Η κόκκινη Πότα των νησιών της εξορίας

Η Πότα στη Μακρόνησο

«Αυτό ήταν το Α' Τάγμα, που το έλεγαν και "Κόκκινο", και εκεί κρατούνταν οι πιο επικίνδυνοι οπλίτες, στο Β' Τάγμα ήταν οι "συμπαθούντες" και στο Γ' οι "ύποπτοι". Ειδικά στο πρώτο, η βία και τα ψυχολογικά και σωματικά βασανιστήρια ήταν μια φριχτή καθημερινότητα, που πάει να πει ξύλο με σύρματα, με καδρόνια και ξύλα μπαμπού. Έκαναν φάλαγγα, ψυχρολουσίες, υποχρέωναν τους κρατούμενους να είναι ακίνητοι επί ώρες στον ήλιο και στο κρύο, τους έκαιγαν με πυρωμένα σίδερα και τσιγάρα, τους κρατούσαν
ακόμη και μέρες όρθιους, τους έβαζαν να κουβαλάνε τεράστιους βράχους, και όλα αυτά για να τους κάνουν να αποκηρύξουν τις ιδέες τους. Υπήρχαν φορές που δεν έδιναν φαγητό για 12 μέρες».

Μια ζωντανή περιγραφή των ψυχολογικών και σωματικών βασανιστηρίων που υπέστησαν οι εξόριστοι και ιδιαίτερα οι εξόριστες γυναίκες στη Μακρόνησο, καταγράφει με την πένα της η Σεμίνα Διγενή, μέσα από τη μαρτυρία και τα λόγια της Μακρονησιώτισσας Πότας Κακκαβά, την οποία ξανασυνάντησε στην εκδήλωση για τα αποκαλυπτήρια του μνημείου του ΚΚΕ στη Μακρόνησο.

Γυναίκες της εξορίας

Οι εικόνες που μένουν χαραγμένες στο νου εκείνων που πέρασαν από τα ματωμένα χώματα της Μακρονήσου και μεταφέρονται στον αναγνώστη μέσα από την προσωπική μαρτυρία, δείχνουν ζωντανά, λες και ήταν χτες, τη βία, τη λύσσα και τη μανία με την οποία το αστικό κράτος ξέσπασε τη βαρβαρότητά του απέναντι στους εξόριστους για να κάμψει το φρόνημά τους, για να σπάσει την αντίστασή τους, για να τσακίσει τον αγώνα τους. Αλλά δείχνουν και την περήφανη στάση χιλιάδων κομμουνιστών και αγωνιστών, που αντλώντας δύναμη από τα ιδανικά της πάλης για ν' ανθρωπεύσει ο άνθρωπος, μετέτρεψαν το Νταχάου της Μεσογείου σε σύμβολο του ηρωισμού και του ηθικού τους μεγαλείου.

Ολόκληρο το κομμάτι της Σεμίνας Διγενή μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά ΕΔΩ.