Γιατί το κεντρικό περιεχόμενο του 21ου Συνεδρίου του ΚΚΕ αφορά το Κόμμα;

Στο πρώτο κείμενο των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ καταγράφεται (Θέση 9) ότι το κεντρικό ζήτημα που απασχολεί το 21ο Συνέδριο του Κόμματος είναι η ανάγκη να γίνεται ακόμα πιο διακριτός ο ρόλος του ΚΚΕ ως ισχυρής οργανωμένης ιδεολογικοπολιτικής - εργατικής - λαϊκής πρωτοπορίας σε πλατιές εργατικές - λαϊκές δυνάμεις. Να γίνει ακόμα πιο διακριτός ο ρόλος του Κόμματος ως του φορέα των νέων ιδεών της επαναστατικής κοινωνικής προοπτικής, της απάντησης στα μεγάλα ζωτικά προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί και απαιτούν επιτακτικά τη λύση τους στον 21ο αιώνα.

Γιατί όμως η ΚΕ θέτει ως κεντρικό ζήτημα το Κόμμα; Γιατί πρέπει να αφομοιωθεί καλύτερα και πιο βαθιά από όλο το κομματικό δυναμικό και να υπάρχει αντικειμενική εκτίμηση της προόδου που έχει κάνει το Κόμμα, των κατακτήσεών του σε ιδεολογικό - πολιτικό και μαζικό επίπεδο. Από αυτήν την άποψη, να κατακτηθεί ενιαία αντίληψη για τις νέες μεγάλες απαιτήσεις που προκύπτουν από την ταξική πάλη, από το γεγονός ότι η νέα φάση που διανύουμε ανεβάζει την απαιτητικότητα, επομένως και την υποχρέωση από όλες τις Κομματικές Οργανώσεις να περάσουν σε νέα ανοδική πορεία.

Σήμερα, 30 χρόνια μετά την εκδήλωση της αντεπανάστασης, έχει συσσωρευτεί μια πλούσια πείρα από τη δράση του Κόμματος όχι απλά σε «μη επαναστατικές» αλλά σε «αντεπαναστατικές συνθήκες», σε έναν πολύ αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων διεθνώς. Το Κόμμα κατάφερε όχι μόνο να διατηρήσει τη συνέχεια του επαναστατικού - κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα, αλλά και να αναπτύξει περαιτέρω τις επεξεργασίες, την επαναστατική θεωρία και τη στρατηγική του.

Στο 19ο Συνέδριο το Κόμμα ψήφισε το νέο του Πρόγραμμα και το νέο του Καταστατικό. Τότε ολοκληρώθηκε η νέα διάταξη των Κομματικών Οργανώσεων, σε μια προσπάθεια να αντιστοιχίζεται η οργανωτική κατάσταση με τις στρατηγικές επεξεργασίες. Είχε προηγηθεί η επεξεργασία της αντίληψής μας για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, η αποτίμηση της πορείας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης με επίκεντρο την ΕΣΣΔ, στο 18ο Συνέδριο. Ταυτόχρονα, προχώρησαν οι επεξεργασίες της Ιστορίας του Κόμματος, με αποκορύφωμα την έκδοση των τόμων του Δοκιμίου Ιστορίας του Κόμματος για την περίοδο 1918-1968. Στο 20ό Συνέδριο εξειδικεύτηκε καλύτερα η στρατηγική του Κόμματος, το Πρόγραμμά του για τις συνθήκες όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, ενός πιθανού ιμπεριαλιστικού πολέμου και εμπλοκής της χώρας σε αυτόν, αλλά και σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής ειρήνης, συμβιβασμών και συμφωνιών ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες ή καπιταλιστικά κράτη, που προετοιμάζουν έναν νέο γύρο συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων. Μελετήθηκε η πείρα από τη διαπάλη με τη νέα σοσιαλδημοκρατία, αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ, και την ανάδειξή του στην αστική διακυβέρνηση, καθώς και οι νέες δυσκολίες που προστέθηκαν στην ταξική πάλη. Επίσης επεξεργαστήκαμε τη δράση μας σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και ασθενικής ανάκαμψης που τη διαδέχτηκε, με επίκεντρο την πάλη για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, την ανάπτυξη του ρόλου του Κόμματος, όλων των ΚΟ και της ΚΝΕ, με κρίκο τις Τομεακές Επιτροπές.

