Το «ενδιαφέρον»

Με αφορμή την επανέναρξη των «διερευνητικών επαφών» Ελλάδας - Τουρκίας, υπό την «υψηλή εποπτεία» του ΝΑΤΟ και των ΕΕ - Γερμανίας, όπως και την επικείμενη επίσκεψη Πομπέο, η κυβέρνηση διαφημίζει το «ενδιαφέρον» του «διεθνούς παράγοντα» για τα Ελληνοτουρκικά και παρουσιάζει την παρέμβαση των ΑμερικανοΝΑΤΟικών ως «εγγύηση» τάχα για την ειρήνη, την ασφάλεια και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Η αλήθεια όμως δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από το ευρωατλαντικό αυτό παραμύθι, που χρεοκοπεί πανηγυρικά εδώ και μήνες.

Για να το διαπιστώσει κανείς, αρκεί να ρίξει μια ματιά στα ...χειροπιαστά αποτελέσματα που έχει η «υπερδραστηριοποίηση» των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ το τελευταίο διάστημα στην περιοχή. Σε ό,τι αφορά συγκεκριμένα τα Ελληνοτουρκικά, μόνο το 10μηνο που μας πέρασε «μετράμε»:

Πρώτον, την υπογραφή του ανυπόστατου μνημονίου Τουρκίας - Λιβύης για τον καθορισμό ΑΟΖ, που «γκριζάρει» μια τεράστια θαλάσσια έκταση νότια της Ρόδου, της Καρπάθου και της Κρήτης, αφαιρώντας με το «έτσι θέλω» από τα ελληνικά νησιά οποιαδήποτε επιρροή σε θαλάσσιες ζώνες. Και ενώ το συγκεκριμένο σύμφωνο υπεγράφη για να δημιουργήσει τετελεσμένα στα Ελληνοτουρκικά, το ΝΑΤΟ, που βλέπει την επέμβαση της Τουρκίας στη Λιβύη ως το βασικό μέσο ανάσχεσης της ρωσικής επιρροής, κάνει πλάτες στις τουρκικές διεκδικήσεις και οι ΗΠΑ σφυρίζουν αδιάφορα, μιλώντας για ...«μη παραγωγικές» συμφωνίες!

Δεύτερον, τον τελεσίδικο χαρακτηρισμό της περιοχής ανατολικά του 25ου Μεσημβρινού ως «διαφιλονικούμενων υδάτων», όπως αναφέρονται πλέον επίσημα από την αμερικανική διπλωματία. Με άλλα λόγια, τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο εξισώνονται ρητά με τις διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης, μπαίνουν ανοιχτά στο «ζύγι» των ιμπεριαλιστικών παζαριών για να προχωρήσουν τα σχέδια συνεκμετάλλευσης στην περιοχή.

Τρίτον, τις συμφωνίες σκοπιμότητας που έσπευσε να υπογράψει η κυβέρνηση με Ιταλία και Αίγυπτο για τις ΑΟΖ. Η πρώτη προβλέπει τσεκουρωμένη επήρεια για ορισμένα νησιά στο Ιόνιο και η δεύτερη, που είναι μερική, αφήνει εκτός ολόκληρη την περιοχή ανατολικά του 28ου Μεσημβρινού, κόβοντας στα μισά τη Ρόδο, ενώ η οριοθέτηση δεν γίνεται με βάση τη μέση γραμμή. Και να σκεφτεί κανείς ότι οι συμφωνίες αυτές χαρακτηρίζονται από την κυβέρνηση και τους «υψηλούς συμμάχους» της «οδηγός» για τις διευθετήσεις και με την Τουρκία.

Τέταρτον, έναν ΝΑΤΟικό μηχανισμό - «πλατφόρμα» ώστε οι «διαφορές να επιλύονται σε συμμαχικό πνεύμα». Επισφραγίζεται έτσι ότι οι «διευθετήσεις» ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία θα έχουν ως βασικό άξονα τη διατήρηση της ΝΑΤΟικής συνοχής στην περιοχή απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, βάζοντας στο κρεβάτι του Προκρούστη τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Η πείρα από τον ΝΑΤΟικό «ενιαίο επιχειρησιακό χώρο» στο Αιγαίο είναι διδακτική.

Πέμπτον, την επανέναρξη των διερευνητικών επαφών Ελλάδας - Τουρκίας, κάτω από αμερικανοΝΑΤΟική ομπρέλα, που ανεξάρτητα από την εξέλιξη και κατάληξή τους αποτελούν αποδεδειγμένα το πεδίο όπου το σύνολο των αξιώσεων της τουρκικής αστικής τάξης αποκτούν «υπόσταση». Πολλά από τα «γκριζαρίσματα» της Τουρκίας στην περιοχή κατοχυρώθηκαν ως τετελεσμένα σε προηγούμενες φάσεις αυτών των διερευνητικών επαφών, που κατέληξαν ακόμα και σε συμφωνίες για την αναγνώριση «ζωτικών συμφερόντων» της Τουρκίας στην περιοχή.

Εκτον, τη δρομολόγηση νέων αρνητικών εξελίξεων στο Κυπριακό, με την άρση του αμερικανικού εμπάργκο όπλων, που συνδέεται από «συστάσεις» για μείωση της ρωσικής παρουσίας στο νησί, σχέδια εγκατάστασης κι άλλων ξένων βάσεων, αναθέρμανση των διεργασιών για το Κυπριακό με βάση τα διχοτομικά σχέδια που βρίσκονται στο τραπέζι.

Ολα τα παραπάνω προϊδεάζουν για το τι περιμένει το λαό από την «ενεργοποίηση» και παρέμβαση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, από τα σχέδια, τα παζάρια και τις συμφωνίες που έχουν στον πυρήνα τους τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων και γι' αυτό οδηγούν ολοταχώς σε επώδυνους συμβιβασμούς, που με τη σειρά τους προετοιμάζουν τον επόμενο γύρο αμφισβητήσεων και συγκρούσεων.

Για το λαό η μόνη παρέμβαση που μπορεί να καθορίσει προς όφελός του τις εξελίξεις είναι η δική του, σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και την πολιτική της εμπλοκής στα επικίνδυνα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Για να σπάσει ο «φαύλος κύκλος» και να ξεριζωθεί η «πηγή» του προβλήματος, η εξουσία και η οικονομία του κεφαλαίου, η συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και ενώσεις.