Επενδύσεις

Την «εκτόξευση του ελατηρίου» που συμπιέστηκε στη διάρκεια της πανδημίας και θα προκαλέσει «αναπτυξιακό άλμα», όταν φύγει η βαριά σκιά της από την οικονομία, προαναγγέλλουν τα αστικά επιτελεία, καλλιεργώντας προσδοκίες στο λαό ότι τα δύσκολα πέρασαν και τα καλύτερα είναι μπροστά.

Ισχυρίζονται λοιπόν ότι η «δοκιμασία» της πανδημίας φτάνει στο τέλος της και ότι όλες οι προϋποθέσεις για μια γενναία οικονομική ανάκαμψη την «επόμενη μέρα» βρίσκονται στο τραπέζι: Συσσωρευμένα κεφάλαια, επενδυτικό ενδιαφέρον και προπάντων τα δεκάδες δισ. ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης, που θα αποτελέσουν «λίπασμα» σε έναν νέο κύκλο ανάπτυξης.

Και μόνο η αναφορά στα συσσωρευμένα κεφάλαια που λιμνάζουν είναι ομολογία ότι την κρίση δεν την προκάλεσε η πανδημία. Οπως σημειώνεται και στο δεύτερο κείμενο των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 21ο Συνέδριο του Κόμματος, «η πανδημία έπαιξε ρόλο στον χρόνο και στο βάθος εκδήλωσης της κρίσης, όμως δεν ήταν η αιτία της. Λειτούργησε σαν καταλύτης, σαν ένα πρόσθετο χειρόφρενο στην κίνηση της διεθνούς οικονομίας που είχε ήδη επιβραδυνθεί. Η επιβράδυνση που εμφανίστηκε ήδη το 2019 ανέδειξε το μεγάλο μέγεθος υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου, το οποίο δεν μπορούσε να ανακεφαλαιοποιηθεί, να επενδυθεί, διασφαλίζοντας ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους».

Με άλλα λόγια, αυτό που τώρα παρουσιάζουν ως διέξοδο από την κρίση ...είναι η αιτία που την προκάλεσε: Η συσσώρευση κεφαλαίων που δεν επενδύονται, επειδή το ποσοστό κέρδους δεν ικανοποιεί τους επενδυτές. Αλλωστε, και στο τέλος της προηγούμενης κρίσης προέβλεπαν θεαματικούς ρυθμούς ανάπτυξης, πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Αντ' αυτού, η ανάπτυξη στην ΕΕ και στη χώρα μας ήταν αναιμική και επισφαλής, πριν την επιβράδυνση και τελικά τη νέα κρίση, μέσα σε διάστημα ούτε δύο ετών!

Αυτόν τον «γόρδιο δεσμό» επιχειρεί μάταια να λύσει η πρωτοφανής κρατική παρέμβαση σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη και κέντρα, στηρίζοντας με χρήμα και νέο κύκλο αντεργατικών - αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων τη δημιουργία προϋποθέσεων για πιο κερδοφόρες επενδύσεις, αξιοποιώντας και την πανδημία ως «ευκαιρία» για το κεφάλαιο.

Αν οι επενδυτές που ...κάνουν ουρά περίμεναν απλά να τελειώσει η πανδημία για να επενδύσουν, τότε τι χρειάζονται τα υπόλοιπα εργαλεία που παρουσιάζονται ως «αναγκαία» για να «εκτοξευθεί το ελατήριο»; Τι χρειάζονται για παράδειγμα τα δισ. ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης, που θα προέλθουν από νέα φοροαφαίμαξη των λαών, και η μακροσκελής λίστα με τις αντεργατικές - αντιλαϊκές ανατροπές που το συνοδεύουν;

Τι χρειάζονται η επιβολή της 10ωρης δουλειάς και οι άλλοι όροι για την εκταμίευση των δόσεων, που καθιστούν τη συμφωνία για το Ταμείο της ΕΕ ένα «σούπερ μνημόνιο» στην πλάτη του ελληνικού και των άλλων λαών;

Η μεγάλη κρατική παρέμβαση, με επεκτατική δημοσιονομική πολιτική και ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά και με σταθερό προσανατολισμό στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας μέσα από την πολιτική φθηνότερης εργατικής δύναμης και την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, είναι τα «εργαλεία» για τη «βελτίωση του επενδυτικού κλίματος», που φορτώνουν την κρίση στο λαό.

Το ίδιο ισχύει και με το «πράσινο new deal» σε ΗΠΑ και ΕΕ, που προωθείται στο όνομα τάχα της «προστασίας του περιβάλλοντος» και της «δημόσιας υγείας». Οπως όμως περιγράφουν οι Θέσεις, «ουσιαστικά η μεγάλη κρατική παρέμβαση διασφαλίζει τη διαμόρφωση κινήτρων με τη χρηματοδότηση νέων επενδύσεων στους τομείς της Ενέργειας, των Μεταφορών, της μεταποίησης κ.α., ενώ ταυτόχρονα προωθεί την ελεγχόμενη απαξίωση κεφαλαίου (π.χ. κλείσιμο λιγνιτικών σταθμών, απόσυρση συμβατικών αυτοκινήτων, αλλαγή ενεργειακών δικτύων)».

Αυτή είναι η πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από τα «ταρατατζούμ» περί ανάπτυξης. Και, βέβαια, σε αυτές τις συνθήκες είναι δύσκολο να προβλέψουμε αν η επαναφορά σε σχετική ανάκαμψη θα γίνει μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων λόγω πανδημίας ή αν αντίθετα η ανάσχεση της ανάκαμψης διαρκέσει, ο λαός όμως «έκαψε τη γούνα του» κάθε φορά που οι προσδοκίες του για μια καλύτερη ζωή ταυτίζονταν με τη μία ή την άλλη εκδοχή της αστικής πολιτικής, ποντάροντας στην αλλαγή «μείγματος» διαχείρισης και στην αντίστοιχη κυβερνητική εναλλαγή που θα την υπηρετεί.

Στο χέρι του είναι σήμερα να σπάσει τον φαύλο κύκλο: «Επενδύοντας» στον αγώνα για σύγχρονα δικαιώματα στη δουλειά και στη ζωή, βάζοντας μπροστά τις δικές του σύγχρονες ανάγκες!