Δεν είσαι “κτήνος” όταν τρως, αλλά όταν γίνεσαι σκατόψυχος Δαπίτης με τους ανθρώπους…

Η εικονιζόμενη μπορεί να είναι μειωμένης ευφυίας, αλλά μας πιάνει κότσο αν ασχολούμαστε με την πηχτή βλακεία της. Σαν άνθρωπος της αγοράς -και αγοραία- ξέρει καλά πως αν γίνεται ντόρος γύρω απ’ το όνομά σου, δεν υπάρχει αρνητική διαφήμιση. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η απάντηση σε μια φαιδρή περσόνα που ψοφά για δημοσιότητα, αλλά η αποδόμηση όσων λέει, στο βαθμό που εκφράζουν τη συνολική αντίληψη του χώρου της.

Οι δεξιοί δημοσιολόγοι βλέπουν παντού κομμουνιστές (βασικά Συριζαίους). Και η μέση Δαπίτισσα βλέπει παντού αξύριστες μασχάλες και ταγάρια της μεταπολίτευσης, οπότε ξεσπαθώνει με όπλο τη βλακεία που είναι αήττητη, ενάντια στις τρίχες, την κυτταρίτιδα, τις ραγάδες, τις πανάδες και τις φωτογραφίες που δείχνουν όλα αυτά τα “φρικτά” πράγματα.

Βασικά δεν έχουν -λέει- πρόβλημα με την κυτταρίτιδα, ίσως έχουν και φίλες με κυτταρίτιδα, αρκεί να μην προκαλούν με φωτογραφίες στο Insta, γιατί προβάλλουν ως φυσικό κάτι άσχημο και αντιαισθητικό. Εμείς όμως έχουμε πρόβλημα με τη βλακεία, όταν γίνεται κανόνας, και βγαίνει επιθετικά, αντί να αποκτά αυτογνωσία και να κρύβεται χωρίς να εκδηλώνεται.

Η επιφανειακή (ρηχή) λογική της αριστείας δεν εμπορεί παρά να ξεκινά από την επιφάνεια (εμφάνιση) και να καταλήγει χωρίς προσχήματα στον ρατσισμό για όσους είναι διαφορετικοί από το “κανονικό”, το “όμορφο” και το “φυσιολογικό”. Τι να συγκρίνουν δηλαδή; Τον εσωτερικό τους κόσμο, με την πλούσια αναλυτική σκέψη και το οξυμένο πολιτικό κριτήριο; Δεν είναι τόσο χαζοί -όταν πρόκειται για το συμφέρον τους.

Αν η κυρίαρχη ιδεολογία είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης, όπως μας έχουν διδάξει οι κλασικοί, το ίδιο ισχύει και με την αισθητική. Μπορεί ο σάπιος κόσμος τους να παρακμάζει και να έχει ελάχιστη σχέση με την αισθητική, έχει όμως τη δύναμη να επιβάλει τα δικά του πρότυπα ομορφιάς και κατανάλωσης (αυτά συνδέονται άρρηκτα) και να ορίζει τι θεωρείται ωραίο και φυσικό.

Ο κόσμος της αριστείας θεωρεί φυσικές τις (αντι)αισθητικές επεμβάσεις, το μπότοξ, το λίφτινγκ, τους σελέμπριτις που είναι σαν τον Τζόκερ και δεν μπορούν να γελάσουν, τα φίλτρα του φότοσοπ, τα πρησμένα χείλη (μην το πάρεις προσωπικά…), τα παραμορφωμένα πρόσωπα. Όχι όμως τις τρίχες και τα σημάδια του δέρματος. Οι ατέλειες δεν έχουν θέση στον κόσμο των “αρίστων” και όσοι είναι ατελείς οφείλουν να οδεύσουν μόνοι τους στον Καιάδα της αφάνειας και να μην προκαλούν με την “ασχήμια” τους.

Το βασικό από τη δική μας πλευρά είναι να μην τρώμε αμάσητο ό,τι παν να μας επιβάλλουν. Να σκοτώσουμε τον “σκατόψυχο” που μπορεί να κρύβουμε μέσα μας. Τον “άριστο” κριτή που λέει γιατί φόρεσε η άλλη τέτοιο μαγιό ή αυτό το μίνι και πέταξε φόρα παρτίδα το λίπος της. Ή- σκοτώσουμε- την ενοχική που φοβάται να βάλει κάτι που της αρέσει, γιατί “δεν το υποστηρίζει” και “θα γίνει ρεζίλι” στους άλλους.

Το ακόμα πιο βασικό είναι να αναδείξουμε τα δικά μας πρότυπα “ομορφιάς”, την ομορφιά της τάξης μας, που πρέπει να έχει μορφή (για να είναι ο-μορφη) και περιεχόμενο. Και η δική μας ομορφιά δεν είναι η παχυσαρκία, που πλήττει πρωτίστως όσους δεν έχουν χρόνο και χρήμα (μισθό και ρεπό, για να το πούμε στη γλώσσα του Χατζηδάκη). Είναι ο αγώνας ενάντια στα πολιτικά παχύδερμα και την τάξη τους, που μας στερούν τη ζωή που αξίζουμε και θέλουν να νιώσουμε ενοχές, γιατί δεν πιάνουμε τις προδιαγραφές του δικού τους κόσμου, όπου όλα -ακόμα και η ομορφιά- έχουν ως μέτρο το εμπόριο και το κέρδος που μπορεί να φέρει ένα έμψυχο ή άψυχο εμπόρευμα.

Κτήνος όμως δε γίνεσαι όταν έχεις τρίχες και περιττά κιλά. Κτήνος γίνεσαι όταν ξεχνάς ποια είναι η ουσία του ανθρώπου, τον κάνεις μια μορφή εμπορεύματος και μισείς σαν Δαπίτης τις “ατέλειές” του και την ανθρώπινη ουσία του.

 Σφυροδρέπανος