Κεκτημένο...

«Κατά την περίοδο της δικής μας κυβέρνησης, στην αρχή και μέχρι να δώσουμε τις μάχες για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και να βγούμε από τον βραχνά των μνημονίων, όχι μόνο δεν ήμασταν στο πλαίσιο της στρατηγικής της ΕΕ, ήμασταν πίσω. Η Ελλάδα ήταν ένα πειραματόζωο τη μνημονιακή εποχή, ένα πειραματόζωο διάλυσης των συλλογικών διαπραγματεύσεων και μειωμένων δικαιωμάτων για τους εργαζόμενους», είπε ο Αλ. Τσίπρας κατά τη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε την Κυριακή στη ΔΕΘ, υπερασπιζόμενος το περιβόητο «ευρωπαϊκό κεκτημένο» σαν κάτι θετικό για τους εργαζόμενους, από το οποίο η Ελλάδα παρέκκλινε τάχα κατά την περίοδο των μνημονίων. Ισχυρίστηκε μάλιστα ότι η υπόθεση της «e-food» βασίστηκε στη δυνατότητα που έδωσε στην εταιρεία ο νόμος Χατζηδάκη, σαν αυτός να ήταν προϊόν παρθενογένεσης και να μην εντάσσεται ακριβώς στο πλαίσιο του «ευρωπαϊκού κεκτημένου» που υπερασπίζεται με τόση ζέση ο ΣΥΡΙΖΑ, γι' αυτό άλλωστε ψήφισε πάνω από τα μισά άρθρα του στη Βουλή!

... για ξήλωμα

Στην πραγματικότητα, πίσω απ' το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» στοιχίζονται όλα τα κόμματα της αστικής διαχείρισης και πρόκειται για ένα κεκτημένο βαθύτατα αντιλαϊκό και αντεργατικό. Να θυμίσουμε ενδεικτικά τη στρατηγική της ΕΕ «Ευρώπη 2020», που όριζε πως «όλα τα κράτη - μέλη παραμένουν απόλυτα προσηλωμένα στην ανάληψη της άμεσης δράσης που απαιτείται σε εθνικό επίπεδο» για να επιτευχθούν οι στόχοι της, οι οποίοι περιγράφονταν ως εξής: Γενικευμένη εφαρμογή της διαβόητης «ευελφάλειας», σε συνδυασμό με τη «διά βίου μάθηση», την «κατάρτιση και επανακατάρτιση» και την «κινητικότητα» των εργαζομένων, επέκταση των ατομικών συμβάσεων έναντι των Συλλογικών, εκ περιτροπής δουλειά, συγκράτηση του μισθολογικού κόστους και δραστική μείωση του μη μισθολογικού, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και γενικότερα σαρωτικές αλλαγές στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην Εκπαίδευση, «απελευθέρωση» τομέων της οικονομίας όπου καταγράφονται καθυστερήσεις και άλλα πολλά. Αυτήν τη στρατηγική υπηρέτησε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που ξεπλένει την αντιλαϊκή ΕΕ. Για τους εργαζόμενους το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» όχι μόνο δεν είναι για υλοποίηση, αλλά ο αγώνας τους πρέπει να κατευθύνεται στο ξήλωμα και στη σαρωτική ανατροπή του, βάζοντας στο στόχαστρο το σύνολο των αντεργατικών νόμων που ψηφίζουν διαχρονικά οι αστικές κυβερνήσεις σε κάθε χώρα.