Από τον 19ο
αιώνα μέχρι σήμερα
Σήμερα, 135 χρόνια από την απεργία στο Σικάγο για το αιματοβαμμένο 8ωρο, κυβέρνηση και εργοδοσία ετοιμάζονται να νομοθετήσουν τη 10ωρη δουλειά χωρίς πρόσθετη αμοιβή, να βάλουν τα Συνδικάτα στο γύψο και να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου. Μαζί με την επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση, την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, το φακέλωμα πρωτοπόρων συνδικαλιστών, τη μονιμοποίηση της τηλεργασίας, συνθέτουν τον επόμενο γύρο της αντεργατικής επίθεσης.
Στις 6 Μάη, όπου θα εορταστεί αγωνιστικά η Πρωτομαγιά με απεργία, τα ταξικά σωματεία θα στείλουν βροντερό μήνυμα στην κυβέρνηση να μην τολμήσει να φέρει το νομοσχέδιο στη Βουλή.Με αφορμή τη σημερινή μέρα, στο αφιέρωμα που ακολουθεί μπορεί κανείς να δει μεγάλους σταθμούς στην ιστορία του εργατικού κινήματος στη χώρα μας. Οι αγωνιστικοί εορτασμοί της Πρωτομαγιάς έβαζαν στην προμετωπίδα των διεκδικήσεων ιδιαίτερα ζητήματα της κάθε εποχής, αλλά και διαχρονικά αιτήματα.
Ο απόηχος της εξέγερσης των εργατών του Σικάγο, την Πρωτομαγιά του 1886, το σύνθημα «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση και 8 ώρες ελεύθερο χρόνο» δεν θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητη την εργατική τάξη και της χώρας μας, η οποία άρχιζε εκείνη την εποχή να φτιάχνει τις πρώτες δομές οργάνωσης, τα πρώτα σωματεία. Το εργατικό ταξικό κίνημα στην Ελλάδα, στα τέλη του 19ου αιώνα έκανε τα πρώτα του βήματα και από τότε, μέχρι τις ημέρες μας έγραψε λαμπρές σελίδες στην ιστορία της ταξικής πάλης, με αγώνες, θυσίες, κατακτήσεις, για ανθρώπινους όρους εργασίας, κόντρα στις αστικές κυβερνήσεις, την εργοδοσία και τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό.
Η πρώτη Πρωτομαγιά στην Ελλάδα γιορτάστηκε το 1893 με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου, του Σταύρου Καλλέργη που επίσης εξέδωσε την εφημερίδα «Σοσιαλιστής».
Εκείνη την εποχή το ελληνικό εργατικό κίνημα ήταν ακόμα σε νηπιακή μορφή. Οι εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο, όπου γιόρτασαν για πρώτη φορά την παγκόσμια ημέρα της εργατικής τάξης. Υπέγραψαν ψήφισμα προς τη Βουλή που ζητούσε την Κυριακή ως ημέρα ανάπαυσης, την καθιέρωση του 8ωρου, σύνταξη για τους ανίκανους προς εργασία. Έτσι έληξε και τυπικά ο πρώτος γιορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα, που αποτελεί σταθμό στην ιστορία του εργατικού κινήματος στη χώρα μας. Ο προσανατολισμός εκείνης της εκδήλωσης αφορούσε στην ανάπτυξη της πάλης για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των εργατών και τη διάδοση των ιδεών για μια ανώτερη, δικαιότερη κοινωνία.
Ο Στ. Καλλέργης, μιλώντας στους συγκεντρωμένους, ανέπτυξε τη δράση και τους στόχους των σοσιαλιστών και διάβασε ψήφισμα, το οποίο κάλεσε να υπογράψουν για να κατατεθεί στη Βουλή.
Στο ψήφισμα σημειώνεται «...διαμαρτυρόμεθα κατά του σημερινού πλουτοκρατικού αθλίου συστήματος και ζητούμεν την επί του παρόντος βελτίωσιν της θέσεως των εργατών και μισθωτών και την διάδοσιν των σοσιαλιστικών αρχών, με σκοπόν την κατάργησιν του κληρονομικού δικαιώματος και της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής διά νομίμων και ειρηνικών μέσων, εάν δε ταύτα αποδειχθώσιν ανεπαρκή τότε διά παντός μέσου να διαδώσωμεν, να επιβάλλωμεν και να εφαρμόσωμεν τας ιδέας μας». Στη συνέχεια αναφέρεται το πλαίσιο αιτημάτων, αποκαλυπτικό για την κατάσταση της εργατικής τάξης την εποχή εκείνη:
«α) Την Κυριακή να κλείωσι τα καταστήματα και τα εργοστάσια καθ' όλην την ημέραν και οι πολίται να αναπαύονται.
β) Οι εργάται και οι μισθωτοί να εργάζονται 8 ώρες την ημέραν.
γ) Να απονέμεται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους, προς συντήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.
δ) Να καταργηθώσιν αι θανατικαί εκτελέσεις.
ε) Να καταργηθεί η διά χρέη προσωπική κράτησις και
στ) Το Διοικητικό Συμβούλιον του Κεντρικού Συλλόγου να επιδώσει το Ψήφισμα τούτο εις την Βουλήν»
Τα μεροκάματα, το 8ωρο, η ασφάλιση: Είναι το τρίπτυχο των αιτημάτων. Η κυβέρνηση Βενιζέλου απαγορεύει τις Πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις σε Αθήνα και Πειραιά, αλλά ο γιορτασμός γίνεται στα προάστια. Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου σημειώνεται το πρώτο κυβερνητικό πραξικόπημα στο εσωτερικό της ΓΣΕΕ, που είχε ιδρυθεί έναν χρόνο πριν. Καθαιρούνται 5 συνεπείς συνδικαλιστές από την Εκτελεστική Επιτροπή της και εξορίζονται στη Φολέγανδρο. Οργανώνεται πολιτική απεργία με αίτημα την απελευθέρωση των εξόριστων συνδικαλιστών. Η αντίθεση αυτή, από τη μια κυβερνήσεις και κυβερνητικός συνδικαλισμός και από την άλλη πλευρά της όχθης ο ταξικός συνδικαλισμός θα διαπερνά μέχρι σήμερα όλες τις στιγμές του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Πρωτομαγιά, Αθήνα 1924
Ο πρώτος νεκρός στη χώρα μας κατά τη διάρκεια συγκεντρώσεων της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Ήταν ο νεαρός ζαχαροπλάστης Σωτήρης Παρασκευαϊδης. Εκείνη την εποχή η κυβέρνηση του Αλέξανδρου Παπαναστασίου είχε απαγορεύσει τις σχετικές διαδηλώσεις. Αρκετοί εργάτες όμως αψήφησαν την απόφαση και επέλεξαν να συγκεντρωθούν έξω από τα γραφεία του Εργατικού Κέντρου Αθήνας στην πλατεία Θεάτρου, όπου δυνάμεις του στρατού διατάσσονται να διαλύσουν το πλήθος.
Πρωτομαγιά 1929
Στην προκήρυξη διαβάζουμε: «Η ημέρα της Πρωτομαγιάς του '29 έχει εξαιρετική σημασία μέσα στις σημερινές συνθήκες της προπαρασκευής νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων. Με τους πυρετώδεις εξοπλισμούς των ιμπεριαλιστών με τις στρατιωτικές συμμαχίες, παράλληλα με την κωμωδία του αφοπλισμού που παίζεται από τους ιμπεριαλιστές - ληστές της Κοινωνίας των Εθνών. Νέοι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, νέα ιμπεριαλιστική εκστρατεία κατά της ΕΣΣΔ, είναι η τελευταία λέξη του διεθνοκαπιταλισμού». Είναι η χρονιά που ψηφίστηκε το Ιδιώνυμο από την κυβέρνηση Βενιζέλου. «Στην φετινή Πρωτομαγιά», διαβάζουμε «που πρέπει να πάρει χαρακτήρα πραγματικού ξεσηκωμού της εργατικής τάξης δεν πρέπει να μη συμμετάσχει η γυναίκα εργάτρια. Αντίθετα πρέπει να παρθούν όλα τα μέτρα ώστε να συμμετάσχουν όσο το δυνατόν πλατύτερες μάζες εργατριών. Οι εργάτριες στη χώρα μας αποτελούν ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης και είναι το πιο αισχρότερα εκμεταλλευόμενο τμήμα της.
O Mάης του 1936
Καταλυτικό ρόλο στο βαθμό ενότητας στις γραμμές του εργατικού κινήματος και στην ενδυνάμωση γύρω από τις ταξικές δυνάμεις διαδραμάτισαν αναμφισβήτητα τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης, το 1936.
Το Ενωτικό Εργατικό Κέντρο μπροστά στον κίνδυνο της δικτατορίας του Μεταξά κάλεσε τους εργαζόμενους σε αγώνα για τη δημοκρατία, αύξησης των ημερομισθίων και ανθρώπινης δουλειάς. Οι καπνεργάτες κατέβηκαν σε μαζική απεργία. 40 χιλιάδες εργατών ζητώντας την εφαρμογή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.
Τετάρτη 29 Απρίλη. Περίπου 12 χιλιάδες καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης αρχίζουν μεγάλη απεργία με αιτήματα την αύξηση του μεροκάματου, όχι στα ανθυγιεινά υπόγεια που θίγεται η υγεία τους, ικανοποιητική σύνταξη, βοηθήματα στους ανέργους.
Πέμπτη 30 Απρίλη. Η απεργία απλώνεται σε όλη τη χώρα. Αναπτύσσεται μεγάλο κύμα αλληλεγγύης από τα άλλα συνδικάτα. Στις 4 του Μάη η αστυνομία επιτίθεται και τραυματίζεται σοβαρά η εργάτρια Σοφία Κωνσταντινίδου. Δυο μέρες μετά και ενώ η κινητοποίηση έχει φουντώσει για τα καλά στη διάρκεια πορείας, φασίστες τραυματίζουν τον εργάτη Σταματίου. Ο Μεταξάς που διέρχεται τη μέρα εκείνη από τη Θεσσαλονίκη, κατευθυνόμενος προς τη Γιουγκοσλαβία, δίνει εντολή στους αστυνομικούς να διαλύσουν τους απεργούς με κάθε τρόπο.
Σάββατο 9 Μάη. Αρχίζει η μεγάλη πανεργατική απεργία, η μεγαλύτερη που γνώρισε η Θεσσαλονίκη. 30 χιλιάδες απεργοί με τη συμπαράσταση όλου του λαού καταλαμβάνουν το κέντρο της πόλης και διαδηλώνουν. Χωροφύλακες χτυπούν τους απεργούς και σκοτώνουν 9 διαδηλωτές, ενώ τραυματίζονται πάνω από 200. Πρώτος νεκρός από σφαίρες χαφιέδων που είχαν οχυρωθεί στην ταράτσα ξενοδοχείου είναι ο αυτοκινητιστής Τάσος Τούσης. Ο τραγικός του θάνατος θα εμπνεύσει τον μεγάλο μας ποιητή Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον Επιτάφιο.
Ο επικεφαλής της αστυνομίας Ντάκος, δίνει εντολή και πυροβολούν εν ψυχρώ τους διαδηλωτές που κατευθύνονται προς το Διοικητήριο. Οι αστυνομικοί παίρνουν τα όπλα από τους στρατιώτες που δεν υπακούν στις εντολές να πυροβολήσουν τους απεργούς.
Για 36 ώρες η Θεσσαλονίκη βρίσκεται στα χέρια του λαού. Η αστυνομία κλείνεται στα τμήματα. Στην κηδεία των θυμάτων συμμετέχει μια λαοθάλασσα 150 χιλιάδων ανθρώπων, σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού της πόλης. Ψάλλουν το Πένθιμο Εμβατήριο, αξιωματικοί και φαντάροι αγκαλιάζονται με τους πολίτες, οι γυναίκες από τα μπαλκόνια της πόλης ραίνουν τους διαδηλωτές με λουλούδια. Οι εργάτριες στολίζουν με λουλούδια τις κάννες των όπλων της στρατιωτικής δύναμης που ακολουθούσε τη διαδήλωση.
Αχάραγα φόρτωσαν τα καμιόνια από το Χαϊδάρι. Η διαταγή των ναζί το λεγε καθαρά: Τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μαΐου 1944, ως αντίποινα για τη δράση που ανέπτυξε ο ΕΛΑΣ κατά του κατακτητή και κυρίως για τη δολοφονία του υποστράτηγου των ναζί Φραντς Κρεχ στην περιοχή των Μολάων, στις 25 Απριλίου του ίδιου έτους. Οι 170 περίπου ήταν πρώην κρατούμενοι στην Ακροναυπλία και οι υπόλοιποι πρώην κρατούμενοι στην Ανάφη. Είχαν παραδοθεί από τη δικτατορία του Μεταξά στις δυνάμεις Κατοχής.
Κυκλοφόρησαν αμέσως χιλιάδες τρικ που καλούσαν τον λαό να σώσουν τους αγωνιστές ομήρους από την εκτέλεση. Σε πολλά εργοστάσια και επιχειρήσεις οι εργάτες σταμάτησαν τη δουλειά. Στα υπουργεία και τις τράπεζες έγιναν συγκεντρώσεις. Με ψηφίσματα προς τον Ράλλη και τον δήμαρχο απαιτούσαν άμεση επέμβασή τους για την ματαίωση της σφαγής. Οι φοιτητές και οι σπουδαστές χύθηκαν στους δρόμους με συνθήματα ενάντια στην τρομοκρατία. Επιτροπές παρουσιάζονταν στις αρχές αδιάκοπα όλη τη μέρα. Στις λαϊκές συνοικίες έγιναν συγκεντρώσεις. Το ίδιο βράδυ ο λαός ονόμασε «οδό Ηρώων» τον δρόμο προς το Σκοπευτήριο.
Ο Ναπολέων Σουκατζίδης στο δρόμο για το εκτελεστικό απόσπασμα γράφει στον πατέρα του: «Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να 'σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου». Στην αρραβωνιαστικιά του: «Η τελευταία σκέψη μαζί σου. Θα 'θελα να σε κάνω ευτυχισμένη. Να βρεις σύντροφο άξιό σου και άξιό μου». Το ίδιο δωρικά και τα γράμματα των άλλων ηρώων. Ο Ηπειρώτης δάσκαλος Κώστας Τσίρκας: «Πρωτομαγιά. Γεια σας, όλοι πάμε στη μάχη».
Ο Μήτσος Ρεμπούτσικας: «Όταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτές». Ο Νίκος Μαριακάκης: «Καλύτερα να πεθάνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος». Ο νεαρός Δημήτρης Σοφής από την Πεντέλη με μόλις οκτώ λέξεις: «Χαίρετε φίλοι. Εκδίκηση. Μάνα μη λυπάσαι. Χαίρε μάνα».
Πρωτομαγιά του 1944 ήταν κόκκινη, κόκκινη σαν το αίμα τους που πότισε το Σκοπευτήριο, κόκκινη σαν τα υψηλά ιδανικά των κομμουνιστών.«Εδώ πέσαμε. Παιδιά του λαού. Γνωρίζετε γιατί (...) Εμείς/ μερτικό δε ζητήσαμε. Τίποτα. Μόνον/ θυμηθείτε το: αν η ελευθερία/ δε βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας,/ εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γειά σας» (Γ. Ρίτσος).
Την 1η Μάη του 1950, που «όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα», στην Καισαριανή, στο Σκοπευτήριο, μαζεύτηκαν πάνω από 5.000 άνθρωποι. Με όρκο «να μην ξεχάσουν το αίμα που χύθηκε».
Τον Μάη του 1951 με τα στρατοδικεία και τα εκτελεστικά αποσπάσματα να δουλεύουν υπερωρίες, μέσα από τις ανταποκρίσεις του ο σταθμός «Φωνή της Αλήθειας» μεταφέρει στα ελληνικά ραδιοκύματα την εικόνα από τον γιορτασμό της Πρωτομαγιάς στα πέρατα του κόσμου. Από το Παρίσι με σύνθημα «οι Αμερικάνοι να γυρίσουν στα σπίτια τους», από τη Ρώμη που η κυβέρνηση με εντολή των Αμερικανών προσπάθησε να ματαιώσει τη διαδήλωση, από την Πράγα όπου μίλησαν ενάντια στον πόλεμο στην Κορέα, από τη Μόσχα.
1η Μάη 1952: «Τα χακοφορεμένα παιδιά μας πετσοκόβονται στη μακρινή Κορέα για τα αμερικανικά συμφέροντα. Όλο και πιο πολύ αίμα ζητάει ο αχόρταγος αμερικάνικος Μινώταυρος και οι κρεατομεσίτες της Αθήνας του προσφέρουν κι άλλες 700 χιλιάδες κορμιά με το Βορειοατλαντικό σύμφωνο. Δεκάδες χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές βρίσκονται και πάλι δεσμώτες στα ξερονήσια και στις αμερικανικές Βαστίλλες. Καινούργιο κύμα από μαζικές συλλήψεις και σκηνοθετημένες δίκες. Τα χέρια των δημίων στάζουν με το αίμα του εθνικού μας ήρωα Νίκου Μπελογιάννη, του μεγάλου αυτού γιου του λαού μας. Πείνα, κρεμάλα, πόλεμος», αναφέρει η προκήρυξη.
Πρωτομαγιά 1968
Προκήρυξη του Εργατικού Πατριωτικού Αντιδικτατορικού Μετώπου: «Η εργατική τάξη έχει γενναίες και ηρωικές παραδόσεις. Αγωνιστείτε ενωμένοι εναντίον της χούντας σε όλα μέτωπα και με όλες τις μορφές. Μετατρέψτε τους τόπους δουλειάς σε επάλξεις ελευθερίας. Υπερασπίστε σθεναρά τα δικαιώματα της εργασίας, της επιβίωσης, της βελτίωσης των αποδοχών και της εξασφαλίσεως δουλειάς. Οι τίμιοι της πρωτοπορίας της μάχης κατά της χούντας ανήκει στην εργατική τάξη και τη νεολαία. Εκδηλώστε με κάθε μέσο το μίσος κατά των τυράννων και τα όργανά τους, τους εργατοκάπηλους της παλιάς και νέας ΓΣΕΕ που κορυβαντούν τώρα μέσα στη σκοτεινιά της δικτατορίας».
«Στήριξε το ταξικό κίνημα, παραμέρισε τις συμβιβασμένες ηγεσίες», η αφίσα του ΠΑΜΕ που μόλις ιδρύθηκε. Στο λιμάνι, στο χώρο που ουσιαστικά έχει τεθεί υπό ΝΑΤΟική κατοχή, αλλά και που έχει μετατραπεί σε σύμβολο αντίστασης για τους εργαζόμενους τιμήθηκε η Εργατική Πρωτομαγιά στη Θεσσαλονίκη με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ, το οποίο οργάνωσε μεγάλη αντιπολεμική αντιιμπεριαλιστική συγκέντρωση στο Σύνταγμα και πορεία στην αμερικανική πρεσβεία με αίτημα την απεμπλοκή της χώρας μας από τα πολεμικά σχέδια στα Βαλκάνια.
Μια μέρα που θα μείνει στην ιστορία. Μέσα σε συνθήκες εφιαλτικής επέλασης στη ζωή του στα χρόνια των αντιλαϊκών μνημονίων, ο λαός έστειλε μήνυμα αντεπίθεσης εκεί ακριβώς που έπρεπε: Στο μετερίζι ενός παλικαρίσιου και κρίσιμου αγώνα που έχει αποκαλύψει το μεγαλείο της αλληλεγγύης και της οργάνωσης των εργατών. Έξω από το χαλυβουργείο του Ασπροπύργου. Εκεί, αντάμωσαν οι χιλιάδες απεργοί και οι διαδηλωτές της Αττικής συνθέτοντας εικόνες ξεχωριστές σε ομορφιά και περιεχόμενο. Εκεί, «έφτασε» και το μήνυμα των χιλιάδων διαδηλωτών από ολόκληρη τη χώρα που βροντοφώναξαν «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά».
Το ημερολόγιο του αγώνα έγραφε 184 μέρες ΑΠΕΡΓΙΑ! Ήταν μια διαφορετική Πρωτομαγιά. Εκεί, στην καρδιά της βιομηχανικής ζώνης του Θριασίου, ανάμεσα στα τεράστια εργοστάσια που θυμίζουν καθημερινά πως τον πλούτο τον παράγουν οι εργάτες αλλά τον καρπώνεται μια χούφτα καπιταλιστές, έλαμψαν τα φλάμπουρα, τα πρόσωπα, οι καρδιές. Και στον αέρα, τρεις λέξεις που βγήκαν από χιλιάδες στόματα: «Αλληλεγγύη στους χαλυβουργούς». Γι' αυτό ήταν εκεί οι εργάτες, οι γυναίκες κι οι νέοι των λαϊκών στρωμάτων, αλλά κι οι αυτοαπασχολούμενοι, οι μετανάστες, οι συνταξιούχοι. Για να σταθούν δίπλα τους. Να τιμήσουν αυτή τη μέρα μαζί με τους ηρωικούς απεργούς. Να τιμήσουν - όπως της αρμόζει - αυτή τη μεγάλη γιορτή της εργατικής τάξης τους. Για να πάρουν δύναμη από τη δύναμή τους. Για να υποκλιθούν στο κουράγιο τους. Για να κάνουν μαζί τον απολογισμό μιας σκληρής ταξικής πάλης που αφορά κάθε εργάτη, όλο τον εργαζόμενο λαό. Και όλοι μαζί, εργάτες και εργάτριες, να στείλουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα στους καπιταλιστές και στους πολιτικούς τους υπηρέτες: «Μην καρτεράτε να λυγίσουμε»!
Αυτή η Πρωτομαγιά, υποχρεωτικά και σε μεγάλο βαθμό, ταυτίστηκε με τον αγώνα ενάντια στην πανδημία και τα αντιλαϊκά μέτρα. «Την ελπίδα τη γεννά η πάλη για το πιο από πρόβλημα, στο πιο σύνθετο, με μόνιμο στόχο μια άλλη κοινωνία που θα μας επιτρέπει να χαιρόμαστε τη ζωή μας, να μην είναι η δουλειά δουλεία, να υπάρχει δουλειά, να είμαστε υγιείς, να αντέχουμε στις πανδημίες, να υπάρχει σπίτι και κυρίως να έχουμε τη δυνατότητα να ονειρευόμαστε, να είμαστε αλληλέγγυοι. Με δύο λόγια: Να ζούμε ανθρώπινα. Αυτό μας δίδαξαν και οι χιλιάδες νεκροί της Πρωτομαγιάς, αυτό μας δίδαξαν ο Πέτρος Κόκκαλης, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ο Τσε Γκεβάρα, αυτό μας δίδαξαν οι νεκροί υγειονομικοί της πανδημίας. Ο δρόμος μας είναι με τους λαούς που αγωνίζονται, με φάρο τις εργατικές εξεγέρσεις και επαναστάσεις, τους χιλιάδες νεκρούς που άφησαν σαν ιερή παρακαταθήκη το δίκιο της εργατικής τάξης». Αυτά τα λόγια ακούστηκαν πέρσι, στην ιστορική συγκέντρωση που έκανε πράξη την οργανωμένη απειθαρχία και διέψευσε όσους με πρόσχημα την πανδημία ήθελαν να επιβάλουν σιωπητήριο. Αντλούμε δύναμη και πείρα από την ιστορία του εργατικού κινήματος στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο.
«Τα κέρδη τους - οι νεκροί μας. Βαδίζουμε στο δρόμο της ανατροπής»: Με το σύνθημα αυτό, Συνδικάτα, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα σε όλη τη χώρα ετοιμάζονται να τιμήσουν τη φετινή Πρωτομαγιά με απεργία την Πέμπτη 6 Μάη.
Η φετινή Πρωτομαγιά θα αποτελέσει την πρώτη μαζική απεργιακή απάντηση στις «ανατροπές του αιώνα» που δρομολογεί η κυβέρνηση στα Εργασιακά, με τον νόμο - έκτρωμα για τη 10ωρη δουλειά χωρίς πρόσθετη αμοιβή, για την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, τη νέα επίθεση στο απεργιακό δικαίωμα, τη γενίκευση και μονιμοποίηση της τηλεργασίας.
Για δεύτερη χρονιά, η Πρωτομαγιά είναι στενά συνδεδεμένη με τον αγώνα που δίνουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις ενάντια στην εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης στην Υγεία και τη διαχείριση της πανδημίας, διεκδικώντας την ουσιαστική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας, την επίταξη του ιδιωτικού τομέα, τη λήψη και τήρηση μέτρων προστασίας στους χώρους δουλειάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου