Πάρτο αλλιώς…

Εγώ, πρώτη φορά χαίρομαι που θα πάω σχολείο. Βιάζομαι να δω τους συμμαθητές μου με τις μάσκες τους.

Θα έχει πολύ γέλιο να βγαίνουν οι λέξεις όπως στο «σπασμένο τηλέφωνο». Να μη ξέρεις μάθημα και να κάνεις πως ξέρεις, μιλώντας αλαμπουρνέζικα.


Τι να σου πει κι η δασκάλα, ότι δε διάβασες;

Τι να καταλάβει από λέξεις μόνο με χαλασμένα σύμφωνα! Πολλή πλάκα θα έχει.

Λίγο το διάλειμμα με στενοχωρεί που δεν θα μπορώ να σφαλιαρώνω τον Μανωλάκη και να τσιμπάω τη Σοφούλα.

Ούτε κουτσό θα παίζουμε, ούτε σκοινάκι μόνο θα τρέχουμε μόνοι μας χωρίς ξεπερασούρες. Και στην τάξη σε ποιον θα δείχνω τις καρικατούρες μου που ο κολλητός μου θα κάθεται ένα θρανίο πιο πίσω ή πιο μπροστά.

Μήπως έχει δίκιο ο μπαμπάς μου που όλη μέρα βρίζει: «γαμώ το φελέκι τους, γαμώ»;

Κι η μαμά μου: «Όλα τάχει η Μαριορή, ο φερετζές της λείπει».

Αυτό το λέει για τα παγούρια που μας χάρισε ένας Μέγας Ευεργέτης.

Κι εγώ σκέφτομαι τι κόλπο να βρούμε να πίνουμε από το παγουράκι μας, με τη μάσκα στη μούρη.

Τελικά, νομίζω πως έχει ενδιαφέρον αυτή η σχολική χρονιά, κι ας λένε οι δικοί μου.

Ελένη Γερασιμίδου