24/11/1929 Ο Λήμπνεχτ από τη φυλακή ακούει τον απομακρυσμένο μηκυθμό της Επανάστασης

Τα παρακάτω γράμματα έγγραψε ο Καρλ Λήμπνεχτ προς τη γυναίκα του από τη φυλακή του Λουκάου και είναι παρμένα από ένα γαλλικό βιβλίο με τον τίτλο: «Γράμματα από το Μέτωπο και τη Φυλακή».

Με την οδυνηρή επίκληση της ζωής ενός μεγάλου επαναστάτη, που ρίχτηκε στη φυλακή από τον Κάιζερ για την πάλη, δείχνουν τη σκέψη του Λήμπνεχτ να υπερπηδά τους τοίχους και την απόσταση, για να αδελφωθή με τη Σοβιετική Επανάσταση.

«(Χωρίς ημερομηνία. Προφανώς Νοέμβρης 1917)

Μικρή μου, πολυαγαπημένη μου Σόνια,

Σου γράφω μέσα σε τέλειο σκοτάδι (...) Από ένα φανάρι που είναι τοποθετημένο έξω, πέφτει λόξα από το παράθυρο, μια αμυδρή αχτίδα φωτός, που κι αυτή εμποδίζεται από το πυκνό διάφραγμα της γκρίλλιας και της κιγκλίδας.

Ετσι έχω πολύ χρόνο στη διάθεσή μου να γράφω και να διαβάζω. Την Κυριακή, ήταν τόσο σκοτεινά, που μόλις κατάφερα να κάμω το απαραίτητο διάβασμα των εφημερίδων. Ο μάστοράς μου ο παπουτσής διάταξε να επισπεύσω την παράδοση, γιατί αλλιώς θα με βγάλει από το κόψιμο, δουλιά που, ωστόσο, μου είνε πολύ άνετη και ευχάριστη.

Αυτό με δένει περισσότερο στη δουλιά.

Τ' άλλα θα σου τα πω προφορικά - το ελπίζω. Ο χρόνος με βιάζει. Χαιρετισμούς σ' όλους τους φίλους.

Φιλιά σε σένα και στα παιδιά.

Ο Κάρολός σου».

«Λουκάου 11-11-17 (373η ημέρα)

Σήμερα μπορώ να σου γράφω σε ευχάριστες συνθήκες. Εχω δικαίωμα για λίγο φως. (...)

Τελευταία μ' είχες ρωτήσει αν θέλω να μου φέρεις τίποτε να φωτίζομαι. Είχες εξάπαντος κάποιο μέσο - ποιο; - αλλά δεν πρέπει να στο στερήσω κι αυτό. (...) Προηγουμένως, μερικοί κρατούμενοι είχαν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν λάμπες ως τις δέκα. Αυτό πρέπει να κυνηγήσουμε. (...)

Μεγάλη αλλαγή εδώ. Αδειασαν το "απομονωτήριό" μας, για να κάμουν οικονομία στο φως και το φωτισμό (...) Κελλί λίγο στενώτερο, με το συνηθισμένο μόνο παράθυρο σαν ταμπακιέρα, για να παίρνουμε αγέρα και να κυττάμε έξω (...)

Δεν μπόρεσα να διαβάσω τις εφημερίδες, παρά ολωσδιόλου τεχνητά. Το γιγαντιαίο βάδισμα της κοινωνικής και οικονομικής επανάστασης της Ρωσσίας - βλέποντάς την στο σύνολό της, όχι μονάχα στην πολιτική έκφραση, στη συνταγματική και διοικητική μεταρρύθμιση - δεν συντελέστηκε αλλά μόλις αρχίζει. Δυνατότητες χωρίς όρια της ανοίγουνται - είναι πολύ μεγαλύτερη από τη μεγάλη Γαλλική Επανάσταση. Η διαφορά ανάμεσα στο παρελθόν και κείνο που θα γίνει δυνατό να επιτευχθή είναι εξάλλου μεγάλη. (...)

Η Κοινωνική Επανάσταση, που εξασθένησε στη Γερμανία, με την ανάπτυξη της αστικής επανάστασης, φαίνεται τώρα στη Ρωσσία δυνατότερη από την αστική επανάσταση, τουλάχιστο προσωρινά, στα μεγαλύτερα κέντρα. (...) Ο,τι μαθαίνω για τα γεγονότα αυτά είναι τόσο σποραδικό, τόσο τυχαίο και σπάνιο ώστε πρέπει να ικανοποιούμαι με την εικασία. Τίποτε δεν με κάνει να υποφέρω περισσότερο, από την απομόνωση του μυαλού μου από το ρωσσικό ζήτημα.

