Αντιλαϊκός «κρίκος»

 

Ενας ακόμα κρίκος στη μακρά αλυσίδα της πολιτικής στήριξης του κεφαλαίου από την κυβέρνηση, που φορτώνει στο λαό τα βάρη και της νέας οικονομικής κρίσης, είναι ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2021, το προσχέδιο του οποίου κατατέθηκε τη Δευτέρα στη Βουλή.

Αν και το προσχέδιο μιλάει για «εξαιρετικά υψηλή αβεβαιότητα στις προβλέψεις», εξαιτίας της πανδημίας και των γεωπολιτικών εξελίξεων, το μόνο βέβαιο είναι ότι ετοιμάζονται να στείλουν ξανά το λογαριασμό στο λαό, προκειμένου να ανακάμψει το κεφάλαιο.

Τα παραδείγματα που το επιβεβαιώνουν είναι πολλά: Σε έναν ακόμα προϋπολογισμό, η φοροληστεία των λαϊκών νοικοκυριών συνεχίζεται ακάθεκτη. Οι συνολικοί φόροι προβλέπεται να απογειωθούν κατά 4,95 δισ. ευρώ, στα 49,5 δισ., με τους επιχειρηματικούς ομίλους να πληρώνουν λιγότερο από το 7%!

Αντίστροφα, οι νέες περικοπές σε συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες μεταφράζονται σε διατήρηση και επέκταση των φοροελαφρύνσεων, απαλλαγών και άλλων διευκολύνσεων προς τους επιχειρηματικούς ομίλους. Οπως με τα 816 εκατ. ευρώ που προβλέπονται από τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των μισθωτών και τα οποία, εκτός όλων των άλλων, ανοίγουν νέες τρύπες στα ρημαγμένα Ταμεία.

Ο προϋπολογισμός περιγράφει επίσης αδρά τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που θα αποτυπωθούν «με το νι και με το σίγμα» στο «Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης 2021 - 2023», όταν η κυβέρνηση το καταθέσει στην Κομισιόν, για να ξεκινήσουν οι εκταμιεύσεις του «Ταμείου Ανάκαμψης».

Πρόκειται για χρήματα που θα διοχετευθούν εξολοκλήρου για να στηριχτούν με επιχορηγήσεις και δάνεια οι επενδύσεις των ομίλων, την ίδια ώρα που νοσοκομεία και σχολεία στενάζουν από τις ελλείψεις, εν μέσω μάλιστα πανδημίας. Να σημειωθεί ότι η συμβολή του Ταμείου στην ανάκαμψη της οικονομίας την επόμενη χρονιά υπολογίζεται στο 2% του ΑΕΠ. Τι θα κερδίσει όμως ο λαός;

Απολύτως τίποτα! Αντίθετα, θα χάσει κιόλας. Γιατί όπως δείχνει και το πόρισμα της «Επιτροπής Πισσαρίδη», ο σχεδιασμός αυτός στην «πίσω όψη» γράφει νέα σκληρά αντεργατικά μέτρα, παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης, πλειστηριασμούς και φτώχεια για το λαό, επιτάχυνση των αναδιαρθρώσεων για το αστικό κράτος, που είναι από χέρι εχθρικό απέναντι στο λαό και τις ανάγκες του.

Το προσχέδιο του προϋπολογισμού «υπενθυμίζει» επίσης ότι «η θετική αξιολόγηση των αιτήσεων πληρωμών» που θα υποβάλει η κυβέρνηση στην Κομισιόν «θα εξαρτηθεί από την ικανοποιητική εκπλήρωση των σχετικών οροσήμων και στόχων».

Ουσιαστικά ομολογείται ότι προϋπόθεση για την εκταμίευση των χρημάτων είναι η κλιμάκωση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, με τα κριτήρια που προβλέπονται τόσο από την «κανονικότητα» των Ευρωπαϊκών Εξαμήνων όσο και από την ενισχυμένη «μεταμνημονιακή» εποπτεία, που άφησε παρακαταθήκη η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Εικόνα από το μέλλον είναι και όσα καταγράφονται στο προσχέδιο του προϋπολογισμού ως απολογισμός του κρατικού πακέτου στήριξης, ύψους 21,5 δισ. ευρώ (δημοσιονομικά μέτρα, αναβολή φόρων και παροχή ρευστότητας), που έχει ήδη τεθεί σε εφαρμογή για τους ομίλους, στο όνομα της αντιμετώπισης των συνεπειών της πανδημίας. Η «θετική επίδραση» του πακέτου στην οικονομία εκτιμάται στο 6% του ΑΕΠ.

Αλλά ποια ήταν η επίδραση των μέτρων αυτών για το λαό; Ξήλωμα δικαιωμάτων, ξεσάλωμα της εργοδοσίας στους χώρους δουλειάς, νέα αντεργατικά μέτρα, φόροι που θα βρουν μπροστά τους τα λαϊκά στρώματα. Χώρια που την ίδια περίοδο, τα λαϊκά στρώματα πλήρωσαν το 97% σχεδόν των εσόδων του κράτους, έναντι μόλις του 3% που πλήρωσαν οι μεγάλες επιχειρήσεις!

Αυτό είναι το τίμημα για να περιοριστούν οι ζημιές των ομίλων από τη νέα οικονομική κρίση, στην οποία επιδρά η πανδημία. Το ίδιο τίμημα όμως προβλέπει για το λαό και η «εναλλακτική» τάχα πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, που ζητάει «περισσότερα και νωρίτερα» για τους επιχειρηματικούς ομίλους και «διάχυση» σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, με παράταση των δημοσιονομικών «διευκολύνσεων» από την ΕΕ, ώστε να είναι πιο εύκολη η διαχείρισή τους και να μην κινδυνεύσει η «κοινωνική συνοχή».

Απέναντι σ' αυτές τις εξελίξεις, ο λαός δεν έχει ούτε λεπτό για ξόδεμα. Μόνο με τον αγώνα του κάτω από το σύνθημα «Πληρώσαμε πολλά, δεν θα πληρώσουμε ξανά» μπορεί να ξηλώσει την αλυσίδα που κρατάει δεμένο τον ίδιο και τις ανάγκες του, στο βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Κι αυτό θα διαδηλώσει μαχητικά στις 13 Οκτώβρη.