Όταν ΝΔ και Πολιτική Άνοιξη ζητούσαν την αποφυλάκιση των Χουντικών

 Δημοσίευμα της ΕφΣυν από το 2015 μας πηγαίνει πίσω στο 1996, όταν ΝΔ και Πολιτική Άνοιξη ζητούσαν από κοινού ιδιαίτερη διαχείριση από την Ελληνική δικαιοσύνη στους πρωτεργάτες της επταετίας και των εγκλημάτων της Χούντας. Στο δημοσίευμα που ακολουθεί αυτούσιο διαβάζουμε αναλυτικό ρεπορτάζ από τη συζήτηση που έγινε στην Ολομέλεια της Βουλής την Άνοιξη του 1996, κατά τη συζήτηση νομοσχεδίου του υπουργείου Δικαιοσύνης, επί υπουργείας Ευάγγελου Βενιζέλου. Στο εν λόγω νομοσχέδιο υπήρχαν προβλέψεις για την αποσυμφόρηση του σωφρονιστικού συστήματος, που θα οδηγούσαν σε αποφυλάκιση πρωταιτίων της Χούντας που παρέμεναν έγκλειστοι. Έτσι, το νομοσχέδιο περιελάμβανε παράγραφο με την οποία εξαιρούνταν οι πραξικοποιηματίες, με το αιτιολογικό ότι είχαν καταδικασθεί για εσχάτη προδοσία. Αυτό προκάλεσε την ισχυρή αντίδραση της Νέας Δημοκρατίας και της ΠΟΛΑΝ κατά την διάρκεια της συζήτησης, που έκαναν λόγο ακόμη και για αντισυνταγματικότητα της συγκεκριμένης παραγράφου.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ Εφ.Συν. – 17.04.2015

Έντονα ερωτήματα προκαλεί η αλλαγή άποψης κατά το δοκούν στην οποία προχωρούν κορυφαίοι πολιτικοί παράγοντες της χώρας αναφορικά με το εάν πρέπει να αποφυλακίζονται ή όχι κρατούμενοι οι οποίοι αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας και είναι καταδικασμένοι – με τον έναν ή τον άλλον τρόπο – για αδικήματα που θεωρούνται ότι στρέφονται «κατά της δημοκρατίας».

Ήταν 13 Μαΐου 1996 όταν σε συνεδρίαση της Βουλής αναφορικά με νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης, επί υπουργίας Ευάγγελου Βενιζέλου, ο επίτιμος πρόεδρος της Ν.Δ., Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, και το κόμμα του Αντώνη Σαμαρά, η Πολιτική Άνοιξη, ζητούσαν την αποφυλάκιση των Χουντικών πραξικοπηματιών, επειδή «η Δημοκρατία δεν είναι εκδικητική» και επειδή «στη συνείδηση του ελληνικού λαού έχει ωριμάσει η άποψη της επιείκειας».

Αποκαλυπτικές του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουν το εν λόγω ζήτημα είναι οι δηλώσεις του επίτιμου προέδρου της Ν.Δ., Κωνσταντίνου Μητσοτάκη τον Μάιο του 1996, και του Ανδρέα Λεντάκη, εκπροσώπου τότε της Πολιτικής Άνοιξης του Αντώνη Σαμαρά. Σε συνεδρίαση της Βουλής συζητείτο το νομοσχέδιο του Ευάγγελου Βενιζέλου για το σωφρονιστικό σύστημα. Σε άρθρο του υπήρχε παράγραφος με την οποία εξαιρούνταν οι πρωταίτιοι της Χούντας από την αποφυλάκιση, καθώς είχαν καταδικασθεί για εσχάτη προδοσία, με τους διαφωνούντες να εγείρουν μέχρι και ζήτημα αντισυνταγματικότητας!

Λαμβάνοντας το λόγο ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, επίτιμος πρόεδρος τη Ν.Δ., ανέφερε χαρακτηριστικά:

«Κύριε υπουργέ, εγώ μέσα μου πιστεύω απόλυτα, ότι στη συνείδηση του ελληνικού λαού έχει ωριμάσει η άποψη της επιείκειας. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι η δημοκρατία μας δεν κινδυνεύει – αυτό είναι παραπάνω από βέβαιο – όπως επίσης δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι η δημοκρατία είναι μεγαλόψυχη και η δημοκρατία συγχωρεί. κάποια ώρα συγχωρεί. Άνθρωποι 80 ετών στο τέρμα του βίου των πρέπει να αντιμετωπισθούν με επιείκεια κύρια Υπουργέ. Εδώ εγκληματίες πολέμου – θα το θυμίσω σε μερικούς νεώτερους συναδέλφους- άλλοι εξετελέσθηκαν μετά τη Δίκη της Νυρεμβάργης και ο τελευταίος που απέμεινε ήταν ο Ες, τον οποίον όλα τα κράτη ζήτησαν να αμνηστεύσουν. Η Σοβιετική Ένωση δεν συνεφώνησε τότε – ήταν ακόμα το κομμουνιστικό καθεστώς – και απέθανε στις φυλακές. Δεν γνωρίζω κανένα άλλο φαινόμενο, καμία άλλη περίπτωση εγκληματίου αυτού του τύπου, ο οποίος να έμεινε στις φυλακές μέχρι τέλους και να πέθανε».

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κατέληξε μάλιστα στην τοποθέτησή του επί του θέματος λέγοντας: «Στο τέλος – τέλος η συνεχής εξαίρεση από διατάξεις που ισχύουν για όλους τους Έλληνες θα μπορούσε ενδεχομένως από μιας πλευράς να θεωρηθεί και αντισυνταγματική. Γιατί, δηλαδή, ο πλέον στυγερός δολοφόνος ο οποίος προκάλεσε το κοινό αίσθημα, πρέπει να βγαίνει και πρέπει διαρκώς να εξαιρείται ο άνθρωπος ο οποίας διέπραξε αυτό το έγκλημα αδιαμφισβητήτως αλλά οι οποίος πλήρωσε ακριβά επί πολλά χρόνια το έγκλημα το οποίο διέπραξε».

Εξίσου αποκαλυπτική ήταν και η τοποθέτηση του εκπροσώπου της Πολιτικής Άνοιξης, του κόμματος του Αντώνη Σαμαρά. Ο Ανδρέας Λεντάκης εκείνες τις ημέρες είχε μάλιστα αναλάβει την πρωτοβουλία να επισκεφθεί τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατία, Κ. Στεφανόπουλο, και είχαν συζητήσει το ενδεχόμενο αμνήστευσης των πρωταιτίων της Χούντας.

Στη συνεδρίαση ο Ανδρέας Λεντάκης αναρωτήθηκε χαρακτηριστικά για τους έγκλειστους Χουντικούς:

«Εάν τελικά πεθάνουν στη φυλακή, τότε κύριε Υπουργέ, η δημοκρατία θα έχει διατηρήσει τη μνήμη της; Αυτό είναι το στοιχεία που διατηρεί τη μνήμα της δημοκρατίας; Δηλαδή ο βιολογικός θάνατος μέσα στη φυλακή; Τα 22 χρόνια δεν είναι επαρκής τιμωρία; Η δημοκρατία δεν είναι εκδικητικό ούτε τιμωρό καθεστώς απλώς και μόνο με την έννοια της εκδικητικότητας. Θέλει να σωφρονίσει από τη μία κάποιους επιδόξους καταλυτάς του δημοκρατικού πολιτεύματος, αλλά τα 22 χρόνια νομίζω ότι αποτελούν την καλύτερη παραγγελία που θα μπορούσαν να δώσουν το αποτρεπτικό μήνυμα σε οποιονδήποτε επίδοξο καταλυτή του δημοκρατικού πολιτεύματος. Όμως το να παραμείνουν και να πεθάνουν μέσα στη φυλακή, αυτό πραγματικά καταλήγει να είναι απάνθρωπο και αντιδημοκρατικό».

Το ερώτημα είναι απλό: Γιατί δυο μέτρα και δυο σταθμά κύριοι και κυρίες της Ν.Δ.; Γιατί για τους Χουντικούς η συνέχιση της φυλάκισης ήταν αντισυνταγματική και η αποφυλάκιση του φυλακισμένων όπως ο ανάπηρος Σ. Ξηρός (που έχει κερδίσει αντίστοιχη δίκη στο ευρωπαϊκό δικαστήριο) είναι «υποχώρηση μπροστά στους τρομοκράτες»;

Νόστιμον ήμαρ