Δεν το συγχωρούν

Τον κίνδυνο να επικρατήσει η «στασιμότητα» αντί της «προόδου», εξαιτίας των λαϊκών αντιδράσεων για τις μεταρρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση, επισημαίνουν τα αστικά επιτελεία, καλώντας την «να μην κάνει πίσω», αλλά να προχωρήσει στους «εκσυγχρονισμούς» που έχει αναγγείλει στα Εργασιακά, στην Υγεία, στο Ασφαλιστικό, στην Παιδεία και σε άλλους τομείς.

Κουνάνε μάλιστα απειλητικά το δάκτυλο στον λαό και τον προειδοποιούν με θράσος ότι θα πληρώσει ακριβά την όποια καθυστέρηση, όπως πλήρωσε τις αναβολές στη μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού τη δεκαετία του 2000, ή τις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία που κατά καιρούς αναστάλθηκαν κάτω από τις γενικευμένες λαϊκές - νεολαιίστικες αντιδράσεις.

Δεν είναι τυχαίο ότι λίγες μέρες πριν την πανεργατική πανελλαδική απεργία και ενώ εκφράζεται καθολικά η αντίθεση των εργαζομένων στο αντεργατικό νομοσχέδιο - έκτρωμα της κυβέρνησης, στο στόχαστρο μπαίνουν για μια ακόμη φορά οι εργατικοί αγώνες, που συκοφαντούνται ως η πηγή κάθε κακού, επειδή εμποδίζουν την «ανάπτυξη της οικονομίας» και τον «εκσυγχρονισμό του κράτους», που γίνονται τάχα προς όφελος της λαϊκής πλειοψηφίας.

Πρόκειται για κατάφωρη αντιστροφή της πραγματικότητας, με την οποία προσπαθούν να «βγάλουν λάδι» την αντιλαϊκή στρατηγική του κεφαλαίου, που όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις υπηρετούν, και να ενοχοποιήσουν τις δίκαιες αγωνιστικές αντιδράσεις των εργαζομένων και του λαού σε νόμους και αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που βάζουν στο στόχαστρο τον πυρήνα των δικαιωμάτων τους, ποδοπατώντας τις σύγχρονες ανάγκες.

Τι ήταν για παράδειγμα η περίφημη «πρόταση Γιαννίτση» στο Ασφαλιστικό, που αποτράπηκε κάτω από τους μαζικούς εργατικούς αγώνες; Ηταν μια μεταρρύθμιση που έφερνε από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 μειώσεις στις συντάξεις, μετέτρεπε τη σύνταξη σε ατομική υπόθεση, προωθούσε το σύστημα των τριών πυλώνων, την ιδιωτικοποίηση δηλαδή της Ασφάλισης. Αυτά έζησαν οι εργαζόμενοι σε άλλες χώρες, όπου η «μεταρρύθμιση» του Ασφαλιστικού προχώρησε με ταχύτερους ρυθμούς.

Τα ίδια μέτρα πέρασαν τελικά και στην Ελλάδα, τμηματικά και «σαλαμοποιημένα», από τις κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ τα επόμενα χρόνια, ιδιαίτερα την περίοδο της προηγούμενης καπιταλιστικής κρίσης, με αποκορύφωμα τον νόμο Κατρούγκαλου.

Με τους νόμους αυτούς, το σύστημα παρέτεινε τη «βιωσιμότητά» του, με τα κριτήρια της ΕΕ, της μεγαλοεργοδοσίας και του αστικού κράτους, που λογαριάζουν ως «κόστος» την Ασφάλιση και προωθούν τον τζόγο στις συντάξεις και τη δουλειά μέχρι τον τάφο. Κι όλα αυτά για να μειώνεται το «μη μισθολογικό κόστος» και να αυξάνουν τα κέρδη τους οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, με απλόχερη στήριξη από τους κρατικούς προϋπολογισμούς και τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις.

Οι εργαζόμενοι όμως δουλεύουν ακόμα περισσότερο για να πάρουν μια σύνταξη πείνας, ενώ ανοίγει ο δρόμος για την παραπέρα ιδιωτικοποίηση του συστήματος, όπως σχεδιάζει τώρα η ΝΔ.

Κι ενώ η άνοδος της παραγωγικότητας και η εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας κάνουν επιτακτική στις μέρες μας τη μείωση του χρόνου εργασίας και των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, με αξιοπρεπείς συντάξεις και καθολικές, σύγχρονες και δωρεάν ασφαλιστικές παροχές, η αστική τάξη και τα επιτελεία της έχουν τα μούτρα να κατηγορούν τους εργαζόμενους ότι αν δέχονταν νωρίτερα τη σφαγή των δικαιωμάτων τους, το ασφαλιστικό σύστημα και η οικονομία θα βρίσκονταν σήμερα σε καλύτερη θέση!

Το ίδιο και με τα Εργασιακά: Μπροστά στο αντεργατικό τερατούργημα που κατέθεσαν την Παρασκευή στη Βουλή, μοστράρουν το παράδειγμα της Γερμανίας, όπου οι «νόμοι Χαρτζ» του σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ τη δεκαετία του 2010 «μεταμόρφωσαν την οικονομία» και «την θωράκισαν από μελλοντικές κρίσεις», όπως γράφουν.

Οπως αποδείχτηκε όμως, οι νόμοι αυτοί, με τον μανδύα της δημιουργίας «πολλών και καλύτερων θέσεων εργασίας», όπως ήταν και τότε το σύνθημα της αντεργατικής μεταρρύθμισης, μεταμόρφωσαν πράγματι την αγορά εργασίας, αλλά προς το χειρότερο για τους εργαζόμενους, επεκτείνοντας την ευελιξία, μειώνοντας τους μισθούς, ενώ δεν απέτρεψαν ούτε τις οικονομικές κρίσεις.

Αν προκύπτει ένα συμπέρασμα απ' όλα αυτά, είναι ότι δεν συγχωρούν στους εργαζόμενους και τον λαό την αντίδραση σε νόμους και μεταρρυθμίσεις που θωρακίζουν άμεσα και μακροπρόθεσμα τα στρατηγικά συμφέροντα του κεφαλαίου, την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη του. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει να διαβάζουν τις «ανησυχίες» τους από την ανάποδη: Οι αγώνες τους, αν και πίσω από τις ανάγκες, καθυστέρησαν και έβαλαν εμπόδια σε αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις.

Η ανάγκη σήμερα για ένα ρωμαλέο, μαζικό, ταξικό εργατικό κίνημα, με γερή οργάνωση σε κλάδους και χώρους δουλειάς, είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Για να πάρουν μαχητική απάντηση οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, να δυναμώσουν η διεκδίκηση και η προοπτική της αντεπίθεσης, η πάλη για σύγχρονα δικαιώματα στη δουλειά, στην ασφάλιση, στη ζωή. Σ' αυτόν τον αγώνα πρωτοστατούν οι κομμουνιστές και άλλοι πρωτοπόροι αγωνιστές, δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό και μπροστά στη μεθαυριανή απεργία!