Ενα χρόνο μετά, στου κουφού την πόρτα...

Ενα χρόνο μετά την απαρχή της πανδημίας ζούμε μία ακόμα πρωτοφανή κατάσταση. Εκατοντάδες κρούσματα καθημερινά, δεκάδες θάνατοι και δεκάδες διασωληνωμένοι ασθενείς σε κοινούς θαλάμους, εκτός ΜΕΘ. Ακούμε διάφορες δικαιολογίες από τους ιθύνοντες που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα... Καμία δικαιολογία δεν έχει βάση. Τίποτα από όλα αυτά δεν δικαιολογείται ένα χρόνο μετά. Ακούμε ότι κακώς διασωληνώνονται όλοι αυτοί οι ασθενείς, ότι υπέργηροι και άνθρωποι με σοβαρές συννοσηρότητες δεν θα έπρεπε να υποστηρίζονται, κι ότι αυτό φταίει που δεν επαρκούν οι κλίνες για τους υπόλοιπους. Από πού κι ως πού; Στη χώρα μας δεν υπάρχει συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο που να καθορίζει σαφώς ποιοι «δικαιούνται» υποστήριξης και ποιοι όχι. Σύμφωνα με την ιατρική δεοντολογία, όλοι οι ασθενείς χρήζουν διασωλήνωσης και πλήρους υποστήριξης, εφόσον ο παράγοντας που τους οδήγησε εκεί είναι αναστρέψιμος. Ασχέτως ηλικίας και συμπαρομαρτούντων! Οπότε, η συζήτηση για το αν πρέπει να διασωληνώνονται οι ηλικιωμένοι και οι βαρέως πάσχοντες με Covid είναι εκ των ων ουκ άνευ! Πρόκειται για μία λοίμωξη, κι όπως όλες οι λοιμώξεις αποτελεί έναν δυνητικά αναστρέψιμο παράγοντα, δεν είναι ανίατη νόσος. Σίγουρα όσοι έχουν πιο επιβαρυμένη υγεία διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να μην τα καταφέρουν, όμως οφείλουμε να δώσουμε στον καθένα την ευκαιρία που του αναλογεί! Πρόκειται για ανθρώπους και όχι για νούμερα σε στατιστικές! Ούτε είμαστε «θεοί» να γνωρίζουμε εκ των προτέρων ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. `Η πολύ περισσότερο να αποφασίζουμε ποιος δικαιούται να ζήσει και ποιος όχι!

* * *

Ακούμε ότι οι κλίνες δεν επαρκούν γιατί ζούμε κάτι πρωτοφανές, έναν «πόλεμο» που έχει κάμψει τις αντοχές του συστήματος Υγείας. Αυτό ίσως θα δικαιούταν να το πει κάποιος που είχε ένα αξιοπρεπές σύστημα Υγείας και πριν την επιδημία και που είχε κάνει ό,τι ήταν απαραίτητο για να το εξοπλίσει και να το προετοιμάσει για παν ενδεχόμενο. Το δικό μας σύστημα Υγείας «υποφέρει» χρόνια τώρα και δεν ήταν σε θέση να καλύψει τις πάγιες ανάγκες του πληθυσμού και πριν τον κορονοϊό... Τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό, σε εξοπλισμό, σε υποδομές, στα πάντα! Κλίνες ΜΕΘ δεν είχαμε ποτέ επαρκείς, και λίστες αναμονής διασωληνωμένων για ένα κρεβάτι υπήρχαν και πριν τον κορονοϊό. Γιατί τώρα πέφτουμε απ' τα σύννεφα; Και τι έγινε ένα χρόνο τώρα για να ενισχυθεί αυτό το ταλαίπωρο σύστημα Υγείας; Ακούμε ότι έγιναν τόσες προσλήψεις προσωπικού. Ακούσαμε μάλιστα το καλοκαίρι ότι έγιναν και παραπάνω από αυτές που χρειαζόταν! Αντιθέτως, δεν επαρκούν ούτε για να καλύψουν τις κενές οργανικές θέσεις προ κορονοϊού! Επίσης όσες προσλήψεις έγιναν, επί των πλείστων δεν ήταν προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, ήταν με ημερομηνία λήξης. Δεν γίνεται έτσι να στελεχώσεις αποτελεσματικά ένα σύστημα Υγείας. Γι' αυτό χρειάζεσαι μόνιμο, εξειδικευμένο και καλά εκπαιδευμένο προσωπικό. Οι προσλήψεις που έγιναν τώρα αποτελούν ημίμετρα, είναι άνθρωποι που ήρθαν άρον άρον να κάνουν μια δουλειά για την οποία δεν είχαν προετοιμαστεί κατάλληλα. Δεν είναι οι γιατροί και οι νοσηλευτές παιδικά στρατιωτάκια, να τα κουρδίζεις και να λειτουργούν κάτω από οιοδήποτε συνθήκες! Το αποτέλεσμα είναι να χρήζουν συνεχούς εκπαίδευσης και επιτήρησης. Και δεν φταίνε οι ίδιοι, κανείς δεν γεννήθηκε μαθημένος! Και πάνω που θα μάθουν, θα λήξει η σύμβασή τους και θα απολυθούν. Κι άντε ξανά μανά απ' την αρχή...

* * *

Θα αναφέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Την περασμένη άνοιξη έγιναν κάποιες προσλήψεις νοσηλευτών για να καλύψουν θέσεις σε ΜΕΘ Covid. Οι περισσότεροι δεν είχαν εμπειρία σε ΜΕΘ. Ηρθαν, δούλεψαν κάνα μήνα και πάνω που άρχισαν να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους, ήρθε η ύφεση της επιδημίας κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Κάποιες κλίνες ΜΕΘ έκλεισαν και οι νοσηλευτές αυτοί μεταφέρθηκαν σε άλλα τμήματα, για να καλύψουν άλλες ανάγκες. Κι όταν ξανάνοιξαν οι ΜΕΘ και επέστρεψαν στις θέσεις τους... άντε ξανά μανά από την αρχή... Ακούμε ότι άνοιξαν πόσες νέες Μονάδες Εντατικής Θεραπείας και τόσες νέες κλίνες στις ήδη υπάρχουσες μονάδες, ότι οι κλίνες συνολικά έχουν διπλασιαστεί! Στην πραγματικότητα, οι νέες κλίνες είναι λίγες, και πάλι δεν επαρκούν να καλύψουν τις πάγιες ανάγκες του πληθυσμού προ Covid. Οι υπόλοιπες είναι κλίνες ΜΑΦ, χειρουργικής ανάνηψης, καρδιολογικών ή παιδιατρικών μονάδων που «μετατράπηκαν» σε ΜΕΘ για να καλυφθούν εσπευσμένα οι αυξανόμενες ανάγκες. Αυτοί οι χώροι θα συνεχίσουν να λειτουργούν σαν ΜΕΘ και μετά την επιδημία; Δεν είναι κατάλληλα διαμορφωμένοι και εξοπλισμένοι χώροι για να λειτουργούν ως ΜΕΘ. Και οι ανάγκες που κάλυπταν πριν, πώς θα καλυφθούν τώρα; Και όλος αυτός ο κόσμος που είχε την ατυχία να αρρωστήσει από κάτι άλλο κι όχι από Covid; Γι' αυτούς ούτε λόγος... Badtiming.

* * *

Οι εργαζόμενοι στο σύστημα Υγείας δεν είμαστε ούτε «ήρωες» που πολεμάνε με αυτοθυσία σε κάποιο πόλεμο, ούτε «θεοί» που αποφασίζουν και διαλέγουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει, ούτε «μηχανές» που τους πατάς ένα κουμπί και δουλεύουν οπουδήποτε. Είμαστε άνθρωποι με συγκεκριμένες αντοχές και δυνατότητες, με σκέψεις, ανησυχίες και αδυναμίες. Και είμαστε εργαζόμενοι, με υποχρεώσεις και δικαιώματα, ακριβώς όπως και όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι. Και το βάρος που έχουν ρίξει στις πλάτες μας είναι δυσανάλογο και του αριθμού μας και του ρόλου μας και των «εργαλείων» που έχουμε για να δουλέψουμε. Για να μη δούμε ακόμα χειρότερες μέρες στα νοσοκομεία μας, περισσότερους θανάτους κι ακόμα περισσότερους αβοήθητους ανθρώπους να περιμένουν σε μια ουρά, έστω και τώρα, απαιτούμε άμεση πρόσληψη γιατρών, νοσηλευτών και όλων των απαραίτητων ειδικοτήτων, σε μόνιμες θέσεις. Απαιτούμε εκπαίδευση και εξοπλισμό. Απαιτούμε επίταξη του ιδιωτικού τομέα και ενσωμάτωσή του στο δημόσιο σύστημα Υγείας. Η Υγεία δεν μπορεί να είναι επιχείρηση, κι ο Covid σίγουρα δεν είναι μια επικερδής επιχείρηση... Να δούμε τι θα λέμε του χρόνου!

Γεωργία ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
Πνευμονολόγος - Εντατικολόγος,Επιμελήτρια Β’ ΜΕΘ ΓΝΝΠ