Η ίδρυση της Ιεράς Συμμαχίας

Στις 26 Σεπτέμβρη 1815 υπογράφεται στο Παρίσι η Πράξη της Ιεράς Συμμαχίας. Την πράξη υπογράφουν ο τσάρος της Ρωσίας Αλέξανδρος ο Α`, ο αυτοκράτορας της Αυστρίας Φραγκίσκος ο Α` και ο βασιλιάς της Πρωσίας Φρειδερίκος Γουλιέλμος ο Γ`. Στις 19 Νοέμβρη 1815 στην Ιερά Συμμαχία προσχώρησε και ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος ο ΙΗ’ και κατόπιν η πλειοψηφία των μοναρχών της Ευρώπης. Η Μεγάλη Βρετανία, αν και δε συμμετείχε στη Συμμαχία υποστήριζε την πολιτική της σε μια σειρά ζητήματα και συμμετείχε δραστήρια στα συνέδριά της.
Η Ιερά Συμμαχία των Ευρωπαίων μοναρχών πραγματοποιήθηκε μετά την κατάρρευση της αυτοκρατορίας του Ναπολέοντα, με σκοπό την πάλη κατά του επαναστατικού και εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος και τη διασφάλιση του απαραβίαστου των συνόρων που χαράχτηκαν από το Συνέδριο της Βιέννης.

Το Νοέμβρη του 1820 στο Συνέδριο της Ιεράς Συμμαχίας η Ρωσία, η Πρωσία και η Αυστρία υπέγραψαν πρωτόκολλο, που διακήρυσσε το δικαίωμά τους να επεμβαίνουν στρατιωτικά σε τρίτες χώρες, με σκοπό την αντιμετώπιση των επαναστατικών κινημάτων.

Στο πλαίσιο αυτών των αποφάσεων, η Αυστρία κατέπνιξε την επανάσταση στη Νεάπολη της Ιταλίας και την επανάσταση του Πιεμόντε το 1821. Στο Συνέδριο της Βερόνας (1822) καταδικάστηκε η επανάσταση στην Ελλάδα κατά της τουρκικής κυριαρχίας. Οι εκπρόσωποι της Συμμαχίας αρνήθηκαν να δεχτούν την ελληνική αντιπροσωπεία που είχε πάει στη Βερόνα, για να ζητήσει βοήθεια.

Τα επαναστατικά και απελευθερωτικά κινήματα συνέχιζαν να αναπτύσσονται σε πείσμα όλων των προσπαθειών των Ευρωπαίων μοναρχών να εμποδίσουν αυτή την ανάπτυξη. Το 1825 έγινε στη Ρωσία το κίνημα των Δεκεμβριστών, το 1830 ξέσπασαν επαναστάσεις στη Γαλλία και το Βέλγιο και άρχισε η εξέγερση κατά του τσαρισμού στην Πολωνία. Αυτές οι εξελίξεις κατάφεραν βαριά πλήγματα στην ίδια την ύπαρξη της Ιεράς Συμμαχίας. Ετσι το Συνέδριο της Βερόνας ήταν και το τελευταίο. Οι αντιθέσεις που ξέσπασαν μεταξύ των συμμάχων μεγάλωσαν και οι προσπάθειας που έγιναν για την ανασύσταση της Συμμαχίας απέτυχαν.