Η θυσία της Ιφιγένειας

Ο πατέρας της Ιφιγένειας ήταν δάσκαλος σ ένα μικρό χωρίο της Αρχαίας Ολυμπίας.

Εκεί, ανάμεσα στους ίδιους ουρανούς που ατένιζαν τα ερείπια των ναών, των αφιερωμένων στα ολυμπιακά ιδεώδη, εκεί, τη δεκαετία του 20 και του 30 ο δάσκαλος, προσπαθούσε να μάθει στα παιδιά να μετρούν τα άστρα. Δύσκολο έργο, μεγάλος ο αγώνας καθώς το ψωμί λιγοστό, λιγοστά και τα βιβλία, και γυμνά τα πόδια των μαθητών κάτω από τα ξύλινα θρανία μέσα στο καταχείμωνο.

Όλα όμως θυμούνταν ως το τέλος της ζωής τους εκείνον τον φωτεινό δάσκαλο που ήξερε να τους κάνει να φτιάχνουν όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο, για μια καλύτερη ζωή όπου όλα τα παιδιά του κόσμου θα είχαν παπούτσια και βιβλία.

• Μα γίνεται να έχουν όλοι παπούτσια και βιβλία, Δάσκαλε;
• Γίνεται, απαντούσε ο δάσκαλος και πρέπει να έχουν όλα τα παιδιά παπούτσια και βιβλία.

Με αυτές τις ιδέες μεγάλωσε και τα πέντε του παιδιά. Τον Πάνο, τον Χρήστο, την Κωστούλα, την Μαριγώ και την Ιφιγένεια. Ο Χρήστος έγινε δικηγόρος και ο Πάνος γιατρός. Τα κορίτσια τελείωσαν το γυμνάσιο πράγμα σπάνιο για κορίτσια εκείνη την εποχή.

Και μετά ήρθε ο πόλεμος. Και σε εκείνον τον πόλεμο οι ιδέες του δασκάλου έγιναν πράξη από τους γιους του. Ο Χρήστος συνελήφθη το 1943 στη μεγάλη διαδήλωση και απεργία μέσα στην Κατοχή. Τότε που ο λαός αντιστάθηκε και απέτρεψε την επιστράτευση Ελλήνων πολιτών προς τα εργοστάσια της φασιστικής Γερμανίας. Μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ματχάουζεν, στην Αυστρία, και δολοφονήθηκε στους θαλάμους αερίων από τους Ναζί. Ήταν 23 ετών.

Βαρύ πένθος έπεσε στην οικογένεια του δασκάλου. Βαρύ κι ασήκωτο.

-Κρατηθείτε, είπε ο δάσκαλος . Δεν πρέπει να χάσουμε και τον Πάνο.

Ο Πάνος οργανωμένος στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ δολοφονήθηκε όντας στρατιωτικός γιατρός το 1949 από τους προδότες και τα τσιράκια των Άγγλων. Ήταν 29 ετών.

Η οικογένεια του δάσκαλου είχε χάσει πια τα πάντα οδυνηρά.

Τα τρία κορίτσια όσο ζούσαν οι γονείς έγιναν βράχοι να ακουμπήσουν το πένθος η μάνα και ο πατέρας. Μετά το θάνατο του πατέρα, οι γυναίκες έφυγαν από το χωριό. Έπρεπε να στηρίξουν πια η μια την άλλη. Μικρό το χωριό κι εχθρικό προς τους κομμουνιστές. Μικρό το χωριό για να αναγνωρίσει τους πραγματικούς ήρωες.

Οι αδερφές δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Ούτε η Ιφιγένεια που υπήρξε καλλονή. Έζησαν μια ολόκληρη ζωή προσφέροντας σε όσους είχαν ανάγκη. Έτσι πενθούσαν. Έτσι τιμούσαν τη μνήμη των αδερφών που έπεσαν ηρωικά. Των αδερφών που αγαπούσαν την Ελλάδα με την καρδιά και το αίμα τους.

Πριν λίγες μέρες «έφυγε» για το μεγάλο ταξίδι και η τελευταία, η Ιφιγένεια, ανάμεσα στις φωτογραφίες της οικογένειας. Οι μόνοι νέοι στις φωτογραφίες ήταν ο Πάνος και Χρήστος. Έτσι πεθαίνουν οι ήρωες. Αγέραστοι.

Τούτη η διήγηση ίσως δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ιστορίας όπως χιλιάδες άλλες ιστορίες αγωνιστών .

Τούτη η διήγηση όμως είναι η δική μου απόδοση τιμής και μνήμης στη θυσία της Ιφιγένειας που γνώρισα και θαύμασα την αξιοπρέπεια και την αφοσίωση της.

Πως περιπλέκονται μερικές φορές οι τραγωδίες και σε κάνουν να μπερδεύεις τις ηρωίδες. Να μην ξέρεις αν μιλάς για την θυσία της Ιφιγένειας ή για την Αντιγόνη και την πίστη της στους άγραφους νόμους, στο ιερό καθήκον της υπεράσπισης της τιμής των αδερφών.

Ρούλα Καραγιάννη

 ΑΛΤ