Η ασφάλισή μας δεν είναι τζόγος!

Η επίθεση στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα βρίσκεται σε πλήρη αντιστοιχία με την τωρινή επίθεση στους μισθούς, στις συλλογικές συμβάσεις, την αλλαγή προς το χειρότερο στις εργασιακές σχέσεις. Είναι η συνέχεια πάνω στους συνεχόμενους αντεργατικούς νόμους που έχει φέρει έως τώρα η κυβέρνηση της ΝΔ και οι οποίοι θα ακυρωθούν στην πράξη μέσα στους χώρους δουλειάς και στη ζωή.

Το νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο δεν έχει αυτοτέλεια. Η μετατροπή της Ασφάλισης σε ατομική υπόθεση στηρίζεται σε όλους τους νόμους των προηγούμενων κυβερνήσεων. Ο νόμος - λαιμητόμος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (ν. Κατρούγκαλου) έβαλε τις βάσεις της διαμόρφωσης ενός νέου τοπίου στην Ασφάλιση, όπου η συμμετοχή του κράτους και της εργοδοσίας περιορίζεται δραστικά, ανοίγοντας τον δρόμο για να κυριαρχήσουν τα κοράκια ασφαλιστικών εταιρειών. Ο νόμος αυτός παρέμεινε αλώβητος επί ΝΔ, καθώς ολόκληρη η αρχιτεκτονική του όχι μόνο διατηρήθηκε, αλλά πλαισιώθηκε με νέες διατάξεις στην ίδια κατεύθυνση και παράλληλα καλύφθηκαν και τα όποια νομικά κενά.

Με τη συνέχεια στην αντιασφαλιστική επίθεση, η κυβέρνηση της ΝΔ, υπέρμαχος του συστήματος των τριών πυλώνων του Πινοσέτ, υμνεί το κεφαλαιοποιητικό σύστημα και την ανταποδοτικότητα, που αποτελούν τη βάση στη λειτουργία της ιδιωτικής ασφάλισης. Ενός συστήματος που οι συντάξεις μετατρέπονται σε επενδυτικά προϊόντα και στηρίζονται στο ρίσκο και στις λοταρίες του χρηματιστηρίου.

Η αναφορά στην ανταποδοτικότητα σημαίνει ότι υπηρεσίες που χρηματοδοτούνταν και παρέχονταν από το κράτος παρέχονται πλέον με πρόσθετη άμεση ή έμμεση πληρωμή. Δηλαδή οι αναγκαίες κοινωνικές υπηρεσίες θα εξαρτώνται άμεσα από την οικονομική δυνατότητα των εργαζομένων. Αν δεν μπορούν να πληρώσουν, δεν θα έχουν πρόσβαση σε αυτές.

Η αναφορά χωρίς πλέον φιοριτούρες στον «ατομικό κουμπαρά» είναι η κυνική ομολογία της πλήρους απώλειας του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης. Οι νέοι εργαζόμενοι κυρίως θα καλούνται να επιλέξουν ως τζογαδόροι τα καλύτερα άλογα κούρσας σε ιπποδρομίες που θα παίζουν τους κόπους από την εργασία τους. Η παρουσίαση του νέου αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου και οι αναφορές για επενδύσεις με συντηρητική, ενδιάμεση ή επιθετική επιλογή, με στόχο τη διασφάλιση μεγαλύτερων αποδόσεων, δείχνει ανάγλυφα πως η Ασφάλιση έχει μετατραπεί σε κυνήγι τζόγου.

Η εγγύηση του κράτους γύρω από τα ασφαλιστικά δικαιώματα έχει πάει περίπατο. Την ίδια στιγμή που τα κυβερνητικά στελέχη αναφέρονται στα πλεονεκτήματα των επενδυτικών προγραμμάτων στην Ασφάλιση και στον μηδαμινό κίνδυνο, η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Μόλις πριν από 15 μέρες έβαλε λουκέτο η «City Insurance», μεγάλη ασφαλιστική εταιρεία, αφήνοντας ακάλυπτους 180.000 ιδιοκτήτες αυτοκινήτων, καθώς δεν καλύπτονται από κανέναν φορέα ή αρχή. Το παραπάνω κανόνι δεν είναι πρωτοφανές γεγονός. Τα γνωστά κραχ των «ENRON» και «Maxwell» στο εξωτερικό αλλά και του ασφαλιστικού ομίλου της «Ασπίς Πρόνοια» στη χώρα αποτελούν κορυφαία παραδείγματα. Το σύστημα της εκμετάλλευσης έχει στο DNA του τα χρηματιστηριακά κραχ.

Η αναλογία συνταξιούχων - εργαζομένων αλλάζει συνεχώς σε βάρος των δεύτερων όχι μόνο λόγω της «γήρανσης», όπως αξιοποιεί μονότονα ως παράδειγμα η κυβέρνηση, αλλά εξαιτίας της διόγκωσης της ανεργίας και της αλματώδους επέκτασης των ελαστικών μορφών εργασίας.

Οι νέοι εργαζόμενοι και ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι που βρίσκονται μπλεγμένοι στις αλυσίδες της ευελιξίας, βρίσκονται στο στόχαστρο. Η διόγκωση της ανεργίας και της μισοανεργίας μαζί με τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης θα έχουν αποτέλεσμα το συνταξιοδοτικό δικαίωμα να χρειάζεται δυο ζωές για να κατοχυρωθεί. Οι 9.000 μέρες ασφάλισης με αυτούς τους ρυθμούς για να συγκεντρωθούν, θα χρειάζονται 60 ημερολογιακά χρόνια!

Η επικουρική Ασφάλιση που ενίσχυε το εισόδημα των συνταξιούχων τα τελευταία χρόνια είχε ήδη τσεκουρωθεί με τους προηγούμενους αντιασφαλιστικούς νόμους. Τώρα γίνεται με τη σειρά της τζόγος στα νύχια των ασφαλιστικών εταιρειών που καραδοκούν. Ο αγώνας για δημόσια, καθολική, υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση δεν αφορά το μακρινό μέλλον ή μόνο τη σύνταξη. Το Ασφαλιστικό αποτελεί ένα συνολικό πλέγμα προστασίας για την εργατική οικογένεια, που εμπεριέχει από τα εμβόλια και τα φάρμακα μέχρι παροχές για τη μητρότητα και τον επαγγελματικό κίνδυνο. Ιδιαίτερα στις συνθήκες της πανδημίας φανερώθηκε σε περισσότερα μάτια ο αναντικατάστατος ρόλος της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Οι εργαζόμενοι και ιδιαίτερα η νέα βάρδιά τους είναι ανάγκη για τη ζωή τους να σηκώσουν ανάστημα, να παλέψουν για την ανατροπή όλων των βάρβαρων νόμων που προκαλούν ισχυρές ανατροπές στη ζωή και την εργασία τους. Η 10ωρη εργασία, οι απλήρωτες ώρες δουλειάς, η κακοπληρωμένη εργασία, η ατομική διαπραγμάτευση που ξεμοναχιάζει τους εργαζομένους στα νύχια της εργοδοσίας και ο ατομικός κουμπαράς στην Ασφάλιση δεν είναι πρόοδος. Πρόοδος δεν είναι η επιστροφή σε συνθήκες εργασίας και ασφάλισης των προηγούμενων αιώνων.

Το ταξικό εργατικό κίνημα κόντραρε όλους τους αντιασφαλιστικούς νόμους, με τις δεκάδες κινητοποιήσεις, αποκαλύπτοντας το μέγεθος των ανατροπών, διεκδικώντας παράλληλα την κατάργησή τους. Αυτό θα κάνει και σήμερα. Η ενιαία επίθεση εργοδοτών - κυβέρνησης και με τη συμβολή του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού θα σπάσει στους κλάδους και στους χώρους δουλειάς.

  Του Θανάση Γκώγκου, μέλος της ΕΓ του ΠΑΜΕ και μέλος της Διοίκησης της ΓΣΕΕ

(Αναδημοσιεύεται από την «Εφημερίδα των Συντακτών»)