Η ζωή ενός συνταξιούχου πυροσβέστη

Γράφοντας αυτές τις παρακάτω γραμμές, αναρωτιέμαι διαφέρει άραγε η ζωή ενός συνταξιούχου πυροσβέστη από συνταξιούχους άλλων κλάδων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα;

Συγκρίνοντας τις μεικτές συντάξεις, κύριες και επικουρικές, με συμπληρωμένα τα 35 ή 40 έτη ασφάλισης, θα μπορούσε κανείς να πει με βεβαιότητα ότι οι απολαβές ενός συνταξιούχου πυροσβέστη δεν μπορούν να συγκριθούν με τις αντίστοιχες του μέσου όρου των συνταξιούχων του ιδιωτικού τομέα που φτάνουν στα 800 με 1.000 ευρώ, ενώ εκείνες του μέσου όρου των πυροσβεστών βρίσκονται στα επίπεδα των 1.000 - 1.300 ευρώ. Στον δημόσιο όμως τομέα είναι απολύτως συγκρίσιμες και βεβαίως υπολείπονται κατά πολύ από αυτές των συνταξιούχων των διαφόρων Ταμείων ΔΕΚΟ, με μέσο όρο τα 1.500 ευρώ (βλ. ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΣΕ, ΕΥΔΑΠ κ.λπ.).

Ολα αυτά είναι αποτέλεσμα των νόμων 4387/2016 (Κατρούγκαλου) και 4670/2020 (Βρούτση), που ήρθαν να επιδεινώσουν τον Ν. 3863/10, με νέα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και κατεδάφιση των συντάξεων από τον τρόπο υπολογισμού τους σε εθνική και ανταποδοτική σύνταξη, με μειώσεις από 20 έως 30% και με τη θέσπιση της έωλης προσωπικής διαφοράς. Περίπου κατά 40% μέσο όρο εκτιμούνται και οι μειώσεις συντάξεων στους πυροσβέστες.

Μια σειρά άλλων ρυθμίσεων, όπως για παράδειγμα της Κοινωνικής Πρόνοιας, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, της μη προστασίας της κύριας κατοικίας και των πλειστηριασμών και βεβαίως των ρυθμίσεων με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου κατά την περίοδο της πανδημίας, επιδείνωσαν τη βιοτική και υγειονομική κατάσταση των συνταξιούχων.

Από όλο αυτό το μείγμα των αλλαγών που επιδείνωσαν τη ζωή τους, οι συνταξιούχοι πυροσβέστες, όπως και όλοι οι συνταξιούχοι, δεν ξεχωρίζουν, δέχονται και αυτοί κατ' αναλογία τα πλήγματα της διαχρονικής αναλγησίας του κράτους με κύρια ευθύνη των κυβερνήσεων από το 2009 μέχρι σήμερα. Βιώνουμε τα προβλήματα της ακρίβειας, της ανεργίας στα παιδιά και τα εγγόνια μας, την ανασφάλεια σε περίπτωση ασθένειας, αφού ξέρουμε καλά ότι θα πρέπει να βάλουμε βαθιά το χέρι στην τσέπη και να αφήσουμε κατά μέρος άλλες βιοτικές υποχρεώσεις, όπως για παράδειγμα το πρόβλημα της προστασίας της κύριας κατοικίας από πλειστηριασμό.

Βιώσαμε τον εγκλεισμό και τον φόβο από τη σχεδόν δίχρονη πια επιδημία της Covid-19 που δεν λέει να τερματισθεί. Ζούμε τις ακροβασίες της κυβέρνησης από τα συνεχή και με κάποια διαλείμματα lockdown, με ό,τι αυτό σημαίνει για τα παιδιά μας, από το κλείσιμο των μαγαζιών τους ή τη θέση τους σε αναστολή εργασίας με τις πενιχρές αποζημιώσεις που δεν επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες της ζωής τους.

Και όλα αυτά για να μην επιβαρυνθεί το «ξεχαρβαλωμένο» σύστημα Υγείας, αντί της σοβαρής και ικανής ενίσχυσης των υγειονομικών μονάδων (συμπεριλαμβανομένων αυτών με τις κλίνες Covid) και του υγειονομικού προσωπικού που χειροκροτείται μεν για το θεαθήναι αλλά δεν ενισχύεται, στη λογική του κόστους - οφέλους. Αυτή βέβαια είναι η πολιτική που εφαρμόζεται σε όλη την ΕΕ. Ας θυμηθούμε τις μακάβριες σκηνές επιλογής περίθαλψης σε ασθενείς με νόσηση από την Covid-19 λόγω αδυναμίας περίθαλψης από πολλά προηγμένα κράτη της ΕΕ αλλά και των ΗΠΑ. Ας εστιάσουμε στο σύστημα Υγείας μιας μόνο νόσου στη χώρα μας και «όποιον πάρει ο χάρος»! Ας τα αναλογιστούμε αυτά ιδιαίτερα εμείς οι απόστρατοι πυροσβέστες που λόγω και του επαγγέλματός μας κουβαλάμε ένα σωρό επαγγελματικές ασθένειες, συνέπεια και της μη εφαρμογής από το κράτος και την υπηρεσία μέτρων προστασίας της υγείας και της ασφάλειάς μας κατά την τέλεση της υπηρεσίας.

