Στις 5/11/2020 ανακοινώθηκε το δεύτερο lockdown. Τα επιδημιολογικά δεδομένα εκείνη την ημέρα ήταν: κρούσματα 2.917, διασωληνωμένοι 187, νεκροί 29 και νεκροί συνολικά από την έναρξη της πανδημίας 702.
Στις 9/2/2021 ανακοινώθηκε η τρίτη καραντίνα. Τα δεδομένα ήταν: κρούσματα 1.526, διασωληνωμένοι 277, νεκροί 20.
Κάπως έτσι φτάσαμε στις ανακοινώσεις της περασμένης Τετάρτης 31/3/2021. Τα δεδομένα ήταν: κρούσματα 3.616 (είχαν προηγηθεί τα 4.340 κρούσματα της προηγούμενης ημέρας), διασωληνωμένοι 739, νεκροί 76, σύνολο νεκρών από την έναρξη της πανδημίας 8.093.
Ωστόσο, με αυτά τα δεδομένα είναι που η κυβέρνηση πέρασε στην εφαρμογή των μέτρων «ανοίγματος».
Το ερώτημα παραμένει:
Πότε ασκείται «έξυπνη» πολιτική; Οταν κλείνουν με 187 διασωληνωμένους ή όταν ανοίγουν με 739 διασωληνωμένους, που την επόμενη ημέρα, στις 1/4/2021, ανήλθαν στους 755; Κλείνοντας με 1.526 κρούσματα ή ανοίγοντας με 4.340;
Πότε προστατεύεται η δημόσια υγεία; Οταν κλείνεις με 20 και 29 νεκρούς ή όταν ανοίγεις με 76;
Πότε πείθεις τους πολίτες να ακολουθήσουν τις συστάσεις των υγειονομικών πρωτοκόλλων; Οταν κλείνεις γιατί το ΕΣΥ πιέζεται ή όταν ανοίγεις την ώρα που το ΕΣΥ έχει καταρρεύσει, με συνέπεια την περασμένη Πέμπτη (μια ημέρα μετά τις ανακοινώσεις περί ανοίγματος) να βρίσκονται στα νοσοκομεία της χώρας 143 άνθρωποι διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ, σε κοινούς θαλάμους και με πρόχειρους αναπνευστήρες;
Και, φυσικά, το ζήτημα δεν είναι αν πρέπει να ανοίξουμε, αλλά το πώς θα ανοίξουμε.
Η λογική των κυβερνώντων -«ατομική σου ευθύνη» να μην κολλήσεις που έγινε «ατομική ευθύνη» να επιτηρηθείς επιδημιολογικά με τα self tests- σε συνδυασμό με ανεπαρκή μέτρα σε κρίσιμους τομείς (σχολεία, ΜΜΜ, χώροι δουλειάς, μη επίταξη ιδιωτικών δομών υγείας, ευχολόγια για την πορεία των εμβολιασμών), είναι, πλέον, προφανής:
«Ατομική σου ευθύνη», αν αρρωστήσεις, να γίνεις καλά. Εδώ ακριβώς, όμως, είναι που η πολιτική, κυβερνητική και κρατική ευθύνη μετατρέπεται σε εγκληματική πολιτική ευθύνη.
Ο Κύκλος δεν τετραγωνίζεται... Η Πανδημία φωτίζει με προβολείς τα αδιέξοδα του Καπιταλισμού και ταυτόχρονα την αναγκαιότητα του Σοσιαλισμού με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής ξήλωμα του Καπιταλιστικού κέρδους και δικτατορία του προλεταριάτου. Για αυτό χρειάζεται η ενίσχυση της Κοινωνικής συμμαχίας σε Αντικαπιταλιστική Αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση που οι Κομμουνιστές θα βάζουμε στην ιδεολογική πάλη και ζύμωση αυτό για τελικό στόχο και θα διεκδικεί προσωρινά μέτρα ανακούφισης όσο υπάρχει καπιταλιστική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Είναι μονόδρομος. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή