Η Δικαιοσύνη δεν εξουδετερώνει τις αιτίες που γεννούν τον φασισμό

 

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ ΤΗΣ «ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΠΟΧΗΣ» 

ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

Η ομιλία του Θεόδωρου Θεοδωρόπουλου, συνήγορου Πολιτικής Αγωγής των κομμουνιστών και συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, στην εκδήλωση της περασμένης Παρασκευής

Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα την ομιλία του Θεόδωρου Θεοδωρόπουλου στην εκδήλωση της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ και των εκδόσεων «Σύγχρονη Εποχή», την περασμένη Παρασκευή 30 Οκτώβρη στο Κερατσίνι, για την παρουσίαση του βιβλίου «Η δίκη της Χρυσής Αυγής».

* * *

Η απόφαση του Εφετείου, που έκανε συντρίμμια την εισαγγελική πρόταση, στηρίχθηκε σ' αυτό που πλέον έχει καθιερωθεί να λέγεται στο λαό, στο συντριπτικό ενοχοποιητικό αποδεικτικό υλικό, που συνέπεσε να ταυτίζεται με το περί δικαίου συναίσθημα του λαού μας.

Η απόφαση λοιπόν αυτή έχει μεγάλη σημασία, γιατί πρώτα και κύρια αφαίρεσε την πολιτική αμφίεση του κόμματος της Χρυσής Αυγής και αποκάλυψε ολοκάθαρα τον εγκληματικό της χαρακτήρα. Το δεύτερο και σημαντικό, που δεν πρέπει να ξεχνιέται, είναι ότι το δικαστήριο έκρινε ότι η ανθρωποκτονία του Παύλου, η απόπειρα κατά του Αιγύπτιου ψαρά, η επίθεση εναντίον του ΠΑΜΕ, η επίθεση εναντίον των ανθρώπων του στεκιού «Αντίπνοια» το 2008, για το οποίο έχει υπάρξει αμετάκλητη καταδικαστική απόφαση με ποινή πάνω από δέκα χρόνια για απόπειρα ανθρωποκτονίας, και όλες οι άλλες πράξεις, τελέστηκαν με κίνητρο τη ναζιστική ιδεολογία στο πλαίσιο της οργάνωσης και δεν ήταν αποτέλεσμα της δράσης μεμονωμένων ατόμων που έδρασαν ως «ιδιώτες», όπως προσπαθούσαν να πουν. Τα παραπάνω εγκλήματα δεν θα μπορούσαν να τελεστούν αν οι δράστες δεν ήταν μέλη της ναζιστικής οργάνωσης, της οποίας τους στόχους υλοποιούσαν. Γι' αυτούς τους λόγους το δικαστήριο καταδίκασε για διεύθυνση και ένταξη σε εγκληματική οργάνωση πενήντα κατηγορουμένους, που ανήκαν στην ιεραρχική κλίμακα της Χρυσής Αυγής, επάνδρωναν τη δομή της και υλοποιούσαν το έργο της.

Ενα σημείο που είχαμε αναδείξει πριν την έκδοση της απόφασης και που θεωρούμε ότι είναι τεράστιας ιστορικής σημασίας, είναι το γεγονός ότι υπήρξε μια ιστορική σύμπτωση καταδίκης του ναζισμού από εκείνους που πάντα ήταν ενάντιά του και υποχρεωτικής μαζικής αποκήρυξης απ' την ηγεσία της Χρυσής Αυγής του ναζισμού γιατί ήταν το ιδεολογικό κίνητρο των εγκληματικών πράξεων. Η αποκάλυψη και η απόδειξή του οδηγούσε στην ενοχή. Δεν ξέρω αν στην Ιστορία, στην Ελλάδα τουλάχιστον, δεν υπάρχει σε ηγετικό επίπεδο τέτοια μαζική δήλωση μετανοίας, τέτοια αποκήρυξη της ιδεολογίας τους. Ανεπιτυχώς βέβαια, γιατί αποδείχτηκε ότι είναι ναζιστές και δεν ισχύουν τα όσα αντίθετα είπε η κ. εισαγγελέας, η οποία είπε συγκεκριμένα ότι οι κατηγορούμενοι λένε ότι είναι εθνικιστικό κόμμα και δεν θα ήταν δυνατό να είναι ποτέ υπέρ του Χίτλερ, ο οποίος αιματοκύλισε την ανθρωπότητα και επιτέθηκε στην πατρίδα μας. Και ότι αν ζούσαν το 1940, θα πολεμούσαν στα βουνά. Αυτά είπε η κ. εισαγγελέας.