Μια άλλη παράμετρος της θέσης ενός εργαζόμενου στη θέση του συνταξιούχου είναι το ...παραμύθι του «ελεύθερου χρόνου» αφού λογικά εξαλείφεται το ωράριο εργασίας. Ο συνταξιούχος είναι παντός καιρού. Η φύλαξη των εγγονιών λόγω εργασίας των παιδιών του έχει γίνει αποκλειστική φροντίδα, αφού η κρατική Πρόνοια απουσιάζει και τα κριτήρια βρεφονηπιακού και σχολικού περιβάλλοντος όχι μόνο φύλαξης αλλά και δημιουργικής απασχόλησης, όπου υπάρχουν, είναι δυσπρόσιτα. Η εξυπηρέτηση στην αγορά των προϊόντων διαβίωσης και της πληρωμής των όποιων υποχρεώσεων είναι καθημερινότητα. Ουσιαστικά οι περισσότεροι συνταξιούχοι αναλαμβάνουν να «μπαλώνουν» τα όλο και μεγαλύτερα κενά που δημιουργούν στις οικογένειες των παιδιών μας οι απάνθρωποι όροι και το ωράριο της εργασίας τους.

Με ανησυχία βλέπουμε τις τελευταίες εξελίξεις που προωθούνται στο ασφαλιστικό σύστημα με τις επικουρικές συντάξεις. Νιώσαμε στο πετσί μας τον οδοστρωτήρα του νέου αναδιανεμητικού συστήματος του ν. Κατρούγκαλου και Βρούτση με την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και τον διαχωρισμό σε εθνική και ανταποδοτική σύνταξη. Ζήσαμε και ζούμε την κοροϊδία της μη επιστροφής των «κλεμμένων» συντάξεών μας που παρ' όλες τις αποφάσεις των ανώτατων δικαστηρίων, Συμβουλίου της Επικρατείας και Ελεγκτικού Συνεδρίου, συνεχίζουν να κρατούνται και να μην αποδίδονται. Βλέπουμε να εφαρμόζεται κατά γράμμα η περιβόητη έκθεση Πισσαρίδη και ανησυχούμε, παρ' όλες τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι για τους ήδη συνταξιούχους δεν θα υπάρξει καμιά αλλαγή και περικοπή στις συντάξεις μας.

Το νέο νομοσχέδιο προβλέπει στην ουσία την ιδιωτικοποίηση των επικουρικών συντάξεων μέσα από την εφαρμογή του κεφαλαιοποιητικού συστήματος. Ετσι, με άλλα λόγια, η επικουρική σύνταξη μετατρέπεται σε «επένδυση» και οι ασφαλισμένοι σε «επενδυτές» χωρίς την εγγύηση του κράτους, πέρα από την επιστροφή των εισφορών των εργαζομένων. Κατά τ' άλλα οι δηλώσεις ότι «το νέο σύστημα θα οδηγήσει σε μεγαλύτερες συντάξεις για τους νέους συνταξιούχους» και ανυπόστατες είναι και αποτελούν εμπαιγμό αφού είναι γνωστό ότι οι επενδύσεις των εργαζομένων μπορεί να γίνουν «στάχτη» πλην όμως εργαλείο τζάμπα χρηματοδότησης των διαφόρων επιχειρηματικών ομίλων.

Απέναντι σε αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα απαιτείται αγωνιστική κινητοποίηση. Ολοι μας θα πρέπει να σταθμίσουμε τι μέλλον προβλέπεται για μας, τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Θα πρέπει από τη θέση του συνταξιούχου να μην επιτρέψουμε την «κατρακύλα» σε νέες απώλειες και να αφήσουμε παρακαταθήκη αγώνα για τις επόμενες γενιές.

Για μια ζωή αντάξια του κόπου μιας ολόκληρης ζωής.

Σάββας Θεοδωρής
Αντιστράτηγος ΠΣ ε.α