Εξέγερση και σφαγή στις φυλακές Αττικα

Στις 9 Σεπτέμβρη 1971, οι 1.200 περίπου κρατούμενοι των φυλακών Αττικα της Πολιτείας της Νέας Υόρκης καταλαμβάνουν τρία συγκροτήματα και συλλαμβάνουν ως ομήρους 38 φύλακες και υπαλλήλους. Στα αιτήματά τους περιλαμβάνονται η χορήγηση αμνηστίας, η ασφαλής αναχώρησή τους σε μια «μη ιμπεριαλιστική χώρα» και η απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων στις ΗΠΑ. Αμέσως, δυνάμεις της Εθνοφρουράς κυκλώνουν τις φυλακές, ενώ η ύπαρξη ομήρων επιβάλλει την άμεση έναρξη διαπραγματεύσεων. 

Οι κρατούμενοι ζητούν στην αρχή να μιλήσουν με τον κυβερνήτη της Πολιτείας, το ρεπουμπλικάνο Νέλσον Ροκφέλερ. Αυτός αρνείται και οι διαπραγματεύσεις γίνονται με τον υπεύθυνο για τις φυλακές της Πολιτείας Ράσελ Οσγουολντ. Μετά από μαραθώνιες συζητήσεις, ο Οσγουολντ ανακοινώνει ότι γίνονται δεκτά τα περισσότερα αιτήματα των εξεγερμένων, εκτός της αμνηστίας. Και ενώ όλα έδειχναν την ομαλή κατάληξη, οι αρχές διακόπτουν στις 13 Σεπτέμβρη τις συνομιλίες και ο Ροκφέλερ ζητεί την επέμβαση της Αστυνομίας. 

Πάνω από 1.000 αστυνομικοί και εθνοφρουροί παίρνουν μέρος στη μάχη που διαρκεί 90 λεπτά. Ελικόπτερα, υπεριπτάμενα των φυλακών, ρίχνουν δακρυγόνα και τα πληρώματά τους καλούν με μεγάφωνα τους κρατούμενους να παραδοθούν.

Οι αστυνομικοί και οι στρατιώτες εφορμούν μέσα σε ένα σύννεφο από δακρυγόνα, εξαπολύοντας καταιγιστικά πυρά και διαλύοντας τα πρόχειρα οδοφράγματα, που έχουν στήσει οι κρατούμενοι. 

Ο τελικός απολογισμός είναι 43 νεκροί (33 κρατούμενοι και οι υπόλοιποι φρουροί και υπάλληλοι), ενώ οι τραυματίες ξεπερνούν τους 250. 

Η εικόνα της φυλακής μετά τη σφαγή θυμίζει πεδίο μάχης. Η διεύθυνση των φυλακών για να δικαιολογήσει την αγριότητα της αστυνομικής επίθεσης ανακοινώνει ότι οι κρατούμενοι είχαν σφάξει τους ομήρους. 

Ομως σε λίγες ώρες η ιατροδικαστική έκθεση επιβεβαιώνει ότι όλα σχεδόν τα θύματα έφεραν τραύματα από σφαίρες αστυνομικών και εθνοφρουρών, καθώς οι κρατούμενοι αποδεδειγμένα δεν είχαν πυροβόλα όπλα. Ωστόσο, ο πρόεδρος Νίξον καλύπτει πλήρως τον Ροκφέλερ, ενώ ξεσπά κύμα αντιδράσεων σε όλες τις ΗΠΑ και κυρίως των μαύρων. Εξάλλου, το 85% των κρατουμένων στις φυλακές Αττικα ήταν μαύροι.

Παρά την αιματηρή της κατάληξη και παρότι οι υπεύθυνοι της σφαγής, παρέμειναν ατιμώρητοι, η εξέγερση ενίσχυσε το αίσθημα της ενότητας και της μαχητικότητας της μαύρης κοινότητας των ΗΠΑ. Ιστορικό έμεινε το σύνθημα της εξέγερσης: «Αν δεν μπορούμε να ζήσουμε σαν ανθρώπινα πλάσματα, τουλάχιστον να πεθάνουμε σαν άνθρωποι».