Το "Golden Dawn Girls", το βραβευμένο ντοκιμαντέρ του Νορβηγού Håvard Bustnes , είναι και πάλι δραματικά επίκαιρο.
Με την καταδίκη των χρυσαυγιτών και τις επικείμενες φυλακίσεις των ηγετικών στελεχών, η ιστορία των γυναικών της Χρυσής Αυγής και του πώς είχαν πάρει τα ηνία της οργάνωσης όταν οι άνδρες συνελήφθησαν το 2013, μετά την άνανδρη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, είναι διδακτική και ταυτόχρονα σοκαριστική.
Ο σκηνοθέτης καταγράφει την καθημερινότητα τριών γυναικών, της Ουρανίας (κόρη Νίκου Μιχαλολιάκου), της Τζένης (σύζυγος Γιώργου Γερμενή) και της Δάφνης (μητέρα Παναγιώτη Ηλιόπουλου), όσο η διευθυντική ομάδα της εγκληματικής οργάνωσης ήταν προφυλακισμένη στις φυλακές Κορυδαλλού.
Με ανθρωπιστική επιμονή, που μπορεί να ενοχλήσει τους υποψιασμένους και τους πολέμιους του κατευνασμού, αλλά και προσπαθώντας να μην διακοπούν τα γυρίσματα, ο Håvard Bustnes αναζητά (μάταια) το ανθρώπινο στοιχείο πίσω από τις γυναίκες της Χρυσής Αυγής και δεν το βρίσκει.
"Αυτό είμαι, δεν υπάρχει μάσκα", του λέει αφοπλιστικά, η Ουρανία Μιχαλολιάκου, αρνούμενη όπως και όλοι οι παριστάμενοι στο βίντεο ότι έχει σχέση με τον ναζισμό.
Η ιστορία που καταγράφει ο Bustnes, είναι μια πραγματική γροθιά στο στομάχι, για όσους απορούν ακόμα και σήμερα για το πώς τόσες χιλιάδες Έλληνες στήριξαν χωρίς ντροπή μια εγκληματική οργάνωση, που τρομοκρατούσε και δολοφονούσε.
Γιατί αν κάνει κάτι πολύ καλά το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, είναι να αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, όταν οι οικονομικές συνθήκες το επιτρέψουν, μπορεί μετατραπεί σε τέρας ή να υποστηρίξει τέρατα.
Και γι' αυτό αξίζει να το παρακολουθήσετε με μεγάλη προσοχή, έχοντας κατά νου ότι το "ποτέ ξανά ναζισμός", περνάει μέσα από τη διατήρηση της μνήμης.
Μπορείτε να πατήστε αυτόν τον σύνδεσμο αυτόν τον σύνδεσμο και να παρακολουθήσετε εντελώς δωρεάν το ντοκιμαντέρ, από το πρωί της Κυριακής και για 72 ώρες.
Θρίλερ και γενικά ταινίες τρόμου του τύπου Φρέντυ Κρούγκερ ή Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες, δεν βλέπω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈφαγα όμως όλο το κυριακάτικο πρωϊνό μου με το Golden down girls. Αυτό κι αν είναι ταινία τρόμου και τι άλλο θα μπορούσε να είναι.
Τι κορίτσια ήταν αυτά! Και πιο golden απ’ όλα, πιο -πώς να το πω- με αέρα σταρ, η πρώην σοσιαλίστρια κι αδίστακτη που αμόλησε στην Κοινωνία και «περηφανεύεται» από πάνω, έναν χρυσαυγίτη, που καθοδηγεί με τις ιδέες του μορφώματος τρίχρονο κοριτσάκι, που κλαίει όταν κάνει κουμπάρο το είδωλο όλων αυτών των girls, τον Κασιδιάρη, που ξεσκονίζει καμαρωτά-καμαρωτά τα όπλα στην εξέχουσα θέση στο σπίτι της και στο παράθυρο της κουζίνας της για σιδεριά προστασίας και φόβητρο, έχει τον αγκυλωτό σταυρό…που…που…
Δεν έχει τέλος η περιγραφή αυτής της αδίστακτης θρασύτατης… Και ούτε γυναίκα θα την πω, ούτε γιαγιά, ούτε μάννα γιατί θα προσβάλλω ιερά σύμβολα. Από τη μάνα του Τάσου Τούση του Μάη του ΄36 ως το πιο πρόσφατο μέγα σύμβολο τη Μάγδα Φύσσα. Είναι μακρύς ο κατάλογος και πολλές οι γυναίκες που τίμησαν και τιμάνε με αγώνες την ύπαρξή τους.
Ελένη Γερασιμίδου