ΜΑΘΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΟΥ

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2021

Στιγμές της σοσιαλιστικής ζωής στη Λαϊκή Δημοκρατία του Αφγανιστά


Λαϊκή Δημοκρατία του Αφγανιστάν, 1978 έως το 1992

Η λαϊκή επανάσταση στο Αφγανιστάν πραγματοποιήθηκε στις 27 Απρίλη 1978. Λαός και στρατός αναγνώρισαν ως πολιτικό εκφραστή τους το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα του Αφγανιστάν (ΛΔΚΑ), που ανέλαβε την εξουσία.

Από τα πρώτα μέτρα, που πήρε η λαϊκή κυβέρνηση ήταν να μοιράσει τη γη στους ακτήμονες, στους μικροκαλλιεργητές, στους εργάτες γης και στους νομάδες. Πρωτάκουστο γεγονός για ένα λαό, που επί 10 αιώνες βρισκόταν κάτω από το φεουδαρχικό ζυγό. Από αυτή τη στιγμή άρχιζε και ένοπλη αναμέτρηση ανάμεσα σ' εκείνους που αποκτούσαν γη και σ' εκείνους που την έχασαν... 6.795.670 στρέμματα γης μοιράστηκαν σε 2.000.000 άτομα. 4.000.000 στρέμματα αφαιρέθηκαν από τους 39.000 γαιοκτήμονες χωρίς αποζημίωση. 11.000.000 μέλη αγροτικών οικογενειών απαλλάχτηκαν από τα χρέη τους στους τοκογλύφους, ύψους 70 δισεκατομμυρίων δραχμών. Ενώ λίγα χρόνια αργότερα χαρίστηκαν και οι χρεωστούμενοι στο κράτος φόροι 4.300.000 αγροτών. Ταυτόχρονα στην αγροτική οικονομία άρχισαν να εισρέουν από τη Σοβιετική Ενωση τρακτέρ και άλλα εργαλεία, καθώς και εργαλεία για την οικοδομική βιομηχανία. Οι λαϊκές πολυκατοικίες άρχισαν ν' αντικαθιστούν τα τσαντίρια και τα καλύβια από ξερολιθιές. Αυξήθηκαν ουσιαστικά οι μισθοί και τα μεροκάματα.

Αλλά η πιο πρωτάκουστη για το Αφγανιστάν ανατροπή έγινε στη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Πρώτα απ' όλα η γυναίκα του Αφγανιστάν μπήκε στην παραγωγή. Μεγάλα τμήματά τους πέταξαν από πάνω τους το τσαντόρ και τις μαντίλες και ντύθηκαν ανθρώπινα. Αρχισαν να μαθαίνουν γράμματα, στα πλαίσια της καταπολέμησης του αναλφαβητισμού γενικά, να σπουδάζουν. Κι επιπλέον δημιούργησαν τις μαζικές γυναικείες οργανώσεις, μπήκαν στον πολιτικό στίβο, πολλές στελέχωσαν το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα, πήραν τα όπλα, εντάχθηκαν στις λαϊκές επιτροπές κατά της αντεπανάστασης. Με απόφαση του Επαναστατικού Συμβουλίου απαγορεύτηκε να αρραβωνιάζει ο άντρας τις γυναίκες - παιδιά του ή να τις παντρεύει, για να πάρει χρήματα ή εμπορεύματα. Με ανάλογα διατάγματα πάρθηκαν μέτρα για τη μητρότητα, καταργήθηκαν όλοι οι νόμοι που καθιέρωναν την ανισότητα των δύο φύλων. Μέσα σε λίγα χρόνια από την επανάσταση μόνο στην Καμπούλ υπήρχαν 7.454 δασκάλες και στην ύπαιθρο 9.000!

Η νέα οικονομία, στην οποία ο κρατικός τομέας αναπτυσσόταν διαρκώς σε βάρος του ιδιωτικού, έδωσε ώθηση στην ανάπτυξη της παραγωγής. Το 1984 η παραγωγή φυσικού αερίου αυξήθηκε κατά 76,5% σε σχέση με το 1983, φτάνοντας τα 3 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα. Ο τομέας της κτηνοτροφίας έγινε και εξαγωγικός. Το 1983 η παραγωγή ζώων έφτασε τα 27.750.000 ζώα. Ταυτόχρονα άρχισαν να δημιουργούνται δρόμοι, να επισκευάζονται άλλοι. 1.500 φορτηγά αυτοκίνητα δόθηκαν από τη Σοβιετική Ενωση, για να αναπτυχθούν οι μεταφορές.

Πώς να μην προκαλούσε τις μύριες αντιδράσεις αυτή η κοσμογονία; Η ανατροπή της λαϊκής εξουσίας έγινε ο στόχος των ΗΠΑ και των γαιοκτημόνων και των αντιδραστικών μουλάδων και ουλεμάδων, που οργάνωσαν την αντεπανάσταση: Σκότωναν, έκαιγαν και δηλητηρίαζαν τα νερά και την αγροτική παραγωγή, έσφαζαν τους δασκάλους και τα στελέχη του Κόμματος, ανατίναζαν δρόμους και εργοστάσια. Το χρήμα έρεε άφθονο. Οι ξένες υπηρεσίες, πρώτη και καλύτερη η ΣΙΑ, οργίαζαν. Ο πιο σύγχρονος εξοπλισμός δόθηκε από τις ΗΠΑ στους αντεπαναστάτες. Τα σύνορα Αφγανιστάν - Πακιστάν καταργήθηκαν. Πράκτορες της ΣΙΑ, στρατιωτικοί των ΗΠΑ, πακιστανικός στρατός, έμπαιναν κι έβγαιναν απ' το Αφγανιστάν στο Πακιστάν. Σε ένα εκατομμύριο δολάρια την ημέρα υπολογίζεται το χρήμα που έδιναν οι ΗΠΑ, μόνο για να δημιουργηθεί κύμα προσφύγων προς το Πακιστάν! Επρόκειτο κυρίως για τους Αφγανούς γαιοκτήμονες, που έπαιρναν μαζί και τους κολίγους τους, στους οποίους ασκούσαν ισχυρή θρησκευτική και άλλη επιρροή. Χιλιάδες από τους «πρόσφυγες» πλούτισαν από το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών. Μόνο για το 1985 το Κογκρέσο των ΗΠΑ ενέκρινε «βοήθεια» στους αντεπαναστάτες 250 εκατομμύρια δολάρια και 200 εκατομμύρια δολάρια η Ιαπωνία, η Σαουδαραβία και τα Αραβικά Εμιράτα! Κι όπως έγραψε το περιοδικό «Τάιμ», «ο αγωγός της ΣΙΑ προς τους αντάρτες, που εγκαινιάστηκε από την κυβέρνηση Κάρτερ, κλιμακώθηκε από το νέο μετά την εκλογή του προέδρου Ρήγκαν»*.

Τα παραπάνω δίνουν απάντηση στο ερώτημα ποιος και γιατί κάλεσε τη Σοβιετική Ενωση να βοηθήσει και με στρατιωτικά μέσα τη λαϊκή εξουσία. Να βοηθήσει τις επαναστατικές δυνάμεις ν' αντιμετωπίσουν τόσες χώρες, που επικεφαλής τους ήταν οι ΗΠΑ. Δίνουν, επίσης, μια αποστομωτική απάντηση σε όσους κάνουν λόγο για το «σοβιετικό στρατό κατοχής»!

Είναι οι ίδιοι που υποστηρίζουν την ιμπεριαλιστική επίθεση για τα πετρέλαια, τις βάσεις, τον έλεγχο στρατηγικών διόδων, στο όνομα της προστασίας και καταπολέμησης της τρομοκρατίας!

Οι φιλικές σχέσεις του Αφγανιστάν με τη Σοβιετική Ενωση χρονολογούνταν από το 1919. Ηταν μια μικρή χώρα, καθυστερημένη το Αφγανιστάν. Κι ήταν φυσικό να προστρέξει στη νεοσύστατη ΕΣΣΔ, με την οποία συνορεύει, αφού η κυβέρνησή του (όχι κομμουνιστική βεβαίως) έβλεπε στην πρώτη χώρα της σοσιαλιστικής επανάστασης έναν φίλο και γείτονα. Μόλις η Οχτωβριανή Επανάσταση εδραιώθηκε, από τις πρώτες πράξεις της ήταν να συνάψει με την κυβέρνηση του Αφγανιστάν Σύμφωνο Φιλίας και Αμοιβαίας Συνεργασίας, διάρκειας 50 χρόνων! Αυτή η συνεργασία διακόπηκε στην πορεία, εξαιτίας αντιδραστικότατων αλλαγών που συντελέστηκαν στο Αφγανιστάν, για να επαναληφθεί αργότερα. Και πήρε την πιο στενή μορφή της μετά την επανάσταση του Απρίλη 1978, όταν η ΕΣΣΔ βοήθησε τον αφγανικό λαό και με το αίμα των παιδιών της.

Η λαϊκή επανάσταση στο Αφγανιστάν νικήθηκε, αλλά δε θα χαθεί ως ορόσημο στην πορεία του αφγανικού λαού. Το ίδιο και η διεθνιστική βοήθεια της Σοβιετικής Ενωσης. Θα το πούμε αποφασιστικά: Αυτή η βοήθεια είναι ο αντίποδας της αντεπανάστασης! Ετσι είναι η ταξική πάλη! Στο Αφγανιστάν συγκρούστηκε ο σοσιαλισμός με τον καπιταλισμό! Η επιλογή είναι μία: `Η είσαι απ' την πλευρά της προόδου ή είσαι με τον ιμπεριαλισμό και με τους «ήρωες» των ΗΠΑ, τους Μπιν Λάντεν, που στο όνομά τους και με πρόσχημα την τρομοκρατία διαπράττονται νέα εγκλήματα κατά των λαών.

Η θέση της Γυναίκας στο Αφγανιστάν

1978 έως το 1992 με Κομουνισμό

1992 έως και σήμερα με  "ελευθερία"


2021.....Η νύχτα διαδέχεται τη νύχτα!

 Λαϊκή πάλη ενάντια στις σκοταδιστικές δυνάμεις και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που τις αξιοποιούν

8 σχόλια:

  1. Κυριακή 21 Νοέμβρη 2010
    ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
    Σελίδα 11
    ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
    ΙΣΤΟΡΙΑ
    Η αντεπανάσταση στην Ουγγαρία το 1956

    Σε έναν αστυνομικό που βασάνισαν μέχρι θανάτου, άφησαν το περιοδικό «Κόμμουνιστ» στο στήθος του
    Σε έναν αστυνομικό που βασάνισαν μέχρι θανάτου, άφησαν το περιοδικό «Κόμμουνιστ» στο στήθος του
    Στις 23 Οκτώβρη του 1956 ξέσπασε αντεπανάσταση στη Λαϊκή Δημοκρατία της Ουγγαρίας. Βεβαίως, τα πρώτα ανοιχτά αντεπαναστατικά γεγονότα δεν προϊδέαζαν το τι θα επακολουθήσει. Αλλωστε μια απλή φοιτητική διαδήλωση δε φανερώνει ότι μπορεί να είναι γεγονός - αφετηρία ένοπλης πάλης κατά της λαϊκής εξουσίας. Και όμως, η συνέχεια ήταν οδυνηρή για την εργατική τάξη και το λαό της Ουγγαρίας. Ας δούμε όμως τα γεγονότα που εξελίχτηκαν ραγδαία, αλλά όχι τυχαία.

    Εξελίξεις βάσει σχεδίου

    Ολα ήταν μια καλά προσχεδιασμένη επιχείρηση από την αστική τάξη - που νικήθηκε και έχασε την εξουσία - σε αγαστή συνεργασία και συμμαχία με τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη που δεν μπορούσαν να «χωνέψουν», πολύ περισσότερο να αποδεχτούν, ότι μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μια σειρά χώρες αποσπάστηκαν από την αλυσίδα του καπιταλισμού και η εργατική τάξη σε συμμαχία με τη φτωχή αγροτιά και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, καταχτώντας την εξουσία ακολουθούσαν το δρόμο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Αυτό ήταν και το πιο σπουδαίο, το πιο σημαντικό αποτέλεσμα του πολέμου για τους λαούς. Και τον οικοδομούσαν μέσα σε αντίξοες συνθήκες, τόσο λόγω του πολέμου και των καταστροφών που προκάλεσε, όσο και εξαιτίας της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης.

    Στις 23 Οχτώβρη λοιπόν έγινε στη Βουδαπέστη μια φοιτητική διαδήλωση. Ηταν σαν τη σπίθα που άναψε τη φωτιά της αντεπανάστασης, αφού το συγκεκριμένο γεγονός εκμεταλλεύτηκαν οι αντεπαναστατικές δυνάμεις, για να προκαλέσουν ένοπλες συγκρούσεις αμέσως μετά τη φοιτητική διαδήλωση.

