«Πάμε για απεργιακή κλιμάκωση. Καμιά αναμονή»: Αυτό ήταν το «διά ταύτα» των πανεργατικών συλλαλητηρίων που ξεκίνησαν από τις αρχές Νοέμβρη σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις και συνεχίστηκαν και τη βδομάδα που μας πέρασε, όπως στα Γιάννενα που πήρε πανηπειρωτικό χαρακτήρα. Κινητοποιήσεις που έβγαλαν στον δρόμο πάνω από 450 συνδικαλιστικές οργανώσεις σε όλη τη χώρα. Τώρα, η κλιμάκωση της πάλης αυτής γίνεται ακόμα πιο αναγκαία, με διεκδικήσεις που εκφράζουν όλους τους εργαζόμενους, από διάφορους κλάδους και χώρους δουλειάς που ζουν με το άγχος και την ανασφάλεια, την ασφυκτική πίεση από την ακρίβεια, τους τσακισμένους μισθούς και τα ωράρια - λάστιχο.
Στο επίκεντρο της πάλης μπαίνουν οι διεκδικήσεις για ΣΣΕ με αυξήσεις στους μισθούς και κατοχύρωση δικαιωμάτων, το σταθερό ωράριο, η κυριακάτικη αργία, τα μέτρα προστασίας για να μη μετράει διαρκώς νεκρούς και σακάτηδες η εργατική τάξη, η υπεράσπιση και διεύρυνση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και πολλά ακόμα. Διεκδικήσεις δηλαδή που φέρνουν τους εργαζόμενους και τα σωματεία τους αντιμέτωπα με όλα τα αντεργατικά μέτρα των τελευταίων ετών, και ειδικά με τον νόμο Χατζηδάκη που ψηφίστηκε το περασμένο καλοκαίρι.
Τώρα, τα σωματεία παίρνουν «πάνω» τους ξανά την υπόθεση της πάλης για μέτρα προστασίας από την πανδημία. Για να πάψουν οι χώροι δουλειάς να είναι εστίες υπερμετάδοσης, να γίνονται δωρεάν τεστ με ευθύνη κράτους και εργοδοσίας, να επιταχθεί ο ιδιωτικός τομέας, να ενισχυθούν τα νοσοκομεία και η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.
Η προσπάθεια που έγινε για την επιτυχία των συλλαλητηρίων, με παρεμβάσεις σε χώρους δουλειάς, κλάδους και συνοικίες για να φτάσει πλατιά το κάλεσμα των συσκέψεων συντονισμού, για να στρατευτούν ακόμα περισσότερα σωματεία σε αυτήν την κατεύθυνση της πάλης, τώρα πρέπει να προχωρήσει στο επόμενο βήμα: Στη διαμόρφωση των όρων για πανελλαδική πανεργατική απεργία «από τα κάτω» το επόμενο διάστημα, κάτι που ήδη συζητιέται σε συνδικαλιστικές οργανώσεις. Σχετικές αποφάσεις έχουν πάρει τα Εργατικά Κέντρα Αθήνας και Πειραιά, πολλές Ομοσπονδίες, η ΑΔΕΔΥ και πολλά πρωτοβάθμια σωματεία.
Σε αυτή την κατεύθυνση μπορούν να ριχτούν με ακόμα μεγαλύτερη ορμή οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, ειδικά μετά τις πρόσφατες μεγαλειώδεις αγωνιστικές κινητοποιήσεις σε μια σειρά από χώρους δουλειάς και κλάδους. Να αξιοποιήσουν τα ελπιδοφόρα μηνύματα, την αισιοδοξία που στέλνουν αγώνες, όπως η μεγάλη 7ήμερη απεργία των λιμενεργατών της COSCO, ο αγώνας των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, που εδώ και δύο χρόνια δεν το βάζουν κάτω, κατάφεραν να επιστρέψουν τις συκοφαντίες της κυβέρνησης και δίνουν την τελική μάχη για τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας, παρά την προσπάθεια να τους τσακίσουν. Την ίδια συμβολή είχαν οι απεργιακές μάχες που έδωσαν οι μεταλλεργάτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης νεκρώνοντας τα ναυπηγεία και τα καρνάγια του Πειραιά στις 5 Νοέμβρη, η 48ωρη απεργία των ναυτεργατών όπου δεν έλυσε κάβος σε όλη την Ελλάδα καθώς και η πανοικοδομική απεργία που νέκρωσε όλα τα μεγάλα εργοτάξια της χώρας. Τα μηνύματα που εκπέμπει πια κάθε κινητοποίηση εργαζόμενων διανομέων μετά την επιτυχημένη μάχη που έδωσαν οι ντελιβεράδες της «e-food» τον περασμένο Σεπτέμβρη. Απεργιακές κινητοποιήσεις που προστίθενται στον μεγάλο απεργιακό αγώνα των εκπαιδευτικών στις αρχές Οκτώβρη που είχε τη μεγαλύτερη συμμετοχή των τελευταίων πολλών χρόνων.
Τέτοια παραδείγματα αποκτούν ιδιαίτερη σημασία, καθώς φέρνουν στο προσκήνιο το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι μόνο μέσα από την οργάνωσή τους, συσπειρωμένοι στα σωματεία τους, με τη συλλογική τους δράση, μακριά από τις παγίδες της εργοδοσίας που επιχειρεί να τους διασπάσει, μπορούν να τα καταφέρουν, να πάρουν ανάσες και να περάσουν στην αντεπίθεση.
Εργαζόμενοι όπως οι παραπάνω δείχνουν τον δρόμο, έχουν καταφέρει να γίνουν παραδείγματα για όλη την εργατική τάξη, καθώς έδωσαν στο «πιάτο» το πόση δύναμη κρύβει η διεκδίκηση όταν αυτή γίνεται υπόθεση όσων μέχρι χτες ήταν ανοργάνωτοι. Οταν δεν εγκλωβίζεται στην αναζήτηση «σωτήρα» ή στην αναμονή για λύσεις από μια κυβερνητική εναλλαγή. Απέδειξαν σε ακόμα περισσότερους ότι ο μόνος «σωτήρας» για τον εργαζόμενο είναι η συλλογική δράση με τους συναδέλφους του, η οργάνωση στο σωματείο, η έμπρακτη αλληλεγγύη.
Με αυτό το κριτήριο μπαίνουμε μπροστά για να οργανωθεί και η πανεργατική απεργία, στην οποία θα συγκλίνουν όλοι αυτοί οι ξεχωριστοί αγώνες, θα δώσει την ευκαιρία να πολλαπλασιαστούν οι εστίες αντίστασης μέσα στους χώρους δουλειάς και τους κλάδους. Παίρνοντας τη σκυτάλη από τη μεγάλη απεργιακή μάχη του περασμένου Ιούνη και τις κλαδικές απεργιακές κινητοποιήσεις, να δοθεί άλλη μια «πληρωμένη απάντηση» σε όσους έλεγαν στους εργαζόμενους να καθίσουν στ' αυγά τους, ότι δεν πρόκειται με τους αγώνες να καταφέρουν τίποτα και ότι καλά θα κάνουν να περιμένουν να ψηφίσουν την επόμενη κυβέρνηση στις εκλογές. Τώρα, μπροστά στην οργάνωση της απεργίας, μπορεί να αναρωτηθεί ο κάθε συνδικαλιστής, ο κάθε εργαζόμενος: Θα ήταν ίδια η κατάσταση αν το εργατικό κίνημα είχε ακούσει «συμβουλές», όπως οι παραπάνω; Θα είχαν γίνει αγώνες, που κατάφεραν να σπάσουν την εργοδοτική αδιαλλαξία, αν είχε κυριαρχήσει ο δρόμος της «πειθάρχησης», όπως κάνουν κάτι κεντρικά συνδικαλιστικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που βιάζονται να εφαρμόσουν τον νόμο Χατζηδάκη; Θα έπαιρνε κανένας χαμπάρι τι γίνεται στην «e-food» και στο λιμάνι του Πειραιά, αν κι εκεί είχε κυριαρχήσει η γραμμή της συνδικαλιστικής ηγεσίας των εκπαιδευτικών (ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΝΑΛ) που τα δίπλωσε στην κρίσιμη καμπή της απεργίας - αποχής, και ενώ οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία είχαν τη διάθεση να συνεχίσουν; Κυρίως, πόσο μεγάλη ζημιά θα γίνει, αν το κίνημα μετατραπεί σε «ουρά» των σχεδιασμών της κυβερνητικής αλλαγής της σοσιαλδημοκρατίας, ουρά των «προοδευτικών κυβερνήσεων»...
Οι κινητοποιήσεις αυτές και πολύ περισσότερο η οργάνωση της πανελλαδικής απεργίας από τα σωματεία βγάζουν στην επιφάνεια κι άλλες μεγάλες αλήθειες που γίνονται όπλα στα χέρια των εργαζομένων. Επιβεβαιώνουν την απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στον τεράστιο πλούτο που παράγουν και στην ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους. Στο λιμάνι του Πειραιά, τα κέρδη σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Η «e-food» έχει πολλαπλασιάσει τις αποδόσεις της, ενώ η «Wolt» προχτές εξαγοράστηκε με μια συμφωνία ύψους 7 δισ. ευρώ. Την ίδια στιγμή οι αγώνες των εργαζομένων σε αυτές τις «εμβληματικές επενδύσεις», όπως και των μεταλλωρύχων στην «Ελληνικός Χρυσός» για να μην απολυθούν οι 150 συνάδελφοί τους σε μια ακόμα τέτοια επένδυση, έφεραν στην επιφάνεια ότι αυτά τα κέρδη αυγαταίνουν ακριβώς πάνω στο έδαφος της άλλης όψης της τεράστιας καπιταλιστικής κερδοφορίας: Της δουλειάς με όρους σκλαβιάς, της εντατικοποίησης με εξοντωτικά ωράρια, των απολύσεων, των «εργατικών ατυχημάτων» κ.ο.κ. Εδειξαν ότι αυτοί οι όροι δουλειάς δεν αφορούν κάποιες «εξαιρέσεις», κάποιες επιχειρήσεις στο περιθώριο αλλά την ίδια την «κανονικότητα», αφού συμβαίνουν στα πιο εμβληματικά παραδείγματα επενδύσεων και επιχειρηματικής δράσης.
Επομένως, ότι η πάλη πρέπει να ωριμάζει, στοχεύοντας τον «πραγματικό εχθρό», τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, το κράτος και τις κυβερνήσεις τους. Με το βλέμμα λοιπόν στραμμένο στη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων, η μεγάλη προσπάθεια για την απεργιακή κλιμάκωση περνάει τώρα σε «πρώτο πλάνο» της οργάνωσης της πάλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου