«Καλή» και «κακή» διευθέτηση...

ΣΥΡΙΖΑ  

 
Τη λογική της διευθέτησης και του ξεχαρβαλώματος των εργασιακών σχέσεων ατόφια έχει στον πυρήνα της πολιτικής του ο ΣΥΡΙΖΑ, που επιχειρεί να διαφοροποιηθεί από τη ΝΔ με αιχμή το αν η διευθέτηση γίνεται μέσα από ατομικές ή από συλλογικές συμβάσεις... «Δύο τινά συμβαίνουν. Είτε ο κ. Χατζηδάκης αδυνατεί να κατανοήσει τη διαφορά ανάμεσα στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας με συλλογική σύμβαση σε σχέση με την ατομική σύμβαση, είτε έχει χάσει την ψυχραιμία του και εσκεμμένα παραπληροφορεί», λέει χαρακτηριστικά η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, Τομεάρχης Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με τη συνέντευξη του υπ. Εργασίας για τα εργασιακά.

Η «αντιπαράθεση», δηλαδή, ανάμεσα στην προηγούμενη και τη σημερινή κυβέρνηση δεν αφορά την κατάργηση του 8ώρου, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας κ.λπ., αλλά το αν αυτή γίνεται μέσα από ατομικές ή συλλογικές συμβάσεις, με παράδειγμα τη σύμβαση των ξενοδοχοϋπαλλήλων. Μια σύμβαση που περιλαμβάνει πρόβλεψη για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και μάλιστα σε έναν κλάδο όπου ισχύουν 14 σχεδόν διαφορετικές μορφές εργασίας ως αποτέλεσμα της εφαρμοζόμενης πολιτικής και είναι καθεστώς εδώ και χρόνια, η μερική απασχόληση, οι ευέλικτες σχέσεις εργασίας, η απλήρωτη εργασία κ.ά.

Για το ΣΥΡΙΖΑ, συνεπώς, αν μια ξεπουλημένη ηγεσία ενός σωματείου υπογράφει συλλογική σύμβαση με κατάργηση 8ώρου, διευθέτηση κ.λπ., τότε... δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα! Αυτή είναι μια ...«καλή» διευθέτηση για το ΣΥΡΙΖΑ...  

Γι' αυτό άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, δεν κατήργησε κανέναν από τους νόμους που προωθούν τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και μάλιστα τον εφάρμοσε κιόλας σε διάφορους τομείς. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει το προηγούμενο της διευθέτησης του χρόνου εργασίας στους γιατρούς, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοτύπησε, ενσωματώνοντας για πρώτη φορά στο Εθνικό Δίκαιο όλες τις εξαιρέσεις που περιλαμβάνει η Οδηγία της ΕΕ, κάνοντας το πλαίσιο της διευθέτησης ακόμα πιο «ευέλικτα» αντεργατικό.

Η δήθεν διαφοροποίηση μεταξύ ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ για τη διευθέτηση, επιχειρεί να κρύψει πως και οι δύο ως κυβερνήσεις, νομοθετούν και προωθούν ανατροπές στη ζωή της εργατικής τάξης που εντείνουν την εκμετάλλευσή της και ρίχνουν την τιμή της εργατικής της δύναμης, προς όφελος της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Στο μόνο που διαφοροποιούνται είναι στο περιτύλιγμα.