Αλλά μήπως το 1987 ο αρχηγός δεν έγραψε το άρθρο «Χίτλερ για χίλια χρόνια»; Μήπως το 1990 δεν έχει γράψει για τον εθνικοσοσιαλισμό ως την εναλλακτική λύση της κοινωνίας; Μήπως το 2011 ο Κασιδιάρης, ανήμερα των γενεθλίων του Χίτλερ, 20 Απριλίου του '11, δεν μίλησε για τον ύψιστο καθοδηγητή, τον μεγάλο στρατηγό, τον οργανωτή ενός προτύπου κράτους, που τέτοιο δεν συνάντησε ποτέ η Ιστορία στην ανθρωπότητα; Και μάλιστα, έλεγε ότι μπορούμε να φανταστούμε ποιο θα ήταν το μέλλον της Ευρώπης αν ο πόλεμος δεν σταματούσε την αναγεννητική πορεία του εθνικοσοσιαλισμού; Είναι βέβαιο ότι ο κλασικισμός, ο ρομαντισμός, οι αξίες της αρχαιότητας θα επικρατούσαν. Κατά την εισαγγελέα τα παραπάνω ήταν ιστορικού περιεχομένου που δεν απαγορεύεται, ήταν ιστορική προσέγγιση. Είναι όμως ιστορική προσέγγιση να γράφει ο φυγόποινος σήμερα Παππάς, αυτός που εκπαίδευε το παιδάκι του στο «Χάιλ Χίτλερ» και στο δικαστήριο είπε ότι το έκανε γιατί ήταν το τριώδιο, να γράφει το 2005 σε άρθρο στο περιοδικό «Χρυσή Αυγή», τη μέρα που είχε αυτοκτονήσει ο Χίτλερ, ότι αν, από τη Θεία Πρόνοια είχε δοθεί λίγη πίστωση χρόνου ώστε να ανακαλύψουν τα ατομικά όπλα, τότε ο Χίτλερ και ο εθνικοσοσιαλισμός δεν θα ήταν ο νικητής μόνο του ηθικού επιπέδου, αλλά και του ιστορικού;

Κι έρχονται αυτοί οι άνθρωποι να μας πουν ότι εγκατέλειψαν τον ναζισμό! Αλλά ας το αφήσουμε αυτό. Θεωρούμε ότι είναι ύψιστης σημασίας το γεγονός ότι υποχρεώθηκαν να αποκηρύξουν τον ναζισμό, κάτω απ' τον αγώνα του λαού, κάτω από την τεράστια προσπάθεια των μαρτύρων, ορισμένων δημοσιογράφων και ορισμένων ΜΜΕ και κάτω από τη μεγάλη προσπάθεια των δικηγόρων της Πολιτικής Αγωγής, και με πρωταγωνιστικό ρόλο, που ενέπνεε, της οικογένειας Φύσσα και της Μάγδας, αν δε, δεν είχαν υπάρξει όλα αυτά, δεν ξέρω για τι θα μιλούσαμε σήμερα.

Δύο κόσμοι αντίθετοι...

Αφήνω λοιπόν αυτά και θέλω να συγκρίνουμε κάποια πράγματα. Φτάσαμε στην καταδίκη και ζητούσαν όλοι ελαφρυντικά, επικαλούμενοι τη ζωοφιλία, το ότι παντρεύτηκαν την ίδια γυναίκα δύο φορές ή ότι πήραν αλλοδαπή, ότι έχουν ψυχικά ασθενή συγγενή, πατέρα με προβλήματα κ.λπ. Αρνήθηκαν λοιπόν την ιδεολογία τους. Παρουσιάστηκαν ως άνθρωποι μικρής αξίας, και ορισμένοι από αυτούς με αναξιοπρέπεια προσπάθησαν να ζητήσουν την επιείκεια του δικαστηρίου. Εφτασε μάλιστα η διευθύνουσα ομάδα στο σημείο, επειδή στον προηγούμενο Ποινικό Κώδικα υπήρχε μια διάταξη που έλεγε, για να διακρίνει την εγκληματική οργάνωση που δεν έχει τελέσει αξιόποινες πράξεις από την εγκληματική οργάνωση που έχει τελέσει, έλεγε τιμωρούνται με μειωμένη ποινή τα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης που δεν έχει τελέσει αξιόποινες πράξεις. Εφτασαν στο σημείο, παρερμηνεύοντας τη διάταξη, να πουν, εμείς οι διευθυντές δεν τελέσαμε καμία πράξη, δεν σκοτώσαμε τον Φύσσα, δεν επιτεθήκαμε στο ΠΑΜΕ, στον Αιγύπτιο ψαρά κ.λπ., άρα, να μας τιμωρήσετε με μειωμένη ποινή.