Μπροστά στο 21ο Συνέδριο, το κείμενο των Θέσεων, που επικεντρώνεται στο Κόμμα, αναπτύσσει την ευθύνη του ως καθοδηγητή του εργατικού - λαϊκού κινήματος, της κοινωνικής συμμαχίας σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, για την εργατική εξουσία. Και μάλιστα επεξεργαζόμαστε αυτά τα ζητήματα σε μια φάση πολύ γρήγορων ανακατατάξεων και διεθνώς νέων πιο οξυμένων ανταγωνισμών, εστιών πολέμου, ενώ ζούμε ήδη τη φάση μιας νέας, πιο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και πιθανών απρόβλεπτων εξελίξεων.

Από τη συζήτηση που θα αναπτυχθεί ενόψει του 21ου Συνεδρίου, στόχος είναι η συσσωρευμένη πείρα να συνοδευτεί από τη βαθύτερη μελέτη του υποκειμενικού παράγοντα, δηλαδή για το ίδιο το Κόμμα, όχι απλώς ως ένα θεωρητικό ζήτημα αλλά ως άμεσο ιδεολογικοπολιτικό και οργανωτικό ζήτημα. Να αναπτυχθεί ο προβληματισμός, η επεξεργασία γύρω από το τι πρέπει να κάνουμε, ώστε η δράση μας να γίνει πιο αποτελεσματική σε όλα τα μέτωπα. Να συζητήσουμε καλύτερα για την καθοριστική σημασία της ιδεολογικής - μορφωτικής δουλειάς στο Κόμμα και στην ΚΝΕ. Να αντιστοιχηθεί η καθοδηγητική δουλειά σε όλο τον ιστό του Κόμματος με τις στρατηγικές επεξεργασίες και να αναπτυχθεί η ικανότητα αυτές οι επεξεργασίες να αποτελούν τον «μπούσουλα» για τα άμεσα πολιτικά καθήκοντα και τη δράση. Πρόκειται για καθήκον που καθημερινά γίνεται όλο και πιο επίκαιρο από τις ίδιες τις εξελίξεις, την οικονομική κρίση και την όξυνση των αντιφάσεων, την ισχυρή πίεση που ασκεί η αστική τάξη και την ένταση των ρεφορμιστικών - οπορτουνιστικών αυταπατών, που αποτελούν τη «μήτρα» της παραίτησης από την ταξική πάλη. Είναι ευθύνη του Κόμματος, της κάθε Οργάνωσης και του κάθε μέλους να κατακτηθεί μια δράση ασυμβίβαστη με τις δυσκολίες, με διαρκή αξιοποίηση κάθε δυνατότητας που γεννιέται για τη συσπείρωση δυνάμεων, για τη δημιουργική υλοποίηση των κατευθύνσεων. Σε τέτοιες, υποκειμενικές αδυναμίες εστιάζει άλλωστε το πρώτο κείμενο, οι οποίες πρέπει να ξεπεραστούν, ώστε να εξουδετερωθεί και η επίδραση των κάθε είδους αντικειμενικών δυσκολιών στη φάση που διανύουμε.

Κάθε τέτοια προσπάθεια αντικειμενικά θα έχει επίδραση συνολικά στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Θα έχει επίδραση στην άνοδο της ικανότητας των κομμουνιστών να επιδρούν στην ταξική πάλη, επομένως να θωρακίζονται και οι όποιες αγωνιστικές διεργασίες από τους ελιγμούς της αστικής τάξης, από την παραλυτική επίδραση του οπορτουνισμού. Ισχυροποίηση του ΚΚΕ σημαίνει ισχυροποίηση του κάθε κομματικού μέλους, ανάπτυξη της ικανότητας να εμπνέονται ευρύτερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, σημαίνει μεγάλωμα της αντοχής, περισσότερα «αντισώματα» στην απογοήτευση και τη μοιρολατρία, στις Σειρήνες της υποταγής στους αρνητικούς συσχετισμούς.

Επομένως, η συζήτηση για το Κόμμα δεν χωρίζεται με «σινικά τείχη» από τη συζήτηση για το εργατικό - λαϊκό κίνημα, αντίθετα «δένονται» από την ίδια την πραγματικότητα. Κάθε βήμα που κάνει το ΚΚΕ στην ιδεολογική - πολιτική του ισχυροποίηση έχει άμεση αντανάκλαση και στην εργατική - λαϊκή πάλη, στην προσπάθεια να ριζοσπαστικοποιούνται δυνάμεις της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας.