Ο ένοχος

Τι να φταίει άραγε που για μια ακόμα φορά χιλιάδες στρέμματα δάσους, σπίτια, περιουσίες έγιναν παρανάλωμα, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τη ζωή του λαού; Να είναι η κλιματική αλλαγή «που μας υπερβαίνει», το «οργανωμένο σχέδιο εμπρησμών», η «ασυνειδησία» ορισμένων και η «ατομική ευθύνη» όσων έχτιζαν μέσα στα δάση; 'Η μήπως η «γραφειοκρατία» που δεν επιτρέπει τον συντονισμό των δυνάμεων στα μέτωπα της φωτιάς; Ολα αυτά και τίποτα, λένε τα αστικά επιτελεία και η κυβέρνηση, οι οποίοι ως συνήθως παίζουν «τον παπά» για να κρυφτεί η κοινή ρίζα όλων των παραπάνω και άλλων τόσων παραγόντων που καθιστούν τον λαό κάθε φορά «στο ίδιο έργο θεατή». Και η κοινή ρίζα δεν είναι άλλη από το κέρδος και τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Είτε μιλάμε για την κλιματική αλλαγή, που είναι αποτέλεσμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης αλλά και άλλοθι για να προωθούνται οι νέες «πράσινες» μπίζνες, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το περιβάλλον. Είτε μιλάμε για τη γη - εμπόρευμα, που αποτελεί το «δαδί» για την καταστροφή των δασών από τα κάθε είδους επιχειρηματικά συμφέροντα ενεργειακών, κατασκευαστικών, τουριστικών και άλλων ομίλων. Είτε μιλάμε για το αστικό κράτος, που εχθρεύεται ανοιχτά τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, τις οποίες ζυγίζει με το κριτήριο του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο, την ίδια ώρα που είναι παραπάνω από ικανό και γρήγορο να προωθήσει τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Να λοιπόν τι χρειάζεται να βάλει ο λαός στο στόχαστρο, στον αγώνα για να υπερασπιστεί τη ζωή του, για άμεσα μέτρα προστασίας και ανακούφισης των χιλιάδων πληγέντων, για να μη ζει κάθε χρόνο τις ίδιες τραγωδίες.

Με τα ίδια...

Με τα γνωστά παχιά λόγια, σαν τα «βλαστάρια» ξεφυτρώνουν πάνω στα καμένα οι υποτιθέμενες «νέες» και «φρέσκιες» ιδέες για την αναμόρφωση και ενίσχυση της πολιτικής προστασίας. Ο λαός ακούει ξανά για το πώς θα «αλλάξουν όλα», για τα δισ. ευρώ που θα «πέσουν», για τις υπερσύγχρονες υποδομές και τα μέσα που θα αξιοποιηθούν, απόδειξη κι αυτό ότι σήμερα υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες για την προστασία του λαού και του περιβάλλοντος, που όμως δεν αξιοποιούνται, αφού θεωρούνται κατά βάση «κόστος» για το αστικό κράτος. Λέει, για παράδειγμα, η κυβέρνηση ότι σκοπεύει να ενισχύσει την πολιτική προστασία με 1,76 δισ. ευρώ. Το ποσό αυτό όμως έχει ήδη ενσωματώσει στο «Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης 2.0» και προβλέπεται να χρηματοδοτήσει δράσεις για την «αειφόρο χρήση των πόρων ανθεκτικότητας στην κλιματική αλλαγή και διατήρηση της βιοποικιλότητας»! Είναι δηλαδή κονδύλια που από άλλη μπάντα θα συνδράμουν τους στόχους της «πράσινης» ανάπτυξης και όχι την προστασία του λαού από τις φυσικές καταστροφές. Συγκεκριμένα, προβλέπονται δράσεις για την «εναρμόνιση με τις αρχές της κυκλικής οικονομίας, της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος και της προσαρμογής στην κλιματική αλλαγή». Ακόμα όμως και τα λίγα χρήματα που προορίζονται αμιγώς για την πολιτική προστασία, αφορούν δράσεις (εκσυγχρονισμός εναέριων μέσων, αναβάθμιση εξοπλισμού, ενίσχυση αντιπυρικής και αντιπλημμυρικής προστασίας) με ορίζοντα υλοποίησης από το 2023 έως το 2025. Δηλαδή, ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι.

... υλικά

Μάλιστα, αν μελετήσει κανείς καλύτερα τις εξαγγελίες για τη δομή της «νέας Πολιτικής Προστασίας» θα βρει τα ίδια συστατικά που έχουν οδηγήσει στη σημερινή, εγκληματική για τον λαό κατάσταση: Την ακόμη μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίησή της, με αναβάθμιση των περιβόητων ΣΔΙΤ και τους καπιταλιστές να εμπορεύονται την προστασία του περιβάλλοντος και της ζωής του λαού που οι ίδιοι καταστρέφουν! Θα βρει ακόμα τη μεταφορά περισσότερων αρμοδιοτήτων πρόληψης και πυροπροστασίας σε δήμους και Περιφέρειες, εθελοντές και ΜΚΟ, με σταδιακή αντικατάσταση επιχειρησιακών δομών του κεντρικού κράτους, δηλαδή του Πυροσβεστικού Σώματος, ώστε το αστικό κράτος να απαλλάσσεται από το «κόστος», που όλο και περισσότερο μεταφέρεται στις λαϊκές πλάτες. Και μαζί τη σύνδεση των μηχανισμών της Πολιτικής Προστασίας με τα σχέδια για την καταστολή του λαού, αλλά και τα βρώμικα ευρωατλαντικά σχέδια. Για μια ακόμα φορά λοιπόν αποδεικνύεται ότι στο πλαίσιο του αστικού κράτους, όλοι του οι μηχανισμοί αποτελούν «μηχανισμό προστασίας» των καπιταλιστικών κερδών και όχι του λαού, των δικαιωμάτων και των σύγχρονων αναγκών του.