Περί Όνων και Αχυρώνων και Οδοντοστοιχιών των Όνων**

Δεν έχει άδικο ο Θεός… Άλλωστε τι Θεός θα ‘τανε…. Και ποιος να τονε κρίνει. Αφού …Θεός είναι. Και βλέπει. Και ξέρει… Που ρίχνει και καλά κάνει και ρίχνει, ό,τι ρίχνει, τέλος πάντων, και τους καίει στο καζάνι και τους αφήνει… εκεί… να ζέχνουνε. Στο θειάφι και στην πίσσα.

Και δεν είναι που δεν δίνουνε και σ’ αυτούς, το κάτι τις, βρε αδελφέ. Δίνουνε. Όμως, αυτοί… εκεί να ψειρίζουνε τ’ αυγό του κούκου. Άπιστοι Θωμάδες.

«Συμπέθερε -λέει, η συμπεθέρα Μαρούλα από το Αγναντερό (Μιζντάνι… παλιότερα) Τρικάλων- … τα ορνίθια να δεις… Μυαλό. Μόλις πιούν ένα κόμπο νερό, νάαα… ψηλά, στον ουρανό τα μάτια τους… στο Θεό. Έτσι είναι η σειρά. Εκεί, όμως, να δεις ευκαιρία κι εγώ, συμπέθερε. Που τα πιάνω, στο φτερό, εκεί που κυττάνε το Θεό και τα στέλνω στον Παράδεισο, και στην κατσαρόλα… λουκούμι… Ξέρεις, εσύ…» - «Ξέρω Μαρούλα, ξέρω, πώς δεν ξέρω». Γι’ αυτό κι εγώ μερικές φορές… όπως ο Θεός. Που λένε.

Αχάριστοι κι αγνώμονες, όμως, τούτοι… Οι δικοί μας. Απόγονοι πονηροχωριατών, βλέπεις. Ούτε ένα ευχαριστώ. - «Πες το, βρε αδελφέ. Πες το…».

Εγώ έτσι τα ξέρω τα πράματα. - «Μου δίνεις, σου λέω κι ένα… ευχαριστώ. Πάει…». Γι’ αυτό τα είπα αυτά που είπα, όπως τα είπα, στην αρχή. Για τους συντοπίτες μου. Και καλά έκανα… ορθολογισμός λέγεται αυτό. Για να το ξέρετε… Και όχι, επειδής τους έχω άχτι. Γιατί …γιατί να τους έχω άχτι; Γιατί έτσι. Πώς σου ‘ρχεται η αναγούλα, δηλαδή. Ε… ναι, έτσι.

Άντε και ντε… λέω. Αγιαναργυργιώτες, είναι αυτοί, μετεμφυλιακοί άποικοι (μεταξύ μας… κουμάσια… διωγμένοι από τον τόπο τους, «άτακτοι» οι περισσότεροι, είναι… αλλά…), Αξώτες είναι, Κρητικοί είναι, Ευβοιώτες, Κυκλαδίτες, Πελοποννήσιοι, Ρουμελιώτες, Στεριανοί, Ηπειρώτες… και κάθε καρυδιάς -στην πατρίδα μου να δεις καρυδιές…- καρύδι που λένε…

Τι να καταλάβουνε, τώρα, αυτοί από δώρα, από καθρεφτάκια, από αρχοντικές χειρονομίες αρχόντων και άλλα τέτοια άγια… φιλελευθεριακά πράματα …και ωραία.

Ήρθε που λέτε, όπως τα ‘παμε -γιατί τα ‘παμε- και τις προάλλες. Και καλά κάναμε που τα ‘παμε, το Μεγάλο Αφεντικό στους Αγίους. Βολτάρισε με το μικρό αφεντικό του τόπου και είπε… στην παρέα του, που ήτανε κοντά του. Αλλά και στην -πιο κοντά- τηλεόραση. Του. Για να τ’ ακούσει και η λοιπή Ελλάς. Πως εδώ… στους Αγίους θα γίνει -χάντρες στο κομπολόι του το μαργαροσυντεφένιο- το «έλα να δεις». Τεχνολογικό Πάρκο, Μοναδικό εν Ελλάδι. Προς τούτοις, τους «χάρισε», παραχώρησε σύμφωνα με την επίσημη κυβερνητική ορολογία, τα 65 στρέμματα γης που οι πρώϊμοι Αγιαναργυριώτες είχαν παραχωρήσει (αναγκαστική απαλλοτρίωση, σύμφωνα με νομική ορολογία) στο κράτος, στο κέντρο της πόλης. Για να περνάει και να σταθμεύει ο… Σιδηρόδρομος Πειραιώς Αθηνών Πελοποννήσου (ΣΠΑΠ). Τότε … Τώρα «αχρηστεύθηκε» σαν Σταθμός. Αλάνα… Πάει, το λοιπόν, ο λόγος της απαλλοτρίωσης… Τα λοιπά, απλά… αν.

Και εδώ… είναι που αρχίζει το πραγματικό θέατρο του παραλόγου. Άντε τώρα, να καταλάβει ο απλός -ο «γκοντός» λέει που δεν θάρθει- πολίτης αυτό που λέει, με στόμφο δέκα -«φαλακρών αρτιστών»- καρδιναλίων, ο Μεγάλος Άρχοντας. Ο νομοφύλαξ, δηλαδή, νόμων και Συντάγματος, Πρωθυπουργός (αυτή την περίοδο).

Πως παραχωρεί (… «στο ‘πα και στο ξαναλέω…») χώρο που -εν τοις (ηθικά) πράγμασι- δεν είναι δικός του (δημόσιος). Σε αυτούς που -εν τοις (ηθικά) πράγμασι- ο χώρος είναι δικός τους - δημοτικός…

Και να -κοντά στο νου κι η γνώση- που σιγά - σιγά έρχεται το γλυκό να δείχνει πως δεν …δένει. Ο μικρός, λοιπόν, άρχοντας δήμαρχος Αγίων, με τους συν αυτώ… αντί να πράξει το πρεπούμενο έλασσον, και να διεκδικήσει με δόντια και με νύχια… τη δική -του Δήμου- ιδιοκτησία, την ενοικιάζει… από τους διαχειριστές της -τω χρόνω τούτω- ήτοι από την ΓΑΙΟΣΕ (εταιρεία του Δημοσίου) καταβάλλοντας (γι’ αυτό δεν σου φτηναίνουνε, εσένα - εμένα τους φόρους, τα δημοτικά τέλη), ενοίκιο 162.000 ευρώ τον χρόνο. Και με όρους που ούτε ερέτης ρωμαϊκής γαλέρας δεν θα τους δεχότανε.

Και συναινεί και υπογράφει, καταπτύστως, στις 27/2/21 τη σύμβαση μεταξύ δήμου και ΓΑΙΟΣΕ πως: «Ο Μισθωτής Δήμος (που δεν φτηναίνει -σ’ εσένα, σ’ εμένα- τα δημοτικά τέλη) δηλώνει ανεπιφύλακτα και παρατείται από κάθε δικαίωμα ή αξίωση να χαρακτηριστούν (τα 65 στρέμματα) ως κοινόχρηστοι χώροι και χώροι ιδιοκτησίας του Δήμου, δυνάμει του νόμου…».

Το παράλογο τρελλάθηκε. Γιατί, εδώ, χριστιανοί, δεν είναι, πως απλά και μόνο μας χρωστάγανε… το κάτι τις… και άντε … Εδώ, Θεούλη μου, είναι που μας πήραν… πήραν και το βόδι μας. Και είναι που πριν, ακόμα, αλέκτορα φωνήσαι… -τι τρις και …δις, μόλις…- το ίδιο παραμύθι περί «παραχωρήσεων» με ελάχιστες προσαρμογές στο χώρο και το ακροατήριο, το επαναλάβανε (γυρολόγοι - Datsun) στο Δήμο Δάφνης - Υμηττού. Ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Μικροί και μικρότεροι τοπικοί. Εκεί… ευκολώτερο το story. Εύκολα πολύ «μετατρέπουν» -μανία «προσφοράς» …βλέπετε- τα 157 στρέμματα, μετά κτιρίων, της ΠΥΡΚΑΛ σε «κυβερνητικό, λέει, πάρκο» (μεταφορά υπηρεσιών 9 υπουργείων) και σε «πρωθυπουργική, λέει, έδρα». (Οποιαδήποτε σχέση με την τουριστική αξιοποίηση του κέντρου δεν είναι καθόλου τυχαία…).

«Υπουργειούπολη», το λοιπόν, (εδώ και… τώρα) η Δάφνη, ο Υμηττός. Δόξες το ταπεινό… παλιό Κατσιπόδι. Ο… γιδότοπος… Και είναι πως δεν γελάει, πια, κανείς… κι εδώ.

«Ντράπηκαν τα λόγια…» (Λουντέμης), τι να λέμε… Τα ‘παμε.

Και άντε, τώρα, να πείσεις -ποιους; πώς; γιατί;- πως δεν είναι … μεταφυσική σύμπτωση που και εκεί, όπως και εδώ, δημοτικές παρατάξεις και κάτοικοι, πλην …«ένιων», δηλώνουν την απόλυτη αντίθεσή τους σε κάθε μορφής εκχώρηση τοπικής κοινωνικής γης (Σταθμός, ΠΥΡΚΑΛ) μπετονοειδούς αξιοποίησης χώρων, ενεργοποίησης ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημοσίου, Ιδιωτικού Τομέα), εργολάβων και Μανχατανοειδούς επισκεψιμότητας. Και πως το δίκιο -…των «άτακτων»- για την «απώλεια» ζωτικού κοινωνικού χώρου - είναι βουνό… Γράμμος και Βίτσι. Όλυμπος και Πίνδος και Κίσσαβος. Που δεν «το ‘δαν» όμως, στην αρχή, τουλάχιστον, … ούτε ο Θεός, ούτε εγώ, ούτε … και η Μαρούλα. Όμως… το ‘δαμε, τελικά. Όπως το ’δαν και οι συνήθεις «ύποπτοι» ερωτούντες εις Βουλήν βουλευτές… του ΚΚΕ. Έτσι… Θεούλη μου;

Και πως αυτά, δηλαδή, που λέγονται και αυτά, δηλαδή, που ακούγονται, άλλοτε εύκολα και αβασάνιστα, άλλοτε ως ευφυολογήματα και χαριτωμενιές … περί όνων και αχυρώνων και οδοντοστοιχιών των όνων, έχουν πάντα… τη φυσική τους αντιστοιχία στον χώρο και τον χρόνο και τη νοηματική τους θέση στην κοινωνία. Και έρχονται, έτσι, απλά εδώ και πρόσθετα να επιβεβαιώσουν (θα αποδειχθεί σύντομα) πανηγυρικά τα πανηγυριώτικα. Και τα των μύθων τα αληθή. Εδώ.

Προς τούτοις … Ερμηνεύσατε μύθους, ερμηνεύσατε παροιμίας και γεγονότα. Και …λάβατε θέση.

«Μην ανησυχείς, (το λοιπόν… Άρχοντα μικρέ, Άρχοντα μεγάλε) αν οι άλλοι δεν σε καταλαβαίνουν. Να ανησυχείς, όμως πολύ, όταν εσύ δεν καταλαβαίνεις τους άλλους». Κομφούκιος 551-479 π.Χ.

Επί του… «πιεστηρίου», εποχής… Γιοχάνες Γουτεμβεργίου ή …στο δώδεκα και πέντε.

Υστερνή μου γνώση να σε είχα… στις εκλογές του Μάη του ’19. Λένε… Τώρα. Για λόγους δέκα δύο.

Όλα τα είχε η Αντώνια η Τηνιακιά (Συνδημότισσα δεκαετίας του… πενήντα. Εμβληματική προσωπικότης). Το κυκλοφοριακό …τη γκάστρωσε.

Άσε που με τις… ρυθμίσεις που σχεδιάζει η Τοπική Διοίκηση - απ-ο-μελέτες… «να φαν’ κ’ οι κότες»- γύρω (κυριολεκτικά) από την κεντρική πλατεία, θα πάθει …στείρωση κι ο τράγος της γιαγιάς του… (κτηνική προσωπικότης της πλατείας, δεκαετίας του πενήντα. - Πέντε δραχμαί το μαρκάλεμα. Για να θυμούνται… οι παλιοί).

«Marsa», το λοιπόν, κύριοι…

Που… σιδηροδρομιστί θα πει φρένο… Και πίσω ολοταχώς! Προλαβαίνετε…

Άλλωστε, έχουν κατατεθεί ιδέες για διοχέτευση της συγκοινωνίας από προσφορότερες εξόδους, παρακάμπτοντας την πλατεία. Λέμε, τώρα.

«Θέλει αρετήν,…», όμως. Πούν’ την. «Θέλει και τόλμην…», όμως. Πούν’ την. Θέλει και φαντασίαν … «Το ελλείπον (της εξουσίας) παιγνιόχαρτον. Του ‘21» (Γιαν. Σκαρίμπας)

Επί του πιεστηρίου Νο2 (21-4-2021, Τι ημέρα (νύχτες) και αυτή!!!)

Άγνωσται αι βουλαί σου… Θεούλη μου. Κι η «λιτανεία»… ακυρώθηκε. Και το προγραμματισμένο -εσπευσμένως, γιατί άραγε;- Δημοτικό Συμβούλιο -με θέμα το «αθέμιτο»- αναβλήθηκε για χρόνους που τα κουκιά θα… βγαίνουνε. «Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν…»…

Αγαπάει ο Θεός… ποιον αγαπάει; αγαπάει, όμως, και τον νοικοκύρη…

Δεν θα χαθούμε. Τα καλύτερα έρχονται…

Και Πάσχα ερχομένου…

- Καλή Ανάσταση. Χριστιανοί… Και λοιποί.

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης*

*Συνταξιούχος. Ιστορικό στέλεχος της βιομηχανίας της δισκογραφίας σε «Columbia» και «ΜINOS-ΕΜΙ». Συγγραφέας του βιβλίου «Με αφορμή την Columbia - Η βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20όν αιώνα». Εκδόσεις ΚΨΜ.

** Αναγιγνώσκεται ως μύθος χώρας δυστοπικής.