Φταίει ο Χατζηπετρής...

Ποιος φταίει για τις τεράστιες ελλείψεις στον τομέα της πολιτικής προστασίας, του σχεδιασμού και των υποδομών για τις ανάγκες του λαού;

Ποιος φταίει για την άθλια κατάσταση στην Αττική όπου με είκοσι εκατοστά χιόνι, Εθνικές Οδοί και κεντρικοί δρόμοι παρέμειναν κλειστοί, μέσα μαζικής μεταφοράς ακινητοποιούνται και ολόκληρες περιοχές δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα και νερό;

Ποιος φταίει που χιλιάδες εργαζόμενοι παρά την κακοκαιρία έπρεπε να βρουν τον τρόπο για να μετακινηθούν από και προς τη δουλειά τους ή για τους διανομείς που οι επιχειρήσεις αρνήθηκαν να σταματήσουν τις παραδόσεις και τους υποχρέωσαν να δουλεύουν μέσα στον χιονιά;

Φταίνε τα πεύκα και τα κλαδιά τους ή ότι έμεινε στα χαρτιά σε πολύ μεγάλο βαθμό η τήρηση νόμου από το 1979, ο οποίος προέβλεπε την υπογειοποίηση του δικτύου ηλεκτροδότησης της τότε ΔΕΗ, με αποτέλεσμα περισσότερα από 40 χρόνια μετά να κινδυνεύουν ζωές πολιτών και χιλιάδες άνθρωποι να ζουν δραματικές ημέρες και νύχτες μέσα στα σπίτια τους σε πολικές θερμοκρασίες, επειδή σε μια κακοκαιρία τα δέντρα πέφτουν σε καλώδια και σημειώνονται μπλακ άουτ και διακοπές ρεύματος;

Φταίνε τα ακραία καιρικά φαινόμενα ή ο Χατζηπετρής, που λέει και το τραγούδι;

Αποκαλύπτεται ότι όσο τα έργα υποδομής, οι μηχανισμοί αντιμετώπισης εκτάκτων φαινομένων, μπαίνουν στη ζυγαριά του «κόστους - οφέλους», η οποία είναι βασική πολιτική κατεύθυνση των κυβερνήσεων, της Περιφέρειας και των δήμων, τόσο θα μεγαλώνουν οι ελλείψεις και τα προβλήματα από κάποιο έντονο καιρικό φαινόμενο. Όσο το παραγόμενο αγαθό που λέγεται Ενέργεια το ιδιοποιούνται μία χούφτα παράσιτα, τόσο θα γίνονται και πιο έντονα τα προβλήματα για τον λαό.

Η τραγική υποστελέχωση του ΔΕΔΔΗΕ, οι εργολαβίες ως κεντρικός μηχανισμός για την αντιμετώπιση των βλαβών, οι περικοπές στη συντήρηση, που οδηγούν σε εκρήξεις στα σημεία διανομής είναι συνειδητά εγκλήματα κατά του λαού, για τα οποία οι θιασώτες της απελευθέρωσης της Ενέργειας της ΕΕ φέρουν ακέραια την ευθύνη, αφού την υλοποίησαν βήμα - βήμα όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις.

Φταίει το ακραίο φαινόμενο, ο καπιταλισμός, όπου εργοδότες και κυβερνήσεις βάζουν τη ζωή του λαού στο ζύγι του κέρδους και μας ρίχνουν στο σκοτάδι και στο ψύχος για τα κέρδη των λίγων.

Φταίει ο καπιταλιστικός κρατικός μηχανισμός που αποδεικνύεται ευέλικτος και αποτελεσματικός στην υπηρεσία των επιχειρηματικών ομίλων, δυσκίνητος όμως και αναποτελεσματικός όταν χρειάζεται να προστατέψει τον λαό ακόμα και από ένα καιρικό φαινόμενο.

Πόσο επίκαιρος αποδεικνύεται ο σοσιαλισμός, ο μόνος που μπορεί να εξασφαλίσει ουσιαστικά την πολιτική προστασία και τον σχεδιασμό των υποδομών για τις ανάγκες του λαού, με φθηνή Ενέργεια και με αναβαθμισμένες υπηρεσίες.

Μόνο ο σοσιαλισμός, τελικά, μπορεί να εξασφαλίσει στους εργαζόμενους τη ζωή που τους αξίζει.

Της Κάλι Καρά