“¡Hasta pronto hermanos!”. Στο επανιδείν αδέρφια! της Dolores Ibárruri
Η ιστορική ομιλία της Dolores Ibárruri “La Pasionaria” αποχαιρετώντας τους εθελοντές των Διεθνών Ταξιαρχιών, (1η Νοεμβρίου 1938).
Es muy difícil pronunciar unas palabras de despedida dirigidas a los héroes de las Brigadas Internacionales, por lo que son y por lo que representan.
Un sentimiento de angustia, de dolor infinito, sube a nuestras gargantas atenazándolas. Angustia por los que se van, soldados del más alto ideal de redención humana, desterrados de su patria, perseguidos por la tiranía de todos los pueblos…
Célebre discurso de Dolores Ibárruri “La Pasionaria” de despedida a los voluntarios de las Brigadas Internacionales, pronunciado el 1 de noviembre de 1938.
Είναι πολύ δύσκολο να προφέρω λόγια αποχαιρετισμού προς τους ήρωες των Διεθνών Ταξιαρχιών, εξαιτίας αυτού που είναι και για αυτό που αντιπροσωπεύουν.
Ένα συναίσθημα αγωνίας, ατελείωτου πόνου, ανεβαίνει στους λαιμούς μας και τους πνίγει. Αγωνία για αυτούς που φεύγουν, τους στρατιώτες του υψηλότερου ιδανικού της ανθρώπινης λύτρωσης, διωγμένους από την πατρίδα τους, καταδιωκόμενους από τους τυράννους όλων των λαών.
Πόνος για αυτούς που μένουν εδώ για πάντα, θαμμένοι στη γη μας και ζώντας στα βάθη της καρδιάς μας, στεφανωμένοι με το αίσθημα της αιώνιας ευγνωμοσύνης μας.
Από όλους τους λαούς κι όλες τις φυλές, ήρθατε σε εμάς σαν αδέλφια μας, σα γιοι της αθάνατης Ισπανίας, και στις πιο σκληρές ημέρες του πολέμου μας, όταν η πρωτεύουσα της Ισπανικής Δημοκρατίας απειλούνταν, ήσασταν εσείς, γενναίοι σύντροφοι των Διεθνών Ταξιαρχιών, αυτοί που συνεισφέρατε στη σωτηρία της με το μαχητικό ενθουσιασμό σας και τον ηρωισμό σας και το πνεύμα αυτοθυσίας.
Κι η Jarama κι η Guadalajara, κι η Brunete η Belchite, η Levante κι ο Έβρος [Ebro] τραγουδούν με αθάνατους στίχους το θάρρος, την αυταπάρνηση, τη γενναιότητα, την πειθαρχία των ανδρών των Διεθνών Ταξιαρχιών.
Για πρώτη φορά στην ιστορία των λαϊκών αγώνων είδαμε αυτό το θέαμα, εκπληκτικό μες στο μεγαλείο του, της συγκρότησης των Διεθνών Ταξιαρχιών, για να βοηθήσουν να σωθεί η ελευθερία κι η ανεξαρτησία μιας χώρας που απειλούνταν, της δικής μας Ισπανίας.
Κομμουνιστές, σοσιαλιστές, αναρχικοί, δημοκράτες, άνδρες διαφορετικών χρωμάτων, ιδεολογιών, ανταγωνιστικών θρησκειών, όλοι όμως οπλισμένοι με τη βαθιά αγάπη για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, ήρθαν και μας προσφέρθηκαν, χωρίς όρους.
Μας τα έδωσαν όλα, τα νιάτα τους …την ωριμότητά τους …την εμπειρία τους. Το αίμα και τη ζωή τους, τις ελπίδες και τις λαχτάρες τους. Και δε μας ζήτησαν τίποτα. Δηλαδή ναι (μας ζήτησαν): ήθελαν μια θέση στον αγώνα, λαχταρούσαν την τιμή να πεθάνουν για εμάς.
Σημαίες της Ισπανίας!
Χαιρετίστε τόσους ήρωες, υποκλιθείτε μπροστά σε τόσους μάρτυρες!
Μητέρες! Γυναίκες! Όταν περάσουν τα χρόνια και οι πληγές του πολέμου θα επουλώνονται, όταν η ανάμνηση των δύσκολων και αιματηρών ημερών θα διαλυθεί σε ένα παρόν ελευθερίας, ειρήνης κι ευημερίας, όταν οι μνησικακίες θα εξαλείφονται και η περηφάνια για μια ελεύθερη πατρίδα θα είναι κοινή αίσθηση για όλους τους Ισπανούς, μιλήστε στα παιδιά σας. Μιλήστε τους για αυτούς τους άνδρες των Διεθνών Ταξιαρχιών…
Διηγηθείτε τους πώς, διασχίζοντας θάλασσες και βουνά, σύνορα που έμοιαζαν με ξιφολόγχες που τα φυλούσαν εξαγριωμένα σκυλιά πρόθυμα να καρφώσουν τα δόντια πάνω τους, έφτασαν στην πατρίδα μας σαν σταυροφόροι της ελευθερίας, να αγωνιστούν και να πεθάνουν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Ισπανίας, που τις απειλεί ο γερμανικός κι ιταλικός φασισμός.
Τα παράτησαν όλα: τους δικούς τους, την πατρίδα, το σπίτι, την περιουσία, μητέρα, γυναίκα, αδέρφια, παιδιά κι ήρθαν σε εμάς να μας πουν “εδώ είμαστε!”, η υπόθεση της Ισπανίας είναι και δική μας υπόθεση, είναι υπόθεση όλης της πρωτοπόρας και προοδευτικής ανθρωπότητας.
Σήμερα φεύγουν. Πολλοί, χιλιάδες έχουν ως σάβανο την ισπανική γη, τη γεμάτη ανάμνηση των βαθιών αισθημάτων όλων των Ισπανών.
Σύντροφοι των Διεθνών Ταξιαρχιών! Πολιτικοί λόγοι, κρατικοί λόγοι, το συμφέρον της υπόθεσης για την οποία προσφέρατε το αίμα σας με απεριόριστη γενναιοδωρία, σας στέλνουν πίσω, κάποιους στις χώρες σας και άλλους σε αναγκαστική εξορία.
Μπορείτε να φύγετε περήφανοι. Είστε η ιστορία, ο θρύλος, το ηρωικό παράδειγμα της αλληλεγγύης και της οικουμενικότητας της δημοκρατίας, απέναντι στο χυδαίο πνεύμα και την υποχωρητικότητα εκείνων που ερμηνεύουν τις δημοκρατικές αρχές, με το βλέμμα στα χρηματοκιβώτια και τις βιομηχανικές δραστηριότητες που θέλουν να προστατέψουν, πάση θυσία.
Δε θα σας ξεχάσουμε. Και όταν η ελιά της ειρήνης ανθίσει, στεφανωμένη με τις δάφνες της νίκης της Ισπανικής Δημοκρατίας, γυρίστε πίσω.
Γυρίστε δίπλα μας, γιατί εδώ θα βρείτε μια πατρίδα εσείς που δεν έχετε πατρίδα,
θα βρείτε φίλους, εσείς που είστε υποχρεωμένοι να στερείστε τη φιλία,
και όλοι, όλοι θα βρουν εδώ την αγάπη και την ευγνωμοσύνη του ισπανικού λαού,
που σήμερα κι αύριο θα φωνάζει με ενθουσιασμό:
Ζήτω οι ήρωες των Διεθνών Ταξιαρχιών!
[ 1 Νοέμβρη 1938 – Λα Πασιονάρια (Ντολόρες Ιμπαρούρι) ]
Πηγή / πρωτότυπο κείμενο: εδώ
https://www.imerodromos.gr/pos-i-amerikaniki-paremvasi-stin-koyva-dimioyrgei-mia-pseydi-eikona-tis-koinonias-tis/....Το 2008 επικράτησε η οπορτουνιστική αντεπανάσταση στην Κούβα και έχει ξεκινήσει η σταδιακή εφαρμογή νόμων του καπιταλισμού με τα πρώτα σημάδια της καταστροφής να έχουν εμφανιστεί. Αν ο λαός και οι Κομμουνιστές δεν σταματήσουν την οπορτουνιστική αντεπανάσταση η καταστροφή είναι δεδομένη. Η Εμπειρία της ΕΣΣΔ 1953 1991 τα λέει όλα με τον σ.ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ να διαφωνεί κάθετα το 1961. ΒΕΝΣΕΡΕΜΟΣ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΜΕΤΩΠΩΝ
Στο πλαίσιο της αντιμετώπισης του φασισμού, στα μέσα της δεκαετίας του 1930, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα επιδίωξε τη συμμαχία με τη σοσιαλδημοκρατία (βλ. 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, 1935). Έτσι, σε μια σειρά χώρες σχηματίστηκαν «Λαϊκά Μέτωπα» που στην περίπτωση της Ισπανίας και της Γαλλίας κατάφεραν να κερδίσουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να σχηματίσουν κυβέρνηση.
Στην Ισπανία το Λαϊκό Μέτωπο συγκροτήθηκε -με πρωτοβουλία των κομμουνιστών- στις 15 Γενάρη 1936. Σ’ αυτό έλαβαν μέρος το Κομμουνιστικό και το Σοσιαλιστικό Κόμμα, η Δημοκρατική Αριστερά, η Αριστερά της Καταλονίας κ.ά. κόμματα, καθώς και η ενιαία Γενική Ένωση Εργαζομένων (που, όπως και στη Γαλλία, προήλθε από τη συγχώνευση της αντίστοιχης ταξικής και ρεφορμιστικής Συνομοσπονδίας). Στις εκλογές της 16ης Φλεβάρη και 4ης Μάρτη 1936 το Λαϊκό Μέτωπο κέρδισε οριακή πλειοψηφία έναντι του Εθνικού Μετώπου που είχαν συγκροτήσει μια σειρά συντηρητικά αστικά κόμματα (47,03% έναντι 46,48%). Πρώτος πρωθυπουργός της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου έγινε ο Μ. Αθάνα (του Σοσιαλιστικού Κόμματος), που στη συνέχεια (10 Μάη) εκλέχτηκε πρόεδρος κι αντικαταστάθηκε στην πρωθυπουργία από τον Σ. Κ. Κιρόγα (της Δημοκρατικής Αριστεράς).
Αμέσως ενεργοποιήθηκαν ζυμώσεις μεταξύ των τμημάτων εκείνων της ισπανικής αστικής τάξης που προσανατολίζονταν πλέον στην επιβολή ανοιχτής, φασιστικής δικτατορίας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, που διέβλεπε αυτήν την εξέλιξη, ζητούσε επίμονα από την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου να προβεί στην εκκαθάριση των σωμάτων ασφαλείας και του στρατού από τα φασιστικά στοιχεία και να οπλίσει την εργατική τάξη. Η απάντηση της κυβέρνησης, ωστόσο, ήταν κατηγορηματική. «Αφήστε το στρατό ήσυχο, μην μπάζετε την πολιτική στο στρατό», έλεγαν. Όσον αφορά δε τον εξοπλισμό της εργατιάς -ως το αποτελεσματικότερο μέσο για τη συντριβή ενός ενδεχόμενου φασιστικού πραξικοπήματος εν τη γενέσει του- η εντολή που δόθηκε δεν έδινε πολλά περιθώρια παρερμηνείας: «Όποιος δώσει όπλα στους εργάτες θα παραπεμφθεί στο στρατοδικείο!». Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Ντολόρες Ιμπαρούρι (η θρυλική Πασιονάρια) «και σαν αυτόπτης μάλιστα μάρτυς […] πολλοί ηγέτες του Λ.Μ. [σ.σ. Λαϊκού Μετώπου] κινήθηκαν, αν και χωρίς επιτυχία, για να εμποδίσουν ακόμα και την απελευθέρωση των “30.000”, δηλαδή των κρατουμένων από την εξέγερση των Αστουριών του Οκτώβρη του 1934, που αποτελούσαν και το βασικό προεκλογικό σύνθημα του Λ.Μ.»35. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Τελικά η στρατιωτική φασιστική κίνηση εκδηλώθηκε στις 17-18 Ιούλη 1936, μ’ επικεφαλής το στρατηγό Φ. Φράνκο. Η αναποφασιστικότητα, αναβλητικότητα, έως και τάση συμβιβασμού με τους φασίστες από τη μεριά της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου επέδρασαν καταλυτικά στην αρχική προέλαση των κινηματιών. Με την έκρηξη της στάσης «ο Κιρόγα παραιτήθηκε και ο Αθάνα έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Μαρτίνεζ Μπάριο (αρχηγό της Δημοκρατικής Συμμαχίας), στην κατεύθυνση συμβιβασμού με τους φασίστες στασιαστές, δηλαδή υποταγής σε αυτούς. Ένα έντονο κύμα λαϊκής οργής απέτρεψε αυτό το σχέδιο. Έτσι στις 19 Ιούλη κυβέρνηση σχημάτισε ο Χοσέ Γκιράλ του Αριστερού Δημοκρατικού Κόμματος. Όμως οι τρεις μέρες που χάθηκαν σε άσκοπες συζητήσεις για το αν θα έπρεπε να εξοπλιστεί ο λαός ή όχι έδωσαν στους φασίστες τη δυνατότητα να καταλάβουν 23 πόλεις»36.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις 4 Σεπτέμβρη 1936 σχηματίστηκε και πάλι νέα κυβέρνηση υπό το Σοσιαλιστή Λάργκο Καμπαλέρο (στην οποία μετείχαν για πρώτη φορά όλα τα κόμματα του Λαϊκού Μετώπου -μεταξύ αυτών και το ΚΚ- ενώ στη συνέχεια εντάχτηκαν επίσης το Βασκικό Εθνικό Κόμμα κι εκπρόσωποι της αναρχικής CNT). Κρίσιμο θέμα διαπάλης στη φάση αυτή του αγώνα κατά του Φράνκο: Η συγκρότηση τακτικού στρατού. «Τόσο οι σοσιαλιστές όσο και οι αναρχικοί», σημειώνει ο Θ. Παπαρήγας, «αντιδρούν στη δημιουργία τακτικού στρατού. Οι αναρχικοί κατηγορούν τους κομμουνιστές σαν …αντεπαναστάτες επειδή το προτείνουν. Η ανίερη αυτή συμμαχία σοσιαλιστών-αναρχικών έχει σαν αποτέλεσμα την πτώση της Μάλαγα (8 Φλεβάρη 1937), όπου οι φρανκικές δυνάμεις επιτίθενται ακριβώς με τον τρόπο που είχαν προβλέψει και λεπτομερώς “προπεριγράψει” οι κομμουνιστές».37
Όσον αφορά τις διεθνείς διαστάσεις του ισπανικού εμφυλίου, ενώ θα περίμενε κανείς το «αδελφό» Λαϊκό Μέτωπο της Γαλλίας, υπό τον επίσης Σοσιαλιστή πρωθυπουργό Λ. Μπλουμ, να είναι το πρώτο που θα έσπευδε σε βοήθεια της Δημοκρατικής Ισπανίας, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Στη Γαλλία ανήκε η διπλωματική πρωτοβουλία για τη διεθνή απομόνωση της Δημοκρατικής Ισπανίας που πραγματοποιήθηκε μέσ’ από την πολιτική της δήθεν «μη επέμβασης». Ήταν δε η πρώτη χώρα που έκλεισε τα σύνορά της, στερώντας από τους μαχητές κατά του φασισμού κάθε δυνατότητα να προμηθευτούν όπλα και πολεμοφόδια μέσω του γαλλικού εδάφους. Το γεγονός αυτό υπήρξε καταλυτικό π.χ. στην πτώση της συνοριακής πόλης του Ιρούν (λίγες μόνο μέρες αφότου είχαν κλείσει τα γαλλοϊσπανικά σύνορα), όπου οι εργάτες των ορυχείων αναγκάστηκαν -ελλείψει πυρομαχικών- να πολεμούν με δυναμίτη και πέτρες τις στρατιές του Φράνκο οι οποίες είχαν στη διάθεσή τους τανκς κι αεροπλάνα (που τους είχε προμηθεύσει η ναζιστική Γερμανία). Το εμπάργκο τελικά ίσχυσε μόνο για την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου. Αμερικανικά και βρετανικά μονοπώλια έκαναν χρυσές δουλειές με τον Φράνκο38, ενώ Γερμανία και Ιταλία συνέδραμαν τους Ισπανούς ομοϊδεάτες τους, τόσο σε πολεμικό υλικό όσο και σε άνδρες (με 16.000 και 50.000 στρατιώτες αντίστοιχα). Η μόνη χώρα που στάθηκε στο πλευρό του αγωνιζόμενου ισπανικού λαού ήταν η Σοβιετική Ένωση.39 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
https://www.komep.gr/m-article/07cefc4a-f42a-11e9-95d7-3ed1504937da/ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή