ΜΑΘΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΟΥ

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2020

Κρατική βία, αυταρχισμός, καταστολή. Στο DNA της «Δεξιάς» ή της αστικής εξουσίας συνολικά;


 Ορισμένα διδάγματα από την Ιστορία...

Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή την όξυνση της αστικής επιθετικότητας έναντι των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών (νομοθετικές παρεμβάσεις στη λειτουργία των συνδικάτων, υπονόμευση της απεργίας, απαγορεύσεις συναθροίσεων, έξαρση της αστυνομικής βίας κ.λπ.), έχουν πολλαπλασιαστεί οι αναφορές στο «αυταρχικό DNA της Δεξιάς». Αναφορές που συχνά επιχειρείται να στοιχειοθετηθούν και με ιστορικές παραπομπές.

Οπως π.χ. σε σχετικό άρθρο με τίτλο «Κοινοβουλευτισμός διά ροπάλου» («Εφημερίδα των Συντακτών», 27/9/2020), που μας προέτρεπε να «επιστρέψουμε (...) στις αρχές της δεκαετίας του 1960 για να θυμηθούμε τι μπορεί να σημαίνει η κρατική καταστολή σε συνθήκες αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας από μια δεξιά κυβέρνηση του νόμου και της τάξης».

Ακολούθως, στο άρθρο γίνονταν εκτενείς αναφορές στην «ένταση της καταστολής» από τη μεριά των «νικητών του Εμφυλίου» (εννοώντας τη «δεξιά» πολιτική παράταξη, που τότε εκφραζόταν από την ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή) εναντίον της ΕΔΑ (που το 1958 είχε αναδειχθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση) αλλά και της Ενωσης Κέντρου του Γ. Παπανδρέου (που είχε κηρύξει τον περιβόητο «ανένδοτο αγώνα» για την «αποκατάσταση της δημοκρατίας»): Με απαγορεύσεις συναθροίσεων, με νοθείες και παρεμβάσεις σε σωματεία, με αστυνομοκρατία (φανερή και κρυφή) και καταστολή, με την επιβολή της «εθνικοφροσύνης» και του αντικομμουνισμού κ.ο.κ.

Για να καταλήξει το εν λόγω άρθρο ότι «προς τούτο η Ιστορία είναι διδακτική. Με τη μορφή ενός επαναλαμβανόμενου μοτίβου η ελληνική Δεξιά στη μακρόχρονη διαδρομή της, σε περιόδους κατά τις οποίες αισθάνεται ιδιαιτέρως ισχυρή αλλά και σε περιόδους κρίσης, γρήγορα ανασύρει από την φαρέτρα της την καταστολή ως την προσήκουσα μέθοδο για την περιστολή των κοινωνικών και των πολιτικών δικαιωμάτων και την πειθάρχηση του εκάστοτε "εσωτερικού εχθρού"».

Η Ιστορία είναι πράγματι διδακτική. Οχι όμως όταν γίνεται αντικείμενο μιας επιλεκτικής κοπτοραπτικής, που διαχωρίζει ψευδεπίγραφα τους διαχειριστές της εκμετάλλευσης και καταπίεσης του λαού (το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης) σε «χειρότερους» και «καλύτερους», σε λιγότερο ή περισσότερο «δημοκρατικούς», σε λιγότερο ή περισσότερο «αυταρχικούς» κ.ο.κ.

***

Τμήμα πεζοναυτών ενάντια στις λαϊκές διαδηλώσεις τις πρώτες μέρες εφαρμογής του «Ιδιώνυμου», 1929


Είναι η κρατική βία, ο αυταρχισμός και η καταστολή «ίδιον» χαρακτηριστικό της «δεξιάς» αστικής παράταξης;

Η μακρά και πλούσια εμπειρία του λαϊκού μας κινήματος δεν υποδεικνύει κάτι τέτοιο. Μήπως δεν ήταν επί πρωθυπουργίας Αλ. Παπαναστασίου (γνωστού και ως «Πατέρα της Δημοκρατίας») όταν τέθηκαν οι βάσεις του μηχανισμού διοικητικής εκτόπισης - εξορίας (με το ΝΔ της 19/4/1924 «Περί συστάσεως εν εκάστω Νομώ Επιτροπών επί της Δημοσίας Ασφαλείας»); Μήπως δεν ήταν επί Ελ. Βενιζέλου όταν θεσπίστηκε το περιβόητο «Ιδιώνυμο» (Ν. 4229/1929), με το οποίο διώχθηκαν, φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν περισσότεροι από οποιοδήποτε άλλο νομοθέτημα του Μεσοπολέμου (1918 - 1936);

Μήπως δεν ήταν επί πρωθυπουργίας των «κεντρώων» Γ. Παπανδρέου, Ν. Πλαστήρα και Θ. Σοφούλη που διεξήχθη (στο μεγαλύτερο μέρος της) η σκληρότερη ταξική σύγκρουση του προηγούμενου αιώνα (1944 - 1949); Ο Θ. Σοφούλης μάλιστα ήταν πρωθυπουργός σχεδόν στα 2/3 της περιόδου του Εμφυλίου (1947 - 1949).

Τα ιστορικά παραδείγματα είναι πράγματι πολλά. Ας επικεντρωθούμε όμως στη δεκαετία του 1960 και την κυβέρνηση της Ενωσης Κέντρου (ΕΚ), του «Γέρου της Δημοκρατίας» Γ. Παπανδρέου, που έσπασε το σερί της «δεξιάς διακυβέρνησης», «της βίας και της νοθείας».

***

Με «κεντρώους» πρωθυπουργούς διεξήχθη ως επί το πλείστον η σκληρότερη ταξική σύγκρουση του προηγούμενου αιώνα (1944 - 1949)


Μήπως σταμάτησαν οι αντιδημοκρατικές πρακτικές στο συνδικαλιστικό κίνημα; Οχι. Απεναντίας, η Ενωση Κέντρου, προσεταιριζόμενη πολλούς από τους μέχρι πρότινος «πράκτορες της ΕΡΕ» στα συνδικάτα (όπως οι Λυκιαρδόπουλος, Τατάς, Ρομπόπουλος κ.ά. «στυλοβάτες του Μακρικού καθεστώτος»), τους ενίσχυσε «εις την οργάνωσιν ψευτοσυνεδρίων και εις την εφαρμογήν της βίας και της νοθείας» στο κίνημα. Σε συνάντηση που είχε ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου με τους εκπροσώπους του παλιού κυβερνητικού συνδικαλισμού θα τους προτείνει ευθέως τη συνένωση των «δεξιών» και «κεντρώων» συνδικαλιστών με σκοπό τη δημιουργία «αντικομμουνιστικού τείχους» απέναντι στην άνοδο του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος1.«Για την παρεμπόδιση του εκδημοκρατισμού και τη δημιουργία κυβερνητικού συνδικαλισμού», έγραφε σε έκθεσή του το 1965 ο Κ. Θέος, «χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα: Διαφθορά με κεφάλαια της Εργατικής Εστίας, ευνοιοκρατικές ενέργειες από τη μια και αντισυνδικαλιστικός διωγμός από την άλλη, καλπονοθευτικές μέθοδες στα συνέδρια, συμμαχία κεντρώων με δεξιούς, διαγραφές και εξώσεις, δημιουργία αντισυνδέσμων κ.λπ.»2.Οταν αντιπροσωπεία των ταξικών συνδικάτων διαμαρτυρήθηκε για όλα τα παραπάνω στον επικεφαλής της συνδικαλιστικής παράταξης της ΕΚ, Γ. Αλευρά, εκείνος τους απάντησε: «Ελάτε, βρε παιδιά, κάντε μια δήλωση εκεί πέρα να τελειώνουμε μια και καλή»3!Οταν στα τέλη του 1964 η κυβέρνηση κήρυξε έκπτωτη σύσσωμη τη διοίκηση της ΓΣΕΕ, την αντικατέστησε ως επί το πλείστον από δικούς της συνδικαλιστές, αποκλείοντας εντελώς τις συνεπείς ταξικές δυνάμεις. Στις 4/3/1965 η νέα εγκάθετη (αλλά «κεντρώα» και «δημοκρατική»!) «προσωρινή διοίκηση» της ΓΣΕΕ θα επαναφέρει τους περιβόητους «όρκους πίστεως» και τις «δηλώσεις αποκηρύξεως των πρακτόρων του κομμουνισμού», προειδοποιώντας για την «κομμουνιστική διείσδυση εις τα εργοστάσια και τους λοιπούς χώρους εργασίας» και απαιτώντας τη λήψη δραστικότερων μέτρων για την αντιμετώπισή της4.Μήπως σταμάτησαν οι πολιτικές επιστρατεύσεις απεργών; Οχι. Ο μεταξικός ΑΝ 1986/1939 «περί πολιτικής και οικονομικής επιστρατεύσεως» εφαρμόστηκε επανειλημμένα από την κυβέρνηση της ΕΚ εναντίον των «απεργών σιδηροδρομικών, ταχυδρομικών υπαλλήλων, υπαλλήλων της Ηλεκτρικής Εταιρείας, των Μεταφορών κ.ά.». Δεκάδες εργαζόμενοι σύρθηκαν στα δικαστήρια γιατί διεκδίκησαν το δικαίωμά τους στην απεργία5.

Μήπως δεν υπήρξαν απαγορεύσεις συγκεντρώσεων και πορειών; Βεβαίως και υπήρξαν:

Ενδεικτικά, η κυβέρνηση της ΕΚ θα απαγορεύσει την πορεία των οικοδόμων στις 15/7/1964, τη συγκέντρωση των εργατοϋπαλλήλων Αθήνας και Πειραιά για τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος στις 6/4/1965, τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς του 1965 κ.ο.κ.6. Θα απαγορεύσει επίσης τον εορτασμό της επετείου του ΕΑΜ. «Το συνταγματικό δικαίωμα του συνέρχεσθαι σε ανοιχτούς χώρους», έγραφε η «Αυγή» (όργανο τότε της ΕΔΑ), «καταπατήθηκε, όπως επί Καραμανλή»7.

Την 1/6/1964, ο Γ. Παπανδρέου θα δηλώσει από το βήμα της Βουλής πως οι συγκεντρώσεις, οι πορείες και οι απεργίες που «οργανούνται κατά τρόπον θίγοντα την ελευθερίαν άλλων πολιτών (...) είναι φασισμός»! Προσθέτοντας πως «αι πορείαι - τας οποίας ηθικώς αποδοκιμάζει - δεν πρέπει να είναι συνεχείς, ούτε να πραγματοποιούνται επί του καταστρώματος των οδών» (για να μην εμποδίζεται η κυκλοφορία) ενώ «αι απεργίαι δεν πρέπει να καταλήγουν εις παρεμπόδισιν υπό των απεργών της ελευθερίας όσων θέλουν να δουλέψουν», δηλαδή των απεργοσπαστών8. Αντιδραστικά επιχειρήματα που αναπαράγονται «καρμπόν» έως τις μέρες μας.

Μήπως εξαλείφθηκε η αστυνομική βία κατά των αγωνιζόμενων εργατών; Οχι βέβαια. Ενδεικτικά θα μπορούσαν να αναφερθούν:

-- Η καταστολή (επί 6 ώρες!) της απεργίας των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης στις 29/5/1964 («Τα καπνεργοστάσια», έγραφε η «Αυγή», «εστρατοκρατούντο από χωροφύλακες (...) Το θέαμα θύμιζε τις μέρες της καραμανλικής τρομοκρατίας (...) Ενας καπνεργάτης (...) την στιγμή της συλλήψεώς του εκακοποιήθη απάνθρωπα, εσύρθη από χωροφύλακες στο δρόμο και οδηγήθηκε αναίσθητος στην είσοδο του εργοστασίου»)9.

-- Η καταστολή κατά των απεργών πείνας κλωστοϋφαντουργών του Λαυρίου στις 22/7/1964 (όπου 42 εργάτες συνελήφθησαν και 16 κατέληξαν στο νοσοκομείο)10.

-- Η «πολεμική επιχείρηση» κατά των απεργών μυλεργατών του Πειραιά στις 26/9/1964 (κατά την οποία η αστυνομία εισέβαλε στο μύλο του Αγ. Γεωργίου και συνέλαβε σύσσωμη τη νυχτερινή βάρδια των εργατών που ετοιμάζονταν να κατέβουν σε στάση εργασίας, αντικαθιστώντας τους με απεργοσπάστες).11

Η κυβέρνηση Παπανδρέου εφάρμοσε ακόμη και αντεργατικά νομοθετήματα κατά των απεργών που «ούτε κι αυτή η κυβέρνηση Καραμανλή δεν τόλμησε»12.

Μήπως σταμάτησαν οι επεμβάσεις της αστυνομίας στη λειτουργία των συνδικάτων; Οχι. Διαβάζουμε στο ρεπορτάζ για ένα από τα πολλά τέτοια περιστατικά της περιόδου: «Αστυνομία, κακοποιήσεις εργατών, απειλές, ύβρεις (...) ήταν το πλαίσιο μέσα στο οποίο επραγματοποιήθη (...) η γενική συνέλευσις των εργατών καπνοβιομηχανίας Πειραιώς»13.

«Υπό συνθήκες αστυνομοκρατίας» διεξήχθη επίσης το 5ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Οικοδόμων: «Μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις είχαν καταλάβει τους χώρους έξω από το Εργατικό Κέντρο», όπου διεξαγόταν το συνέδριο, μην επιτρέποντας στους νόμιμα εκλεγμένους αντιπροσώπους των ταξικών σωματείων να πλησιάσουν14.

Μήπως καταργήθηκε το Συνδικαλιστικό της Ασφάλειας; Παρά τις αρχικές διαβεβαιώσεις του υπουργού Εργασίας της ΕΚ, Γ. Μπακατσέλου, πως «η ύπαρξις συνδικαλιστικού τμήματος Ασφαλείας αντίκειται εις την έννοιαν της δημοκρατίας και αυτή καθ' εαυτή υποδεικνύει την έλλειψη συνδικαλιστικών ελευθεριών», επομένως «επιβάλλεται η διάλυσίς του»,διατηρήθηκε μια χαρά. Τρεις μήνες μετά τις παραπάνω δηλώσεις διαβάζουμε: «Τα όργανα του συνδικαλιστικού τμήματος της Ασφάλειας Πειραιώς κατά τρόπο προκλητικό εξακολουθούν να περιφέρονται μέσα στο Εργατικό Κέντρο και να παρακολουθούν στους διαδρόμους και έξω από τα γραφεία των σωματείων τις συνομιλίες των εργατών». Οταν ο υφυπουργός επί της Δημοσίας Τάξεως και Ασφαλείας, Ν. Εξαρχος, θα ρωτηθεί και πάλι για την κατάργηση του Συνδικαλιστικού της Ασφάλειας, θα απαντήσει: «Δεν είναι εις τας προθέσεις της κυβερνήσεως»15.

Το Οκτώβρη του 1964 θα διαρρεύσει στον Τύπο διαταγή της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αθηνών και «για την παρακολούθηση των καταστημάτων αριστερών ιδιοκτητών»16.

Μήπως καταργήθηκαν τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων; Οχι για όλους. Διατηρήθηκαν για τους δημόσιους υπάλληλους, τους εργαζόμενους σε επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, για «όσους ασχολούνται με εργασίες χαρακτηριζόμενες ότι έχουν σχέση "με την εθνικήν άμυναν και την δημοσίαν ασφαλείαν"», ενώ επεκτάθηκαν «και στους εργαζομένους στην εμπορική ναυτιλία»17.

Καταργήθηκαν τα «έκτακτα μέτρα» και η αντικομμουνιστική νομοθεσία, που «κοσμούσαν» το αστικό κατασταλτικό οπλοστάσιο από τη δικτατορία Μεταξά ακόμα; Εν μέρει. Ο κατάπτυστος μεταξικός ΑΝ 375/1936 καταργήθηκε μεν, αλλά όχι και οι καταδικαστικές αποφάσεις που βασίστηκαν σε αυτόν! Ετσι, οι 77 κομμουνιστές κρατούμενοι της Αίγινας (που είχαν καταδικαστεί με τον ΑΝ 375/1936) δεν απελευθερώθηκαν μαζί με τους υπόλοιπους πολιτικούς κρατούμενους. Η διοικητική εκτόπιση (εξορία) επίσης διατηρήθηκε (τροποποιώντας μόνο το ποιο σώμα μπορούσε να την επιβάλει). Ο επίσης κατάπτυστος ΑΝ 509/1947 παρέμεινε εν ισχύι. Το ΚΚΕ παρέμεινε εκτός νόμου. Διατηρήθηκε η στέρηση ιθαγένειας στους πολιτικούς πρόσφυγες18.

Μήπως υστέρησε σε αντικομμουνισμό η Ενωση Κέντρου; Τον Οκτώβρη του 1964 ασκήθηκε δίωξη στην «Αυγή» (με βάση τον καραμανλικό Ν. 4234/1962, τον οποίο στο παρελθόν «η Ενωση Κέντρου είχε χαρακτηρίσει στη Βουλή φασιστικό») επειδή δημοσίευσε αφιέρωμα στην Εθνική Αντίσταση19. Τον Γενάρη του 1965 ο Γ. Παπανδρέου θα θέσει ζήτημα νομιμότητας της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, ενώ απαντώντας στις καταγγελίες της ΕΔΑ για «αστυνόμευση του πολιτικού βίου (...) διότι εκ των απορρήτων στρατιωτικών εκθέσεων προκύπτει ότι παρακολουθείται η δραστηριότης της αριστεράς» θα τονίσει πως «η παρακολούθησις της δραστηριότητος τόσον της Αριστεράς όσον και των παρακρατικών οργανώσεων της Δεξιάς (σ.σ. των «δύο άκρων», όπως πρόσθεσε) δεν είναι αστυνόμευσις, αλλά επιτέλεσις εθνικού και δημοκρατικού καθήκοντος»20.

Ιδιαίτερο αντικομμουνιστικό κατασταλτικό μένος επέδειξε η κυβέρνηση της ΕΚ στην Εκπαίδευση. Χαρακτηριστική είναι η εγκύκλιος 1010 του υπουργείου Παιδείας (11/3/1965), με την οποία οι καθηγητές καλούνταν να ρουφιανεύουν τους μαθητές τους, απειλώντας και τους ίδιους με διώξεις στην περίπτωση μη συμμόρφωσης. «Ο κομμουνισμός», αναγραφόταν σχετικά, «είναι εχθρός του έθνους και της δημοκρατίας. Τούτο πρέπει να καταστή συνείδησις της Νέας Γενιάς. Ο Εθνικός φρονηματισμός (...) είναι η πρώτη αποστολή του Διδασκάλου. (...) Τα ιδικά μας ιδανικά είναι τα ιδανικά του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού (...) Πάσα εκτροπή πρέπει να κολάζεται αυστηρότατα. Και αν συμβεί να υπάρξουν διδάσκαλοι, όχι ανήκοντες, αλλά και απλώς συμπαθούντες, ή ανεχόμενοι την κομμουνιστικήν προπαγάνδαν, δεν έχουν θέσιν εις την Εκπαίδευσιν»21.

Μέσα σε λίγες βδομάδες από την έκδοση της εν λόγω εγκυκλίου, είχαν αποβληθεί από τα σχολεία 37 μαθητές (άλλος γιατί μετείχε σε κινητοποίηση του σχολείου του, άλλος γιατί μοίραζε προκηρύξεις για την ειρήνη, μία γιατί «πιάστηκε» να διαβάζει Λουντέμη, κ.ά.)22.

***

Η ιστορική αναφορά στα έργα και τις ημέρες της Ενωσης Κέντρου εναντίον του εργατικού - λαϊκού κινήματος κατά τη σύντομη περίοδο διακυβέρνησής της (από τα τέλη του 1963 έως τα μέσα του 1965) δεν έχει την έννοια του συμψηφισμού ή σύγκρισης της αστικής βίας. Αντιθέτως, αυτό που αναδεικνύεται είναι ο κοινός ταξικός παρονομαστής που διέπει όλες ανεξαιρέτως τις αστικές κυβερνήσεις. Εφόσον η αστική εξουσία εδράζεται στην αναγκαστική εκμετάλλευση των πολλών από τους λίγους, η άσκηση βίας από τον εκάστοτε πολιτικό διαχειριστή της, προκειμένου να διασφαλίσει τα συμφέροντα και τη διαιώνιση αυτής της εξουσίας, είναι μονόδρομος. Η δε ένταση της βίας ενάντια στο κίνημα εξαρτάται από την εκάστοτε εκτίμηση του γενικότερου συσχετισμού της ταξικής πάλης. Φιλολαϊκή κυβερνητική εξουσία στο έδαφος του καπιταλισμού, αντικειμενικά, δεν μπορεί να υπάρξει.

Πρόκειται για μια αυταπάτη που ανά περιόδους ταλάνισε και διάβρωσε το εργατικό - κομμουνιστικό κίνημα, με ολέθριες συνέπειες για την υπόθεση της ταξικής πάλης. Η στάση του ΚΚΕ και της ΕΔΑ έναντι της Ενωσης Κέντρου προτού αυτή αναλάβει την εξουσία ήταν χαρακτηριστική. Η «Αυγή» τότε είχε χαιρετίσει την εκλογική νίκη της ΕΚ ως «διεθνούς σημασίας νίκη», σημειώνοντας πως «άνοιξε μια νέα σελίδα στη μεταπολεμική Ιστορία της χώρας μας. Για πρώτη φορά, ύστερα από πολλά χρόνια, η Ελλάδα απέκτησε, χάρις στους αγώνες του λαού, δημοκρατική κυβέρνηση»23!

Οι κάλπικες ελπίδες που είχαν καλλιεργηθεί στο εργατικό - λαϊκό κίνημα (και με την ευθύνη των ΚΚΕ - ΕΔΑ) αποτυπώθηκαν στην απότομη πτώση των απεργιακών αγώνων (ο αριθμός των απεργών μειώθηκε από 194.000 τον Οκτώβρη του 1963 σε μόλις 8.000 το Δεκέμβρη, μετά την εκλογική νίκη της ΕΚ). Σύντομα, βέβαια, οι όποιες προσδοκίες για καλυτέρευση της ζωής των εργαζομένων, εκδημοκρατισμό κ.ο.κ. θα κατέρρεαν από το βάρος της ίδιας της πραγματικότητας. Τον Μάη του 1964 οι απεργοί θα εκτοξεύονταν στους 402.650 (συνολικά το 1964 οι απεργοί φτάσανε τους 880.700, πλησιάζοντας σχεδόν το μέχρι τότε ρεκόρ της προηγούμενης χρονιάς).

***

Διαχρονικά, κάθε φορά που οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις πιέζονταν από τα βάρη της αντιλαϊκής πολιτικής και την πολύμορφη βία που ενέχει, καλλιεργούνταν η προσδοκία μιας «δικαιότερης» εναλλακτικής, ως βαλβίδα εκτόνωσης και οδός διοχέτευσης μιας εν δυνάμει ριζοσπαστικοποίησης, που θα μπορούσε να αμφισβητήσει - στον πυρήνα της - την πηγή του προβλήματος και βεβαίως να δράσει για την ανατροπή του.

Ο λαός μας όμως έχει πλούσια εμπειρία από τις αυταπάτες μιας «καλύτερης», πιο «φιλολαϊκής», πιο «δημοκρατικής» αστικής κυβέρνησης. Είτε αυτή λεγόταν ΠΑΣΟΚ, είτε ΣΥΡΙΖΑ στο πιο πρόσφατο παρελθόν.

Μήπως ξεχνάμε πως από τις 11 πολιτικές επιστρατεύσεις απεργών που επιβλήθηκαν τα πρώτα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης οι 5 έγιναν επί ΠΑΣΟΚ (1983, 1986, 1994, 2002, 2010), οι 2 επί ΝΔ (1979, 2006), οι 3 επί ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ (2013) και άλλη μία επί ΝΔ - ΠΑΣΟΚ (2014);

Μήπως ξεχνάμε ότι ο πρώτος περιβόητος «τρομονόμος» θεσπίστηκε επί ΠΑΣΟΚ (2829/2001), ο δεύτερος επί ΝΔ (3251/2004), ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ - που δήθεν θα τον καταργούσε - τον ενίσχυσε ακόμη περισσότερο, αυστηροποιώντας τις ποινές που αφορούσαν εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις;

Μήπως ξεχνάμε ότι και το ΠΑΣΟΚ (9/3/1995) και ο ΣΥΡΙΖΑ (8/1/2016) είχαν στείλει τα ΜΑΤ να χτυπήσουν τους απόμαχους της δουλειάς, τους συνταξιούχους;

Τι διαφορά είχαν το ξύλο και τα δακρυγόνα όταν ψηφίζονταν τα μνημόνια ΝΔ - ΠΑΣΟΚ από το ξύλο και τα δακρυγόνα όταν ψηφίζονταν τα μνημόνια ΣΥΡΙΖΑ - που, σημειωτέον, θα καταργούσε και τα μνημόνια και τα ΜΑΤ;

Τι διαφορά είχε το ξύλο επί ΠΑΣΟΚ (π.χ. κατά την επίσκεψη Κλίντον στις 19/11/1999 ή κατά την απεργία των ναυτεργατών στις 29/5/2002);

Τι διαφορά είχε το ξύλο σε ανθρώπους που προσπαθούσαν να σώσουν το σπίτι τους από τους πλειστηριασμούς επί ΝΔ και επί ΣΥΡΙΖΑ;

Τι διαφορά είχε ο ασφαλίτης που πιάστηκε να παρακολουθεί απεργιακή σύσκεψη του ΠΑΜΕ στις 22/11/2005 (επί ΝΔ) από τον ασφαλίτη που πιάστηκε να παρακολουθεί το 33ο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης στις 8/11/2018 (επί ΣΥΡΙΖΑ);

Τι διαφορά είχε (ως προς τη «δημοκρατικότητα») η απαγόρευση συναθροίσεων και πορειών επί ΣΥΡΙΖΑ στις 15-16/11/2016 (επίσκεψη Ομπάμα) με τις πρόσφατες απαγορεύσεις της ΝΔ;

***

Οταν η κρατική βία, ο αυταρχισμός και η καταστολή κατά του εργατικού - λαϊκού κινήματος εμφανίζονται ως ίδιον χαρακτηριστικό μίας μόνο αστικής πολιτικής παράταξης και όχι ως βασικό και αναπόσπαστο γνώρισμα της αστικής εξουσίας συνολικά, τότε είναι σαν να επικεντρωνόμαστε σε ένα και μόνο δέντρο χάνοντας το δάσος. Χάνεται έτσι ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός, πίσω από τις ποικίλες μάσκες και προσωπεία, που μπορεί να τα εναλλάσσει κάθε φορά, προκειμένου να ξεγελά - και ταυτόχρονα να καταπιέζει - τον εργαζόμενο λαό, διασφαλίζοντας έτσι την παραμονή του στην εξουσία και τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης των πολλών από τους λίγους.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

1. «Αυγή» 16/4/1964, 13/8/1964, 1/9/1964

2. Αρχείο ΚΚΕ, έγγραφο 69431, Εκθεση του Κ. Θέου για την εργατική δουλειά της ΕΔΑ, 1965

3. Αναστάσης Γκίκας, «Από την πείρα του κινήματος των οικοδόμων στην Ελλάδα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2013, σελ. 395.

4. ό.π., σελ. 412 - 413.

5. «Αυγή» 29/4/1965, 17/4/1965

6. «Ελευθερία» 16/7/1964, «Αυγή» 24/4/1965, 29/4/1965

7. «Αυγή» 30/5/1964

8. «Ελευθερία» 2/6/1964

9. «Αυγή» 22/4/1965

10. «Αυγή» 24/7/1964

11. «Αυγή» 26/9/1964

12. «Αυγή» 29/12/1964

13. «Αυγή» 31/1/1964

14. «Αυγή» 18/8/1964.

15. «Αυγή» 29/2/1964, 27/5/1964, «Ανακοίνωση της ΕΕ των ΣΕΟ 115» 11/4/1964

16. «Αυγή» 10/10/1964

17. «Αυγή» 6/11/1964

18. «Αυγή» 23/2/1964, 9/5/1964, 6/11/1964

19. «Αυγή» 21/10/1964

20. «Ελευθερία» 20/1/1965

21. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1949 - 1968, τομ. Β', εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2016, σελ. 660

22. «Αυγή» 6/6/1965

23. «Αυγή» 1/1/1964


Αναστάσης ΓΚΙΚΑΣ
Μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

22 σχόλια:

  1. Ορισμένα διδάγματα από την Ιστορία...

    Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή την όξυνση της αστικής επιθετικότητας έναντι των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών (νομοθετικές παρεμβάσεις στη λειτουργία των συνδικάτων, υπονόμευση της απεργίας, απαγορεύσεις συναθροίσεων, έξαρση της αστυνομικής βίας κ.λπ.), έχουν πολλαπλασιαστεί οι αναφορές στο «αυταρχικό DNA της Δεξιάς». Αναφορές που συχνά επιχειρείται να στοιχειοθετηθούν και με ιστορικές παραπομπές.

    Οπως π.χ. σε σχετικό άρθρο με τίτλο «Κοινοβουλευτισμός διά ροπάλου» («Εφημερίδα των Συντακτών», 27/9/2020), που μας προέτρεπε να «επιστρέψουμε (...) στις αρχές της δεκαετίας του 1960 για να θυμηθούμε τι μπορεί να σημαίνει η κρατική καταστολή σε συνθήκες αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας από μια δεξιά κυβέρνηση του νόμου και της τάξης».

    Ακολούθως, στο άρθρο γίνονταν εκτενείς αναφορές στην «ένταση της καταστολής» από τη μεριά των «νικητών του Εμφυλίου» (εννοώντας τη «δεξιά» πολιτική παράταξη, που τότε εκφραζόταν από την ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή) εναντίον της ΕΔΑ (που το 1958 είχε αναδειχθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση) αλλά και της Ενωσης Κέντρου του Γ. Παπανδρέου (που είχε κηρύξει τον περιβόητο «ανένδοτο αγώνα» για την «αποκατάσταση της δημοκρατίας»): Με απαγορεύσεις συναθροίσεων, με νοθείες και παρεμβάσεις σε σωματεία, με αστυνομοκρατία (φανερή και κρυφή) και καταστολή, με την επιβολή της «εθνικοφροσύνης» και του αντικομμουνισμού κ.ο.κ.

    Για να καταλήξει το εν λόγω άρθρο ότι «προς τούτο η Ιστορία είναι διδακτική. Με τη μορφή ενός επαναλαμβανόμενου μοτίβου η ελληνική Δεξιά στη μακρόχρονη διαδρομή της, σε περιόδους κατά τις οποίες αισθάνεται ιδιαιτέρως ισχυρή αλλά και σε περιόδους κρίσης, γρήγορα ανασύρει από την φαρέτρα της την καταστολή ως την προσήκουσα μέθοδο για την περιστολή των κοινωνικών και των πολιτικών δικαιωμάτων και την πειθάρχηση του εκάστοτε "εσωτερικού εχθρού"». Ο Παπατζής που έσφαξε τον λαό σε Αθήνα Πειραιά το 1944 δεν ήταν δεξιός. Ο Πλαστήρας που εκτέλεσε τον Μπελογιάννη και ο Πασαλίδη που τον έσπρωξε στην εκτέλεση δεν ήταν δεξιοί.. Μάπα λοιπόν το καρπούζι.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η Ιστορία είναι πράγματι διδακτική. Οχι όμως όταν γίνεται αντικείμενο μιας επιλεκτικής κοπτοραπτικής, που διαχωρίζει ψευδεπίγραφα τους διαχειριστές της εκμετάλλευσης και καταπίεσης του λαού (το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης) σε «χειρότερους» και «καλύτερους», σε λιγότερο ή περισσότερο «δημοκρατικούς», σε λιγότερο ή περισσότερο «αυταρχικούς» κ.ο.κ.Είναι η κρατική βία, ο αυταρχισμός και η καταστολή «ίδιον» χαρακτηριστικό της «δεξιάς» αστικής παράταξης;

    Η μακρά και πλούσια εμπειρία του λαϊκού μας κινήματος δεν υποδεικνύει κάτι τέτοιο. Μήπως δεν ήταν επί πρωθυπουργίας Αλ. Παπαναστασίου (γνωστού και ως «Πατέρα της Δημοκρατίας») όταν τέθηκαν οι βάσεις του μηχανισμού διοικητικής εκτόπισης - εξορίας (με το ΝΔ της 19/4/1924 «Περί συστάσεως εν εκάστω Νομώ Επιτροπών επί της Δημοσίας Ασφαλείας»); Μήπως δεν ήταν επί Ελ. Βενιζέλου όταν θεσπίστηκε το περιβόητο «Ιδιώνυμο» (Ν. 4229/1929), με το οποίο διώχθηκαν, φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν περισσότεροι από οποιοδήποτε άλλο νομοθέτημα του Μεσοπολέμου (1918 - 1936);

    Μήπως δεν ήταν επί πρωθυπουργίας των «κεντρώων» Γ. Παπανδρέου, Ν. Πλαστήρα και Θ. Σοφούλη που διεξήχθη (στο μεγαλύτερο μέρος της) η σκληρότερη ταξική σύγκρουση του προηγούμενου αιώνα (1944 - 1949); Ο Θ. Σοφούλης μάλιστα ήταν πρωθυπουργός σχεδόν στα 2/3 της περιόδου του Εμφυλίου (1947 - 1949).

    Τα ιστορικά παραδείγματα είναι πράγματι πολλά. Ας επικεντρωθούμε όμως στη δεκαετία του 1960 και την κυβέρνηση της Ενωσης Κέντρου (ΕΚ), του «Γέρου της Δημοκρατίας» Γ. Παπανδρέου, που έσπασε το σερί της «δεξιάς διακυβέρνησης», «της βίας και της νοθείας». ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μήπως σταμάτησαν οι αντιδημοκρατικές πρακτικές στο συνδικαλιστικό κίνημα; Οχι. Απεναντίας, η Ενωση Κέντρου, προσεταιριζόμενη πολλούς από τους μέχρι πρότινος «πράκτορες της ΕΡΕ» στα συνδικάτα (όπως οι Λυκιαρδόπουλος, Τατάς, Ρομπόπουλος κ.ά. «στυλοβάτες του Μακρικού καθεστώτος»), τους ενίσχυσε «εις την οργάνωσιν ψευτοσυνεδρίων και εις την εφαρμογήν της βίας και της νοθείας» στο κίνημα. Σε συνάντηση που είχε ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου με τους εκπροσώπους του παλιού κυβερνητικού συνδικαλισμού θα τους προτείνει ευθέως τη συνένωση των «δεξιών» και «κεντρώων» συνδικαλιστών με σκοπό τη δημιουργία «αντικομμουνιστικού τείχους» απέναντι στην άνοδο του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος1.«Για την παρεμπόδιση του εκδημοκρατισμού και τη δημιουργία κυβερνητικού συνδικαλισμού», έγραφε σε έκθεσή του το 1965 ο Κ. Θέος, «χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα: Διαφθορά με κεφάλαια της Εργατικής Εστίας, ευνοιοκρατικές ενέργειες από τη μια και αντισυνδικαλιστικός διωγμός από την άλλη, καλπονοθευτικές μέθοδες στα συνέδρια, συμμαχία κεντρώων με δεξιούς, διαγραφές και εξώσεις, δημιουργία αντισυνδέσμων κ.λπ.»2.Οταν αντιπροσωπεία των ταξικών συνδικάτων διαμαρτυρήθηκε για όλα τα παραπάνω στον επικεφαλής της συνδικαλιστικής παράταξης της ΕΚ, Γ. Αλευρά, εκείνος τους απάντησε: «Ελάτε, βρε παιδιά, κάντε μια δήλωση εκεί πέρα να τελειώνουμε μια και καλή»3!Οταν στα τέλη του 1964 η κυβέρνηση κήρυξε έκπτωτη σύσσωμη τη διοίκηση της ΓΣΕΕ, την αντικατέστησε ως επί το πλείστον από δικούς της συνδικαλιστές, αποκλείοντας εντελώς τις συνεπείς ταξικές δυνάμεις. Στις 4/3/1965 η νέα εγκάθετη (αλλά «κεντρώα» και «δημοκρατική»!) «προσωρινή διοίκηση» της ΓΣΕΕ θα επαναφέρει τους περιβόητους «όρκους πίστεως» και τις «δηλώσεις αποκηρύξεως των πρακτόρων του κομμουνισμού», προειδοποιώντας για την «κομμουνιστική διείσδυση εις τα εργοστάσια και τους λοιπούς χώρους εργασίας» και απαιτώντας τη λήψη δραστικότερων μέτρων για την αντιμετώπισή της4.Μήπως σταμάτησαν οι πολιτικές επιστρατεύσεις απεργών; Οχι. Ο μεταξικός ΑΝ 1986/1939 «περί πολιτικής και οικονομικής επιστρατεύσεως» εφαρμόστηκε επανειλημμένα από την κυβέρνηση της ΕΚ εναντίον των «απεργών σιδηροδρομικών, ταχυδρομικών υπαλλήλων, υπαλλήλων της Ηλεκτρικής Εταιρείας, των Μεταφορών κ.ά.». Δεκάδες εργαζόμενοι σύρθηκαν στα δικαστήρια γιατί διεκδίκησαν το δικαίωμά τους στην απεργία5. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μήπως δεν υπήρξαν απαγορεύσεις συγκεντρώσεων και πορειών; Βεβαίως και υπήρξαν:

    Ενδεικτικά, η κυβέρνηση της ΕΚ θα απαγορεύσει την πορεία των οικοδόμων στις 15/7/1964, τη συγκέντρωση των εργατοϋπαλλήλων Αθήνας και Πειραιά για τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος στις 6/4/1965, τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς του 1965 κ.ο.κ.6. Θα απαγορεύσει επίσης τον εορτασμό της επετείου του ΕΑΜ. «Το συνταγματικό δικαίωμα του συνέρχεσθαι σε ανοιχτούς χώρους», έγραφε η «Αυγή» (όργανο τότε της ΕΔΑ), «καταπατήθηκε, όπως επί Καραμανλή»7.

    Την 1/6/1964, ο Γ. Παπανδρέου θα δηλώσει από το βήμα της Βουλής πως οι συγκεντρώσεις, οι πορείες και οι απεργίες που «οργανούνται κατά τρόπον θίγοντα την ελευθερίαν άλλων πολιτών (...) είναι φασισμός»! Προσθέτοντας πως «αι πορείαι - τας οποίας ηθικώς αποδοκιμάζει - δεν πρέπει να είναι συνεχείς, ούτε να πραγματοποιούνται επί του καταστρώματος των οδών» (για να μην εμποδίζεται η κυκλοφορία) ενώ «αι απεργίαι δεν πρέπει να καταλήγουν εις παρεμπόδισιν υπό των απεργών της ελευθερίας όσων θέλουν να δουλέψουν», δηλαδή των απεργοσπαστών8. Αντιδραστικά επιχειρήματα που αναπαράγονται «καρμπόν» έως τις μέρες μας.

    Μήπως εξαλείφθηκε η αστυνομική βία κατά των αγωνιζόμενων εργατών; Οχι βέβαια. Ενδεικτικά θα μπορούσαν να αναφερθούν:

    -- Η καταστολή (επί 6 ώρες!) της απεργίας των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης στις 29/5/1964 («Τα καπνεργοστάσια», έγραφε η «Αυγή», «εστρατοκρατούντο από χωροφύλακες (...) Το θέαμα θύμιζε τις μέρες της καραμανλικής τρομοκρατίας (...) Ενας καπνεργάτης (...) την στιγμή της συλλήψεώς του εκακοποιήθη απάνθρωπα, εσύρθη από χωροφύλακες στο δρόμο και οδηγήθηκε αναίσθητος στην είσοδο του εργοστασίου»)9.

    -- Η καταστολή κατά των απεργών πείνας κλωστοϋφαντουργών του Λαυρίου στις 22/7/1964 (όπου 42 εργάτες συνελήφθησαν και 16 κατέληξαν στο νοσοκομείο)10.

    -- Η «πολεμική επιχείρηση» κατά των απεργών μυλεργατών του Πειραιά στις 26/9/1964 (κατά την οποία η αστυνομία εισέβαλε στο μύλο του Αγ. Γεωργίου και συνέλαβε σύσσωμη τη νυχτερινή βάρδια των εργατών που ετοιμάζονταν να κατέβουν σε στάση εργασίας, αντικαθιστώντας τους με απεργοσπάστες).11

    Η κυβέρνηση Παπανδρέου εφάρμοσε ακόμη και αντεργατικά νομοθετήματα κατά των απεργών που «ούτε κι αυτή η κυβέρνηση Καραμανλή δεν τόλμησε»12. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ενα μεγάλο μπράβο Γκαγκάριν για την ανάρτηση εξαιρετική δουλειά. Να την αφιερώσουμε στους Σοσιαλφασίστες του σύριζα και όλο τον οπορτουνιστικό συρφετό με τις οπορτουνιστικές σταδιακές μπούρδες τους και μεταβατικές παπάτζες τους. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μήπως καταργήθηκε το Συνδικαλιστικό της Ασφάλειας; Παρά τις αρχικές διαβεβαιώσεις του υπουργού Εργασίας της ΕΚ, Γ. Μπακατσέλου, πως «η ύπαρξις συνδικαλιστικού τμήματος Ασφαλείας αντίκειται εις την έννοιαν της δημοκρατίας και αυτή καθ' εαυτή υποδεικνύει την έλλειψη συνδικαλιστικών ελευθεριών», επομένως «επιβάλλεται η διάλυσίς του»,διατηρήθηκε μια χαρά. Τρεις μήνες μετά τις παραπάνω δηλώσεις διαβάζουμε: «Τα όργανα του συνδικαλιστικού τμήματος της Ασφάλειας Πειραιώς κατά τρόπο προκλητικό εξακολουθούν να περιφέρονται μέσα στο Εργατικό Κέντρο και να παρακολουθούν στους διαδρόμους και έξω από τα γραφεία των σωματείων τις συνομιλίες των εργατών». Οταν ο υφυπουργός επί της Δημοσίας Τάξεως και Ασφαλείας, Ν. Εξαρχος, θα ρωτηθεί και πάλι για την κατάργηση του Συνδικαλιστικού της Ασφάλειας, θα απαντήσει: «Δεν είναι εις τας προθέσεις της κυβερνήσεως»15.

    Το Οκτώβρη του 1964 θα διαρρεύσει στον Τύπο διαταγή της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αθηνών και «για την παρακολούθηση των καταστημάτων αριστερών ιδιοκτητών»16.... Η ...ΕΔΑ.... το 1964 δεν κατέβασε συνδυασμούς σε 24 περιοχές για να μη διασπάσει ...της δημοκρατικές δυνάμεις....ΟΥΥΥΥΥΦΦΦΦΦΦΦ..... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καταργήθηκαν τα «έκτακτα μέτρα» και η αντικομμουνιστική νομοθεσία, που «κοσμούσαν» το αστικό κατασταλτικό οπλοστάσιο από τη δικτατορία Μεταξά ακόμα; Εν μέρει. Ο κατάπτυστος μεταξικός ΑΝ 375/1936 καταργήθηκε μεν, αλλά όχι και οι καταδικαστικές αποφάσεις που βασίστηκαν σε αυτόν! Ετσι, οι 77 κομμουνιστές κρατούμενοι της Αίγινας (που είχαν καταδικαστεί με τον ΑΝ 375/1936) δεν απελευθερώθηκαν μαζί με τους υπόλοιπους πολιτικούς κρατούμενους. Η διοικητική εκτόπιση (εξορία) επίσης διατηρήθηκε (τροποποιώντας μόνο το ποιο σώμα μπορούσε να την επιβάλει). Ο επίσης κατάπτυστος ΑΝ 509/1947 παρέμεινε εν ισχύι. Το ΚΚΕ παρέμεινε εκτός νόμου. Διατηρήθηκε η στέρηση ιθαγένειας στους πολιτικούς πρόσφυγες18...... Η ...ΕΔΑ νόμιμη και το ΚΚΕ παράνομο.... ΜΑΛΙΣΤΑ..... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μήπως υστέρησε σε αντικομμουνισμό η Ενωση Κέντρου; Τον Οκτώβρη του 1964 ασκήθηκε δίωξη στην «Αυγή» (με βάση τον καραμανλικό Ν. 4234/1962, τον οποίο στο παρελθόν «η Ενωση Κέντρου είχε χαρακτηρίσει στη Βουλή φασιστικό») επειδή δημοσίευσε αφιέρωμα στην Εθνική Αντίσταση19. Τον Γενάρη του 1965 ο Γ. Παπανδρέου θα θέσει ζήτημα νομιμότητας της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, ενώ απαντώντας στις καταγγελίες της ΕΔΑ για «αστυνόμευση του πολιτικού βίου (...) διότι εκ των απορρήτων στρατιωτικών εκθέσεων προκύπτει ότι παρακολουθείται η δραστηριότης της αριστεράς» θα τονίσει πως «η παρακολούθησις της δραστηριότητος τόσον της Αριστεράς όσον και των παρακρατικών οργανώσεων της Δεξιάς (σ.σ. των «δύο άκρων», όπως πρόσθεσε) δεν είναι αστυνόμευσις, αλλά επιτέλεσις εθνικού και δημοκρατικού καθήκοντος»20. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ιδιαίτερο αντικομμουνιστικό κατασταλτικό μένος επέδειξε η κυβέρνηση της ΕΚ στην Εκπαίδευση. Χαρακτηριστική είναι η εγκύκλιος 1010 του υπουργείου Παιδείας (11/3/1965), με την οποία οι καθηγητές καλούνταν να ρουφιανεύουν τους μαθητές τους, απειλώντας και τους ίδιους με διώξεις στην περίπτωση μη συμμόρφωσης. «Ο κομμουνισμός», αναγραφόταν σχετικά, «είναι εχθρός του έθνους και της δημοκρατίας. Τούτο πρέπει να καταστή συνείδησις της Νέας Γενιάς. Ο Εθνικός φρονηματισμός (...) είναι η πρώτη αποστολή του Διδασκάλου. (...) Τα ιδικά μας ιδανικά είναι τα ιδανικά του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού (...) Πάσα εκτροπή πρέπει να κολάζεται αυστηρότατα. Και αν συμβεί να υπάρξουν διδάσκαλοι, όχι ανήκοντες, αλλά και απλώς συμπαθούντες, ή ανεχόμενοι την κομμουνιστικήν προπαγάνδαν, δεν έχουν θέσιν εις την Εκπαίδευσιν»21.

    Μέσα σε λίγες βδομάδες από την έκδοση της εν λόγω εγκυκλίου, είχαν αποβληθεί από τα σχολεία 37 μαθητές (άλλος γιατί μετείχε σε κινητοποίηση του σχολείου του, άλλος γιατί μοίραζε προκηρύξεις για την ειρήνη, μία γιατί «πιάστηκε» να διαβάζει Λουντέμη, κ.ά.)22. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Η ιστορική αναφορά στα έργα και τις ημέρες της Ενωσης Κέντρου εναντίον του εργατικού - λαϊκού κινήματος κατά τη σύντομη περίοδο διακυβέρνησής της (από τα τέλη του 1963 έως τα μέσα του 1965) δεν έχει την έννοια του συμψηφισμού ή σύγκρισης της αστικής βίας. Αντιθέτως, αυτό που αναδεικνύεται είναι ο κοινός ταξικός παρονομαστής που διέπει όλες ανεξαιρέτως τις αστικές κυβερνήσεις. Εφόσον η αστική εξουσία εδράζεται στην αναγκαστική εκμετάλλευση των πολλών από τους λίγους, η άσκηση βίας από τον εκάστοτε πολιτικό διαχειριστή της, προκειμένου να διασφαλίσει τα συμφέροντα και τη διαιώνιση αυτής της εξουσίας, είναι μονόδρομος. Η δε ένταση της βίας ενάντια στο κίνημα εξαρτάται από την εκάστοτε εκτίμηση του γενικότερου συσχετισμού της ταξικής πάλης. Φιλολαϊκή κυβερνητική εξουσία στο έδαφος του καπιταλισμού, αντικειμενικά, δεν μπορεί να υπάρξει.

    Πρόκειται για μια αυταπάτη που ανά περιόδους ταλάνισε και διάβρωσε το εργατικό - κομμουνιστικό κίνημα, με ολέθριες συνέπειες για την υπόθεση της ταξικής πάλης. Η στάση του ΚΚΕ και της ΕΔΑ έναντι της Ενωσης Κέντρου προτού αυτή αναλάβει την εξουσία ήταν χαρακτηριστική. Η «Αυγή» τότε είχε χαιρετίσει την εκλογική νίκη της ΕΚ ως «διεθνούς σημασίας νίκη», σημειώνοντας πως «άνοιξε μια νέα σελίδα στη μεταπολεμική Ιστορία της χώρας μας. Για πρώτη φορά, ύστερα από πολλά χρόνια, η Ελλάδα απέκτησε, χάρις στους αγώνες του λαού, δημοκρατική κυβέρνηση»23!

    Οι κάλπικες ελπίδες που είχαν καλλιεργηθεί στο εργατικό - λαϊκό κίνημα (και με την ευθύνη των ΚΚΕ - ΕΔΑ) αποτυπώθηκαν στην απότομη πτώση των απεργιακών αγώνων (ο αριθμός των απεργών μειώθηκε από 194.000 τον Οκτώβρη του 1963 σε μόλις 8.000 το Δεκέμβρη, μετά την εκλογική νίκη της ΕΚ). Σύντομα, βέβαια, οι όποιες προσδοκίες για καλυτέρευση της ζωής των εργαζομένων, εκδημοκρατισμό κ.ο.κ. θα κατέρρεαν από το βάρος της ίδιας της πραγματικότητας. Τον Μάη του 1964 οι απεργοί θα εκτοξεύονταν στους 402.650 (συνολικά το 1964 οι απεργοί φτάσανε τους 880.700, πλησιάζοντας σχεδόν το μέχρι τότε ρεκόρ της προηγούμενης χρονιάς).

    ***

    Διαχρονικά, κάθε φορά που οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις πιέζονταν από τα βάρη της αντιλαϊκής πολιτικής και την πολύμορφη βία που ενέχει, καλλιεργούνταν η προσδοκία μιας «δικαιότερης» εναλλακτικής, ως βαλβίδα εκτόνωσης και οδός διοχέτευσης μιας εν δυνάμει ριζοσπαστικοποίησης, που θα μπορούσε να αμφισβητήσει - στον πυρήνα της - την πηγή του προβλήματος και βεβαίως να δράσει για την ανατροπή του.

    Ο λαός μας όμως έχει πλούσια εμπειρία από τις αυταπάτες μιας «καλύτερης», πιο «φιλολαϊκής», πιο «δημοκρατικής» αστικής κυβέρνησης. Είτε αυτή λεγόταν ΠΑΣΟΚ, είτε ΣΥΡΙΖΑ στο πιο πρόσφατο παρελθόν. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μήπως ξεχνάμε πως από τις 11 πολιτικές επιστρατεύσεις απεργών που επιβλήθηκαν τα πρώτα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης οι 5 έγιναν επί ΠΑΣΟΚ (1983, 1986, 1994, 2002, 2010), οι 2 επί ΝΔ (1979, 2006), οι 3 επί ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ (2013) και άλλη μία επί ΝΔ - ΠΑΣΟΚ (2014);

    Μήπως ξεχνάμε ότι ο πρώτος περιβόητος «τρομονόμος» θεσπίστηκε επί ΠΑΣΟΚ (2829/2001), ο δεύτερος επί ΝΔ (3251/2004), ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ - που δήθεν θα τον καταργούσε - τον ενίσχυσε ακόμη περισσότερο, αυστηροποιώντας τις ποινές που αφορούσαν εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις;

    Μήπως ξεχνάμε ότι και το ΠΑΣΟΚ (9/3/1995) και ο ΣΥΡΙΖΑ (8/1/2016) είχαν στείλει τα ΜΑΤ να χτυπήσουν τους απόμαχους της δουλειάς, τους συνταξιούχους;

    Τι διαφορά είχαν το ξύλο και τα δακρυγόνα όταν ψηφίζονταν τα μνημόνια ΝΔ - ΠΑΣΟΚ από το ξύλο και τα δακρυγόνα όταν ψηφίζονταν τα μνημόνια ΣΥΡΙΖΑ - που, σημειωτέον, θα καταργούσε και τα μνημόνια και τα ΜΑΤ;

    Τι διαφορά είχε το ξύλο επί ΠΑΣΟΚ (π.χ. κατά την επίσκεψη Κλίντον στις 19/11/1999 ή κατά την απεργία των ναυτεργατών στις 29/5/2002);

    Τι διαφορά είχε το ξύλο σε ανθρώπους που προσπαθούσαν να σώσουν το σπίτι τους από τους πλειστηριασμούς επί ΝΔ και επί ΣΥΡΙΖΑ;

    Τι διαφορά είχε ο ασφαλίτης που πιάστηκε να παρακολουθεί απεργιακή σύσκεψη του ΠΑΜΕ στις 22/11/2005 (επί ΝΔ) από τον ασφαλίτη που πιάστηκε να παρακολουθεί το 33ο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης στις 8/11/2018 (επί ΣΥΡΙΖΑ);

    Τι διαφορά είχε (ως προς τη «δημοκρατικότητα») η απαγόρευση συναθροίσεων και πορειών επί ΣΥΡΙΖΑ στις 15-16/11/2016 (επίσκεψη Ομπάμα) με τις πρόσφατες απαγορεύσεις της ΝΔ;

    ***

    Οταν η κρατική βία, ο αυταρχισμός και η καταστολή κατά του εργατικού - λαϊκού κινήματος εμφανίζονται ως ίδιον χαρακτηριστικό μίας μόνο αστικής πολιτικής παράταξης και όχι ως βασικό και αναπόσπαστο γνώρισμα της αστικής εξουσίας συνολικά, τότε είναι σαν να επικεντρωνόμαστε σε ένα και μόνο δέντρο χάνοντας το δάσος. Χάνεται έτσι ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός, πίσω από τις ποικίλες μάσκες και προσωπεία, που μπορεί να τα εναλλάσσει κάθε φορά, προκειμένου να ξεγελά - και ταυτόχρονα να καταπιέζει - τον εργαζόμενο λαό, διασφαλίζοντας έτσι την παραμονή του στην εξουσία και τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης των πολλών από τους λίγους.......Τιμημένο ΚΚΕ. Ούτε βήμα πίσω. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Γκαγκάριν. Αν μπορούσε να τα δει αυτά ο ...φαράκος θα το άντεχε η όχι.. πως το βλέπεις.. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το πως κατάντησε ο Φαράκος ειναι γνωστό.

      Όπως γνωστό ειναι «Το μ…. σέρνει καράβι»... ο νοών νοείτω.

      ΔΣΕ

      Διαγραφή
    2. ΔΣΕ. Ετσι ακριβώς Αψογος. Μιλάμε για κατάντημα ο άθλιος έφτυσε πάνω στους τάφους χιλιάδων αγωνιστών. Μιλάμε για σαπίλα. Την καλημέρα μου. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    3. Απαντάω εγώ για τον Γκαγκάριν γιατί αυτός δεν μπορεί να γράψει "κουτσομπολιά" περί μικρότερης γυναίκας που τον έκανε ότι ήθελε

      ΔΣΕ

      Διαγραφή
    4. ΔΣΕ. Δεν έχω πρόβλημα σε έπιασα τι λες.... Διαβάζοντας το κείμενο σκέφτομαι ότι και να μου το λέγανε πριν 35 χρόνια πως θα φτάσουμε εδώ σήμερα δεν θα το πίστευα με τίποτα... Είναι εκπληκτικό το ξεκαθάρισμα και οι δυνατότητες που μας δίνει. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  13. Κανένας σας, εκτός από τον Γκαγκάριν (που, προς τιμή του, ούτε κουτσομπολεύει ούτε βρίζει), δεν είναι σοβαρός με τα άσχετα κουτσομπολιά σας για τη δεύτερη σύζυγο του Γρηγόρη Φαράκου: Ο Γ. Φαράκος, που τον ήξερα προσωπικά, δεν ήταν ο τύπος του ανθρώπου που θα τον "παράσερνε" μια γυναίκα όση αδυναμία κι αν της είχε (που κι αυτό είναι συζητήσιμο, τουλάχιστο στο βαθμό που το παρουσιάζετε). Ό,τι λοιπόν έπραξε τότε (1987-1992) ο Γ. Φαράκος, το έπραξε αυτόβουλα, συνειδητά και σκόπιμα κι όχι επειδή "παρασύρθηκε". Αυτό κάνει ακόμα χειρότερα τα πράγματα για την ιστορική υστεροφημία του που είναι οπωσδήποτε αρνητική (κι εδώ χρειάζεται νηφάλια αποτίμηση κι όχι τόσο χαμηλού επιπέδου "ροζ" κουτσομπολιά). Λίγη σοβαρότητα για ζητήματα ιστορίας του ΚΚΕ δεν θάβλαφτε...

    αβγ-γβα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "αστικός μύθος"ειναι οτι η κατάντια του οφείλετε στην γυναίκα του καθώς και τα τελευταία αντικομουνιστικά βιβλία του έχουν την υπογραφή του.
      ΔΣΕ

      Διαγραφή
    2. Η «ομαλή δημοκρατική εξέλιξη»



      Στις 18 Οκτώβρη αποβιβάστηκαν στο Κερατσίνι ο Γ. Παπανδρέου και μια σειρά υπουργοί. Περίπου ένα μήνα πριν, είχαν αποβιβαστεί στην Ελλάδα οι πρώτες αγγλικές στρατιωτικές δυνάμεις.

      Στις 16 Οκτώβρη είχε φτάσει στην Αθήνα από τα βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας ο Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Γ. Σιάντος, με μια σειρά μέλη της ΚΕ του Κόμματος, του ΕΑΜ και της ΠΕΕΑ. Την επόμενη μέρα συνήλθε το ΠΓ της ΚΕ, το οποίο εξέδωσε Απόφαση «πάνω στην απελευθέρωση της Αθήνας». Η Απόφαση εκτιμούσε ότι με την Απελευθέρωση της πρωτεύουσας και της υπόλοιπης Ελλάδας «ανοίγει νέο στάδιο αγώνων για την κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και για την αναγέννηση της νέας δημοκρατικής Ελλάδας». Τονιζόταν επίσης η σημασία της «περιφρούρησης της τάξης και της ασφάλειας κατά την ώρα της απελευθέρωσης» που «ανέτρεψαν τις προσπάθειες των εχθρών της εθνικής ενότητας να συκοφαντήσουν το Κόμμα και το ΕΑΜ στα μάτια των συμμάχων μας».

      Ανέφερε: «Ο λαός μας, κάτω από τις σημαίες του ΕΑΜ και του ΚΚΕ μ' ενθουσιασμό χαιρέτησε και φιλοξενεί τμήματα ενόπλων δυνάμεων των συμμάχων, που ήρθαν εδώ για να συνεχίσουν τον αγώνα εναντίον του εχθρού που υποχωρεί. Τα γενναία τέκνα της φιλελεύθερης και συμμάχου Μεγάλης Βρετανίας θα βρουν την πιο θερμή υποδοχή και υποστήριξη από το σύμμαχο, φιλελεύθερο και φιλοπρόοδο ελληνικό λαό» («Το ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα», τόμ. 5ος, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1981, σελ. 231-232).

      Ακόμα: «Υποστηρίζουμε την κυβέρνηση εθνικής ενότητας γιατί οι προγραμματικοί της σκοποί συμπίπτουν με τους άμεσους σκοπούς του αγώνα μας. Την υποστηρίζουμε υπό την προϋπόθεση ότι θα πάρει όλα τα μέτρα πραχτικής εφαρμογής των προγραμματικών διακηρύξεών της».

      Τέλος, το ΠΓ καλούσε «ολόκληρο το Κόμμα και τον ελληνικό λαό να περιφρουρήσουν την εθνική ενότητα, να κατοχυρώσουν τη λαϊκή κυριαρχία και ν' αγωνιστούν θαρρετά για μιαν Ελλάδα καθαρισμένη από το φασισμό, αναγεννημένη, λαοκρατούμενη, ευτυχισμένη».


      Στην παραπάνω θέση αποτυπώνεται, με το χαρακτηρισμό «λαοκρατούμενη» Ελλάδα, η μεταρρυθμιστική, κοινοβουλευτική αντίληψη για το πέρασμα από την καπιταλιστική στη σοσιαλιστική εξουσία, η οποία δεν κατονομάζεται, αλλά υπονοείται.

      Εξάλλου, ο Σιάντος είχε δηλώσει ότι στις εκλογές που θα γίνουν, το ΚΚΕ «όχι μόνο θα κατέβει σε ενιαίο συνασπισμό με όλα τα Κόμματα του ΕΑΜ, αλλά και επιδιώκει να συμπράξει σε έναν ευρύτατο συνασπισμό όλων των δημοκρατικών δυνάμεων της Χώρας. Το ΚΚΕ θεωρεί ότι προς το συμφέρον του Ελληνικού Λαού επιβάλλεται η συσπείρωση όλων των προοδευτικών δυνάμεων - και αυτών που βρίσκονται έξω από το ΕΑΜ - σε ένα πανδημοκρατικό Μέτωπο» («Ριζοσπάστης», 16-11-1944). ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    3. Μέσα από αυτήν τη στρατηγική αντίληψη της «ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης» το Κόμμα έβλεπε ως αντίπαλο μόνο το τμήμα της αστικής τάξης που είχε ανοιχτά συνεργαστεί με τις δυνάμεις κατοχής, τους βασιλόφρονες, τους μεταξικούς κ.ά.

      Τα προβλήματα στην πολιτική του Κόμματος εκφράζονταν και στο κεντρικό ζήτημα της ταξικής πάλης αμέσως μετά την Απελευθέρωση, το ζήτημα της αποστράτευσης των ένοπλων λαϊκών σωμάτων (ΕΛΑΣ - Εθνική Πολιτοφυλακή) και της συγκρότησης «εθνικού στρατού». Η θέση του ΚΚΕ σε αυτό ήταν ότι διάλυση του ΕΛΑΣ και της Εθνικής Πολιτοφυλακής θα μπορούσε να γίνει μόνο με την προϋπόθεση της εκκαθάρισης του κρατικού μηχανισμού από δοσιλογικά και τεταρτοαυγουστιανά στοιχεία καθώς επίσης και της ταυτόχρονης διάλυσης των Χιτών, της Χωροφυλακής, του Ιερού Λόχου και της Ορεινής Ταξιαρχίας.

      Κεντρικό αίτημα των ΚΚΕ και ΕΑΜ υπήρξε επίσης η σύλληψη, δίκη και τιμωρία όλων όσοι συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις Κατοχής εγκληματώντας κατά του λαού.

      Στις 25 Νοέμβρη το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» εκτιμούσε:

      «Σαραντατρείς μέρες έκλεισαν από την απελευθέρωση... Και η πέμπτη φάλαγγα κρατάει όλες τις θέσεις της... Να ξεριζωθεί αποφασιστικά κάθε κίνδυνος για αντιλαϊκή τυραννία. Και να ξέρουν, μια και καλή, όλοι οι ανοιχτοί ή κρυφοί εραστές της διχτατορίας ότι ισχύει στις μέρες μας πιο πολύ από κάθε άλλη φορά ο μεγάλος λόγος που μας κληροδότησε η Γαλλική Επανάσταση: "ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΔΕΝ ΤΟΥ ΜΕΝΕΙ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙ ΠΑΡΑ `Η ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ `Η ΤΑ ΟΠΛΑ!"».

      Βεβαίως, στο τι έπρεπε να «ξεριζωθεί» το Κόμμα υποτιμούσε το γεγονός ότι η κρατική ανασυγκρότηση δημιουργούσε, έτσι κι αλλιώς, νέους αστικούς θεσμούς, που από τη φύση τους είναι θεσμοί καταστολής.

      Το κρίσιμο ζήτημα

      Η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» (2 Σεπτέμβρη - 1 Δεκέμβρη 1944), παρότι σύντομη, εμπεριέχει σημαντικά διδάγματα γύρω από το κρίσιμο ζήτημα της συμμετοχής ή μη των Κομμουνιστικών Κομμάτων σε αστικές κυβερνήσεις.

      Το φαινόμενο δεν ήταν μοναδικό. Στο αμέσως επόμενο διάστημα (1945-1947) ΚΚ πήραν μέρος σε αστικές κυβερνήσεις 9 ακόμα χωρών της Δυτικής Ευρώπης (Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο, Δανία, Νορβηγία, Ισλανδία, Αυστρία, Φινλανδία, Λουξεμβούργο), σε δυο κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής (Χιλή, Κούβα) και σε δυο της Ασίας (Ινδονησία, Ιράν).

      Καταρχάς, με τη συμμετοχή, το ΚΚΕ συνέβαλε στην επαναφορά και νομιμοποίηση μιας αστικής κυβέρνησης και ενός αστικού πολιτικού συστήματος χρεοκοπημένου στη συνείδηση της λαϊκής πλειοψηφίας. Οπως υπογράμμισε αργότερα ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου:

      «Μόνον η συμμετοχή του ΚΚΕ εις την Κυβέρνησιν μας ήνοιγε τας πύλας της Ελλάδος. Και διά τούτο την επεδίωξα - και ευτυχώς κατορθώθη» («Καθημερινή», 2-3-1948). ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    4. Αυτά για αρχή και να χαίρεσαι τη γνωριμία σου με τον ...άθλιο φαράκο..... Ο Οπορτουνιστικός στάβλος είναι μεγάλος.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  14. Οχι απο το 1987... μη του κλέβεις χρόνια του Αθλιου πάντα οπορτουνιστής ήταν όπως βέβαια και εσύ να μη ξεχνιόμαστε.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου