Οι ζωές των εργατών μετράνε

Ο Δημήτρης δεν γύρισε στο σπίτι του τη Δευτέρα το βράδυ. Είναι και αυτός ένας από τους εκατοντάδες εργάτες που έχασαν τη ζωή τους, με φρικτό τρόπο, την ώρα της δουλειάς.

Συγκεκριμένα 400 νεκροί μέσα σε 5 χρόνια είναι ο τραγικός απολογισμός. Μαζί με τους οικοδόμους, τους ντελιβεράδες, τους εργάτες που τρέχουν και τσακίζονται, ακόμα και χωρίς ρεπό για να προλάβουν διορίες και παραγγελίες. Τους χιλιάδες που κάνουν δυο και τρεις δουλειές για να τα φέρουν βόλτα οικονομικά, νέοι και μεγαλύτεροι εργαζόμενοι χάνονται στα λεγόμενα «εργατικά ατυχήματα», τα οποία στην ουσία αποτελούν προδιαγεγραμμένα εγκλήματα.

Ο θάνατος, όμως, του Δημήτρη τη Δευτέρα και ο τετραήμερος απεργιακός αγώνας των λιμενεργατών και του σωματείου της ΕΝΕΔΕΠ, έφεραν στην επιφάνεια για ακόμα μια φορά το τι σημαίνει έλλειψη συνθηκών ασφάλειας στον χώρο δουλειάς και μάλιστα σε ένα χώρο που παρουσιάζεται από όλες τις κυβερνήσεις ως υπόδειγμα επένδυσης και ανάπτυξης των κερδών σε έναν κλάδο, της COSCO.

Παρά την εξόφθαλμη αποσιώπησή του από τα ΜΜΕ, ο τετραήμερος απεργιακός αγώνας των λιμενεργατών του Πειραιά έφερε στο προσκήνιο κι έγινε πρώτο θέμα συζήτησης σε όλους τους χώρους δουλειάς και στην ελληνική κοινωνία, ότι για τα εργατικά ατυχήματα και τους νεκρούς εργάτες δε φταίει η «κακιά η ώρα» ούτε μια απρόσεκτη στιγμή. Φταίει η ελλιπής τήρηση ακόμα και των στοιχειωδών μέτρων προστασίας στους χώρους εργασίας, αφού είναι μια από τις προϋποθέσεις για να αυξηθεί το καπιταλιστικό κέρδος, καθώς η τήρησή τους θεωρείται ως περιττό κόστος και ότι μειώνει το ρυθμό παραγωγής. Παρά τη συντονισμένη προσπάθεια κυβέρνησης, μέσων μαζικής ενημέρωσης, COSCO και άλλων επιχειρηματικών ομίλων, ο αγώνας των λιμενεργατών κατάφερε να σπάσει την «ομερτά», να αναδείξει ότι οι μεγαλοεργοδότες δεν διστάζουν πουθενά για να εξασφαλίσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κέρδη.

Τα παραδείγματα είναι πολλά: Κόντρα βάρδιες με ανάπαυση έξι - επτά ωρών στο λιμάνι, 13ωρα στις φορτοεκφορτώσεις και στους οδηγούς φορτηγών, 9 ήμερες σερί στους μηχανοδηγούς χωρίς ρεπό, ελλιπής συντήρηση μηχανημάτων και υποδομών και ο κατάλογος είναι μακρύς. Μάλιστα όσο αυξάνεται η κερδοφορία, τόσο γίνονται πιο επιθετικές οι εταιρείες απέναντι στο σταθερό ημερήσιο χρόνο και σε συγκροτημένα δικαιώματα. Και τη θέση τους παίρνουν δυνατές ιαχές περί «αυτοπροστασίας», παίζοντας με την ίδια τη νοημοσύνη των εργαζομένων που δουλεύουν με ωράρια λάστιχο και κάτω από την πίεση των εργοδοτών για συνεχή αύξηση της παραγωγής.

Τα τελευταία χρόνια κυριαρχούν οι προσλήψεις με ολιγόμηνες συμβάσεις, με ελαστικές σχέσεις εργασίας, ακόμα και σε ειδικότητες και πόστα που απαιτούν εκπαίδευση και εξειδίκευση, με ξεκάθαρο σκοπό των εργοδοτών να μειώσουν κι άλλο το «εργατικό κόστος» . Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι πολλά από τα «εργατικά ατυχήματα» αφορούν εργολαβικούς εργαζόμενους.

