ΜΑΘΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΟΥ

Τρίτη 2 Μαρτίου 2021

Μπόμπι Σαντς το «γελαστό παιδί» του IRA


Ο θάνατος του Μπόμπι Σαντς
 

Ο Μπόμπι Σαντς ξεκινά την 1η Μάρτη νέα απεργία πείνας παρά τη διαφωνία της ηγεσίας του ΙΡΑ και του Σιν Φέιν.

Αίτημά του να αναγνωριστεί ο ίδιος και όσοι κρατούμενοι προέρχονταν απ’ τον ΙΡΑ, ως πολιτικοί κρατούμενοι και όχι ως εγκληματίες του ποινικού δικαίου.

Το "γελαστό παιδί" μετά από 66 μέρες απεργίες αφήνει την τελευταία του πνοή στις φυλακές Μέιζ, παρά το γεγονός της εκλογής του (9/4) στο Κοινοβούλιο ως αντιπροσώπου της κομητείας του Φέρμαναγχ.

Η κηδεία του στις 5 του Μάη θα γίνει η μεγαλύτερη πορεία διαμαρτυρίας και το βορειοϊρλανδικό πρόβλημα παίρνει παγκόσμιες διαστάσεις. Από το Μάη έως τον Αύγουστο, που τερματίστηκαν οι απεργίες πείνας, 9 καθολικοί κρατούμενοι χάνουν τη ζωή τους.

Γεννήθηκε το 1954 στο Μπέλφαστ και κατάλαβε από μικρός μαθητής τι σημαίνει να είσαι καθολικός στην βρετανοκρατούμενη Β. Ιρλανδία, όπου οι Βρετανοί συντηρούσαν και ενίσχυαν το διαχωρισμό του πληθυσμού σε προτεστάνες και καθολικούς, για να διαιωνίζουν, με το «διαίρει και βασίλευε», την κυριαρχία τους. Στα 15 εγκαταλείπει το σχολείο και μετά από διετή φοίτηση σε τεχνική σχολή, πιάνει δουλειά σε μια επιχείρηση κατασκευής αμαξωμάτων, απ΄ όπου απολύεται εξαιτίας της καταγωγής του. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με μια επίθεση προτεσταντών κατά του σπιτιού της οικογένειας του, τον οδηγεί στην απόφαση για τη στράτευση του στον ΙRA, το 1972.

Τρεις μήνες μετά τη στράτευση του, συλλαμβάνεται, δικάζεται και φυλακίζεται για τρία χρόνια, γιατί κατά την επιδρομή της αστυνομίας σε ένα σπίτι, όπου βρισκόταν και ο ίδιος, ανακαλυφθηκαν τέσσερα περίστροφα. Μετά την αποφυλάκιση του, το 1976, παντρεύεται και κάνει οικογένεια, ενώ συνεχίζει τη δράση του στον ΙRA. Συλλαμβάνεται και πάλι όταν κατά τη έρευνα της αστυνομίας σε αυτοκίνητο στον οποίο επέβαινε μαζί με άλλους τρεις συντρόφους του βρέθηκε ένα ρεβόλβερ. Αυτή τη φορά δικάζεται με το νόμο κατά της «τρομοκρατίας» και καταδικάζεται σε φυλάκιση δεκατεσσάρων χρόνων.

Μέχρι το 1976, οι Βορειοιρλανδοί που φυλακίζονταν ως μέλη του ΙRA, θεωρούνταν πολιτικοί κρατούμενοι. Από την 1η Μαρτίου εκείνης της χρονιάς, η βρετανική κυβέρνηση τους εξομοιώνει με τους ποινικούς και αυτό έχει ως συνέπεια την απώλεια κάποιων δικαιωμάτων και την ακόμα πιο σκληρή αντιμετώπιση τους. Το γεγονός προκαλεί αντιδράσεις εντός και εκτός των φυλακών. Πολλοί απο τους Βορειοιρλανδούς φυλακισμένους αρνούνται να φορέσουν τις στολές των ποινικών και κατασκευάζουν, σε ένδειξη διαμαρτυρίας και αντίστασης, στολές από τις κουβέρτες τους. Έτσι έγινε γνωστή η «διαμαρτυρία της κουβέρτας».

Το 1980, ο Μπόμπι Σάντς εκλέγεται από τους συγκρατούμενους συντρόφους του «πρόεδρος». Την 1η Μαρτίου 1981 ξεκινάει η απεργία πείνας των φυλακισμένων αγωνιστών στις φυλακές Μέιζ. Παρά το γεγονός ότι το Σιν Φέιν, το πολιτικό κόμμα των Βορειοϊρλανδών Ρεπουμπλικάνων, που έξεφραζε τον IRA, είχε αντιρρήσεις για την απεργία πείνας ως μορφή πάλης, ο Σαντς και οι σύντροφοι του συνεχίζουν. Η διαμαρτυρία των φυλακισμένων προκαλεί κύμα συμπαράστασης σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο η κυβέρνηση Θάτσερ αρνείται οποιαδήποτε παραχώρηση. 


Τα αιτήματα των απεργών πείνας ήταν:

·         Το δικαίωμα να μην φορούν τη στολή της φυλακής

·         Το δικαίωμα να μην κάνουν τις αγγαρείες της φυλακής

·         Το δικαίωμα της ελεύθερης επικοινωνίας με άλλους φυλακισμένους,καθώς και το δικαίωμα της οργάνωσης εκπαιδευτικών προγραμμάτων

·         Το δικαίωμα να δέχονται μία επίσκεψη,ένα γράμμα και ένα δέμα κάθε εβδομάδα

·         Πλήρης αποκατάσταση όσων έχασαν κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας.

Σε απάντηση σε μια ερώτηση στη Βουλή των Κοινοτήτων, την ίδια μέρα, η Βρετανή πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ είπε: “Ο κύριος Σαντς ήταν ένας καταδικασμένος εγκληματίας. Ο ίδιος επέλεξε να χάσει τη ζωή του. Ήταν μια επιλογή που η οργάνωσή του δεν άφησε σε πολλά από τα θύματα της”… 

Μετά τον Σάντς, άλλοι εννέα απεργοί πείνας πέθαναν στις φυλακές Μέιζ.  

Ήταν οι Φράνσις Χιούζ, Πάτσι Ο’ Χάρα, Ρέιμοντ Μακ Κρις, Τζόζεφ Μακ Ντόνελ, Μάρτιν Χάρσον, Κέβιν Λιντς, Κίραν Ντόχερτι, Τόμας Μακ Άλγουι, Μάικλ Ντέβιν. Ο μικρότερος (ο Άλγουι) ήταν ηλικίας 23 ετών, ο μεγαλύτερος (ο Ντέβιν) είχε μόλις φθάσει τα τριάντα.


6 σχόλια:

  1. Κατι επι των ημερων. Ο Β.Ι.Λενιν για την ατομικη τρομοκρατια:

    «Όσον αφορά την πολιτική εκτίμηση της πράξης, εμείς, φυσικά, παραμένουμε στην παλιά μας άποψη, που έχει επιβεβαιωθεί από την πείρα δεκαετιών, ότι οι ατομικές τρομοκρατικές απόπειρες (…) σαν επαναστατική τακτική, είναι άσκοπες και επιζήμιες.

    Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη...Οι τρομοκράτες στη Ρωσία (ενάντιά τους πάντοτε παλεύαμε) έκαναν μία σειρά μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, όμως το Δεκέμβρη του 1905, όταν η υπόθεση έφτασε επιτέλους στο μαζικό κίνημα, στην εξέγερση (…) τότε ακριβώς οι “τρομοκράτες” απουσίασαν…

    ...Να καλείς σε μια τέτοια τρομοκρατία, όπως είναι η διοργάνωση αποπειρών δολοφονίας ενάντια σε υπουργούς από μεμονωμένα άτομα και από άγνωστους μεταξύ τους ομίλους, τη στιγμή που οι επαναστάτες δεν έχουν αρκετές δυνάμεις και μέσα για την καθοδήγηση της μάζας, που ήδη ξεσηκώνεται, σημαίνει ότι όχι μόνο διακόπτεις μ’ αυτόν τον τρόπο τη δουλειά μέσα στις μάζες, αλλά και προκαλείς άμεσα την αποδιοργάνωση της δουλειάς »

    Β. Ι. ΛΕΝΙΝ: «Άπαντα», τ. 6, σελ. 381 – 385, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»

    ΔΣΕ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μάργκαρετ Θάτσερ είπε: “Ο κύριος Σαντς ήταν ένας καταδικασμένος εγκληματίας. Ο ίδιος επέλεξε να χάσει τη ζωή του. Ήταν μια επιλογή που η οργάνωσή του δεν άφησε σε πολλά από τα θύματα της”…

    Ακούστε και τι λέει σήμερα η κυβέρνηση
    Ακριβός τα ίδια

    ΔΣΕ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΔΣΕ. Ασφαλώς και θα λέει τα ίδια ΔΣΕ στην ίδια λογική είναι δεν μπορούσε να λέει κάτι διαφορετικό. Εμεις την δουλειά μας. ΤΑΞΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΤΑΞΗ. Ούτε βήμα πίσω. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν ξέρω λεπτομέρειες για το παλικάρι - εκεί υπήρχε και εθνικοαπελευθερωτικό ζήτημα και κάτι σαν πόλεμος, δεν μπορούν να γίνουν εύκολα παραλληλισμοί. Αν και στον ΙΡΑ νομίζω επικρατούσε το αστικό στοιχείο.
    Πάντως η εντύπωσή μου είναι πως, ούτως η άλλως, τζάμπα πήγε η θυσία του. Τίποτε δεν άλλαξε προς το καλύτερο, ούτε στην Αγγλία ούτε στην Ιρλανδία. Η Θάτσερ είχε στα πόδια της ένα πτώμα, που απλά επιβεβαίωσε αυτό, που ήθελε να δείξει: Πως είναι μια στιβαρή ηγέτιδα, που δεν "ψαρώνει". Η χαρά των λόρδων, των κεφαλαιοκρατών του Σίτυ και του ηλίθιου Αγγλου μικροαστού. Η δε Ιρλανδία σήμερα διάρα δε δίνει για την εθνική της ενότητα, και μάλλον απολαμβάνει τον νεοφιλελεύθερο "παράδεισό της". Για προλεταριάτο, Αγγλικό και Ιρλανδικό, ούτε φωνή, ούτε ακρόαση....
    Ο Λένιν τάχε πει προ 120 ετών αλλά "φωνή βοώντος" για το ελληνικό μικροαστικαριάτο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό ακριβώς ειναι, και οι παραλληλισμοί υπάρχουν και τους γράφεις.
      "στον ΙΡΑ νομίζω επικρατούσε το αστικό στοιχείο"

      "Η Θάτσερ είχε στα πόδια της ένα πτώμα, που απλά επιβεβαίωσε αυτό, που ήθελε να δείξει: Πως είναι μια στιβαρή ηγέτιδα, που δεν "ψαρώνει"

      ΔΣΕ

      Διαγραφή
  5. Φαντάσου νάξερε ο Σεχτάρ "λεπτομέρειες" για τον Σαντς και τους άλλους νεκρούς απεργούς πείνας στην Ιρλανδία τι θα γινότανε! Εδώ στην Ελλάδα πάει να βγάλει και τον Νίκο Ζαχαριάδη μη κομμουνιστή, επειδή έκανε απεργίες πείνας για να διεκδικήσει να σταματήσει η απομόνωσή του στη σιβηρική εξορία! Αλλά έτσι γίνεται άμα η πραγματικότητα δε χωράει στους ζουρλομανδύες της "σκέψης" οπορτουνιστών δεξιών κι "αριστερών", σεχταριστών και λικβινταριστών: όταν δε μας βολεύει η πραγματικότητα (κι η αλήθεια) τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα (και την αλήθεια). Και θυμούνται αναφορικά με τους αγώνες όσων βρίσκονται πέρα από το προλεταριάτο ό,τι σωστό έλεγε ο Λένιν πριν από 120 χρόνια, αλλά επιλεκτικά ξεχνάνε ό,τι επίσης σωστό έλεγε σχετικά ο Στάλιν πριν από 97 χρόνια: "Ο αγώνας του Εμίρη του Αφγανιστάν για την ανεξαρτησία του Αφγανιστάν αντικειμενικά είναι επαναστατικός αγώνας, παρ' όλες τις μοναρχικές αντιλήψεις του Εμίρη και των οπαδών του, γιατί εξασθενίζει, αποσυνθέτει, υποσκάπτει τον ιμπεριαλισμό, ... Ο αγώνας των εμπόρων της Αιγύπτου και των αστών διανοουμένων για την ανεξαρτησία της Αιγύπτου, για τις ίδιες αιτίες, είναι, αγώνας αντικειμενικά επαναστατικός, παρ' όλη την αστική προέλευση και τον αστικό τίτλο των ηγετών του εθνικού κινήματος της Αιγύπτου, παρ' όλο που τάσσονται ενάντια στο σοσιαλισμό, ..." ("Οι βάσεις του λενινισμού", Άπαντα, τ. 6, σ. 162). Και για να είμαι σαφής επειδή κάποιοι θα τρέξουν να με κατηγορήσουν πως προσβάλλω τη μνήμη του αθάνατου Ζαχαριάδη (αλλά και του γενναίου Σαντς): καμία σχέση δεν έχουν με τον Κουφοντίνα και το προβοκατόρικο σινάφι του! Και κάτι άλλο, Σεχτάρ, που κι αυτό "έξυπνα" το ξέχασες: τζάμπα πηγαίνουν οι αγώνες κι οι θυσίες που δε γίνονται ποτέ...

    Φ. Χ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου