Πολλά «μέτωπα» ανοιχτά, η υπόθεση στα χέρια των εργαζομένων, του λαού

Οσο προστίθενται νέα επεισόδια στον «καβγά» ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος δυναμιτίζει και ποιος εξασφαλίζει την περιβόητη «συναίνεση», τόσο επιβεβαιώνεται η στρατηγική τους σύμπλευση στα κρίσιμα ζητήματα για το κεφάλαιο. Γιατί δεν είναι μόνο το «νεύμα» που περίμενε ο Αλ. Τσίπρας για «πολιτική συνεννόηση» στο πρόσωπο του υπουργού Πολιτικής Προστασίας. Είναι τα καλέσματα σε «υπουργό Υγείας κοινής αποδοχής» που θα διαχειριστεί την κατάρρευση του δημόσιου συστήματος Υγείας. Είναι το «θα λογαριαστούμε μετά την πανδημία», όπως και η συζήτηση για «πολιτικό μορατόριουμ» ώστε να εξασφαλιστεί η «κοινωνική συνοχή», δηλαδή να καμφθούν οι κινητοποιήσεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Ολα αυτά άλλωστε είχαν προηγηθεί των παζαριών γύρω από την υπουργοποίηση του Ευ. Αποστολάκη.

Παρά τα χαϊδέματα στις λαϊκές κινητοποιήσεις και αντιδράσεις προκειμένου να αξιοποιηθούν στον αγώνα της κυβερνητικής διαδοχής... το πνεύμα της συναίνεσης πάει και προς τα κάτω!

Πιο πρόσφατο το παράδειγμα της Εύβοιας, που έδειξε ότι υπάρχει «απελπιστική διάθεση» για συναίνεση σε ένα ακόμα «αγκωνάρι» της αντιλαϊκής πολιτικής, αυτό της μετατροπής της πύρινης καταστροφής σε «ευκαιρία» για προώθηση των «πράσινων» αστικών σχεδιασμών, με τον λαό να ξεροσταλιάζει για τα ψίχουλα των αποζημιώσεων.

Και εδώ η κυβέρνηση παίρνει απλόχερη στήριξη στους σχεδιασμούς της, με βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνουν την πλήρη συναίνεσή τους στους σχεδιασμούς της «επιτροπής ανασυγκρότησης» της Βόρειας Εύβοιας, στο πλαίσιο της «πράσινης ανάπτυξης» και των αντίστοιχων προγραμμάτων της, ζητώντας μάλιστα μεγαλύτερη διακομματική συνεννόηση και συνεργασία.

Ετσι, η προσπάθεια από τη ΝΔ να υπουργοποιήσει ένα κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και της δικής του διακυβέρνησης ήρθε σαν «κερασάκι» να επιβεβαιώσει ότι τα μεγάλα που τους ενώνουν είναι περισσότερα από τις όποιες υπαρκτές διαφορές τους, οι οποίες απλά λειτουργούν σαν «συντηρητικό» των αυταπατών που καλλιεργούν γύρω από τη δικομματική κυβερνητική εναλλαγή.

Δεν πρόκειται απλά για επιβεβαίωση της στρατηγικής σύμπλευσης που πλέον το «φωνάζει» από παντού. Το κύριο είναι ότι αυτά τα συναινετικά επεισόδια επιβεβαιώνουν το σύνθημα που ξεπήδησε από τον μεγάλο αγώνα που έδωσε και συνεχίζει να δίνει ο λαός για να σώσει το βιος του, για να σταθεί στα πόδια του: Το «Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό», επιλέγοντας έναν διαφορετικό δρόμο, αυτόν της οργάνωσης, της διεκδίκησης, της αντίστασης, της πάλης για την ανατροπή, γίνεται ακόμα πιο επίκαιρο όσο συνειδητοποιείται ότι οι εργαζόμενοι έχουν απέναντί τους ένα «μονομπλόκ» αστικών κομμάτων - κρατικών επιτελείων - εργοδοσίας - ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Είναι το ίδιο σύνθημα που ακούγεται αυτές τις μέρες από σωματεία, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα που συναντιούνται στο μεγάλο συλλαλητήριο του Σαββάτου στο πλαίσιο της ΔΕΘ, δίνοντας τη μαχητική - αγωνιστική απάντηση που οφείλει ο λαός στην κυβερνητική κοροϊδία περί «μέτρων ανακούφισης», όπως βαφτίζονται τα ψίχουλα που ανακυκλώνονται διαχρονικά από τις αστικές κυβερνήσεις. Από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που μπαίνουν μπροστά στην οργάνωση και την κλιμάκωση της πάλης για να μπλοκαριστούν τα αντεργατικά μέτρα στους χώρους δουλειάς, για να μείνει στα χαρτιά το αντεργατικό έκτρωμα Χατζηδάκη.

Ο δρόμος της οργάνωσης της πάλης «από τα κάτω», μέσα από τα σωματεία, στους χώρους δουλειάς και τους κλάδους, σε κατεύθυνση σύγκρουσης με την αντιλαϊκή πολιτική, με την κυβέρνηση, την εργοδοσία και τα κόμματά τους μπορεί να αποτελέσει διέξοδο στις αγωνίες του λαού, στην ανησυχία που εντείνεται μέσα στην εργατική τάξη για το σήμερα και το αύριο. Στον προβληματισμό για το γεγονός ότι την ίδια ώρα που τα αστικά επιτελεία πανηγυρίζουν για τα υψηλά ποσοστά καπιταλιστικής ανάπτυξης, οι εργαζόμενοι καλούνται να ζήσουν με κομμένη την ανάσα, τρέμουν για το πόσο «τρέχει» το ρολόι της ΔΕΗ, για το πού θα φτάσει ο λογαριασμός του σούπερ μάρκετ.

Εκεί βρίσκεται η διέξοδος στην αγωνία των εργαζομένων και των παιδιών τους για το σμπαραλιασμένο δημόσιο σύστημα Υγείας, για τα νοσοκομεία που είναι υπό κατάρρευση λόγω της εμπορευματοποίησης και της επιχειρηματικής δράσης, η οποία εντείνεται με τους σχεδιασμούς για το «νέο ΕΣΥ». Με την πάλη αυτή μέσα από τα συνδικάτα μπορεί να τσακιστεί στην πράξη η προσπάθεια της κυβέρνησης να καλλιεργήσει τον «κοινωνικό αυτοματισμό», να αξιοποιήσει τα κενά στον εμβολιασμό και την υποχρεωτικότητα για να προωθήσει ακόμα πιο αποφασιστικά αυτήν τη στρατηγική στη δημόσια Υγεία.

Σε μια περίοδο που καταρρέουν ο ένας μετά τον άλλον οι μύθοι και οι αυταπάτες γύρω από την καπιταλιστική ανάπτυξη, οι εργαζόμενοι μπορούν να αντλήσουν νέα πλούσια πείρα και συμπεράσματα. Να δουν ακόμα καλύτερα ότι δεν υπάρχει καμιά συνταγή διαχείρισης που να μπορεί να «γιατρέψει» τις πληγές που ανοίγει ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης. Οτι κάθε τέτοια «συνταγή» περιλαμβάνει νέα ασήκωτα βάρη. Οτι καπιταλιστική ανάπτυξη «για όλους» δεν υπήρξε ούτε πρόκειται να υπάρξει.

Τα «μέτωπα» που ανοίγουν μπροστά μας έχουν στρατηγικό χαρακτήρα. Από την ανάπτυξή τους που θρέφεται από την ένταση της εκμετάλλευσης και τη φτώχεια, από την πανδημία που αξιοποιείται για τη βαθύτερη εμπορευματοποίηση της Υγείας, από τα «νέα σχολεία» της αμάθειας για τα παιδιά της λαϊκής πλειοψηφίας και τα πρωτόκολλα που δεν προστατεύουν την υγεία τους, από την αξιοποίηση του πόνου και της αγωνίας των πυρόπληκτων για να προχωρήσουν οι μπίζνες των ομίλων. Παντού βρισκόμαστε απέναντι με τον ίδιο αντίπαλο, τη στρατηγική του και τη συναίνεση των αστικών κομμάτων.

Ο δρόμος λοιπόν για την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών περνάει μέσα από την οργάνωση, τη σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, την εξουσία του. Μέσα από τη συστράτευση με τη στρατηγική που αποτελεί την απάντηση στη σημερινή βαρβαρότητα: Με τον λαό στην εξουσία και τα κλειδιά της οικονομίας και της παραγωγής στα χέρια του ώστε να τα αξιοποιήσει σχεδιασμένα για την ευημερία του.