Ο κόσμος τους και ο κόσμος μας...

Σε πρόσφατη τηλεδιάσκεψη επιχείρησης μίας από τις πλέον σημαντικές σε κλάδο στρατηγικής σημασίας της βιομηχανίας, ένα από τα μεγαλοστελέχη της απευθύνθηκε στους «συνεργάτες» (έτσι ονομάζουν μαζί τους εργάτες, τους διευθυντές, τους προϊστάμενους...), λέγοντας μεταξύ άλλων πως το 2020 πιάστηκαν μέσα στην πανδημία όλοι οι στόχοι, συνολικά ήταν χρονιά ρεκόρ. Οτι αντιμετωπίζουμε όλοι μαζί μια διαφορετική κρίση που ελπίζουμε να ξεπεραστεί από τα εμβόλια. Οτι πρέπει να δούμε την κρίση ως ευκαιρία και για αυτό η επιχείρηση καταθέτει σειρά νέων επενδυτικών σχεδίων. Οτι οι στόχοι κερδοφορίας της επιχείρησης είναι ακόμη πιο φιλόδοξοι, κάτι που είναι εφικτό να γίνει, γιατί - για το 2021 - η παραγωγή είναι ήδη εξασφαλισμένη. Επίσης, πως μοχλός είναι πλέον η «πράσινη Ενέργεια», ενώ προσέθεσε ότι με την πανδημία μάθαμε να δουλεύουμε από μακριά, αλλά περισσότερο αποδοτικά, σε αυτό πρέπει να είμαστε ανοιχτοί και ευέλικτοι και να αγκαλιάσουμε τη νέα πραγματικότητα.

Σε επιχείρηση άλλου κλάδου στρατηγικής σημασίας, που επίσης καταγράφει τεράστια κέρδη μέσα στην πανδημία, οι αναφορές ήταν ίδιες στην ουσία, αλλά είχαν και πιο πολύ «συναίσθημα»: «Είστε η οικογένειά μας. Μαζί τα καταφέρνουμε. Είστε οι ήρωες της καθημερινότητας. Είμαστε δίπλα σας. Ολοι μαζί θα περάσουμε και αυτήν την κρίση. Ο κορονοϊός δεν κοιτάζει τα πορτοφόλια μας. Τον αντιμετωπίζουμε όλοι το ίδιο. Είμαστε ένα...».

Ενώ - ενδεικτικά - σε επιχείρηση του ίδιου κλάδου, όπου εργάζεται κομμουνιστής συνδικαλιστής και πρωτοστατεί στην πάλη για τα δικαιώματα των εργατών, του ειπώθηκε πως η υπομονή της επιχείρησης έχει φτάσει στα όριά της, γιατί ενώ ο συγκεκριμένος εργαζόμενος πληρώνεται κανονικά και παίρνει τις νόμιμες αυξήσεις (!!!) αυτός υποκινεί τους εργάτες να γραφτούν στο σωματείο τους, διακινεί εφημερίδα πολιτικού κόμματος και προκηρύξεις, θίγει τα συμφέροντα της εταιρείας και δεν λειτουργεί με βάση τις αρχές της συνεργασίας και των συμφερόντων της επιχείρησης. Του λέει πως πρέπει να σταματήσει, αλλιώς θα αξιοποιήσει κάθε νόμιμο δικαίωμά της...

