλογές που χαρακτηρίζονται από απαράδεκτους συμβιβασμούς, οι οποίοι αξιοποιούνται από την τουρκική ηγεσία. Αυτό έγινε με την ελληνο-ιταλική συμφωνία, που ο πρωθυπουργός αποκάλεσε «ιστορική». Η συμφωνία αυτή αφομοιώθηκε μέσα στη δίνη των εξελίξεων στην περιοχή και το πιο σημαντικό της στοιχείο είναι η μειωμένη επήρεια των Στροφάδων και των Διαπόντιων νησιών (που κατέχουν στρατηγική θέση στο Ιόνιο Πέλαγος, στο «τριεθνές», Ελλάδα - Ιταλία - Αλβανία) και η παραχώρηση κυριαρχίας στην Ιταλία (για 6 μίλια) - τουλάχιστον για την αλιεία - στην περίπτωση της επέκτασης της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια, με τοποτηρητή την ΕΕ, και την Κοινή Αλιευτική Πολιτική της.

Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι διαπραγματεύσεις με την Αίγυπτο, στις οποίες συζητείται μερική οριοθέτηση της ΑΟΖ, που πετάει έξω το Καστελόριζο και ακυρώνει τα θαλάσσια σύνορα Ελλάδας - Κύπρου, ενώ έχει τεθεί στο τραπέζι το θέμα της μειωμένης επήρειας της Κρήτης, της Κάσου, της Καρπάθου και της Ρόδου.

Στο πλαίσιο των παζαριών η κυβέρνηση υποθάλπει τη βρώμικη θεωρία του «μαξιμαλισμού», που αναμασούν διάφορα παπαγαλάκια στα Μέσα Ενημέρωσης, τα οποία υποβαθμίζουν προκλητικά το Καστελόριζο ως τμήμα της ενιαίας ελληνικής επικράτειας που έχει τα ίδια δικαιώματα με την ηπειρωτική χώρα.

Συνολικά, τα γεγονότα υπογραμμίζουν τη στρατηγική σύμπλευση της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ. Οι επιμέρους διαφοροποιήσεις δεν αλλάζουν αυτήν τη διαπίστωση. Η θέση π.χ. που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ περί κυρώσεων της ΕΕ σε βάρος της Τουρκίας έχει δοκιμαστεί και είναι εφεύρημα που καλλιεργεί αυταπάτες για το ρόλο της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας. Το ίδιο ισχύει για τη θέση του περί σύγκλησης του Συμβουλίου πολιτικών αρχηγών στο έδαφος της υποστήριξης της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» των ελληνικών μονοπωλίων, της πολιτικής των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, της αναπαραγωγής του αστικού δόγματος της λεγόμενης «εθνικής ομοψυχίας», που αποτελεί το όχημα χειραγώγησης και εγκλωβισμού του λαού στην κυρίαρχη πολιτική. Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ περί μερικής επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια, στο Ιόνιο Πέλαγος και την Κρήτη, εκτός του ότι αξιοποιείται από την Τουρκία για να δικαιολογήσει τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, αναδεικνύει ένα γενικότερης σημασίας ζήτημα. Το δικαίωμα της Ελλάδας, όπως και κάθε κράτους, για την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια σύμφωνα με τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, μπαίνει στις μυλόπετρες των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και ανταγωνισμών, γίνεται μοχλός συναλλαγών και δεν μπορεί να υπηρετήσει τα συμφέροντα του λαού μας και των άλλων λαών.

Κοινή πάλη ΚΚΕ - ΚΚ Τουρκίας

Το ΚΚΕ τεκμηριώνει τις θέσεις του μέσα από τα πραγματικά γεγονότα, που τονίζουν ότι ο λαός δεν 

 πρέπει να δείξει καμιά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και σε κάθε αστική κυβέρνηση ή κόμμα που εμπλέκει τη χώρα στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανακηρύσσει σωτήρες τις δυνάμεις που ευθύνονται για τους πολέμους στην περιοχή.

Η Κοινή Ανακοίνωση του ΚΚΕ και του ΚΚ Τουρκίας θέτει πολύ σοβαρά ζητήματα και δείχνει την κατεύθυνση της πάλης των λαών της γειτονιάς μας.

Τα δύο ΚΚ τάσσονται ενάντια σε θερμό επεισόδιο και πολεμική εμπλοκή, ενάντια στις παραβιάσεις των συνόρων και στην αμφισβήτηση των διεθνών Συνθηκών που τα καθορίζουν. Παλεύουν για την αποδέσμευση των δύο χωρών από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, για την εκδίωξη των αμερικανικών και ΝΑΤΟικών βάσεων.

Το ΚΚΕ και το ΚΚΤ δηλώνουν ότι οι λαοί της Τουρκίας και της Ελλάδας δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους. Εχουν συμφέρον να διεκδικήσουν να ζούνε ειρηνικά και να παλεύουν για το δικό τους μέλλον, κόντρα στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, στα καπιταλιστικά κέρδη, που οδηγούν σε εντάσεις, ακόμα και σε πολεμική σύγκρουση. Για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, το «ξερίζωμα» των αιτιών που οδηγούν τους λαούς στην «κρεατομηχανή» του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Του Γιώργου ΜΑΡΙΝΟΥ*
*Ο Γιώργος Μαρίνος είναι μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