Διαδοχικά οι κυβερνήσεις, με τους νόμους που έχουν ψηφίσει, έχουν διαμορφώσει αυτή την εργασιακή ζούγκλα και μάλιστα καμαρώνουν γιατί λέει «έτσι προσελκύονται επενδύσεις» και θα έρθει η περιβόητη ανάπτυξη που δήθεν θα είναι για όλους. Αλήθεια σε ποια ανάπτυξη αναφέρονται; Η κατάσταση στο λιμάνι είναι ενδεικτική. Από τη μια μεριά είναι το μεγαθήριο της COSCO με τις συνεχείς επενδύσεις δισεκατομμυρίων και τα master plan και από την άλλη είναι εργάτες που σκοτώνονται και σακατεύονται για το μεροκάματο, που σήμερα το έχουν και αύριο τους το κόβουν.

Αποκορύφωμα αποτελεί ο πρόσφατος νόμος - έκτρωμα για τα εργασιακά. Με μια σειρά διατάξεις απογειώνει την εκμετάλλευση, όπως για παράδειγμα με τη διευθέτηση του ωραρίου, όπου θα μπορεί να απασχολεί υπερωριακά 12ωρα τον εργαζόμενο, ξεζουμίζοντάς τον χωρίς αμοιβή και να του επιστρέφει ώρες ή μέρες αδείας σε μια νεκρή περίοδο της παραγωγής, με βάση τις επιχειρησιακές ανάγκες. Από την άλλη μεριά, με τον ίδιο πρόσφατο νόμο, ανοίγεται ο δρόμος για να μπορεί η εργοδοσία να ξεφορτώνεται συνδικαλιστές και άλλους εργαζόμενους που εναντιώνονται σε αυτή την κατάσταση και που διεκδικούν μέτρα προστασίας, όπως ο πρόεδρος του Συνδικάτου στα μεταλλεία της Χαλκιδικής που απολύθηκε.

Ο κυνισμός και η αναλγησία κυβέρνησης και μεγαλοεργοδοτών επιβεβαιώθηκε από το γεγονός ότι έφτασαν και στο σημείο να προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα, διαδίδοντας ψευδώς ότι ο εργαζόμενος ήταν εκτός βάρδιας κατά τη διάρκεια του «ατυχήματος», ενώ η πραγματικότητα είναι ότι σχολούσε στις 23.00 και το δυστύχημα έγινε στις 17.15.

Οι συνάδελφοι του Δημήτρη πήραν απόφαση να μην αφήσουν άλλον συνάδελφό τους να ποτίσει με το αίμα του τα κέρδη της COSCO και του κάθε εργολάβου. Από την επόμενη ώρα του δυστυχήματος έκαναν το πένθος δύναμη και σταματήσαν την παραγωγή. Μέσα από τις γενικές συνελεύσεις τους απεργούν κι οργανώνουν τον αγώνα, μέχρι να δεσμευθούν οι εταιρείες και να γίνουν πράξη τα αιτήματά τους για τα μέτρα προστασίας μέσα στο λιμάνι. Και δεν είναι μόνοι τους, είναι χιλιάδες αυτοί που τους συμπαραστέκονται στις συγκεντρώσεις από άλλους κλάδους, που έχουν και αυτοί χάσει συναδέλφους τους, αλλά και συνδικάτα από όλο τον κόσμο που στέλνουν συνεχώς μηνύματα αλληλεγγύης.

Οι εργαζόμενοι σήμερα έχουν κάθε δικαίωμα να φεύγουν για δουλειά και να ξέρουν ότι θα επιστρέψουν σπίτι τους σώοι και αβλαβείς. Εχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν σύγχρονα μέτρα προστασίας και συνολικά σύγχρονα δικαιώματα, με βάση τις δυνατότητες της εποχής, την επιστήμη, την εξέλιξη της τεχνολογίας. Οι αγώνες του τελευταίου διαστήματος, των λιμενεργατών της COSCO, των διανομέων της E-FOOD, των εκπαιδευτικών, των υγειονομικών, των οικοδόμων, των μεταλλεργατών της Ναυπηγοεπισκευής, των ναυτεργατών, των ξενοδοχοϋπαλλήλων, δείχνουν ότι κάτι ελπιδοφόρο γεννιέται, με τους εργάτες οργανωμένους στην πρώτη γραμμή του αγώνα, χωρίς να περιμένουν από «σωτήρες» και «εργολάβους λύσεων» που επιδιώκουν κάθε φορά να κλέψουν τις αγωνίες και τις ελπίδες τους.

του Πέτρου Μαρκομιχάλη, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την ιστοσελίδα topontiki.gr