«Νέο κοινωνικό συμβόλαιο» ενσωμάτωσης στη στρατηγική του κεφαλαίου

 

«Νέο κοινωνικό συμβόλαιο», «ανάπτυξη με κοινωνική συνοχή», επιδοτήσεις στην εργοδοσία για «διατήρηση θέσεων εργασίας», ανακύκλωση ανεργίας μέσα από τα γνωστά «κοινωφελή προγράμματα», είναι μερικά από όσα εξαγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ για τα Εργασιακά.

Μάλιστα, στην αναλυτική παρουσίαση των προγραμματικών θέσεων, που έκανε ο Αλ. Τσίπρας στο Κερατσίνι, κάπου μεταξύ εγκωμίων στο «μοντέλο Μπάιντεν» που «βάζει τέλος στην ένταση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο» (!) και στο ερώτημα «αν θα καταφέρουμε να γίνουμε Ευρώπη» πέταξε και τα πυροτεχνήματα περί αύξησης του κατώτατου μισθού στα 800 ευρώ και «πιλοτικής» εφαρμογής του 35ωρου εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας. Πάνω σε αυτές τις εξαγγελίες - που όπως θα δείξουμε αποτελούν μια κακή επανάληψη παλιότερων κούφιων υποσχέσεων, αλλά σκόπιμα με πολύ μεγαλύτερη ασάφεια - επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ να δομήσει τη διαχωριστική γραμμή με τη ΝΔ και το «νεοφιλελεύθερο μοντέλο».

Ετσι, σε μια προσπάθεια να πείσει ότι «την επόμενη φορά θα είναι αλλιώς», ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα εφαρμόσει το πρόγραμμά της, χωρίς τα «μνημονιακά εμπόδια» που τάχα δεν την άφησαν την «πρώτη φορά», επιχειρεί να ξαναζεστάνει παλιές και να καλλιεργήσει νέες αυταπάτες, που θα βάλουν στον «πάγο» τις αγωνιστικές διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος. Αυτό είναι άλλωστε το μεγάλο «πλεονέκτημα» που πουλάει ο ΣΥΡΙΖΑ στο κεφάλαιο, ως γνήσια σοσιαλδημοκρατική δύναμη: Οτι είναι ικανός να φέρει «ανάπτυξη με κοινωνική ειρήνη», διαφημίζοντας τη δοκιμασμένη ικανότητα που έχει να εφαρμόζει την αντεργατική πολιτική μέσω της ενσωμάτωσης, να αμβλύνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια μέσα από την καλλιέργεια της μοιρολατρίας, να βγάζει δηλαδή τη «βρώμικη δουλειά» εκεί που ο άλλος πόλος της αστικής τάξης τα βρίσκει σκούρα.

Μια προσπάθεια που έγινε ακόμα πιο ξεκάθαρη όταν παραμονές της μεγάλης απεργιακής κινητοποίησης στις 10 Ιούνη, στελέχη του προεξοφλούσαν ότι η απεργία δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα, συνιστώντας υποταγή στην εργοδοσία και ...ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ. Και βέβαια την ίδια στιγμή, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων με τον ΣΕΒ και τις άλλες μερίδες του κεφαλαίου, έγραφαν ότι «η ΝΔ δημιουργεί τετελεσμένα που είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανατρέψει οποιαδήποτε μελλοντική κυβέρνηση».

Εχουμε και λέμε λοιπόν για το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για τα Εργασιακά:

Το 35ωρο και τα 800 ευρώ

Στο πυροτέχνημα αυτό εστιάζει όλη του την προπαγανδιστική εκστρατεία ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα κι αν προσπεράσει κανείς την αποδεδειγμένη αναξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και να θέλει να «ξεχάσει» τις υποσχέσεις του που μετατράπηκαν στο αντίθετό τους, την ψήφιση του 3ου μνημονίου και την εφαρμογή χιλιάδων αντεργατικών νόμων, τι σηματοδοτούν οι σημερινές δεσμεύσεις του;

Πρώτον, ακόμα κι αυτή η υπόσχεση των 800 ευρώ θυμίζει την προηγούμενη, των 751 ευρώ, που έμεινε στα αζήτητα.

Το βασικότερο όμως είναι: Οσο μένει στη θέση του όλο το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο της κατάργησης των Συλλογικών Συμβάσεων, της πανσπερμίας εργασιακών σχέσεων, των εργολαβικών και των «μπλοκάκηδων», της μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης, όλα εκείνα τα εργαλεία έντασης της εκμετάλλευσης, συμπιέζεται προς τα κάτω ο μέσος εργατικός μισθός. Ποιον αφορά λοιπόν η «ορφανή» αυτή δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ; Αφορά ένα τμήμα εργαζομένων που όλο και συρρικνώνεται, ενώ αποτελεί «κενό γράμμα» για χιλιάδες άλλους, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι η πλειοψηφία πλέον των νέων συμβάσεων είναι μερικής ή «ευέλικτης» απασχόλησης. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, και αυτή η «δέσμευση» καμία σχέση δεν έχει με το δίκαιο αίτημα που διατυπώνουν τα σωματεία για επαναφορά του κατώτατου μισθού, ως βάση για τη διαμόρφωση όλων των μισθών από κει και πάνω, για να μην υπάρχει ούτε ένας εργαζόμενος που θα αμείβεται κάτω απ' αυτόν το μισθό, αντίθετα να αποτελεί το σημείο αφετηρίας συλλογικών διαπραγματεύσεων συνολικά για την εργατική τάξη. Μια διεκδίκηση που πάει μαζί με το ξήλωμα όλου του αντεργατικού οπλοστασίου των τελευταίων χρόνων, το οποίο φέρει τις υπογραφές όλων των κυβερνήσεων.

Επιπλέον, αυτή η αύξηση που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει μια κούφια υπόσχεση, αφού την ίδια στιγμή το αντιλαϊκό - αντεργατικό πλαίσιο ροκανίζει από κάθε πλευρά τον μισθό των εργαζομένων, επιτρέποντας σε κράτος και κεφάλαιο να τα βάζουν στη μία τσέπη και να τα παίρνουν διπλά από την άλλη...

Και τελικά, θα καταργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τον κατάπτυστο μνημονιακό νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου, που απαγορεύει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και αναθέτει στο κράτος τον καθορισμό του κατώτατου μισθού, με βάση την ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα, δηλαδή προσαρμόζει διά νόμου όχι μόνο τον κατώτατο αλλά και τον μέσο μισθό με βάση τον στενό κορσέ της κερδοφορίας του κεφαλαίου;

Δεύτερον, για τον ...«πιλοτικό» 35ωρο εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας, στηριγμένο μάλιστα σε εμπειρία από ανάλογα πειράματα σε χώρες της ΕΕ, ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας δεν κρύβει ότι θα συνοδεύεται από «αντισταθμιστικά μέτρα μείωσης του μη μισθολογικού κόστους». Αλλωστε, και σε όσες χώρες έγινε τέτοια «πιλοτική» εφαρμογή, το κράτος ανέλαβε να πληρώνει στους εργαζόμενους τη διαφορά ανάμεσα στις 35 και τις 40 ώρες, απαλλάσσοντας την εργοδοσία από τμήμα του μισθού. «Ενα το κρατούμενο», λοιπόν, ότι ακόμα και αυτή η προσαρμογή θα φορτωθεί στον εργατόκοσμο μέσω της φορολογίας. Ομως, για τους εργαζόμενους πρέπει να είναι καθαρό και το εξής: Καμία σχέση δεν έχει η ΣΥΡΙΖΑίικη υπόσχεση για 35ωρο με το δίκαιο αίτημα των εργαζομένων για 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, δηλαδή για μειωμένο σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο. Ισα - ίσα που υπάρχουν και παραδείγματα όπου το 35ωρο με τις ευλογίες της ΕΕ και των εργαλείων «διευθέτησης» του εργάσιμου χρόνου υπολογίζεται ως «μέσος όρος» εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας και μάλιστα σε ετήσια βάση, όπως έγινε στη Γαλλία. Στο διά ταύτα; Μόνο τυχαία δεν είναι η επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ να μιλάει για «εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας», την έννοια δηλαδή που αποτελεί την καρδιά της «διευθέτησης» του εργάσιμου χρόνου. Κατά διαβολική σύμπτωση, μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ στην παρουσίαση του προγράμματός του δεν έβγαλε άχνα για τη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, που ενισχύεται με το πρόσφατο νομοσχέδιο - έκτρωμα, τα μισά άρθρα του οποίου άλλωστε στήριξε και ο ίδιος.

Η ΕΕ προωθεί φιλεργατικά μέτρα, αλλά η ΝΔ την «αγνοεί»...

Κυρίαρχο σχήμα στην προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η προσήλωση στις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές». Οπως είπε άλλωστε ο Αλ. Τσίπρας κατά την παρουσίαση του προγράμματός του, «το ουσιώδες δίλημμα είναι αν "θα γίνουμε Ευρώπη". Αν θα πιάσουμε ή έστω θα πλησιάσουμε τα ευρωπαϊκά δεδομένα σε μια σειρά κοινωνικών δεικτών, κριτηρίων και δικαιωμάτων, με πρώτο αυτό της εργασίας και του διαθέσιμου εισοδήματος». Με τις γνωστές του λαθροχειρίες, μάλιστα, κατηγορεί τη ΝΔ για «ασυνέπεια» με τα ευρωπαϊκά κεκτημένα, παρουσιάζει τα αντεργατικά της μέτρα ως «εξαίρεση» και όχι ως απόλυτη εφαρμογή των ευρωενωσιακών κατευθύνσεων.

Υποστηρίζει ότι το Ταμείο Ανάκαμψης δεν προβλέπει τάχα αντεργατικά μέτρα, αλλά αυτά τα θέτει η ΝΔ στα «μουλωχτά» ως «προαπαιτούμενα» για να φορτωθούν και στις επόμενες κυβερνήσεις. Πρόκειται για το πατροπαράδοτο «ξέπλυμα» της ΕΕ και της στρατηγικής της. Αλήθεια, δεν υπάρχουν στις αποφάσεις και τις Οδηγίες της ΕΕ όλες οι κατευθύνσεις έντασης της εκμετάλλευσης; Δεν ξέρουν τίποτα εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ για τη «γραμμή» της ΕΕ για γενίκευση της «ευελιξίας» στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, για τη δουλειά - λάστιχο που γενικεύεται σε όλα τα κράτη - μέλη; Δεν τους θυμίζει τίποτα η Οδηγία 88/2003, με βάση την οποία η δική τους κυβέρνηση προώθησε στην Ελλάδα τη 12ωρη δουλειά για τους νοσοκομειακούς γιατρούς;

Η επίκληση των «βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών» από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτα άλλο από εγγύηση στην εργοδοσία και όχι στον λαό. Δεν είναι τίποτα άλλο από δέσμευση στους επιχειρηματικούς ομίλους ότι δεν πρόκειται να πειράξει ούτε «τρίχα» από το πλούσιο αντεργατικό οπλοστάσιο, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια και διασφαλίζει τους όρους της καπιταλιστικής ανάκαμψης, μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης.

Αθικτο όλο το αντεργατικό οικοδόμημα

Αλλες ρυθμίσεις που προβλέπονται στο πρόγραμμά του δεν είναι τίποτα παραπάνω από διατάξεις που θωρακίζουν ακόμα καλύτερα την εργασιακή ζούγκλα, όπως άλλωστε έκανε και το νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Οι κεφαλαιοκράτες και τα κόμματά τους ξέρουν ότι αν «τυποποιηθεί» η εργοδοτική ασυδοσία, «παράτυπη» θα είναι κάθε αντιπαράθεση μαζί της, κι αυτό είναι που «τακτοποιούν» οι κυβερνήσεις, όπως έκανε και το πρόσφατο αντεργατικό νομοσχέδιο της ΝΔ.

Σήμερα, στον ίδιο δρόμο, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει λόγο για «αυστηρό θεσμικό πλαίσιο για τις εργολαβίες, τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους κ.ο.κ.»: Δηλαδή και το σύγχρονο δουλεμπόριο «θα ζει και θα βασιλεύει», και η εργοδοσία θα έχει ένα «θεσμικό πλαίσιο» να πορεύεται. Επίσης, υπόσχεται «ρύθμιση της τηλεργασίας», που όπως λέει «ήρθε για να μείνει».

Μέσα από τη σκόπιμη ασάφεια των όσων λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορούν οι εργαζόμενοι να βγάλουν κι άλλα συμπεράσματα.

Λέει για παράδειγμα: «Αποκατάσταση και θεσμική κατοχύρωση του δικαιώματος της απεργίας». Τα ερωτήματα είναι:

-- Θα καταργήσει τον νόμο της δικής του κυβέρνησης (νόμος Αχτσιόγλου) που έβαλε την πρώτη «βόμβα» στα θεμέλια του απεργιακού δικαιώματος, με την απαίτηση για παρουσία σε συνέλευση του 50%+1 των μελών του Σωματείου;

-- Θα καταργήσει το ηλεκτρονικό μητρώο;

-- Θα καταργήσει τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες και το φακέλωμα;

Για όλα τα παραπάνω δεν βγάζει άχνα, αν και μάλλον έχει δώσει απαντήσεις στα συνδικαλιστικά του στελέχη, που έτρεχαν να αλλάζουν καταστατικά σε σωματεία πριν ακόμα ψηφιστεί το νομοσχέδιο Χατζηδάκη, εφαρμόζοντας τις διατάξεις του.

Επίσης:

-- Θα καταργήσει την «απελευθέρωση» της δουλειάς τις Κυριακές;

-- Θα καταργήσει τον νόμο του 2012 που κατάντησε ανενεργές τις Συλλογικές Συμβάσεις;

-- Θα καταργήσει τις «Ενώσεις Προσώπων», εκείνο το εργαλείο της εργοδοσίας που αξιοποιήθηκε για την υπογραφή χειρότερων επιχειρησιακών συμβάσεων;

Ερωτήματα όπως τα παραπάνω απαντιούνται αν κοιτάξει κανείς τη στάση του απέναντι στους βιομήχανους, στους εφοπλιστές, στους μεγαλοξενοδόχους και μεγαλέμπορους, αν δει τις τοποθετήσεις του Αλ. Τσίπρα στην πρόσφατη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ (βλ. και σελ. 13).

Και αν στα παραπάνω υπάρχει «ασάφεια», εκεί που είναι σαφέστατο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι στην παροχή τζάμπα εργατικού δυναμικού στους επιχειρηματικούς ομίλους, στο όνομα πάντα της αντιμετώπισης της ανεργίας. Ποιες είναι οι «καινοτομίες» που παρουσιάστηκαν με το πρόγραμμά του; Ολες εκείνες που εφαρμόζονται εδώ και δεκαετίες και οι οποίες ούτε την ανεργία σταμάτησαν ούτε το κεφάλαιο άφησαν παραπονεμένο. Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται: «Μαζικό πρόγραμμα επιδότησης διατήρησης θέσεων εργασίας», «αύξηση της κλίμακας προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας», «δημιουργία προσωρινών θέσεων εργασίας στο Δημόσιο», «πρόγραμμα κοινωφελούς εργασίας για 100.000 εργαζόμενους διάρκειας 12 μηνών με κατάρτιση / επανακατάρτιση». Πρόκειται για όλα εκείνα τα εργαλεία ανακύκλωσης της ανεργίας, μείωσης του μισθολογικού κόστους για το μεγάλο κεφάλαιο, έντασης της εξαθλίωσης για πλατιά εργατικά - λαϊκά στρώματα.

Ορος για να περάσει στην αντεπίθεση το εργατικό κίνημα είναι να ξεμπερδεύουν μαζικά οι εργαζόμενοι με παλιές και νέες αυταπάτες, σαν αυτές που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να τους σύρει σε μια στενή αντικυβερνητική γραμμή πάλης, ώστε να διευκολυνθεί το πλασάρισμά του στην επόμενη διακυβέρνηση. Να απαντηθεί επιθετικά κάθε προσπάθεια «ξεπλύματος» της στρατηγικής του κεφαλαίου. Αυτό απαιτεί ένταση της πάλης με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, και όχι ποια κυβέρνηση θα εφαρμόσει αυτήν τη στρατηγική, αν θα γίνει με μεγαλύτερες ή μικρότερες δόσεις «ενσωμάτωσης». Καμία αναμονή, λοιπόν, καμία ανοχή στις νέες προσπάθειες εξαπάτησης.