Μέσα σε λίγες λέξεις, μπορεί να φανερωθεί όλη η ουσία της ασταμάτητης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης μαζί με το ιδεολογικό περίβλημα του «κοινωνικού εταιρισμού», της ελεεινής θεωρίας της «συνεργασίας των τάξεων», της «ταξικής ειρήνης». Των θεωριών δηλαδή που σκοπό έχουν να αφοπλίσουν τελείως το εργατικό κίνημα, να γίνουν οι εργάτες όχι απλώς άβουλοι και ηττοπαθείς, αλλά και υπερασπιστές των αφεντικών τους. Τους θέλουν έως και φανατικά στρατευμένους στα συμφέροντα των καπιταλιστών. Να νοιάζονται όχι για τις ανάγκες τις δικές τους και των οικογενειών τους, αλλά να ταυτίζουν τη ζωή τους με το «να πηγαίνει καλά η επιχείρηση». Αυτή η ιστορία βεβαίως δεν είναι καινούργια, όμως τώρα μέσα στην πανδημία μπορούμε να πούμε πως έχει απογειωθεί από την εργοδοσία, την κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και από τον «συνδικαλισμό» τύπου ΓΣΕΕ, που οι παρεμβάσεις της ειδικά αυτήν την περίοδο μάλλον είναι πιο προωθημένες από τα δελτία του ΣΕΒ. Αυτήν την επιδίωξη εμείς οι κομμουνιστές δεν την υποτιμάμε, καθώς γνωρίζουμε πως σκοπό έχει να δημιουργήσει γενικότερα συντηρητικά αντανακλαστικά μέσα σε εργατικά - λαϊκά τμήματα. Τελικά οι εργάτες ούτε λίγο ούτε πολύ «να βάζουν τα χέρια τους και να βγάζουν τα μάτια τους». Για αυτό και η ίδια η ζωή δείχνει πως χρειάζεται μια απαιτητική και πολύπλευρη ιδεολογική και πολιτική δουλειά από τη μεριά μας, που να ξεθολώνει το τοπίο και να δείχνει την ουσία και τον σκοπό της εκμετάλλευσης, μαζί, ταυτόχρονα, με τη διαρκή οργάνωση του αγώνα των εργατών για τα δικαιώματά τους.

Μόνο στα κέρδη των βιομηχάνων δεν μπαίνει «λοκντάουν»

Οι κομμουνιστές στα εργοστάσια της Αττικής, όπως άλλωστε και σε όλους τους κλάδους και χώρους δουλειάς, δεν σταμάτησαν λεπτό να παλεύουν για να αναδειχτεί η αληθινή και κύρια αιτία της διασποράς του ιού, που δεν είναι άλλη από την κατάσταση στους χώρους δουλειάς, σε συνδυασμό με αυτήν στα μέσα συγκοινωνίας. Πρωτοστάτησαν να διεκδικηθούν άμεσα μέτρα για την προστασία της ζωής και της υγείας των εργατών. Δεν σταμάτησαν επίσης λεπτό να εξηγούν στους εργάτες πως τα αντεργατικά μέτρα που παίρνονται αυτό το διάστημα κάτω από τα παχιά λόγια περί «εξορθολογισμού της παραγωγής», «ξεπεράσματος παθογενειών» κ.λπ., ήρθαν για να μείνουν και θα χειροτερεύσουν πολύ τη ζωή μας.

Ετσι και τώρα λέμε στους εργάτες να βγάλουν πιο βαθιά συμπεράσματα, σκεπτόμενοι ταξικά, αξιοποιώντας την ίδια τους την πείρα: Τελικά ενώ εμείς οι εργάτες ζούμε το τρίτο γενικό λοκντάουν στην Αττική, ενώ δεν μπορούμε να στείλουμε τα παιδιά μας στο σχολείο ή στο πανεπιστήμιο, με αποτέλεσμα μεταξύ άλλων τη γενική απορρύθμιση και χειροτέρευση της ζωής της οικογένειάς μας, ενώ ελπίζουμε κάθε μέρα να μην πάθουμε κάτι γιατί τα νοσοκομεία βρίσκονται σε κατάσταση λειτουργίας «για μια νόσο», αυτό που παραμένει άθικτο και δεν σταματάει ο κόσμος να χαλάσει, είναι η κερδοφορία των μονοπωλίων, των επιχειρήσεων. Λοκντάουν δηλαδή δεν γίνεται μόνο στα κέρδη των βιομηχάνων και στην ασταμάτητη εκμετάλλευση των εργατών.

Πρακτικά περίπου μας λένε «σκάσε και σκάβε». Δηλαδή, δούλευε σαν τον σκλάβο, να είσαι ευχαριστημένος που σε πληρώνω, ενώ είμαι μεγαλόψυχος, και αν είσαι καλό παιδί θα σου δώσω και κάποιο «μπόνους», προς θεού όμως μη διαμαρτύρεσαι. Οταν γυρίζεις κατάκοπος σπίτι, καλύτερα μην πας πουθενά, ξεκουράσου, σε θέλουμε δυνατό την άλλη μέρα...

Δεν περνάμε «όλοι μαζί» την πανδημία

Επίσης μας προκαλούν λέγοντας πως «όλοι μαζί περνάμε την περιπέτεια της πανδημίας». Πράγματι, ας σκεφτεί ο κάθε εργάτης «μαζί τα περνάμε»; Εμείς κινδυνεύουμε κάθε μέρα να κολλήσουμε σε συνθήκες που η ίδια η φύση της παραγωγής δεν επιτρέπει αποστάσεις και μέτρα. Εμείς «παστωνόμαστε» κάθε μέρα στα λεωφορεία, στα τρένα ή στον προαστιακό. Αν κολλήσουμε, συχνά η εργοδοσία «μας βγάζει την πίστη» μέχρι να παρθούν κάποια στοιχειώδη μέτρα για εμάς και τους άλλους συναδέλφους. Στο σπίτι μας είναι πρακτικά αδύνατον να κρατηθούν κάποια μέτρα, άρα κολλάνε και οι οικείοι μας. Ιδια άραγε είναι η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι καπιταλιστές με τα ιδιωτικά τους νοσοκομεία, τα πολυτελή διαμερίσματά τους, τα πανάκριβα αυτοκίνητά τους και τις γενικότερες ανέσεις τους;

Αρα δεν πρέπει ούτε να μας ξεγελούν, ούτε να μας κάνουν να χάνουμε τα ταξικά μας γυαλιά: Εργάτες και κεφαλαιοκράτες είμαστε σαν τη μέρα με τη νύχτα. Εφ' όλης της ύλης είμαστε δύο τελείως διαφορετικοί κόσμοι, κάτι που αντανακλά σε όλους τους τομείς της κοινωνικής πραγματικότητας, στη θέση μας στην παραγωγή, στον τρόπο ζωής, στις συνήθειες, στη δυνατότητα πρόσβασης στα κοινωνικά αγαθά, σε όλα. Για αυτό και δεν υπάρχει κανένα περιθώριο, και μέσα στην πανδημία και μετά από αυτήν, για «συνεργασία», «συνεννόηση», «αμοιβαίες υποχωρήσεις για το κοινό καλό». Αυτοί θέλουν τη διαιώνιση του συστήματος. Εμείς οι εργάτες έχουμε ιστορική αποστολή να το ανατρέψουμε. Πού μπορούν να συναντηθούν αυτές οι εκ διαμέτρου διαφορετικές επιδιώξεις, αυτά τα δύο διαφορετικά συμφέροντα;

Επιπλέον, όσοι κατά καιρούς αλλά και τώρα προσπαθούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα με «ολίγον από αριστερό και προοδευτικό πρόσημο», όσοι προσπαθούν να βάλουν τάχα «κανόνες» στη λειτουργία της αγοράς, λένε πως μπορούν να «τιθασεύσουν τον πιο ακραίο καπιταλισμό», όπως δηλαδή προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να καθυστερούν τη χειραφέτηση των εργατών. Να υπηρετούν για άλλη μια φορά τα συμφέροντα του κεφαλαίου, προτείνοντας μια «άλλη διαχείριση», προβάλλοντας το «μικρότερο κακό», που όπως έχουμε δει πόσες φορές είναι το όχημα για όλο και μεγαλύτερες, έως και καταστροφικές υποχωρήσεις των εργατών από τα δικαιώματά τους, τις σύγχρονες ανάγκες τους. Αλλος είναι ο δρόμος που έχουν χρέος να τραβήξουν οι εργάτες για να βρεθούν σε ξέφωτο και όχι ο χιλιοπατημένος που οδηγεί στο βάλτο της σοσιαλδημοκρατίας. Δηλαδή, ο δρόμος του αγώνα που χτυπάει στο κέντρο τον ορατό εχθρό, τον καπιταλισμό.