Ποιοι, οι διευθυντές μιας εγκληματικής οργάνωσης στο πλαίσιο της οποίας τα μέλη της εκτελούσαν ανθρώπους, στο πλαίσιο υλοποίησης των καταστατικών αρχών και στόχων τους. Κι εδώ, μήπως πρέπει να γίνει μια σύγκριση με αγωνιστές, κομμουνιστές, μετά το 1944 παραδείγματος χάριν, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου και μετά; Μήπως πρέπει να θυμηθούμε τον Μπελογιάννη που έλεγε ότι δεν ζητάει ελαφρυντικό; Πρόκειται για δύο αντίθετους, διαφορετικούς κόσμους. Ο κόσμος της αγωνιστικής στάσης και ανάτασης, ο κόσμος του μέλλοντος από τη μια. Από την άλλη, ο μαύρος κόσμος της τρομοκρατικής βίας και της παρακμής.

Μέχρι τη δίκη της Χρυσής Αυγής, αρκετός κόσμος γνώριζε από την Ιστορία για τους δικηγόρους, κομμουνιστές, αγωνιστές και άλλους που υπεράσπισαν τα δίσεκτα χρόνια τους κατηγορουμένους - θύματα της κρατικής και παρακρατικής βίας. Είχε αποκτήσει ένα υψηλό νόημα η ιδιότητα του υπερασπιστή των κατηγορούμενων αγωνιστών.

Με τη δίκη της Χρυσής Αυγής, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, καθιερώθηκε και εγκαταστάθηκε στη συνείδηση του κόσμου μια άλλη έννοια, «οι δικηγόροι της Πολιτικής Αγωγής». Πρόκειται για έννοια στην οποία δίδεται υψηλό νόημα, που απελευθέρωσε δημιουργικές πτυχές του δικηγορικού επαγγέλματος, άλλοι λένε ότι είναι και λειτούργημα, θέτοντάς τους ολόψυχα στην υπηρεσία των θυμάτων. Η τιμή που μας προσφέρει ο λαός μας είναι τεράστια, γι' αυτό πρέπει την ιδιότητα του υπερασπιστή των θυμάτων της Χρυσής Αυγής να την κρατήσουμε αδιάβρωτη αφενός, και ως παρακαταθήκη αφετέρου. Ελπίζουμε ότι θα ανταποκριθούμε σε αυτήν την τιμή.

Καμία απόφαση δεν μας εφησυχάζει

Τέθηκε το ζήτημα, μήπως η δικαστική απόφαση είναι ο τρόπος αντιμετώπισης του ναζισμού και των εγκλημάτων του, μήπως πρέπει να επαναπαυτούμε; Για να τοποθετηθούμε ολοκάθαρα, όπως το είπαν και οι προηγούμενοι, δεν υπάρχει καμιά δικαστική απόφαση που να μπορεί να δημιουργεί εφησυχασμό. Αλλωστε, μπορεί η Δικαιοσύνη να εξουδετερώσει τις αιτίες που γεννούν και παράγουν τον ναζισμό, τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, τις καπιταλιστικές; Δεν μπορεί. Αλλά είναι και ένα άλλο που πρέπει να σημειώσουμε. Η Δικαιοσύνη εφαρμόζει τους νόμους. Ποιος είναι εκείνος που φτιάχνει τους νόμους; Οι πλειοψηφίες που υπάρχουν στη Βουλή, που εκφράζουν συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα.

Το 2014, είχε αποκαλυφθεί από το «Βήμα» και την «Εφημερίδα των Συντακτών» και πριν από 15 μέρες το ίδιο αναφέρθηκε σε άρθρο του κ. Καλογήρου, τέως υπουργού Δικαιοσύνης, στην «Καθημερινή», όπου είπε ότι η νομοπαρασκευαστική επιτροπή - όπως και το 2014 - ήθελε να προτείνει την τροποποίηση του άρθρου 187, ώστε να θεωρείται εγκληματική οργάνωση εκείνη που επιδιώκει οικονομικό όφελος. Και τελικά δεν πέρασε αυτή η θέση, γιατί η επιτροπή υποχώρησε. Ξέρετε τι σήμαινε αυτό; Αν αυτό είχε συμβεί ή πρόκειται να συμβεί στο μέλλον, στην περίπτωσή μας, δεν υπάρχει εγκληματική οργάνωση. Αν γίνει ένας τέτοιος νόμος, που δεν το πιστεύω ότι θα συμβεί γιατί η αντίδραση θα 'ναι καθολική, αν γίνει, δεν υπάρχει εγκληματική οργάνωση. Αρα, μπορείς να εμπιστευτείς τα δικαστήρια που θα εφάρμοζαν έναν τέτοιο νόμο; Και αν αυτό συμβεί ποτέ, που δεν το φαντάζομαι, μπορεί κανείς να ξεριζώσει απ' τη συνείδησή του την απόφαση που έχει βγάλει, ότι εγκληματική οργάνωση είναι ο ναζισμός και η Χρυσή Αυγή;

Τέλος, διαβάζουμε στην ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής και σε αντίστοιχες φιλικές προς αυτήν, ότι ο αρχηγός Νίκος Μιχαλολιάκος λέει ότι πάμε στη φυλακή για τις ιδέες μας και ότι τι εγκληματική οργάνωση είμαστε, χωρίς οικονομικό δόλο και χωρίς θύματα; Αυτό είναι το επιχείρημα που χρησιμοποιούν. Ακόμη και τούτη δω τη στιγμή ότι δεν υπάρχουν θύματα!

Αλλά, τι άραγε είναι ο Π. Φύσσας, ο Λουκμάν, ο Αμπουζίντ Ομπάρακ, τα παιδιά στο στέκι «Αντίπνοια», οι κομμουνιστές συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, οι Πακιστανοί κάτω εκεί στην Ιεράπετρα και τόσοι άλλοι;; Αυτοί δεν είναι θύματα που προκλήθηκαν από τη δράση της Χρυσής Αυγής και των μελών της;;; Οι ιδέες τους λοιπόν είναι εκείνες οι οποίες οδήγησαν στη συγκρότηση, στην οργάνωση και στη λειτουργία του πολιτικού κόμματος Χρυσή Αυγή, που χαρακτηρίστηκε πλέον και με δικαστική απόφαση εγκληματική οργάνωση, που για να υλοποιήσει το πολιτικό της πρόγραμμα, που δεν είναι άλλο παρά οι επιθέσεις εναντίον των πολιτικών αντιπάλων, οι επιθέσεις εναντίον των μεταναστών, οι επιθέσεις εναντίον των προσφύγων, τέλεσε τα παραπάνω εγκλήματα.

Αυτή η πολιτικο-ιδεολογική τους δράση περνάει μέσα από την εγκληματική δραστηριότητα. Δεν είναι δυνατόν να θες τη φυλετική καθαρότητα, να λες ότι κινδυνεύει η πατρίδα και η καθαρότητα του αίματος και ότι αυτοί είναι υπάνθρωποι, είναι σκουλήκια, είναι κατσαρίδες, εξουδετερώνοντας έτσι τις ηθικές αναστολές των μελών σου, δεν είναι δυνατόν σε τέτοιες συνθήκες η εφαρμογή του πολιτικού της προγράμματος να μην περνά μέσα από την εγκληματική πράξη. Γι' αυτό λέμε ότι η ναζιστική οργάνωση, επειδή είναι τέτοια, είναι και εγκληματική.

Η αίσθησή μου είναι ότι η επόμενη μάχη στο Εφετείο θα είναι πολύ πιο δύσκολη από τη συγκεκριμένη. Ηδη βλέπετε πολλούς να διεκδικούν μερίδιο απ' αυτή την ιστορική εξ αντικειμένου απόφαση. Η αιτία γι' αυτό είναι ότι ήταν τόσο συντριπτικά τα αποδεικτικά στοιχεία, τόσο πολύ τα έχει ενστερνιστεί ο λαός, έτσι που έγιναν και περιεχόμενο του περί δικαίου συναισθήματός του, που οι διαχειριστές των κοινωνικών και άλλων καταστάσεων πρόβλεψαν την ιστορική εξέλιξη και δεν θέλησαν να αποκοπούν, θέλησαν να είναι τμήμα, έστω όψιμο, αυτής της μεγάλης επιτυχίας.

Τουλάχιστον όμως ο κόσμος ξέρει ποιοι ήταν εκεί την ώρα που έπρεπε, που ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή της μάχης. Γνωρίζει ο κόσμος ότι τουλάχιστον αυτό που υποχρεώθηκαν ορισμένοι και μάλιστα οψίμως να υποστηρίξουν - έστω και με τον γενικόλογο και ασαφή τρόπο που χρησιμοποίησαν - ότι δηλαδή η ναζιστική οργάνωση είναι εγκληματική, ότι τουλάχιστον στο μέλλον, τέτοιες οργανώσεις, τέτοιες δράσεις θα αντιμετωπίζονται από όλους, όχι μετά από 5,5 χρόνια, αλλά από την αρχή. Θα χαρακτηρίζονται ως εγκληματικές οργανώσεις και δεν θα αφήνονται δικογραφίες στα συρτάρια (όπως οι γνωστές 32...), δεν θα υπάρχει ανοχή ώστε να δημιουργείται το αίσθημα του ακαταδίωκτου στους ναζιστές.