«Ταμπού», «τοτέμ» και αδιέξοδα

Τι κοινό έχουν οι κραυγές της καταστολής, τα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», με τα κλαψουρίσματα της «συναίνεσης» και με όσους με «πόνο ψυχής» καλούν το ΚΚΕ και το ταξικό εργατικό κίνημα να «νιώσουν την κρισιμότητα» των στιγμών; Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την ανάγκη να σημάνει «γενικό σιωπητήριο» στον λαό, μπροστά στα ακόμα πιο δύσκολα που είναι μπροστά, και στο κάλεσμα «με το καλό ή το άγριο» ο λαός να αναβάλει για κάποιο μακρινό και αόριστο μέλλον τις διεκδικήσεις του για την υγεία, τη ζωή, τα δικαιώματά του. Κι όσο γι' αυτά διδακτικά είναι τα όσα έγιναν πριν και μετά το όργιο καταστολής στις 17 Νοέμβρη.

Ποιος «γεννάει αρρώστια»;

Αν και τα «ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται», το θέαμα της περασμένης Τρίτης έχει τη δική του σημασία: 6 χιλιάδες αστυνομικοί στην Αθήνα, ο ένας πάνω στον άλλο, με ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας και δεκάδες επιβεβαιωμένα κρούσματα στις γραμμές τους (όπως οι ίδιες οι Ενώσεις τους καταγγέλλουν), επιτίθενται με λύσσα σε μια υποδειγματικά οργανωμένη κινητοποίηση, όπου τηρούνται με ακρίβεια χιλιοστού όλα τα μέτρα προστασίας που συστήνουν οι επιστήμονες (αποστάσεις, μάσκες κ.ο.κ.), κι επιχειρούν να τη διαλύσουν με αύρες, χημικά, γκλομπ, ρίχνοντας κόσμο κάτω με τις μηχανές, στοιβάζοντάς τον χωρίς κανένα μέτρο σε κλούβες και κρατητήρια, για να... τηρήσουν τα υγειονομικά πρωτόκολλα.

Η εικόνα αυτή, από την οποία η κυβέρνηση πάλευε όλη τη βδομάδα να ξεφύγει με κάθε λογής αστειότητες, έδειξε σε όλη τη «μεγαλοπρέπειά» της το πραγματικό περιεχόμενο των απαγορεύσεων, που βέβαια καμία σχέση δεν είχε με την προστασία της υγείας του λαού, αλλά με την καταστολή του κινήματος μπροστά στα χειρότερα που είναι μπροστά.

Το «ενδιαφέρον» της κυβέρνησης για την υγεία του λαού είναι άλλωστε πολύ καλά καταγεγραμμένο:

-- Στην άρνησή της εδώ και 8 μήνες να προχωρήσει σε μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στα νοσοκομεία, σε ουσιαστική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας, να επιτάξει τον ιδιωτικό τομέα Υγείας, την ίδια ώρα που συνεχίζει να χρυσώνει τους κλινικάρχες. Στη μετατροπή του συστήματος Υγείας, που όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις και οι ίδιοι έφεραν σε αυτά τα χάλια, υπηρετώντας την πολιτική της Υγείας - εμπόρευμα, σε σύστημα «μιας νόσου», που κι αυτή την αντιμετωπίζει με «μπαλώματα» στη λογική του «κόστους - οφέλους».

-- Στην αθλιότητα χωρίς τέλος που ζουν εκατοντάδες χιλιάδες κάθε μέρα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο για να πάνε στη δουλειά τους, επειδή η ίδια αρνείται να κάνει μαζικές προσλήψεις, να αγοράσει συρμούς και λεωφορεία, ή έστω να επιτάξει τα τουριστικά λεωφορεία που κάθονται, την ίδια ώρα που βρίσκει την «ευκαιρία» να βάλει από την πίσω πόρτα τους ιδιώτες στις αστικές συγκοινωνίες.

-- Στα «αυστηρά» της πρωτόκολλα που σταματάνε έξω από τους χώρους δουλειάς, που η εργοδοσία έχει μετατρέψει σε χώρους υπερμετάδοσης, χωρίς μέτρα, με εκβιασμούς, απειλές και εντατικοποίηση.

-- Στην άρνησή της να πάρει μέτρα για να αραιώσουν οι μαθητές στις τάξεις, αφού κάτι τέτοιο έχει «απαγορευτικό κόστος», με αποτέλεσμα το μαρτύριο που ζουν εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί αυτές τις μέρες με την τηλεκπαίδευση και με άμεσες συνέπειες για τη μορφωτική υποβάθμιση.

-- Στο άνοιγμα του Τουρισμού τους προηγούμενους μήνες με τα «πρωτόκολλα» μεγαλοξενοδόχων και τουρ οπερέιτορ, παίζοντας στα ζάρια των κερδών του κεφαλαίου τη ζωή του λαού και δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για όσα ζει σήμερα.

-- Στην άθλια προσπάθεια να κρύψει όλα τα παραπάνω πίσω από την ατομική ευθύνη που έχει δείξει και με το παραπάνω ο λαός, αλλά και να κρυφτεί πίσω από μια χούφτα «ψεκασμένους» που η ίδια ταΐζει με τις «θεωρίες για αγρίους» που επιστρατεύει επί μήνες.

Αυτοί που είναι υπεύθυνοι και απολογούμενοι για τα παραπάνω, έχουν το θράσος να ξεστομίζουν αθλιότητες για «διαδηλώσεις (που) κουβαλάνε ιό και γεννάνε αρρώστια» και να βαφτίζουν «κοινωνική ανευθυνότητα» τον αγώνα για την προστασία της υγείας και της ζωής του λαού. Αλλά ποιος να 'χασε την ντροπή για να τη βρουν αυτοί;

«Εκτός τόπου και χρόνου»

«Εδώ πεθαίνει και πεινάει κόσμος και το ΚΚΕ το χαβά του», επαναλάμβαναν μονότονα και σε διάφορους τόνους τα αστικά επιτελεία, πότε με ολίγη από γαρνιτούρα περί «εθιμοτυπικών εκδηλώσεων», που δεν θα χάλαγε κι ο κόσμος να γίνονταν και του χρόνου (χρήσιμο το «χεράκι» του ΣΥΡΙΖΑ εδώ), πότε με διάφορες σαχλαμάρες για τα «τοτέμ» του ΚΚΕ, και πότε με ολίγο από το ΚΚΕ που γενικώς είναι «εκτός τόπου και χρόνου».

Βέβαια, είναι γνωστό πως το ΚΚΕ είναι εκτός του δικού τους «τόπου και χρόνου»:

• Ο δικός τους «χρόνος», το δικό τους παρόν είναι η επαναφορά ενός νέου Μεσαίωνα και παρουσιάζει ως «σύγχρονο» ο λαός να πηγαίνει «σα το σκυλί στ' αμπέλι» την ώρα που η επιστήμη κάνει «θαύματα».
• Στον δικό τους μόνο «τόπο» οι τεράστιες δυνατότητες της παραγωγής, της τεχνολογίας γίνονται κατάρα για τους εργαζόμενους και τους λαούς, και η πανδημία «ευκαιρία» για να χτυπηθούν εργατικά δικαιώματα, να γενικευτεί η «ευελιξία» και να περάσουν αντιλαϊκά μέτρα και μέτρα καταστολής για να θωρακιστεί το σάπιο σύστημά τους.
• Στον δικό τους «τόπο και χρόνο» είναι «ταμπού» να μιλάνε για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, την ώρα που υπάρχουν όλες οι δυνατότητες αυτές να ικανοποιηθούν, αφού «τοτέμ» είναι τα κέρδη του κεφαλαίου, μπροστά στα οποία φτάνουν να κάνουν πραγματικές ανθρωποθυσίες.

Ακριβώς επειδή ισχύουν αυτά, ακριβώς επειδή είναι κρίσιμες οι ώρες, είναι κρίσιμη η παρέμβαση του λαού, και πιο «εντός τόπου και χρόνου» από ποτέ τα αιτήματα:

-- Για μαζικές προσλήψεις υγειονομικών, γιατρών, νοσηλευτών, για επίταξη του ιδιωτικού τομέα Υγείας και Πρόνοιας, με ένταξή του στον κρατικό σχεδιασμό και όχι αγορά υπηρεσιών.

-- Για ουσιαστικά μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς και στα σχολεία, με 15 παιδιά ανά τάξη, προσλήψεις εκπαιδευτικών και εξασφάλιση όλων των μέτρων ώστε να ανοίξουν τα σχολεία, να σταματήσει η μορφωτική υποβάθμιση.

-- Για αποσυμφόρηση των Μέσων Μεταφοράς, με προσλήψεις προσωπικού και με επίταξη ιδιωτικών λεωφορείων.

-- Για να μη μείνει κανένας εργαζόμενος, άνεργος, επαγγελματίας χωρίς αξιοπρεπές εισόδημα, για έκτακτο επίδομα για όλους τους ανέργους, χωρίς προϋποθέσεις.

-- Για να αποσυρθεί το νέο αντεργατικό έκτρωμα που έδωσε στη δημοσιότητα η κυβέρνηση.

Αυτά τα αιτήματα ακούστηκαν δυνατά την Τρίτη και θα ακουστούν ξανά δυνατά στην απεργία της ερχόμενης Πέμπτης, 26 Νοέμβρη, αυτά ενοχλούν κυβέρνηση και κεφάλαιο, που ξέρουν ότι τα αδιέξοδα της πολιτικής τους φέρνουν ακόμα πιο μαύρες μέρες για τον λαό και γι' αυτό επιχειρούν να τα «φιμώσουν».

Είναι κάποιοι «πιο ίσοι»;

Αλλοι, με «αγανάκτηση» και μπόλικη πονηριά, αναρωτιόντουσαν αν κάποιοι είναι «πιο ίσοι» από τους άλλους και γιατί η καταστολή δεν ήταν ακόμα πιο άγρια την περασμένη Τρίτη, ώστε να δείξει ότι «κανείς δεν εξαιρείται» του νόμου, όπως έλεγε με ύφος εκατό καρδιναλίων ο πρωθυπουργός στη συζήτηση στη Βουλή.

Αυτό είναι ένα πολύ καλό ερώτημα για την κυβέρνηση, αλλά και όσους το διακινούν. Θα πρέπει για παράδειγμα να απαντήσουν:

-- Είναι «πιο ίσοι» οι μεγαλοεπιχειρηματίες που μασουλάνε ατάκα κι επιτόπου επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές, προνόμια για να «σταθούν όρθια» τα κέρδη τους, από τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, επαγγελματίες, αγρότες που πρέπει να ζήσουν τις οικογένειές τους με 500 ευρώ (και αν), από τους 700 χιλιάδες μακροχρόνια ανέργους που πρέπει να επιβιώσουν χωρίς ούτε καν ένα επίδομα της πείνας;

-- Είναι «πιο ίσοι» οι μεγαλοεπιχειρηματίες που «έχουν το δικαίωμα» να αλλάζουν συμβάσεις, να περνάνε κόσμο σε αναστολή, να «τεντώνουν» το υπόλοιπο προσωπικό από τους εργαζόμενους που θα βγάλουν τη σεζόν χωρίς μεροκάματο, από όσους δουλεύουν 12ωρα, από τους δεκάδες χιλιάδες που βρέθηκαν απ' τη μια μέρα στην άλλη στην ανεργία;

-- Οι αερομεταφορείς και οι εφοπλιστές που στοίβαζαν τον κόσμο τον έναν πάνω στον άλλο το καλοκαίρι, κι από πάνω επιδοτούνταν παχυλά, «εξαιρούνταν του νόμου»;

-- Ο «περίδρομος» που έχουν καταπιεί κλινικάρχες και λοιποί έμποροι της Υγείας, είναι «υπεράνω» της ανάγκης του λαού να ζήσει;

Ρητορικά, φυσικά, τα ερωτήματα. Στο σάπιο σύστημά τους είναι γνωστό και ποιος είναι «πιο ίσος» και ποιος γράφει «το δίκιο των αδικητάδων». Αυτό προσπαθούν να κρύψουν, τον «ορατό εχθρό» που έχει ο λαός απέναντι από τις ανάγκες του, δείχνοντας ως «πρόβλημα» όσους αγωνίζονται.