    Ο Ιμρε Νάγκι, που εκτελούσε χρέη πρωθυπουργού της ΛΔ Ουγγαρίας, από τις 24 Οκτώβρη 1956 αποδείχτηκε ότι δεν ήταν απλά ένας οπορτουνιστής ή - όπως η αστική προπαγάνδα τους ονομάζει - ένας «μεταρρυθμιστής», προκειμένου να... αναπνεύσει η δημοκρατία και η ελευθερία που δήθεν καταστέλλονται από την επανάσταση και το σοσιαλισμό. Αυτή η προπαγάνδα άλλωστε ήταν αιχμή της αντικομμουνιστικής - αντισοσιαλιστικής εκστρατείας του ιμπεριαλισμού, αμέσως μετά τον πόλεμο. Ο Ιμρε Νάγκι ήταν ένας αντεπαναστάτης, αφού υποστήριζε ανοιχτά τις ενέργειες για την ανατροπή της εργατικής εξουσίας. Πήρε ο ίδιος μέτρα για την ενίσχυση, και μάλιστα σε δυνάμεις και όπλα από το εξωτερικό, της αντεπανάστασης. Ηταν αυτός που σαν πρωθυπουργός, με το ξέσπασμα των γεγονότων στις 23 Οκτώβρη 1956 άνοιξε τα σύνορα με την Αυστρία και μπήκαν ανεξέλεγκτα όλα τα φασιστικά, αντιδραστικά στοιχεία που είχαν εγκαταλείψει την Ουγγαρία μετά την επανάσταση και τη νίκη της λαϊκής δημοκρατίας. Ετσι διείσδυσαν στην Ουγγαρία χιλιάδες οπλισμένοι φυγάδες από το εξωτερικό. Δηλαδή δυνάμεις οργανωμένες από τους καπιταλιστές και τσιφλικάδες της Ουγγαρίας που εγκατέλειψαν τη χώρα μετά την επανάσταση. Ετσι εξελίχτηκε ανοιχτό ένοπλο πραξικόπημα για την καπιταλιστική παλινόρθωση. Ο εξοπλισμός και ο ανεφοδιασμός των αντεπαναστατών γινόταν μέσω της αερογέφυρας Βιέννης - Βουδαπέστης, κύρια από αμερικανικά αεροπλάνα. Οι διπλωματικοί εκπρόσωποι των ΗΠΑ κι άλλων καπιταλιστικών κρατών έδιναν άμεσες οδηγίες στην ηγεσία τους. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=5953155 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι ήταν η «Ανοιξη της Πράγας»;

    Το Γενάρη του 1968 επικρατεί στο ΚΚ Τσεχοσλοβακίας δεξιά οπορτουνιστική γραμμή με επικεφαλής τον Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ. Η νέα κρατική και κομματική ηγεσία της Τσεχοσλοβακίας προχωρά σε μια σειρά από οικονομικές μεταρρυθμίσεις στην κατεύθυνση της χαλάρωσης της κοινωνικής ιδιοκτησίας και του κεντρικού σχεδιασμού και ταυτόχρονα σε μια σειρά μέτρων υπονόμευσης της σοσιαλιστικής εξουσίας.Θυμίζουμε ότι οι αντιλήψεις περί ενσωμάτωσης στοιχείων της αγοράς στη σοσιαλιστική οικοδόμηση είχαν επικρατήσει εδώ και πολλά χρόνια στην ΕΣΣΔ και γενικότερα στα σοσιαλιστικά κράτη, ενώ με ορόσημο το 20ό Συνέδριο του 1956 είχε επισημοποιηθεί η δεξιά οπορτουνιστική στροφή στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Ετσι, το ΚΚ βρέθηκε ανέτοιμο να αντιμετωπίσει αυτές τις εξελίξεις.

    Είχαν αυτές οι μεταρρυθμίσεις στόχο την «ανανέωση του σοσιαλισμού»; Ας δούμε τι λένε οι πρωταγωνιστές της «Ανοιξης της Πράγας» και πρώτ' απ' όλους ο Οττα Σικ, Τσεχοσλοβάκος οικονομολόγος, μέλος της ΚΕ του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας, διευθυντής του Οικονομικού Ινστιτούτου της Ακαδημίας Επιστημών της Τσεχοσλοβακίας, εμπνευστής της «Νέας Οικονομικής Πολιτικής».

    Σε μια συνέντευξη το 1990, ο Σικ είπε ότι για τον εαυτό του αποκρούει το χαρακτηρισμό «μεταρρυθμιστής»: «Εμείς, ο πυρήνας των οικονομικών μεταρρυθμιστών, δεν προσπαθούσαμε τότε στην Πράγα να μεταρρυθμίσουμε τον κομμουνισμό. Ο πραγματικός στόχος μας ήταν να τον καταργήσουμε και να οικοδομήσουμε ένα νέο σύστημα. Επρεπε μεν να μιλάμε πάντα για μεταρρύθμιση και για σοσιαλιστική δημοκρατία ή σοσιαλιστική οικονομία της αγοράς, γιατί αλλιώς δε θα φθάναμε (σ.σ. δηλαδή, οι γνώμες τους δε θα 'φθαναν) καθόλου στην κοινή γνώμη... Η έννοια της μεταρρύθμισης ήταν μια παραχώρηση στις σχέσεις εξουσίας»https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9969797 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  3. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

    Τα εκτενή αποσπάσματα που παραθέσαμε απ’ αυτό το πολυσέλιδο έγγραφο, όσο και τα προηγούμενα, νομίζουμε πως δεν αφήνουν σε κανέναν αυταπάτες για το ρόλο του ιμπεριαλισμού ακόμα κι όταν φοράει το προσωπείο του «ειρηνικού». Το σε ποιο βαθμό αυτό συνειδητοποιήθηκε, καταπολεμήθηκε ή υιοθετήθηκε συνολικά από το κομμουνιστικό κίνημα της εποχής, είναι κάτι που πρέπει να προκύψει μέσα από παραπέρα μελέτες αντίστοιχων αρχείων και ιστορικών εξελίξεων στις σοσιαλιστικές χώρες.

    Το πόσο εκπληκτικά όμως οι εκτιμήσεις, ακόμα και κάποιες αυτούσιες εκφράσεις αυτών των αμερικάνικων εγγράφων συμπίπτουν μ’ αυτές των ρεβιζιονιστών της εποχής, ακόμα και μ’ αυτές των σύγχρονων οπορτουνιστών, ίσως συμβάλλει στο να κατανοήσουν περισσότεροι την ορθότητα της θέσης που το κομμουνιστικό κίνημα έχει υιοθετήσει εδώ και πάνω από έναν αιώνα, από τότε που εμφανίστηκαν οι πρώτοι απαρνητές και αποστάτες: Κάθε παρέκκλιση από τις αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού και άσχετα από προθέσεις αντικειμενικά μπαίνει στην υπηρεσία του ταξικού αντίπαλου της εργατικής τάξης, στην υπηρεσία του καπιταλισμού.

    Ή όπως εκτίμησε το ΚΚΕ, «είτε άμεσα, είτε έμμεσα ο οπορτουνισμός ανοίγει το δρόμο για το αδυνάτισμα των κομμουνιστικών κομμάτων. Αποτελεί την ιδεολογική βάση για να ευοδωθούν οι προσπάθειες του ιμπεριαλισμού να υποσκάψει και να αδυνατίσει το σοσιαλισμό»[17].
    https://www.komep.gr/m-article/918bb6ef-ff2b-11e9-95d7-3ed1504937da/ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. 10. H αντεπανάσταση στην EΣΣΔ δεν προήλθε από ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση, αλλά από τα μέσα και από τα πάνω, ως αποτέλεσμα της οπορτουνιστικής μετάλλαξης του KK και της αντίστοιχης πολιτικής κατεύθυνσης της σοβιετικής εξουσίας. Δίνουμε προτεραιότητα στους εσωτερικούς παράγοντες, στις κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες που αναπαράγουν τον οπορτουνισμό στο έδαφος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, χωρίς να υποτιμάμε βεβαίως τη μακρόχρονη επίδραση και την πολύμορφη παρέμβαση του ιμπεριαλισμού στην ανάπτυξη του οπορτουνισμού και στην εξέλιξή του σε αντεπαναστατική δύναμη. 19. H πολιτική αποδυνάμωσης του Κεντρικού Σχεδιασμού και της κοινωνικής ιδιοκτησίας κλιμακώθηκε μετά το 20ό Συνέδριο. Tο 1957 καταργήθηκαν τα κλαδικά υπουργεία που διεύθυναν τη βιομηχανική παραγωγή σε όλη την EΣΣΔ και κατά Δημοκρατία και διαμορφώθηκαν τα Oργανα Περιφερειακής Διοίκησης "Σοβναρχόζ". Eτσι αδυνάτισε η κεντρική διεύθυνση του σχεδιασμού.25 Aντί να σχεδιαστεί η μετατροπή των κολχόζ σε σοβχόζ, και κυρίως να αρχίσει το σχεδιασμένο πέρασμα όλης της κολχόζνικης παραγωγής στον κρατικό έλεγχο, το 1958 τα τρακτέρ και άλλα μηχανήματα26 πέρασαν στην ιδιοκτησία των κολχόζ,27 θέση που είχε απορριφθεί παλιότερα. Aυτές οι αλλαγές όχι μόνο δεν έλυσαν τα προβλήματα, αλλά αντίθετα έφεραν στην επιφάνεια ή δημιούργησαν νέα προβλήματα, όπως την έλλειψη ζωοτροφών, την υποχώρηση της τεχνολογικής ανανέωσης των κολχόζ.

    Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 ως αιτίες των προβλημάτων προσδιορίστηκαν τα λάθη υποκειμενικού χαρακτήρα της καθοδήγησης του αγροτικού τομέα της οικονομίας.28 Στις μεταρρυθμίσεις περιλήφθηκαν: H μείωση της ποσότητας παράδοσης προϊόντων από τα κολχόζ στο κράτος,29 η δυνατότητα πώλησης της περίσσειας ποσότητας σε υψηλότερες τιμές, η κατάργηση των περιορισμών στις συναλλαγές των ατομικών αγροτικών νοικοκυριών και του φόρου για ατομική κατοχή ζώων. Διαγράφηκαν χρέη κολχόζ από δάνεια της Kρατικής Tράπεζας, παρατάθηκαν οι προθεσμίες εξόφλησης οφειλών από χρηματικές προκαταβολές, επιτράπηκε η πώληση ζωοτροφών απευθείας σε ιδιοκτήτες ζώων. Eτσι διατηρήθηκε και ενισχύθηκε το μέρος της αγροτικής παραγωγής, που, προερχόμενο από τα ατομικά αγροτικά νοικοκυριά και τα κολχόζ, πουλιόταν ελεύθερα στην αγορά,30 αλλά βάθυνε η υστέρηση της κτηνοτροφικής παραγωγής, μεγάλωσε η διαφοροποίηση στην κάλυψη των αναγκών σε αγροτικά προϊόντα μεταξύ των περιφερειών και των Δημοκρατιών της EΣΣΔ.

    Aνάλογη πολιτική ενίσχυσης του εμπορευματικού σε βάρος του άμεσα κοινωνικού χαρακτήρα, γνωστή ως "μεταρρύθμιση Kοσίγκιν",31 ακολουθήθηκε και στη βιομηχανία ("σύστημα ιδιοσυντήρησης των επιχειρήσεων" με ουσιαστικό και όχι τυπικό χαρακτήρα). Iσχυρίστηκαν ότι έτσι θα αντιμετωπιζόταν η μείωση των ρυθμών αύξησης της ετήσιας παραγωγικότητας της εργασίας και της ετήσιας παραγωγής στη βιομηχανία, που σημειώθηκε κατά τα πρώτα έτη της δεκαετίας του 1960, ως αποτέλεσμα των μέτρων υπονόμευσης του Κεντρικού Σχεδιασμού στην καθοδήγηση των κλάδων της βιομηχανίας (Σοβναρχόζ -1957). ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Tο πρώτο κύμα των μεταρρυθμίσεων προωθήθηκε στο χρονικό διάστημα μεταξύ 23ου (1966) και 24ου (1971) Συνεδρίου. Σύμφωνα με το Nέο Σύστημα, οι πρόσθετες αμοιβές των διευθυντών (πριμ) θα υπολογίζονταν όχι με βάση την υπερκάλυψη του πλάνου σε όγκο παραγωγής,32 αλλά με βάση την υπερκάλυψη του πλάνου των πωλήσεων και θα ήταν συνάρτηση του ποσοστού του κέρδους της επιχείρησης. Eνα μέρος από τις πρόσθετες αμοιβές των εργατών θα προερχόταν επίσης από το κέρδος, όπως και η διεύρυνση της ικανοποίησης αναγκών στέγασης κ.ά. Eτσι, το κέρδος υιοθετήθηκε ως κίνητρο για την παραγωγή. Bάθυνε η διαφοροποίηση στο εργασιακό εισόδημα. Δόθηκε η δυνατότητα οριζόντιων εμπορευματοχρηματικών συναλλαγών μεταξύ των επιχειρήσεων, άμεσων συμφωνιών με "καταναλωτικές μονάδες και εμπορικές οργανώσεις", καθορισμού τιμών, διαμόρφωσης κέρδους στη βάση αυτών των συναλλαγών κ.λπ. Tο Kεντρικό Σχέδιο θα καθόριζε το συνολικό ύψος της παραγωγής και τις επενδύσεις μόνο για νέες επιχειρήσεις. O εκσυγχρονισμός των παλιών έπρεπε να γίνεται με επενδύσεις από τα κέρδη των επιχειρήσεων.

    Oι μεταρρυθμίσεις αυτές αφορούσαν όλο το λεγόμενο τομέα της "παλλαϊκής ιδιοκτησίας", δηλαδή και τη λειτουργία των σοβχόζ (κρατικών αγροκτημάτων). Mε απόφαση της KE του KKΣE και του Yπουργικού Συμβουλίου της EΣΣΔ (13 Aπρίλη 1967) άρχισε το πέρασμα των σοβχόζ σε καθεστώς πλήρους ιδιοσυντήρησης. Tο 1975 όλα τα σοβχόζ λειτουργούσαν "ιδιοσυντηρούμενα εξ ολοκλήρου"33.

    H θεωρητική διολίσθηση και η αντίστοιχη πολιτική οπισθοχώρησης στην EΣΣΔ ήρθε σε μια νέα φάση που οι παραγωγικές δυνάμεις είχαν αναπτυχθεί σ' ένα ανώτερο επίπεδο και απαιτούσαν αντίστοιχη ανάπτυξη του Κεντρικού Σχεδιασμού. Δηλαδή, ήταν ώριμη η ανάγκη εμβάθυνσης των σοσιαλιστικών σχέσεων.

    Oι αγοραίες μεταρρυθμίσεις που επιλέχθηκαν δεν ήταν μονόδρομος. H αντιμετώπιση των προβλημάτων της οικονομίας απαιτούσε την επεξεργασία αποτελεσματικότερων κινήτρων και δεικτών συνολικά του Κεντρικού Σχεδιασμού, καθώς και στην κλαδική και διακλαδική, στην επιχειρησιακή και διεπιχειρησιακή υλοποίησή του. Παράλληλα, απορρίφθηκαν προτάσεις και σχέδια για αξιοποίηση των ηλεκτρονικών υπολογιστών και της πληροφορικής34 που μπορούσαν να συμβάλουν στη βελτίωση της τεχνικής επεξεργασίας στοιχείων, ώστε να βελτιώνεται και από αυτήν την άποψη η παρακολούθηση και ο έλεγχος της παραγωγής αξιών χρήσης με ποσοτικούς και ποιοτικούς δείκτες.

    Mε τις αγοραίες μεταρρυθμίσεις, με την απόσπαση της σοσιαλιστικής παραγωγικής μονάδας από τον Κεντρικό Σχεδιασμό, αποδυναμώθηκε ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Παραβιάστηκε η κατανομή "ανάλογα με την εργασία".

    Tο 24ο Συνέδριο του KKΣE, με τις κατευθύνσεις του για τη διαμόρφωση του 9ου πεντάχρονου Σχεδίου (1971-1975), ανέτρεψε την αναλογική προτεραιότητα της Yποδιαίρεσης I έναντι της Yποδιαίρεσης II. H ανατροπή αυτής της αναλογίας είχε προταθεί και στο 20ό Συνέδριο, όμως δεν είχε γίνει αποδεκτή. H τροποποίηση αιτιολογήθηκε ως επιλογή ενίσχυσης του επιπέδου λαϊκής κατανάλωσης. Στην πραγματικότητα, ήταν επιλογή που παραβίαζε οικονομική νομοτέλεια και είχε αρνητικές επιπτώσεις στην άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας. H ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας - θεμελιακό στοιχείο για την αύξηση του κοινωνικού πλούτου, την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και για την ολόπλευρη ανάπτυξη του ανθρώπου - προϋποθέτει ανάπτυξη των μέσων παραγωγής. O σχεδιασμός έπρεπε να αντιμετωπίσει με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα την εξής ανάγκη: Eισαγωγή σύγχρονης τεχνολογίας στη βιομηχανία, στις υπηρεσίες μεταφοράς, αποθήκευσης και κατανομής των προϊόντων. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Mε τις μεταρρυθμίσεις δημιουργήθηκε η δυνατότητα, ώστε χρηματικά ποσά που είχαν συσσωρευτεί με παράνομους κυρίως τρόπους (λαθρεμπόριο κ.λπ.), να επενδύονται στη "μαύρη" (παράνομη) αγορά. Aυτή η δυνατότητα αφορούσε ιδιαίτερα τα στελέχη του μηχανισμού διεύθυνσης των επιχειρήσεων και των κλάδων, στελέχη των κολχόζ, του εξωτερικού εμπορίου. Στοιχεία για τη λεγόμενη "παραοικονομία" έδινε και η Eισαγγελία της EΣΣΔ. Σύμφωνα με αυτά, σημαντικό ήταν και το μέρος της συνεταιριστικής ή κρατικής αγροτικής παραγωγής που διοχετευόταν στους καταναλωτές με παράνομους τρόπους.

    Eνισχύθηκε η διαφοροποίηση των εισοδημάτων των ατομικών αγροτοπαραγωγών, των κολχόζνικων, η αντίθεσή τους προς την τάση διεύρυνσης του άμεσα κοινωνικού χαρακτήρα της αγροτικής παραγωγής. Eνα τμήμα των αγροτών και τα διευθυντικά στελέχη των κολχόζ που πλούτιζαν ισχυροποιήθηκαν ως στρώμα παρεμπόδισης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Aκόμη πιο έντονες ήταν οι κοινωνικές διαφορές στη βιομηχανία με τη συγκέντρωση "επιχειρησιακού κέρδους". Tο λεγόμενο "σκιώδες κεφάλαιο", αποτέλεσμα όχι μόνο πλουτισμού από το επιχειρησιακό κέρδος, αλλά και της "μαύρης" αγοράς, εγκληματικών πράξεων σφετερισμού του κοινωνικού προϊόντος, επεδίωκε τη νόμιμη λειτουργία του ως κεφάλαιο στην παραγωγή, δηλαδή την ιδιωτικοποίηση των μέσων παραγωγής, την παλινόρθωση του καπιταλισμού. Oι κάτοχοί του αποτέλεσαν την κινητήρια κοινωνική δύναμη της αντεπανάστασης. Aξιοποίησαν τη θέση τους στον κρατικό και κομματικό μηχανισμό. Bρήκαν στήριξη σε τμήματα του πληθυσμού, που αντικειμενικά από τη θέση τους ήταν πιο ευάλωτα στην επίδραση της αστικής ιδεολογίας και σε ταλαντεύσεις, π.χ. σημαντικό τμήμα της διανόησης, αλλά και τμήματα της νεολαίας, όπως η σπουδάζουσα.35 Aυτές οι δυνάμεις, άμεσα ή έμμεσα, επέδρασαν στο Kόμμα, ενισχύοντας την οπορτουνιστική διάβρωση και τον αντεπαναστατικό εκφυλισμό που εκφράστηκε με την πολιτική της "περεστρόικα" και διεκδίκησε τη θεσμική κατοχύρωση των καπιταλιστικών σχέσεων. Aυτό επιτεύχθηκε μετά την περεστρόικα, με την ανατροπή. https://www.kke.gr/article/Apofasi-toy-18oy-Synedrioy-toy-KKE-gia-to-Sosialismo/ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. 17/08/1907

    Ξεκινά της εργασίες του το συνέδριο της Β’ Διεθνούς στη Στουτγάρδη (17/8-24/8/1907), που ασχολήθηκε κυρίως με τα θέματα της αποικιοκρατίας και του πολέμου. Στο δεύτερο ζήτημα, υιοθετήθηκαν οι προτάσεις των Μπέμπελ και Γκεντ (ηγετών της Γερμανικής και Γαλλικής Σοσιαλδημοκρατίας αντίστοιχα), που έθεταν μεν ορθά τη σύνδεση του πολέμου με την γενεσιουργό του αιτία, τον καπιταλισμό, ωστόσο ήταν πολύ ασαφής ως προς τα συγκριμένα καθήκοντα του προλεταριάτου στο ενδεχόμενο πολεμικής σύγκρουσης.

    Οι Λένιν και Λούξεμπουργκ υποστήριξαν κριτικά την πρόταση του Μπέμπελ, προτείνοντας ορισμένες τροποποιήσεις, οι οποίες και έγιναν δεκτές. Η πιο σημαντική –που «άλλαξε θεμελιακά το σχέδιο απόφασης»- ήταν εκείνη που όριζε πως «σε περίπτωση πολέμου η εργατική τάξη και οι κοινοβουλευτικοί αντιπρόσωποί της στις ενδιαφερόμενες χώρες είναι υποχρεωμένοι, χρησιμοποιώντας την υποστήριξη του Διεθνούς Γραφείου, να κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν την κήρυξη πολέμου με όλα τα μέσα που θεωρούν σκόπιμα, και που το είδος τους εξαρτάται από το βαθμό όξυνσης της ταξικής πάλης και της γενικής πολιτικής κατάστασης». Όμως, «σε περίπτωση που παρ’ όλα αυτά ο πόλεμος εκραγεί, αυτοί πρέπει…να επιδιώξουν μ’ όλα τα μέσα να χρησιμοποιήσουν την οικονομική και πολιτική κρίση που θα προκαλέσει ο πόλεμος, για να εξεγείρουν τις λαϊκές μάζες και να επιταχύνουν την πτώση της καπιταλιστικής ταξικής κυριαρχίας».

    Η τροποποίησή τους έγινε δεκτή με επευφημίες. Στην πράξη ωστόσο η διεθνής σοσιαλδημοκρατία θα έπραττε το εντελώς αντίθετο όταν ερχόταν η κρίσιμη ώρα (Α’ Παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός Πόλεμος). ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. 17/08/1934

    Το Κομμουνιστικό και το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ιταλίας υπογράφουν συμφωνία για ενότητα δράσης στον αγώνα κατά της φασιστικής δικτατορίας. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=11104245 https://www.komep.gr/m-article/07cefc4a-f42a-11e9-95d7-3ed1504937da/ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου