Στο στόχαστρο η συλλογική οργάνωση και πάλη

 Καθόλου τυχαία, σε ένα νομοσχέδιο - τερατούργημα όπως αυτό που παρουσίασε την Τετάρτη η κυβέρνηση, που στόχος του είναι να απογειώσει την εκμετάλλευση, να δώσει επιπλέον όπλα στην εργοδοσία και να νομιμοποιήσει την εργασιακή ζούγκλα, περιέχονται και διατάξεις αναθεώρησης του συνδικαλιστικού νόμου, που βάλλουν ευθέως κατά των συνδικαλιστικών ελευθεριών.

Γιατί πώς θα εφαρμοστεί η 10ωρη εργασία χωρίς πρόσθετη αμοιβή, αν δεν χτυπηθεί η συλλογική διεκδίκηση; Πώς θα σαρωθεί η κυριακάτικη αργία, αν δεν συνδυαστεί με νέα εμπόδια στην κήρυξη απεργίας; Πώς θα απελευθερωθούν ακόμα περισσότερο οι απολύσεις, αν δεν μπουν τα συνδικάτα στον «γύψο»;

Αυτά είναι που «συνιστά» εδώ και χρόνια η εργοδοσία, αυτά είναι που εφαρμόζουν σοσιαλδημοκρατικές και φιλελεύθερες κυβερνήσεις σε όλες τις χώρες της ΕΕ χρόνια τώρα, μετατρέποντας τα σωματεία σε «κοινωνικούς εταίρους», πλήρως ενσωματωμένα στην υπόθεση της «κοινωνικής συνοχής», για να μη διαταράσσεται η κερδοφορία του κεφαλαίου.

* * *

Για να υπηρετηθούν όλα τα παραπάνω δεν αρκούν οι μέχρι τώρα απεργοκτόνοι νόμοι, με τους οποίους κηρύσσονταν παράνομες και καταχρηστικές η συντριπτική πλειοψηφία των απεργιών. Δεν έφτανε ο νόμος του ΣΥΡΙΖΑ που ψηφίστηκε «με χέρια και με πόδια» από τη ΝΔ για αυξημένη απαρτία στην κήρυξη απεργίας, ούτε ο νόμος για τον περιορισμό των διαδηλώσεων. Δεν αρκούσε στην εργοδοσία η κατοχύρωση της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, ούτε οι νόμοι θωράκισης του κατασταλτικού πλαισίου, π.χ. με τη μετατροπή σε «ιδιώνυμο αδίκημα» των κινητοποιήσεων ενάντια στους πλειστηριασμούς από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε αυτό το έδαφος, το συγκεκριμένο αντεργατικό νομοσχέδιο έρχεται να δέσει με νέα «λουριά» το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, με διατάξεις όπως οι παρακάτω:

• Πρώτον, πλήττεται ο πυρήνας του απεργιακού δικαιώματος μέσα από την επιβολή της «ελάχιστης εγγυημένης υπηρεσίας» κατά το 1/3 για κλάδους «κοινής ωφέλειας», σε μέρα απεργίας. Ετσι, καταργείται εντελώς το απεργιακό δικαίωμα για ορισμένα τμήματα τέτοιων επιχειρήσεων, π.χ. στις Μεταφορές. Είναι χαρακτηριστικό ότι για να κινηθεί έστω και ένας συρμός του Μετρό (πόσο μάλλον το 33%), για να σηκωθεί έστω και ένα αεροπλάνο ή για να ταξιδέψει ένα πλοίο, απαιτείται να είναι στα πόστα του το σύνολο του προσωπικού σε μέρα απεργίας. Στόχος είναι να μετατραπεί η απεργία σε μια συμβολική πράξη, για να προστατεύεται η κερδοφορία των επιχειρήσεων, να μειώνεται η πίεση που μπορεί να ασκήσει η εργατική τάξη στην εργοδοσία. Ετσι, διά νόμου πλέον κατοχυρώνεται η απεργοσπασία.
• Δεύτερον, στο υπάρχον αντιδραστικό πλαίσιο, προκειμένου ένα σωματείο να «λειτουργεί νόμιμα», να υπογράφει ΣΣΕ ή να μπορεί να πάρει απόφαση για απεργία, προστίθενται με το νομοσχέδιο οι εξής όροι: Εγγραφή στα μητρώα της κυβέρνησης, όπως και σε μια σειρά βιβλία και στοιχεία, που πρέπει να είναι διαθέσιμα ψηφιακά, σαν να πρόκειται για επιχείρηση. Τροποποίηση του καταστατικού κάθε σωματείου, ώστε να προβλέπεται η δυνατότητα ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Υποχρεωτική δυνατότητα ηλεκτρονικής - εξ αποστάσεως ψηφοφορίας για την εκλογή ΔΣ ή για την απόφαση για απεργία, στρώνοντας το έδαφος της νομιμοποίησης των πολυποίκιλων εκβιασμών από την εργοδοσία και τους εργατοπατέρες. Το ηλεκτρονικό φακέλωμα έρχεται να «μπετονάρει» ακόμα περισσότερο αυτήν τη δυνατότητα, ώστε η εργοδοσία να μπορεί να έχει καλύτερη εικόνα για τις προτιμήσεις των εργαζομένων.
• Τρίτον, η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο απαγορεύει την απεργιακή φρουρά, την υπεράσπιση δηλαδή του αγώνα τους από τους ίδιους τους απεργούς, επικαλούμενη το «δικαίωμα στην εργασία» τη μέρα της απεργίας.
• Τέταρτον, επιτρέπει στους εργοδότες, ακόμα και με μια συκοφαντική και ανυπόστατη μήνυση απέναντι σε έναν συνδικαλιστή ή οποιονδήποτε εργαζόμενο, αυτός να απολύεται. Και δίνει τη «δυνατότητα», ακόμα κι αν δικαιωθεί δικαστικά, να παίρνει μια αποζημίωση επιπλέον, αντί η εργοδοσία να αναγκαστεί να τον επαναπροσλάβει.
• Πέμπτον, καταργούνται μια σειρά διατάξεις προστασίας των συνδικαλιστών, προφανώς όσων επιμένουν να πηγαίνουν κόντρα στην κυβέρνηση και την εργοδοσία, καθώς προβλέπεται ότι «η απόλυση συνδικαλιστή θα επιτρέπεται για σπουδαίο λόγο». Επιπλέον, καταργείται η Επιτροπή Προστασίας Συνδικαλιστικών Στελεχών, στην οποία συμμετείχαν και δικαστικοί και έκρινε μέχρι τώρα τη νομιμότητα απολύσεων συνδικαλιστών.

* * *

Με όλα τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι αν ψηφιστεί ο νόμος, οι εργαζόμενοι θα χρειάζεται να αντιμετωπίσουν ακόμα περισσότερα εμπόδια για να οργανώσουν την πάλη τους, για να ασκήσουν το απεργιακό τους δικαίωμα. Αλλά ακόμα κι αν ξεπεραστεί ο φόβος του ηλεκτρονικού φακελώματος, ακόμα κι αν τα σωματεία «καταφέρουν» να λειτουργήσουν «νόμιμα» μέσα από όλες αυτές τις διατάξεις στραγγαλισμού τους, ακόμα κι αν καταφέρουν να προκηρύξουν απεργία, ο νόμος θα επιβάλει σε χιλιάδες εργαζόμενους να πάνε για δουλειά, στο όνομα της «ελάχιστης εγγυημένης υπηρεσίας».

Η στρατηγική της έντασης της εκμετάλλευσης και της θωράκισης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, της πιο φθηνής και «ευέλικτης» δουλειάς, απαιτεί ο κάθε εργαζόμενος να είναι ξεμοναχιασμένος απέναντι στην εργοδοσία. Αυτή η στρατηγική επιβάλλει να είναι «ατομική υπόθεση» το ωράριο, το ύψος του μισθού, η άδεια, η τηλεργασία και οι όροι της κ.ο.κ. Γι' αυτό στοχοποιούνται από όλες τις κυβερνήσεις οι μαζικές διαδικασίες, η συλλογική δράση και οι συνδικαλιστικές ελευθερίες.

Το «πολεμικό ανακοινωθέν» της κυβέρνησης παίρνει ήδη μαζική μαχητική απάντηση από τα συνδικάτα σε όλη τη χώρα. Η πάλη για την κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, των μέτρων που έχουν βάλει τη θηλιά στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, η διεκδίκηση των σύγχρονων δικαιωμάτων των εργαζομένων, θα κλιμακωθεί ενάντια στην κυβέρνηση, στην εργοδοσία και στα κόμματά της, που νομίζουν ότι θα περάσουν «άβρεχτοι» το έγκλημα που ετοιμάζουν!

Δ. Π