Αλέξανδρος Ιλίτς Ουλιάνοφ

Πεθαίνει, 20/5/1885, ο Алекса́ндр Ильи́ч Улья́нов (Αλέξανδρος Ουλιάνοφ), Ρώσος αγκιτάτορας πατριώτης ο μεγαλύτερος αδελφός του Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ (Λένιν).

Θεωρούσε τον εαυτό του μαρξιστή και στο πανεπιστήμιο συμμετείχε σε παράνομες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, εκφωνώντας λόγους σε μαθητές, φοιτητές και εργάτες.

Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε στις 12/4/1866, στην πόλη Νίζνι Νόβγκοροντ της ομώνυμης ρωσικής περιφέρειας.

Ο Αλέξανδρος είχε εφτά αδέλφια από τα οποία τα δύο πέθαναν λίγο μετά τη γέννησή τους. Μεγάλωσε σε ένα σπίτι με πολλή φροντίδα, από μια μητέρα με γνώσεις, πιανίστα, η οποία μιλούσε τρεις γλώσσες (ρωσικά, γαλλικά, τη γλώσσα δηλαδή της ρωσικής Ευγένειας και γερμανικά) και έναν πατέρα εξαιρετικώς καλλιεργημένο, επιεική, φιλελεύθερο και θιασώτη των νεωτερικών μεθόδων εκπαίδευσης. Το αρμονικό κλίμα της οικογένειας συνετέλεσε στην υψηλής στάθμης πνευματική ανάπτυξη των παιδιών. 

Ο Αλέξανδρος αποφοίτησε από το Λύκειο του Σιμπίρσκ με έπαινο, ξεχωρίζοντας ως πνεύμα χαρισματικό και πολλά υποσχόμενο. Εισήχθη κατόπιν εξετάσεων στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης, στη Σχολή των Φυσικών Επιστημών, όπου και κέρδισε χρυσό μετάλλιο για τις εργασίες του στη Ζωολογία.

Παρά τις άριστες επιδόσεις του, ο Αλέξανδρος δεν ήταν μονόπλευρο πνεύμα. Ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τα πολιτικά πράγματα και τις νεωτερικές επαναστατικές μαρξιστικές ιδέες.

Γρήγορα έγινε το μαύρο πρόβατο της οικογένειας, ενσπείροντας ανησυχία, λόγω της επαναστατικής δράσης του, που καθόλου δε συμβάδιζε με το υψηλό κοινωνικό στάτους που απολάμβαναν οι Ουλιάνοφ. Στο πανεπιστήμιο συμμετείχε σε παράνομες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, εκφωνώντας λόγους σε μαθητές, φοιτητές και εργάτες.

Ως αγκιτάτορας (ο προπαγανδιστής και κινητοποιών τις μάζες για πολιτικούς λόγους) των μαρξιστικών ιδεών έχαιρε της εκτίμησης των μυημένων συναγωνιστών του, για το πνεύμα, τις γνώσεις και τον ακέραιο χαρακτήρα του.

Το 1886, μέσω της γνωριμίας του με τον Пётр Я́ковлевич Шевырёв (Πιοτρ Γιάκοβλεβιτς Σεβιριόφ), νεαρό ευγενή και ιδρυτή τρομοκρατικής φράξιας (διαδόχου οργάνωσης της Наро́дная во́ля |> Ναρόντναγια Βόλια = Λαϊκή Θέληση που είχε δολοφονήσει τον τσάρο Αλέξανδρο Β΄ το 1881).

Η οργάνωση έδινε σημασία στη δράση της εργατικής τάξης, μέσω της χειραφέτησής της από μια επαναστατική ιντελιγκέντσια (ελίτ διανοουμένων), όπου η ένοπλη πάλη αποτελούσε μία από τις βασικές μορφές αγώνα εναντίον του αυταρχισμού. Ο ίδιος αποτελούσε έναν από τους ιδεολογικούς εγκέφαλους της οργάνωσης, γράφοντας πάρα πολλά έντυπά της και εκδίδοντας οδηγίες προς τα μέλη της.

Η απόπειρα κατά του τσάρου και το τέλος Αναμνηστική πλάκα στο σημείο όπου εκτελέστηκε ο Αλέξανδρος Ουλιάνοφ, στο κάστρο Ορέσεκ (Καρύδι) Το 1887, η ομάδα ετοίμασε μια απόπειρα δολοφονίας κατά του τσάρου.

Ημερομηνία της απόπειρας ορίστηκε η 1η Μαρτίου 1887, με σκοπό να προκαλέσουν οι επαναστάτες εντυπωσιασμό και αυθόρμητο ξεσηκωμό, καθώς εκείνη την ημέρα συμπληρώνονταν 6 ακριβώς χρόνια από τη δολοφονία του πρώην τσάρου Αλέξανδρου Β‘, πατέρα τού τότε τσάρου Αλέξανδρου Γ’.

Εκείνο τον καιρό, ο Αλέξανδρος Ουλιάνοφ ετοίμαζε παράλληλα τη διπλωματική του εργασία, γράφοντας συνάμα μεγάλο αριθμό προκηρύξεων που καλούσαν σε επίδειξη δύναμης τους συναγωνιστές.

 Όμως η αστυνομία, μέσω πληροφοριοδοτών, έμαθε για τη συνωμοσία και επενέβη εγκαίρως, συλλαμβάνοντας τα ηγετικά στελέχη της οργάνωσης. Το πρόγραμμα που είχε συντάξει ο νεαρός Ουλιάνοφ, ζητούσε την εθνικοποίηση της γης και των επιχειρήσεων και την εγκαθίδρυση δημοκρατίας.

 Ο τσάρος ευθύς μόλις έμαθε για το σχέδιο, το χαρακτήρισε ως απόπειρα επανάληψης της Παρισινής Κομμούνας, γεγονός που σφράγισε τη μοίρα των συμμετεχόντων. Σύντομα, δεκαπέντε κατηγορούμενοι προσήχθησαν σε ειδικό δικαστήριο της Γερουσίας.

Όλοι τους καταδικάστηκαν σε θάνατο, μετά από λίγο όμως εδόθη χάρη στους δέκα από αυτούς, μεταξύ των οποίων δεν ήταν ο Αλέξανδρος Ουλιάνοφ. Μένοντας πιστός ώς το τέλος στις αρχές του, ανέλαβε πλήρως τις ευθύνες του, ελαφρύνοντας παράλληλα τη θέση των άλλων κατηγορουμένων.

Αρνήθηκε κάθε πιθανότητα για χάρη και δεν εξεδήλωσε καμία πρόθεση μεταμέλειας. Η μητέρα του, προσπάθησε μέσω γνωστών να γλυτώσει το γιο της, έφτασε μάλιστα να ζητήσει την επιείκεια και το έλεος του Ρώσου ηγεμόνα, επικαλούμενη τις χρηστές υπηρεσίες του άντρα της στην Αυτοκρατορία.

Ο τσάρος, εξοργισμένος από την αδιαλλαξία του Αλέξανδρου, που αρνείτο να δεχθεί χάρη, έδωσε εντολή για την εκτέλεσή του. Ο Αλέξανδρος μαζί με τον Σεβυριόφ, εκτελέστηκαν δια απαγχονισμού στις 20 Μαΐου 1887, σε ηλικία 21 ετών.

Ο θάνατος του Αλέξανδρου αποτέλεσε ένα τρομακτικό πλήγμα για την οικογένεια των Ουλιάνοφ, καθώς ο νεαρός αποτελούσε το πιο λαμπρό και σπινθηροβόλο πνεύμα της.

Επιπλέον, η οικογένεια έχανε τον προστάτη της πλέον, καθώς ο πατέρας Ιλία Νικολάγιεβιτς είχε πεθάνει αιφνιδίως, ένα χρόνο νωρίτερα, από εγκεφαλική αιμορραγία.

Το χτύπημα όπως αναφέρουν οι Ρώσοι ιστορικοί για το μικρό Βλαδίμηρο Ουλιάνοφ, τον μετέπειτα επονομαζόμενο Λένιν, τέσσερα χρόνια μικρότερο του Αλέξανδρου, ήταν μοιραίο και διαμόρφωσε το μελλοντικό του χαρακτήρα. Ο Βλαντίμιρ θαύμαζε τον αδελφό του και τον είχε ως πρότυπο. Ήταν ο πολυαγαπημένος του αδελφός και άσκησε τρομερή επίδραση στο χαρακτήρα του. Θαύμαζε τον Αλέξανδρο για το μεγάλο του ιδεαλισμό, την ουσιαστική άρνηση της τάξης του και μιας στρωμένης, πολλά υποσχόμενης υλικά ζωής, για τη στράτευση σε ανώτερα ιδανικά. Επίσης το θαύμαζε για τη σιδερένια του θέληση, τον αυτοέλεγχό του και το ανεπτυγμένο αίσθημα δικαιοσύνης του. 

Οι υψηλές ηθικές αρετές του αδερφού του από τα παιδικά του ακόμα χρόνια, καθώς και η μεγάλη του εργατικότητα, προκαλούσαν δέος στα μάτια του μικρού Βλαντίμιρ, που ήταν περήφανος γι΄ αυτόν αλλά και ένιωθε μια ασφάλεια από την ύπαρξη ενός τόσου ικανού, αγαπητού και δυναμικού αδερφού.

 Έμεναν σε διπλανά δωμάτια στο πατρικό σπίτι του Σιμπίρσκ, μέχρι να φύγει ο Αλέξανδρος για σπουδές στην Αγία Πετρούπολη, όπου, όπως και κατά τις θερινές διακοπές της οικογένειας, ο Βλαντίμιρ έβλεπε τον αδερφό του να διαβάζει κοινωνιολογία, ιστορία, οικονομία, φιλοσοφία, λογοτεχνία καθώς και το Κεφάλαιο του Μαρξ, παράλληλα με τα θετικά μαθήματα της σχολής του.