(...) Τα παιδιά είναι καλά στην υγεία; Ο Μπομπ συλλογίζεται τα παραμύθια του Μπρεντάνο; Ο Χελμ πρέπει να βγαίνει συχνά, να κινείται και να κοιμάται νωρίς. Λοιπόν, είστε καλά; Παίρνετε σύντομα τα γράμματά μου; Πρέπει να τελειώνω. Σε φιλώ και σε σφίγγω στην καρδιά μου, πολυαγαπημένη μου, χίλιες φορές.

Ο Κάρολός σου».

* * *

O Καρλ Λίμπκνεχτ γεννήθηκε το 1871 στη Λειψία της Γερμανίας, σπούδασε νομικά και από τα νεανικά του χρόνια εντάχθηκε στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (1900). Ως δικηγόρος υπεράσπισε διωκόμενους αγωνιστές, ενώ ήταν από τους ιδρυτές της Σοσιαλιστικής Διεθνούς της Νεολαίας.

Το 1906 εξέδωσε το βιβλίο του «Μιλιταρισμός και Αντιμιλιταρισμός», όπου, προτάσσοντας τον προλεταριακό διεθνισμό, αντιτάχθηκε στην ενσωμάτωση της εργατικής τάξης στους σχεδιασμούς της γερμανικής αστικής τάξης.

Την ίδια περίοδο χαιρέτισε με ενθουσιασμό την Επανάσταση του 1905 - 1907 στη Ρωσία και καλούσε τους Γερμανούς εργάτες να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Ρώσων εργατών. Για το βιβλίο του και τη συνολικότερη δράση του καταδικάστηκε σε ενάμιση χρόνο φυλάκιση.

Η απολογία του στο δικαστήριο τον κατέστησε σύμβολο του αντιμιλιταριστικού αγώνα και ήταν η αφορμή για τη γνωριμία του με την Ρόζα Λούξεμπουργκ. Ωστόσο, οι θέσεις του για τον πόλεμο δεν υιοθετήθηκαν από την οπορτουνιστική ηγεσία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (ΣΚΓ).

Το 1912 εξελέγη βουλευτής στο Ράιχσταγκ. Στις 4/8/1914, παρά τις απόψεις του, πειθάρχησε στις αποφάσεις του ΣΚΓ και ψήφισε υπέρ των πολεμικών πιστώσεων. Λίγους μήνες μετά, όμως, στις 2/12/1914, ήταν ο μοναδικός βουλευτής που καταψήφισε τις στρατιωτικές πιστώσεις.

Το 1915 επιστρατεύτηκε και στάλθηκε στο μέτωπο, συνεχίζοντας τον αγώνα. Τον Μάη του 1915 έγραψε την προκήρυξη: «Ο βασικός εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα!».

Στις αρχές του 1916 πρωτοστάτησε μαζί με την Ρ. Λούξεμπουργκ στην ίδρυση της ομάδας «Σπάρτακος» και τον Μάη ήταν από τους επικεφαλής στο αντιπολεμικό συλλαλητήριο που έγινε στο Πότσνταμ, με συνθήματα «Κάτω ο πόλεμος» και «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!». Συνελήφθη και πάλι και καταδικάστηκε από το στρατοδικείο σε φυλάκιση 4 ετών και 1 μήνα. Στη διάρκεια αυτής του της κράτησης έγραψε τα γράμματα που δημοσίευσε ο «Ριζοσπάστης» στις 24/11/1929.

Ο Κ. Λίμπκνεχτ έμεινε στη φυλακή μέχρι την Επανάσταση του Νοέμβρη 1918. Αφού απελευθερώθηκε συνέχισε την επαναστατική του δράση. Μαζί με την Ρ. Λούξεμπουργκ οργάνωσε την έκδοση της εφημερίδας «Rote Fahne» («Κόκκινη Σημαία») και λίγο αργότερα πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας (30/12/1918 - 1/1/1919).

Στις 15/1/1919, μετά την κατάπνιξη της εξέγερσης των εργατών του Βερολίνου, ο Λίμπκνεχτ και η Λούξεμπουργκ πιάστηκαν και δολοφονήθηκαν άγρια από τις συμμορίες του σοσιαλδημοκράτη Νόσκε, έπειτα από εντολές του Φρίντριχ Εμπερτ.

Ετσι χάθηκε ένας από τους ηγέτες της γερμανικής εργατικής τάξης, ένα «σύμβολο του πραγματικά ειλικρινούς, πραγματικά έτοιμου για θυσία, αδιάλλακτου αγώνα εναντίον του καπιταλισμού» (Β. Ι. Λένιν).

Βλ. περισσότερα:

«Ο βασικός εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα. Κείμενα των Γερμανών κομμουνιστών στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2015