Η πείρα από την περίοδο της δικτατορίας επιβεβαιώνει την ανάγκη να είναι το ΚΚΕ «Κόμμα παντός καιρού»

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΚΚΕ - ΚΝΕ ΓΙΑ ΤΑ 54 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΗΣ 21ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967

Εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του Δημήτρη Γόντικα, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, στην εκδήλωση που έγινε την περασμένη Τετάρτη στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο

Σαν σήμερα πριν από 54 χρόνια, την 21η Απρίλη 1967, ξυπνήσαμε από τις ερπύστριες των τανκς και των στρατιωτικών δυνάμεων στους δρόμους, στρατιωτικά εμβατήρια και διαγγέλματα από τα ραδιόφωνα. Οι αρχές ασφαλείας, με τους καταλόγους στα χέρια, όλη τη νύχτα και όλη τη μέρα κάνουν μαζικές συλλήψεις.

Τα αστυνομικά τμήματα, τα γήπεδα γέμισαν από τους αγωνιστές του εργατικού και λαϊκού κινήματος και της νεολαίας. Πάνω από 6.000 βρέθηκαν σε λίγες μέρες στο γνωστό κολαστήριο της Γυάρου. Σε λίγες μέρες στήθηκαν έκτακτα στρατοδικεία απ' όπου πέρασαν τα επόμενα χρόνια πάνω από 2.000 αγωνιστές και πολλοί καταδικάστηκαν σε πολύχρονες ποινές φυλάκισης.

Οι συλληφθέντες στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν χαρακτηρισμένοι από τις αρχές Ασφαλείας ως επικίνδυνοι κομμουνιστές. Ανάμεσα στους συλληφθέντες ήταν και ορισμένοι αστοί πολιτικοί αλλά αυτοί κρατήθηκαν ξεχωριστά σε διάφορα ξενοδοχεία.

Ο αιφνιδιασμός του εργατικού και λαϊκού κινήματος ήταν πλήρης.

Ο αιφνιδιασμός και η σύγχυση που προκλήθηκε έδωσε τη δυνατότητα στους πραξικοπηματίες να επιβληθούν μέσα σε λίγες ώρες σχεδόν αναίμακτα, χωρίς αντίσταση.

Παράνομο υλικό από την περίοδο της δικτατορίας πληροφορεί για τη συχνότητα συντονισμού και τις ώρες εκπομπής του ραδιοσταθμού του ΚΚΕ

 

Με λίγα λόγια πιαστήκαμε στον ύπνο.

Δεν ξέρω τι σκέψεις σάς δημιουργούνται, καθώς ξετυλίγονται μπροστά σας αυτές οι εικόνες.

Θα ήταν πέρα για πέρα δικαιολογημένα τα ερωτήματα.

-- Γιατί πιαστήκαμε στον ύπνο;

-- Γιατί δεν υπήρχε αντίσταση;

-- Τι έπρεπε να γίνει;

και άλλα παρόμοια ερωτήματα.

Για τις σημερινές γενιές των κομμουνιστών θα ήταν επίσης δικαιολογημένη η άποψη ότι είναι αδιανόητο για την πρωτοπορία του αγώνα να βρεθεί σε θέση αιφνιδιασμού, σύγχυσης και παράλυσης, τις πρώτες κρίσιμες ώρες, μπροστά στον αντίπαλο.

Και πράγματι, είναι αδιανόητο για ένα Κόμμα, σαν το δικό μας, το ΚΚΕ, που ματαίωσε την επιστράτευση των δυνάμεων κατοχής το 1943 με μια διαδήλωση χιλιάδων λαού, ένα Κόμμα που οργάνωσε το Επος της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, να βρεθεί σε μια τέτοια κατάσταση.

Στα χρόνια αυτά, μετά την κατάρρευση της δικτατορίας τον Ιούλη του 1974, έχουν αρκετά γραφτεί.

Στο καίριο όμως ερώτημα, γιατί δεν υπήρξε αντίσταση την πρώτη μέρα κήρυξης της δικτατορίας, δεν δίνεται ουσιαστική απάντηση, δεν γίνεται έρευνα σε βάθος.

Το ΚΚΕ δεν έχει κανέναν λόγο να παρακάμψει αυτό το καυτό ερώτημα. Στην έκδοση του Ιστορικού Τμήματος της ΚΕ «Δικτατορία 1967-1974. Κείμενα και ντοκουμέντα» και σε ειδική ανακοίνωση, το ΠΓ της ΚΕ, το Φλεβάρη του 2017 με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 50 χρόνων από τη δικτατορία, έδωσε μια πρώτη απάντηση.

Ολοκληρωμένα θα μελετήσει αυτό το ζήτημα μαζί με αρκετά ακόμα ζητήματα στο Δοκίμιο της Ιστορίας για την περίοδο 1967-74, που ετοιμάζεται.

Τι έπρεπε λοιπόν να γίνει;

-- Καταρχάς δεν δικαιολογείται με κανέναν τρόπο αιφνιδιασμός, ό,τι και να πούμε. Για ένα επαναστατικό κόμμα η διαρκής ιδεολογική και πολιτική επαγρύπνηση και ετοιμότητα άμεσης αντίδρασης σε οποιεσδήποτε αντιλαϊκές εξελίξεις, όπως εκτροπές, πόλεμος, είναι πρωταρχικός όρος για να μπορεί να στέκεται στο ύψος του, ως κόμμα, που έχει στην πρώτη γραμμή των καθηκόντων του την υπεράσπιση των λαϊκών ελευθεριών και δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Πολύ περισσότερο δεν δικαιολογείται αιφνιδιασμός, όταν ήδη υπήρχαν έντονες πληροφορίες και αρκετά γεγονότα που φώναζαν ότι ετοιμάζεται δικτατορία.

-- Σε τέτοιες περιστάσεις απαιτείται σχέδιο πολιτικής εκτίμησης και πρόβλεψης, ετοιμότητας για άμεση και αποφασιστική κινητοποίηση του οργανωμένου εργατικού και λαϊκού κινήματος και κάλεσμα πλατιά στον λαό και τη νεολαία, με τις καμπάνες που λέει ο λόγος, για άμεση ενεργητική αντίσταση με όλα τα δυνατά μέσα.

Οι κομμουνιστές, οι λαϊκοί αγωνιστές μπαίνουν στην πρώτη γραμμή και ηγούνται του αγώνα. Δεν τρέχουν να κρυφτούν για να φυλάξουν το τομάρι τους. Ενεργούν με τη μεγαλύτερη δυνατή πρωτοβουλία και αυταπάρνηση. Το ότι πιάστηκαν αιφνιδιαστικά το σύνολο σχεδόν των στελεχών την πρώτη μέρα είναι επίσης ένα πρόβλημα.

Τρικάκι της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ την περίοδο της χούντας

Γιατί το ΚΚΕ βρέθηκε ανέτοιμο για σοβαρή μάχη;

Τη μέρα εκείνη, δυνατότητες για άμεση κινητοποίηση του λαού υπήρχαν. Οπως αποδείχτηκε από δύο σχετικά μαζικές διαδηλώσεις στο Ηράκλειο της Κρήτης και στα Γιάννενα ήταν εφικτό να οργανωθούν παρόμοιες κινητοποιήσεις και στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις.

Δεν μπορεί να προκαθοριστεί από τα πριν το αποτέλεσμα ενός ξεσηκωμού με στόχο τη ματαίωση της δικτατορίας. Εχουμε όμως αντίστοιχη πείρα, όπου με άμεση λαϊκή κινητοποίηση ματαιώθηκαν απόπειρες πραξικοπήματος στη δεκαετία του 1920. Ούτε μπορούμε να αποκλείσουμε τον αντίκτυπο μιας μαζικής λαϊκής κινητοποίησης στις ίδιες τις Ενοπλες Δυνάμεις, στα στρατευμένα παιδιά του λαού και σε πατριώτες αξιωματικούς. Οπως φάνηκε στην πορεία, μέσα στο στρατό υπήρχαν αντιδράσεις και δυνάμεις που δεν συμφωνούσαν με τους συνταγματάρχες.

Κι αν ακόμα δεν υπήρχαν άμεσα αποτελέσματα, είναι βέβαιο ότι ο αγώνας από καλύτερες θέσεις θα δινόταν στην πορεία για την ανατροπή της δικτατορίας.

Δυστυχώς, δεν έγινε τίποτα, γιατί δεν υπήρχε τέτοιος προσανατολισμός και κατά συνέπεια αντίστοιχο σχέδιο.

Δεν ισχυριζόμαστε ότι είναι εύκολη και απλή υπόθεση η αντίσταση και πολύ περισσότερο η ματαίωση μιας στρατιωτικής δικτατορίας. Ούτε μπορεί να γίνει αποφασιστικός αγώνας με αυτοσχέδιες ενέργειες της στιγμής. Οταν, όμως, ένα κίνημα είναι ζωντανό, μάχιμο, προετοιμασμένο και διαπαιδαγωγημένο για σκληρούς ταξικούς αγώνες, μπορεί να τα βγάλει πέρα με αξιώσεις και να προσανατολιστεί άμεσα σε κατά μέτωπο αγώνα.

Και κάτι ακόμα. Οταν αναφερόμαστε στην ανάγκη αντίστασης στη στρατιωτική δικτατορία την πρώτη μέρα δεν εννοούμε κήρυξη καμιάς επανάστασης. Οι επαναστάσεις δεν κηρύσσονται από άμβωνος. Η σοσιαλιστική επανάσταση για την οποία εμείς πιστεύουμε, ωριμάζει και αναπτύσσεται με τις δικές της νομοτέλειες. Εννοούμε αντίδραση στην κατάργηση στοιχειωδών δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων στο πλαίσιο μιας αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αγώνας που προσανατολίζεται και για την εξάλειψη των αιτιών που την προκάλεσαν.

Γιατί δεν οργανώθηκε αυτός ο αγώνας την πρώτη μέρα; Δεν αναφερόμαστε στο επόμενο διάστημα, γιατί έστω και με καθυστερήσεις ο αγώνας ξεκίνησε και κλιμακώθηκε στην πορεία με μεγάλη αυτοθυσία.

Το ΚΚΕ, παρότι καταδίκασε αμέσως τη δικτατορία και κάλεσε την εργατική τάξη, τη νεολαία, όλο τον λαό σε ασυμβίβαστη πάλη, δεν βρέθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Κανένας άλλος, παρά μόνο το ΚΚΕ θα μπορούσε να οργανώσει και να ηγηθεί, την πρώτη μέρα, της λαϊκής πάλης.

Γιατί δεν μπόρεσε το ΚΚΕ να πάρει αυτήν την ευθύνη; Θα το πούμε χωρίς υπεκφυγές. Επασχε εκείνο τον καιρό από «οπορτουνιστική τύφλωση».

-- Γιατί ήταν εκτός νόμου. Ηταν σε παρανομία από το 1947. Ηταν σε συνεχή διωγμό. Τα τελευταία στελέχη του απολύθηκαν από τις φυλακές έναν χρόνο πριν από τη δικτατορία. Η καθοδήγηση στο μεγαλύτερο μέρος της ήταν στο εξωτερικό, στην προσφυγιά.

-- Το πιο βασικό ήταν ότι στο εσωτερικό της χώρας είχε διαλύσει τις Κομματικές του Οργανώσεις από το 1958, πράγμα απαράδεκτο και ασυμβίβαστο για ένα Κομμουνιστικό Κόμμα.

-- Οι κομμουνιστές και οι οπαδοί του Κόμματος είχαν ενταχθεί με απόφασή του στο κόμμα της ΕΔΑ, κόμμα σοσιαλδημοκρατικής απόχρωσης. Το ΚΚΕ είχε χάσει την οργανωτική του αυτοτέλεια.

-- Στις γραμμές του Κόμματος, διεξαγόταν σκληρή ιδεολογική διαπάλη με χαρακτηριστικά φραξιονιστικής, υπονομευτικής δράσης, με κύριο αντικείμενο τη σοσιαλδημοκρατικοποίηση και τη διάλυση του ΚΚΕ. Υπήρχαν ισχυρές δυνάμεις και μέσα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ακόμα και μέσα στις φυλακές, που θεωρούσαν ότι δεν χρειάζεται το ΚΚΕ και ότι μπορεί να αντικατασταθεί από την ΕΔΑ. Αποψη που υποστήριζαν και αδελφά Κομμουνιστικά Κόμματα.

-- Εκείνη την περίοδο, παραμονές της χούντας, προετοιμάζονταν γενικές εκλογές και όλη η προσοχή ήταν στραμμένη στη μάχη αυτή και μάλιστα με έντονες εκλογικές αυταπάτες και αυστηρή προσήλωση στις νόμιμες διαδικασίες.

Η ηγεσία της ΕΔΑ, παρότι στην πλειοψηφία ήταν κομμουνιστές, έτρεμε στην ιδέα μην κατηγορηθεί ότι έχει σχέσεις και δεσμεύσεις με το παράνομο ΚΚΕ.

Ηταν τόσο μεγάλος ο αποπροσανατολισμός και η οπορτουνιστική τύφλωση που την 21η Απρίλη η εφημερίδα της ΕΔΑ, «Αυγή», κυκλοφορούσε με κύριο άρθρο «Γιατί δεν θα γίνει δικτατορία».

-- Γενικότερα στην προγραμματική ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική πολιτική του ΚΚΕ κυριαρχούσε με λίγα λόγια οπορτουνιστική γραμμή.

Η στρατηγική του ήταν διαποτισμένη με τη λογική των κυβερνήσεων συνεργασίας με ένα τμήμα της αστικής τάξης, στο πλαίσιο του καπιταλισμού, ως ένα πρώτο στάδιο στην πορεία προς τον σοσιαλισμό και μέσα από ειρηνικές μορφές πάλης.

Αποδείχτηκε το μεγάλο κύρος του Κόμματος στην εργατική τάξη, στη νεολαία

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, παρά την αγωνιστική θέληση και τον αναμφισβήτητο ηρωισμό των κομμουνιστών, το Κόμμα αποδείχτηκε ανέτοιμο και ανήμπορο για σοβαρή μάχη.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο αντίπαλος είχε εκτιμήσει όλη αυτήν την κατάσταση. Δεν μπορεί να εκτιμήσει κανείς τι θα γίνονταν αν ήξεραν ότι απέναντί τους υπήρχε μια αποφασισμένη και ετοιμοπόλεμη δύναμη με ισχυρή επίδραση στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Το ΚΚΕ παρ' όλα αυτά τα προβλήματα και τις δυσκολίες συνήλθε γρήγορα, ξεκαθάρισε τις γραμμές του από τους οπορτουνιστές, ανασύνταξε τις δυνάμεις του και πέρασε σε αντεπίθεση.

(...) Το μεγάλο και καθοριστικό βήμα έγινε με την Απόφαση του ΚΚΕ να ανασυγκροτήσει τις Κομματικές του Οργανώσεις στις μεγάλες πόλεις και με προτεραιότητα στα εργοστάσια, στις εργατικές - λαϊκές συνοικίες, στη νεολαία. Δημιουργήθηκε κλιμάκιο της ΚΕ στο εσωτερικό της Ελλάδας με αλλεπάλληλες αποστολές στελεχών από το εξωτερικό.

Τον Ιούνη του 1967 ανασυγκροτήθηκε το Κόμμα, η Οργάνωση Αθήνας και στη συνέχεια σε άλλες πόλεις.

Το δεύτερο μεγάλο βήμα που έδωσε δυναμική, δύναμη και κουράγιο στους κομμουνιστές ήταν η Απόφαση της ΚΕ τον Φλεβάρη του 1968 να διαγράψει από τις γραμμές του ΚΚΕ τους φραξιονιστές και αρνητές της ύπαρξής του, με την 12η Ολομέλεια της ΚΕ. Το ξεκαθάρισμα αυτό των γραμμών του Κόμματος έγινε με πολύ σκληρό αγώνα σε όλα τα επίπεδα.

Το τρίτο και μεγάλης ιστορικής σημασίας βήμα ήταν η Απόφαση για την ίδρυση της ΚΝΕ τον Αύγουστο του 1968.

Μπήκαν οι βάσεις για τη συσπείρωση του λαού και της νεολαίας ενάντια στη χούντα και για την ανατροπή της.

Δεν ήταν εύκολη η πορεία, έπρεπε να ξεπεραστούν πολλές δυσκολίες, ώσπου να στεριώσουν οι Οργανώσεις και να δημιουργηθούν τα απαραίτητα δίκτυα επαφής και φορείς κινητοποίησης λαϊκών δυνάμεων. Μια από τις κυριότερες δυσκολίες ήταν τα αλλεπάλληλα χτυπήματα της Ασφάλειας, οι συλλήψεις παράνομων στελεχών και η διάλυση Κομματικών Οργανώσεων.

Αποδείχθηκε, για ακόμα μια φορά, ότι το Κόμμα, παρά την πολύχρονη παρανομία, τα σοβαρά προβλήματα που είχε στη γραμμή του και τα λάθη που έκανε, είχε μεγάλο κύρος μέσα στην εργατική τάξη, στη νεολαία, είχε ρίζες βαθιές και γερές. Γι' αυτό και μπόρεσε σχετικά γρήγορα να ξεπεράσει τα όποια προβλήματα και να συνέλθει.

Βρισκόμαστε μπροστά σε απρόβλεπτες και σύνθετες εξελίξεις

Από τα παραπάνω βγαίνουν πολύ χρήσιμα συμπεράσματα, που έχουν πολύ μεγάλη αξία για το παρόν και το μέλλον.

Το πιο σπουδαίο και βασικό συμπέρασμα είναι το παρακάτω.

Το ΚΚΕ πρέπει να είναι «Κόμμα παντός καιρού».

Να βρίσκεται σε διαρκή ιδεολογική, πολιτική επαγρύπνηση και ετοιμότητα με ικανότητα πρόβλεψης των εξελίξεων και με υψηλή οργανωτική ετοιμότητα, προκειμένου να ανταποκρίνεται σε οποιεσδήποτε συνθήκες.

Η θεωρητική του επάρκεια, το επαναστατικό του Πρόγραμμα, η επαναστατική αντίληψη και γραμμή πάλης, η οργανωτική του πολιτική και κυρίως η αυτοτελής ύπαρξη και δράση του ΚΚΕ δεν είναι θέματα ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος.

Είναι ζωτικής σημασίας ζητήματα και προϋποθέσεις για να είναι το ΚΚΕ «Κόμμα παντός καιρού».

Πάνω σε αυτά τα θέματα δεν επιτρέπεται κανενός είδους εφησυχασμός, συμβιβασμός, υποχώρηση.

Επιμένουμε σύντροφοι και συντρόφισσες να αφομοιωθούν βαθιά τα αρνητικά συμπεράσματα που βγαίνουν από την περίοδο που εξετάζουμε και κυρίως για την έλλειψη ετοιμότητας του ΚΚΕ, με την κήρυξη της δικτατορίας, γιατί αποδείχνουν με πολύ καθαρό τρόπο τις συνέπειες που έχει η υποτίμηση των παραπάνω προϋποθέσεων για τις τύχες του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Για να μπορεί το ΚΚΕ να στέκεται περήφανο και με το κεφάλι ψηλά απέναντι στην εργατική τάξη, στη νεολαία, στο λαό μας, στη διεθνή εργατική τάξη και την Ιστορία, πρέπει να κατακτά και να επιβεβαιώνει κάθε ώρα, κάθε στιγμή, σε κάθε φάση τον πρωτοπόρο επαναστατικό του ρόλο.

Γιατί επιμένουμε.

Γιατί ζούμε στην εποχή του ιμπεριαλισμού, των μονοπωλίων, σε εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό, με ιδιαίτερο γνώρισμα την αντεπανάσταση στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αντεπανάσταση που συνεχίζει να επιδρά ακόμα αρνητικά σε πολλά επίπεδα και ιδιαίτερα στο παγκόσμιο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα.

Αυτό ζούμε σήμερα, την παρακμή του καπιταλισμού που εκδηλώνεται με χίλιους τρόπους. Η αναγκαιότητα επίσης του σοσιαλισμού - κομμουνισμού προβάλλει από κάθε πτυχή αυτού του σάπιου συστήματος.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες που ζούμε και παλεύουμε, δεν πρέπει να ξεχνάμε δυο θεμελιακής σημασίας ζητήματα:

Το πρώτο

Η αστική τάξη έχοντας συνείδηση της θέσης στην οποία βρίσκεται, ιστορικά ξεπερασμένη, υπερασπίζεται με απόλυτη συνέπεια τα συμφέροντά της και είναι υποχρεωμένη ως εκ τούτου να παίρνει όλο και πιο αντιδραστικά μέτρα, να μη διστάζει μπροστά σε κανένα έγκλημα, για να υπηρετεί τον σκοπό της.

Ολος ο 20ός αιώνας, τόσο στη χώρα μας, όσο και διεθνώς, είναι γεμάτος από παραδείγματα τέτοιας συμπεριφοράς.

Η υποτίμηση αυτών των δεδομένων από το Κόμμα την περίοδο που έγινε η δικτατορία και ο εφησυχασμός που υπήρχε, είναι η κύρια αιτία της έλλειψης ετοιμότητας του ΚΚΕ.

Επομένως, δεν επιτρέπεται κανένας εφησυχασμός. Μπροστά μας έχουμε απρόβλεπτες και σύνθετες εξελίξεις και κατά συνέπεια μεγάλα καθήκοντα και μεγάλες ευθύνες.

Το δεύτερο

Η εργατική τάξη, τα πλατιά λαϊκά στρώματα, η νεολαία, οι γυναίκες, δεν έχουν άλλα όπλα στη διάθεσή τους, παρά μόνο τον ανειρήνευτο αγώνα απέναντι στην αστική τάξη και την οργάνωσή τους σε ισχυρή δύναμη και σε συμμαχία για να υπερασπίζονται τη ζωή και τα πιο στοιχειώδη συμφέροντά τους και το συμφέρον ότι αυτό το σύστημα πρέπει να ανατραπεί επαναστατικά. Δεν διορθώνεται, δεν εξανθρωπίζεται.

Επομένως, η ανάγκη μιας ισχυρής πρωτοπορίας, ενός πανίσχυρου ΚΚΕ είναι βασική προϋπόθεση για να εκπληρώνονται αυτές οι προσδοκίες.

Από την άποψη αυτή, οι απαιτήσεις να είναι το ΚΚΕ «Κόμμα παντός καιρού» είναι πολύ υψηλές σε όλα τα επίπεδα.

Το Κόμμα μας, μελετώντας την πείρα του, την Ιστορία του, έχει βγάλει σπουδαία συμπεράσματα, που σήμερα αποτελούν μεγάλη πηγή δύναμης.

Δεν εφησυχάζουμε.

Συνεχίζουμε, βαθαίνουμε σε αυτά τα συμπεράσματα και επεξεργαζόμαστε την πολιτική μας, ώστε να είμαστε σε αντιστοιχία με τις απαιτήσεις της ταξικής πάλης στον 21ο αιώνα.

Με το 21ο Συνέδριο που ετοιμάζουμε, εκπληρώνουμε αυτά ακριβώς τα καθήκοντα.

Ενα μόνο στοιχείο θα θέλαμε να ξεχωρίσουμε από το σύνολο των ζητημάτων που έχει θέσει για συζήτηση η ΚΕ με τις Θέσεις της για το 21ο Συνέδριο. Ζήτημα πολύ επίκαιρο σε σχέση και με την περίοδο της δικτατορίας.

Τη μεγάλη σημασία που έχει οι μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, της νεολαίας, του λαϊκού κινήματος και των γυναικών να έχουν ζωντανή λειτουργία και δράση, να έχουν γερούς δεσμούς με τα μέλη τους και με τη μάζα του χώρου τους, να έχουν τους δικούς τους μηχανισμούς, για να μπορούν να είναι σε διαρκή ετοιμότητα και πάλη.

Είναι στρατηγικής σημασίας ζήτημα και κρίνεται από την ευθύνη και την πρωτοπόρα ιδεολογική και πολιτική δουλειά των κομμουνιστών και των οπαδών τους μέσα σε αυτούς τους φορείς. Δεν είναι ούτε τυπικό ούτε τυχαίο ότι στο Καταστατικό του ΚΚΕ μπαίνει ως όρος ότι το μέλος του ΚΚΕ, εκτός των άλλων υποχρεώσεων, πρέπει να είναι δραστήριο μέλος στο σωματείο του, στη μαζική οργάνωση του χώρου του.