Το άλλο μισό...

Και στο θέμα της ανεργίας η κυβέρνηση προσπαθεί να παρουσιάσει «μαγική εικόνα», ανακατεύοντας στατιστικά μεγέθη, μισές αλήθειες και ολόκληρα ψέματα για να εξωραΐσει την αδυσώπητη πραγματικότητα που ζουν χιλιάδες εργαζόμενοι και άνεργοι, να «δικαιώσει» την αντεργατική πολιτική της, να καλλιεργήσει στάση αναμονής και φρούδες προσδοκίες στα λαϊκά στρώματα, ότι η κρατική στήριξη στις επενδύσεις και η καπιταλιστική ανάκαμψη θα βελτιώσουν τάχα και τη δική τους ζωή.

Επικαλούμενη στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για τον περασμένο Σεπτέμβρη, η κυβέρνηση πανηγυρίζει ότι η καταγεγραμμένη ανεργία μειώθηκε κατά 3,5 μονάδες μέσα σε έναν χρόνο, στο 13% από το 16,5%.

Εκτός από τις όποιες μεθοδολογικές διαφωνίες για το πώς μετρούνται η ανεργία και η εργασία από την αστική στατιστική (άνεργος θεωρείται μόνο όποιος αναζητούσε εργασία τη βδομάδα που γινόταν η έρευνα), το ποσοστό παραμένει μεγάλο και επιβεβαιώνει τις προβλέψεις ότι η ανεργία θα είναι σταθερά υψηλή όχι μόνο σε φάση κρίσης, αλλά και σε φάση ανάπτυξης. Προς τι λοιπόν οι πανηγυρισμοί;

Τη «μεγάλη εικόνα» αποκαλύπτουν τα στοιχεία του ΕΦΚΑ, σύμφωνα με τα οποία τον Ιούλη του 2020 τρεις στους δέκα εργαζόμενους δούλευαν με μερική απασχόληση! Συγκεκριμένα, στους 2.302.302 μισθωτούς οι 690.191 εργάζονταν με μερική απασχόληση και έπαιρναν μέσο μισθό 415 ευρώ μεικτά!

Στην πραγματικότητα, δηλαδή, η «μείωση της ανεργίας» δεν γίνεται με αύξηση της σταθερής δουλειάς με δικαιώματα, αλλά με παραπέρα διόγκωση της μερικής απασχόλησης, της εργασιακής κινητικότητας, δηλαδή με τη συνολικότερη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και της μόνιμης και σταθερής δουλειάς, με ανάλογες συνέπειες στο εργατικό εισόδημα και στον μέσο μισθό.

Η τάση αυτή μάλιστα κυριαρχεί και επεκτείνεται όλα τα τελευταία χρόνια. Συγκεκριμένα, τον περασμένο Οκτώβρη οι συμβάσεις μερικής και εκ περιτροπής εργασίας κυριαρχούσαν κατά 53,53% στο σύνολο των νέων θέσεων εργασίας, έναντι 46,47% των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης, εκ των οποίων μάλιστα ένα μεγάλο μέρος είναι ορισμένου χρόνου και έχουν ημερομηνία λήξης.

Αυτό σημαίνει ότι μήνα με τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο, η «ευελιξία» επεκτείνεται και βαθαίνει στην αγορά εργασίας, η κινητικότητα αυξάνεται και η εκμετάλλευση βαθαίνει, σε βάρος των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους που έχουν απομείνει. Σταθερές εργασιακές σχέσεις αντικαθίστανται με «ευέλικτες». Αυτή η ζούγκλα στην αγορά εργασίας διαμορφώνεται «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση» της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που δεν μπορεί να είναι «για τους πολλούς» όπως λέει η ΝΔ.

Δεν μπορεί να είναι όμως ούτε «δίκαιη» όπως ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό επιβεβαιώνουν οι νόμοι της «ευελιξίας» που και ο ίδιος ψήφισε ως κυβέρνηση, ενώ ως αντιπολίτευση στηρίζει τον στόχο της «πράσινης» ανάπτυξης, που πετάει στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους στην παραγωγή Ενέργειας από λιγνίτη, ψήφισε τις μισές περίπου από τις διατάξεις του αντεργατικού νόμου Χατζηδάκη και πάει λέγοντας.

Ακόμα κι έτσι, όμως, η κυβέρνηση αναγκάζεται να καταφύγει σε αλχημείες για να παρουσιάσει ως «επίτευγμα» της πολιτικής της τη στατιστική μείωση της ανεργίας. Για παράδειγμα, τον περασμένο Σεπτέμβρη η ΕΛΣΤΑΤ αναγνώριζε μόλις 609.501 ανέργους, όταν τον ίδιο μήνα οι εγγεγραμμένοι στον ΟΑΕΔ ανήλθαν στους 947.292! Απ' αυτούς οι 935.301 αναζητούσαν εναγωνίως δουλειά και δεν έβρισκαν. Πού εξαφανίζονται λοιπόν περίπου 330.000 άνεργοι; Μάλλον η κυβέρνηση τους κάνει αόρατους με τις αλχημείες της...

Η ανακύκλωση των ανέργων και η στατιστική συγκάλυψη της πραγματικής ανεργίας δεν μπορούν να κρύψουν την τραγική θέση χιλιάδων νέων που αναζητούν εργασία. Ούτε την περιπλάνηση εκατοντάδων χιλιάδων προσωρινά απασχολούμενων, που ζουν με μισθούς - ψίχουλα.

Η ανεργία είναι όψη του ίδιου νομίσματος, το άλλο μισό της εργασιακής ζούγκλας που διαμορφώνουν με τους νόμους τους όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις, αξιοποιώντας εκβιαστικά και τη στρατιά των ανέργων για να κάμπτουν τις διαμαρτυρίες και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων για καλύτερους μισθούς και βελτίωση των συνθηκών εργασίας.

Το «κλειδί» που μπορεί να ξεκλειδώσει τη σημερινή αθλιότητα για εργαζόμενους και ανέργους βρίσκεται στον αγώνα για αυξήσεις στους μισθούς, σύγχρονους όρους δουλειάς και αμοιβής, ουσιαστικά μέτρα προστασίας των ανέργων.

Ενας τέτοιος αγώνας θα γεννά δυνατότητες και προοπτικές όσο περισσότερο στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και τη στρατηγική του. Οσο φωτίζει την πραγματική διέξοδο, την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Μια κοινωνία και οικονομία όπου η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός θα διαμορφώνουν όρους για την εξάλειψη της ανεργίας, για δουλειά και ζωή με αξιοπρέπεια για όλους.