Σκοτώνεται ο Γιώργος Αγγουράκης (Αλέκος Ψηλορείτης)

Σκοτώνεται, 27/11/1967, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας ο Γιώργος Αγγουράκης (Αλέκος Ψηλορείτης), αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Μεταξύ άλλων, ο Γ. Αγγουράκης είχε διατελέσει Ταγματάρχης του ΔΣΕ και, για πολλά χρόνια, υπεύθυνος του παράνομου Ραδιοφωνικού Σταθμού του ΚΚΕ «Ελεύθερη Ελλάδα» και «Φωνή της Αλήθειας», καθώς και του περιοδικού «Νέος Κόσμος».

Ο σ. Γιώργης Αγγουράκης (γνωστός και με το ψευδώνυμο Αλέκος Ψηλορείτης), γεννήθηκε στην Κάτω Βιάννο το 1922. Σε νεαρή ηλικία, μετά το σχολείο, μέσα στον πόλεμο έρχεται σε επαφή με μέλη του ΚΚΕ, δραπέτες εξόριστοι από τη Φολέγανδρο που του δείχνουν τον δρόμο του οργανωμένου αγώνα – γίνεται μέλος του ΚΚΕ από τον Οκτώβρη 1942 και δραστηριοποιείται στην Επαρχία Βιάννου και Πεδιάδας, συμμετέχει ενεργά στην Εθνική Αντίσταση καλώντας τον ελληνικό λαό σε ένοπλη πάλη για την υπεράσπιση της πατρίδας ενάντια στον φασίστα καταχτητή.

Σύντομα αναδεικνύεται ως ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ στην περιοχή, συγκεκριμένα Γραμματέας της Αχτιδικής Επιτροπής Βιάννου του ΚΚΕ το 1943 και αργότερα της Περιφερειακής Επιτροπής Βιάννου-Πεδιάδας του ΚΚΕ το 1944.

Ο σ. Γιώργης βρίσκεται μπροστάρης των Οργανώσεων του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της ναζιστικής γερμανικής κατοχής, μια περίοδο που το Κόμμα μας αποχτά βαθιές ρίζες στη Βιάννο και οργανώνει πρωτοπόρα δράση, ακόμα και αμέσως μετά τη μάχη της Κρήτης.

Το ΚΚΕ υπήρξε ο εμπνευστής, ο καθοδηγητής, ο αιμοδότης της τιμημένης ΕΑΜικής αντίστασης, η οποία συσπειρώνει την πλειοψηφία του Βιαννίτικου λαού. Ειδικά μετά τον Αύγουστου του 1943, η εθνική αντίσταση στη Βιάννο ταυτίζεται κατά 99% με την ΕΑΜική αντίσταση, με ισχυρή οργάνωση του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ, αξιόμαχα τμήματα του ΕΛΑΣ, δίκτυο συνδέσμων του ΕΛΑΣ στο οποίο μπαίνουν μπροστά ακόμα και πρωτοπόρες γυναίκες της Βιάννου.

Τον Δεκέμβρη του 1944 εκλέγεται δεύτερος Γραμματέας της Περιφερειακής Επιτροπής νομού Ηρακλείου.

Στον απόηχο των Δεκεμβριανών, έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην καθοδήγηση των δυνάμεων του ΕΛΑΣ στη συνοικία Ξύλινη Ντάμπια, στην απόκρουση της ένοπλης επίθεσης των ομάδων Μπαντουβά - Πετρακογιώργη, στις 9 Γενάρη του 1945, οδηγώντας τους στη συνθηκολόγηση.

Ανέλαβε την διεύθυνση της εφημερίδας «ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» ως τον Δεκέμβρη του 1945, που εκδίδεται από το ΚΚΕ στην Κρήτη, ενώ μέχρι τον Δεκέμβρη του 1945 δούλεψε μέσα στην πόλη του Ηρακλείου, οργανώνοντας σημαντικούς εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, όπως η παλλαϊκή απεργία εργατών - αγροτών - επαγγελματοβιοτεχνών τον Οκτώβρη του 1945.

Στις 30 Δεκέμβρη του 1945 φεύγει από την Κρήτη με εντολή του Κόμματος, για να παρακολουθήσει την Κεντρική Κομματική Σχολή του Κόμματος, μέχρι και τον Φλεβάρη του 1946, οπότε και ανέλαβε καθήκοντα στον εκδοτικό μηχανισμό του Κόμματος, καθώς και ως δάσκαλος στην κομματική σχολή.

Στις 23 Αυγούστου του 1947 αναχωρεί για τη Θεσσαλονίκη, από όπου με εντολή του Κόμματος ανεβαίνει ξανά στο «βουνό». Υπηρέτησε στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας με τον βαθμό του Ταγματάρχη ως Πολιτικός Επίτροπος, στο Γενικό Στρατηγείο. Εκεί, γνώρισε και τη συντρόφισσα στη ζωή του και στο Κόμμα, Ευανθία.

Μετά τη στρατιωτική ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, περνάει στην πολιτική προσφυγιά, αρχικά στην Ουγγαρία, αργότερα στη Ρουμανία, αναλαμβάνοντας σειρά από καθήκοντα σε νευραλγικές θέσεις στον ιδεολογικό και προπαγανδιστικό μηχανισμό του Κόμματος στις σοσιαλιστικές χώρες. Τον Ιούνη του 1950 αναλαμβάνει τη διεύθυνση του ραδιοσταθμού του Κόμματος «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ» .

Στις 12 Μάρτη του 1950 παντρεύεται με την Ευανθία Χασάπη, και το 1951 αποχτούν το πρώτο τους παιδί, τον Μπάμπη, και αργότερα την κόρη, τη Σμαράγδα.

Το 1954 παρακολουθεί την Ανώτατη Κομματική Σχολή του ΚΚΣΕ, ενώ αργότερα αναλαμβάνει υπεύθυνος του ραδιοσταθμού «ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ» και του θεωρητικού περιοδικού «ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ». Εκλέχθηκε αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής ΚΚΕ στο 8ο Συνέδριο του ΚΚΕ, το 1961.

Ο σ. Γιώργης Αγγουράκης σκοτώθηκε στις 27 Νοέμβρη του 1967 στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Δεν πρόλαβε να ξαναδεί τα βουνά της Βιάννου, το χωριό του, την Κάτω Βιάννο, την οικογένειά του που τόσο αγαπούσε και μελετούσε στην πολιτική εξορία.

Χαρακτηριστικό της ταπεινότητας του σ. Γιώργη Αγγουράκη, είναι τα λόγια του, σε αυτοβιογραφικό του σημείωμα προς το Κόμμα:

«Πιστεύω πως με μια συστηματική προσπάθεια και μπολσεβίκικη επιμονή, με τη βοήθεια του Κόμματος και των συντρόφων της κολλεχτίβας, να ξεπεράσω τις αδυναμίες μου (…) και να γίνω ένας καλός κομμουνιστής, πρωτοπόρος λαϊκός αγωνιστής, άξιο μέλος του ΚΚΕ.»