Οι κομμουνιστές στα εργοστάσια της Αττικής όλο αυτό το διάστημα πρωτοστατούμε έμπρακτα και ακούραστα στο να μην υπάρξει «σιγή νεκροταφείου» στους κλάδους και στους χώρους δουλειάς. Πρωτοστατούμε ώστε στο Θριάσιο πεδίο, που είναι η μεγαλύτερη βιομηχανική ζώνη της χώρας, να μπουν στο προσκήνιο τα άμεσα και ζωτικά συμφέροντα των εργατών για την υγεία και ασφάλειά τους, κόντρα στην κυβερνητική και εργοδοτική τρομοκρατία, αλλά και στη συνενοχή συνδικαλιστικών ηγεσιών που άλλο δεν βρήκαν να πουν, παρά πως «το πρόβλημα δεν βρίσκεται στις μεγάλες βιομηχανίες».

Η αγανάκτηση να γίνει οργανωμένος αγώνας, επικίνδυνος για το σύστημα

Πρωτοστατήσαμε σε απεργιακές κινητοποιήσεις όπως στη «ΦΑΓΕ» ενάντια σε άδικες και εκδικητικές απολύσεις εργατών. Στην «ΕΒΓΑ» και αλλού για την υπογραφή επιχειρησιακής σύμβασης ωφέλιμης για τους εργάτες. Πρωτοστατήσαμε στη μάχη για το ωράριο των φαρμακαποθηκών. Για να σταματήσει η ασυδοσία στα φασονατζίδικα ενάντια στους μετανάστες εργάτες. Ενθαρρύναμε σε εκατοντάδες χώρους τους εργάτες να βγουν οι ίδιοι στο προσκήνιο. Να πάρουν μέρος σε ΓΣ, σε συσκέψεις, να πουν τη γνώμη τους, να αποφασίσουν οι ίδιοι ελεύθερα και δημοκρατικά πώς θέλουν να οργανωθεί ο αγώνας, τι μορφή θέλουν να πάρει. Από αυτήν την επιδίωξη αναδείχτηκαν θετικά στοιχεία, παρά την υπαρκτή υποχώρηση του κινήματος: Κυρίως δείχνουν πως η εργατική τάξη έχει το ταλέντο και την ικανότητα αν το πιστέψει, αν διώξει το φόβο, αν δεν υποταχθεί στα κελεύσματα του συμβιβασμού, να σφυρηλατεί την ενότητά της και να αναδεικνύει τα δικά της, τα αληθινά, τα ταξικά της συμφέροντα με πρωτοπόρα αιτήματα και διεκδικήσεις, με μορφές πάλης προσαρμοσμένες βεβαίως στα υγειονομικά δεδομένα, «απροσάρμοστες» όμως στις επιθυμίες των βιομηχάνων.

Στον ίδιο δρόμο συνεχίζουμε και εντείνουμε τη δράση μας. Παίρνουμε υπόψη μας πως η κατάσταση και μέσα στη συνείδηση των εργατών δεν είναι ίδια όλο αυτόν τον χρόνο της πανδημίας. Υπάρχει πλέον μεγάλη αγανάκτηση, θυμός, μπούχτισμα. Αυτό που θα είναι τελικά κρίσιμο για τους εργάτες είναι να μη σκορπούν το θυμό τους σε ανώδυνα και ακίνδυνα για το σύστημα κανάλια. Να κάνουν την αγανάκτησή τους οργανωμένο αγώνα, αντίσταση, διεκδίκηση. Να γίνουν επικίνδυνοι για το σύστημα που μας κάνει τον βίο αβίωτο. Σε αυτόν τον αγώνα το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις.

Του
Πέτρου ΑΛΕΠΗ*
*Ο Πέτρος Αλέπης είναι μέλος της ΚΕ και του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