Μήπως να λογαριαζόμασταν μετά;

Μήπως όμως καλά είναι όλα αυτά, αλλά τώρα δίνουμε όλοι μαζί τον πόλεμο και δεν είναι ώρα για κριτικές και απόδοση ευθυνών; Μήπως ο λαός να «κράταγε λίγο ακόμη την ανάσα» του, μπας και δεήσει να «επιπεδωθεί η καμπύλη» των κρουσμάτων, να βγει το εμβόλιο για το οποίο τόσο «άρτιο σχέδιο» έχει η κυβέρνηση (ίδιο με αυτό που είχε για το δεύτερο κύμα της πανδημίας);

'Η μήπως τώρα είναι «αυτονόητο» πως «θα λογαριαστούμε μετά» κι ο λαός πρέπει να εμπιστευτεί την τύχη του στον υπουργό κοινής αποδοχής που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ και στο «κοινό τους σχέδιο» με τη ΝΔ;

Σίγουρα βέβαια μια αναβολή στους αγώνες θα διευκόλυνε την κοινή τους προσπάθεια:

-- Να φορτώσουν και τη νέα καπιταλιστική κρίση στις πλάτες του λαού, με τις ΠΝΠ και τα υπόλοιπα αντιλαϊκά μέτρα που πέφτουν βροχή.

-- Να περάσουν «νύχτα» τις αντεργατικές ανατροπές του αιώνα, με το τερατούργημα που έχουν φέρει για δεκάωρη δουλειά με 200 ευρώ μισθό και απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης.

-- Να χτίσουν - με αφορμή και την πανδημία - ένα ακόμα πιο αντιδραστικό πλαίσιο περιορισμού ελευθεριών και δικαιωμάτων, περνώντας στη ζούλα κατάπτυστους νόμους όπως αυτόν για τον περιορισμό των διαδηλώσεων.

-- Να κάνουν τον λαό νοικάρη στο σπίτι του, με τη μόνιμη απειλή της έξωσης, να βγάλουν από τη μύγα ξίγκι για να βρει «ρευστότητα» το κεφάλαιο.

-- Να μπλέξουν ακόμα πιο βαθιά στο κουβάρι των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών τον λαό, για να κερδίσει κομμάτι από τη «λεία» το κεφάλαιο.

Αυτά και άλλα περνάνε εν μέσω πανδημίας. Γι' αυτά είναι η «ώρα» και γι' αυτό «δεν είναι ώρα» να διεκδικεί ο λαός. Η αντιλαϊκή πολιτική όχι μόνο δεν κάνει διάλειμμα, αλλά χτυπάει υπερωρίες, και γι' αυτό δεν χωράει διάλειμμα και στη διεκδίκηση.

Ακριβώς αυτό το μήνυμα έστειλαν και οι συγκεντρώσεις στην Αθήνα και σ' όλη την Ελλάδα: Οτι οι μορφές προσαρμόζονται, αλλά οι αγώνες ούτε καταστέλλονται, ούτε αναβάλλονται.

Γιατί το ζήτημα δεν είναι απλά αν το εμβόλιο κάποια στιγμή θα βρεθεί και η πανδημία θα περάσει, αλλά πώς θα βγει ο λαός από αυτή:

Αν θα βγει όρθιος, για να δώσει και τις νέες μάχες για τη ζωή και τα δικαιώματά του που θα είναι μπροστά, απέναντι στην προσπάθεια της κυβέρνησης και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων να του φορτώσουν μια ακόμα καπιταλιστική κρίση για να σωθεί το κεφάλαιο.

Αν θα δεχτεί να ρίχνει συνεχώς τον πήχη των απαιτήσεών του, να στριμώχνει τις ανάγκες του στις κάθε φορά «εξαιρετικές» και «έκτακτες ανάγκες» των καπιταλιστών ή θα περάσει στην αντεπίθεση με τη σημαία των σύγχρονων αναγκών του.

Τ. Γαλ