Να το πάρει...

«Τέτοιες συμφωνίες οφείλουν να χτίζουν πάνω σε αυτό που έχει οικοδομηθεί από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις. Είναι θεμιτό να διαφωνούμε, αυτό προβλέπεται από τις διαφορές της πολιτικής μας προσέγγισης στα πράγματα. Αλλά να διαφωνούμε για να διαφωνούμε σε θέματα εθνικής σημασίας είναι αχαρακτήριστο, ειδικά όταν επί της ουσίας παραδέχεστε την ορθότητα της εν λόγω Συμφωνίας», είπε ο ένας, στη συζήτηση για την Ελληνογαλλική Συμφωνία στη Βουλή. «Εχουμε χαρακτηρίσει στρατηγικά ορθή την προσέγγιση της Ελλάδας και της Γαλλίας. Οχι μόνο γιατί η Γαλλία, ως μεσογειακή ναυτική δύναμη, έχει αδήριτα εθνικά συμφέροντα να αντιταχθεί στην προβολή ισχύος και στην παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας εκ μέρους της Τουρκίας, αλλά και γιατί η Γαλλία στο κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι έχει θέσεις που βρίσκονται εγγύτερα σε αυτό που επιδιώκουμε εμείς ως χώρα», συμπλήρωσε ο άλλος. «Η κύρωση της συγκεκριμένης Συμφωνίας, κατά τη δική μας άποψη, είναι μια χρυσή ευκαιρία για μια ευρύτερη συζήτηση γύρω από τα θέματα της εθνικής στρατηγικής. Οχι προφανώς για να την αλλάξουμε, γιατί δεν έχουμε τέτοιο δικαίωμα. Θα μπορούσαμε όμως να ανιχνεύσουμε το πεδίο μιας εθνικής συνεννόησης και - γιατί όχι; - συναίνεσης, όπου είναι δυνατόν, για τη συνολική πορεία της χώρας, τους νέους εθνικούς στόχους και την αναγκαία στρατηγική που είναι επιβεβλημένη στις σημερινές συνθήκες και συγκυρίες», πρόσθεσε ο τρίτος. «Στρατηγικά είναι ορθή η Συμφωνία, είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας και του ελληνικού λαού; Επί της αρχής, ναι. Υπάρχουν και γκρίζα σημεία, τα οποία θα τα δούμε, θα τα πούμε», κατέληξε ο τέταρτος.

... το ποτάμι

Ποιοι τα λένε αυτά; Να το πάρει το ποτάμι... Ο πρώτος είναι ο Μ. Λαζαρίδης της ΝΔ. Ο δεύτερος είναι ο Γ. Κατρούγκαλος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο τρίτος, ο Αντ. Μυλωνάκης της Ελληνικής Λύσης. Και ο τέταρτος, ο Κ. Σκανδαλίδης του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ. Τόσο ...χαοτικές ήταν λοιπόν οι διαφορές τους στη συζήτηση που έγινε την περασμένη Πέμπτη στη Βουλή, όπου ο ένας έσπρωχνε τον άλλο για να εκφράσουν την ευαρέσκειά τους για τη Συμφωνία, ανεξάρτητα από τη στάση που κράτησε το κάθε κόμμα στην ψηφοφορία που ακολούθησε. Το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο: Στο ζήτημα της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, δεύτερη γνώμη δεν υπάρχει από κανένα αστικό κόμμα. Ολα τα άλλα είναι για να λειαίνουν τις γωνίες, να συντηρούν κάλπικες διαχωριστικές γραμμές και να εφησυχάζουν τον λαό ότι στο ναρκοπέδιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών υπάρχει και ...ακίνδυνη στρατηγική εμπλοκής.

Δόγματα...

Τη μάχη των ...δογμάτων έδωσαν Μητσοτάκης και Τσίπρας στη συζήτηση για την Ελληνογαλλική Συμφωνία στη Βουλή. Η αρχή έγινε όταν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αναρωτήθηκε αν αλλάζει «το δόγμα της εξωτερικής πολιτικής και της άμυνας της χώρας», επειδή η Συμφωνία «μας εμπλέκει σε εξαιρετικά επικίνδυνες περιπέτειες στο εξωτερικό» και η εξωτερική πολιτική «αποστασιοποιείται από τη λογική όπου χρόνια τώρα βρίσκεται η στρατηγική μας στην εξωτερική πολιτική και την άμυνα, τη λογική του πυλώνα σταθερότητας ειρήνης και ασφάλειας στην περιοχή». Τέτοιο ...πλυντήριο του ιμπεριαλιστικού βούρκου και της πολιτικής όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων που κυλιούνται σ' αυτόν δεν έχει ξαναϋπάρξει. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι το δόγμα της εξωτερικής πολιτικής μέχρι σήμερα εγγυόταν την ειρήνη και την ασφάλεια και ότι τώρα, με το βήμα παραπάνω στην ιμπεριαλιστική εμπλοκή, το δόγμα αυτό αλλάζει, βάζοντας σε κίνδυνο τη χώρα και το λαό! Αλήθεια, όμως, όταν ο ίδιος υπέγραφε τη Στρατηγική Συμφωνία με τις ΗΠΑ, επεκτείνοντας το στρατιωτικό τους αποτύπωμα στην Ελλάδα, την ειρήνη και την ασφάλεια είχε στον νου του; Οταν έφερνε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, με πρόσχημα το Προσφυγικό, αλλά στην πραγματικότητα για τον έλεγχο της Ρωσίας, ενίσχυε τον ρόλο της χώρας ως «πυλώνα σταθερότητας» στην περιοχή;