Για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ

Ο νέος γύρος ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, με την μέθοδο της αύξησης μετοχικού κεφαλαίου, χωρίς προνόμια για τους υφιστάμενους μετόχους, που ακολούθησε και ο ΣΥΡΙΖΑ κατά την ιδιωτικοποίηση των τραπεζών, δεν είναι ένας “κεραυνός εν αιθρία” ή μια αυθαίρετη επιλογή μιας νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης όπως επιχειρείται να εμφανιστεί, κυρίως από δυνάμεις της αντιπολίτευσης, αλλά αντίθετα ένας ακόμα, παντελώς αναμενόμενος κρίκος στη συνολική πολιτική Ευρωπαϊκής Ένωσης και κεφαλαίου για την απελευθέρωση της ενέργειας, που όλα τα αστικά κόμματα υπηρέτησαν και υπηρετούν την τελευταία 30ετία.

Η πολιτική της απελευθέρωσης της ενέργειας και η αντιμετώπισή της ως εμπόρευμα είναι ο στρατηγικός άξονας που βρίσκεται πίσω απ’ τις διαδοχικές αλλαγές στη ΔΕΗ, τη μετοχοποίηση της, τη μετατροπή σε ΑΕ, τη λειτουργία της με κριτήριο το κέρδος, τη διάσπαση της σε παραγωγή, μεταφορά και διανομή της ηλεκτρικής ενέργειας με τον ΑΔΜΗΕ και τον ΔΕΔΗΕ, που είναι αναγκαίοι όροι για τη λειτουργία αγοράς ενέργειας και τη δραστηριοποίηση ιδιωτών επενδυτών στον κλάδο. Η πολιτική της απελευθέρωσης είναι ο άξονας που βρίσκεται πίσω απ’ την προώθηση ιδιωτικών επενδύσεων στον τομέα της ενέργειας, αξιοποιώντας τις ΑΠΕ και τη λεγόμενη κλιματική αλλαγή, είναι ο άξονας που βρίσκεται πίσω απ’ την απαξίωση των παραγωγικών μονάδων της λιγνιτοπαραγωγής, πίσω απ’ τα δυσβάσταχτα τιμολόγια που φέρνει το ενεργειακό μείγμα το οποίο βασίζεται στις πανάκριβες ΑΠΕ που παράγουν με τετραπλάσιο κόστος σε σχέση με τη λιγνιτική παραγωγή και το εισαγόμενο φυσικό αέριο.

Ο νέος γύρος ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ κινείται σ’ αυτόν τον άξονα. Η πώληση του πρόσθετου 17% των μετοχών της ΔΕΗ δημιουργεί νέες επενδυτικές ευκαιρίες για μεγάλους ομίλους, που δραστηριοποιούνται στον κλάδο της ενέργειας και θα φέρει τελικά νέες αυξήσεις στα τιμολόγια του ρεύματος, νέα επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών στον κλάδο της ενέργειας. Ο στρατηγικός χαρακτήρας της εξέλιξης αυτής καθομολογείται άλλωστε απ’ το γεγονός ότι η δέσμευση για πώληση του 17% των μετοχών έγινε απ’ την προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με την ένταξη των μετοχών στο ΤΑΙΠΕΔ.

Οι εξελίξεις τελικά αποδεικνύουν ότι η αντιμετώπιση της ενέργειας ως εμπόρευμα -πυρήνας της πολιτικής της απελευθέρωσης- οδηγεί νομοτελειακά σε τέτοιες εξελίξεις, επιδεινώνοντας τη ζωή των λαϊκών νοικοκυριών όσο και των εργαζομένων στον κλάδο. Γι’ αυτό και είναι κροκοδείλια τα δάκρυα όσων «κλαίνε» για τις συνέπειες, όμως την ίδια στιγμή αποδέχονται την αιτία, την πολιτική της απελευθέρωσης και τα τεράστια κέρδη στον ενεργειακό τομέα και προωθούν επιθετικά την πολιτική της ΕΕ για την πράσινη μετάβαση, στρατηγικός πυλώνας της οποίας είναι η ταχεία απολιγνιτοποίηση και η βαθύτερη διείσδυση των λεγόμενων ΑΠΕ στο ενεργειακό μείγμα. Η στρατηγική σύμπλευση ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και ΜΕΡΑ25 στην αναπτυξιακή κατεύθυνση της οικονομίας και ο διαγκωνισμός τους για το ποιος θα υλοποιήσει αποτελεσματικότερα την πολιτική ΕΕ-άρχουσας τάξης για την “πράσινη μετάβαση” δείχνει ότι η αντιπαράθεσή τους για την πώληση της ΔΕΗ είναι τελικά ψευδεπίγραφη και αποπροσανατολιστική.

Στον αντίποδα αυτών των εξελίξεων, το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους να οργανώσουν την πάλη, να αντιπαλέψουν τόσο τη νέα επίθεση όσο και την πολιτική της απελευθέρωσης της ενέργειας στο σύνολο της, προετοιμάζοντας την αντεπίθεσή τους για ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης που -αντιμετωπίζοντας την ενέργεια ως δικαίωμα- μπορεί να ικανοποιήσει τις συνδυασμένες λαϊκές ανάγκες και στον τομέα αυτό.

 Αρθρο του Γρηγόρη Λιονή, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας, δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Παρόν»