Στη μέγγενη της υποστελέχωσης και της εμπορευματοποίησης η Υγεία του λαού

 Αν κάτι «πιέζει» το δημόσιο σύστημα Υγείας, αυτό είναι η υποστελέχωση και η εμπορευματοποίηση που διαχρονικά η μία μετά την άλλη όλες οι κυβερνήσεις εντείνουν, και όχι προφανώς ένας «άγνωστος ιός» μετά από δύο χρόνια πανδημίας ούτε η έλλειψη «ατομικής ευθύνης».υγει

Αυτή η διαπίστωση έχει ιδιαίτερη σημασία, με αφορμή την αντιπαράθεση που ξέσπασε γύρω από τη μελέτη των καθηγητών Τσιόδρα και Λύτρα, η οποία επιβεβαίωσε αυτό που οι χιλιάδες εξουθενωμένοι υγειονομικοί φωνάζουν από την πρώτη στιγμή: Οτι για να αντιμετωπιστεί η πανδημία απαιτούνται όλα εκείνα τα μέτρα που μπορούν να σώσουν ανθρώπινες ζωές: Εκατοντάδες νέες, πλήρως στελεχωμένες κλίνες ΜΕΘ, προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, άνοιγμα των δημόσιων νοσοκομείων στα οποία έβαλαν λουκέτο και κράτησαν κλειστά όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων 10 ετών, επίταξη του ιδιωτικού τομέα. Και προφανώς ένα γενικευμένο εμβολιαστικό πρόγραμμα που δεν θα αφήνει τίποτα στην τύχη του, μέσα από τη φαρμακοεπαγρύπνηση, την ενίσχυση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, την παρακολούθηση των εμβολιασμένων, τις δωρεάν προληπτικές εξετάσεις, την εξατομικευμένη ενημέρωση, τη διάθεση όλων των εγκεκριμένων εμβολίων κ.ο.κ.

Τι απαντήσεις όμως εισπράττουν οι υγειονομικοί π.χ. στο δίκαιο αίτημα για την επίταξη του ιδιωτικού τομέα; Η μεν κυβέρνηση πως «ό,τι επιτάσσεται αποζημιώνεται γιατί δεν έχουμε κομμουνισμό», ενώ η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε «δίκαιη αποζημίωση» για τους κλινικάρχες.

Γιατί λοιπόν δεν έχουν γίνει όλα τα παραπάνω, αν και φαίνονται «αυτονόητα»; Τι είναι αυτό που εμποδίζει να παρθούν τέτοια μέτρα ώστε να μη «χωρούν» διαπιστώσεις ότι το σύστημα «αντέχει» το πολύ μέχρι 400 διασωληνωμένους και ότι από εκεί και πέρα αυξάνεται ραγδαία η θνητότητα, όπως εντοπίζει η εν λόγω έρευνα;

Είναι η λογική που με ωμό τρόπο αποτυπωνόταν από την κυβέρνηση, λέγοντας ότι δεν είναι απαραίτητο ένα «πολυτελές σύστημα Υγείας», που θα μείνει ...αμανάτι μετά την πανδημία. Είναι η λογική που παλεύει να στριμώξει και τη διαχείριση της πανδημίας στο κριτήριο του «κόστους - οφέλους». Η πολιτική που προτάσσει τα παζάρια με τους κλινικάρχες, αντί για την άνευ όρων επίταξη των υποδομών τους. Η πολιτική που βλέπει την πανδημία ως «ευκαιρία» για την προώθηση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στην Υγεία, μέσα από το «νέο ΕΣΥ» της επιχειρηματικής δράσης, με «πρόβα τζενεράλε» τις γενικευμένες εργολαβίες λόγω των ελλείψεων σε προσωπικό, τις μετακινήσεις υγειονομικών, τα κλεισίματα - συγχωνεύσεις - μετατροπές κλινικών κ.ο.κ. Η πολιτική δηλαδή που βλέπει την Υγεία ως πεδίο επιχειρηματικής δράσης, με τους ιδιώτες να «τρέφονται» από κάθε έλλειψη στα νοσοκομεία και την ΠΦΥ, να αυγαταίνουν τα κέρδη τους από κάθε μέρα αναμονής για μια στοιχειώδη ιατρική πράξη. Είναι η πολιτική των «Νοσοκομείων ΑΕ», των ΣΔΙΤ, όπως αυτά που εγκαινίασε ο ΣΥΡΙΖΑ στο Νοσοκομείο της Σαντορίνης, που μοιράζει την «πίτα» της Υγείας στους ομίλους, αφήνοντας τον λαό έκθετο στις «μίνιμουμ παροχές».

Ετσι, δύο χρόνια από το ξέσπασμα της πανδημίας, τα θύματα έχουν ξεπεράσει τις 20.000, το νέο πανδημικό κύμα αποδεικνύεται ακόμα πιο φονικό από τα προηγούμενα, παρά τη διάθεση του πολύτιμου εμβολίου. Είναι σοκαριστικά τα στοιχεία, που δείχνουν ότι από 235 νεκρούς τον περσινό Οκτώβρη, ο φετινός άφησε πίσω του 1.110! Από 1.780 νεκρούς τον Νοέμβρη του 2020, τον Νοέμβρη του 2021 είχαμε 2.219. Τον Δεκέμβρη του 2020 καταγράφηκαν 2.432 νεκροί, ενώ στα μισά του μήνα φέτος, ήδη καταγράφονται πάνω από 1.400. Σε λιγότερο από τρεις μήνες έχουν καταγραφεί σχεδόν 5.000 νεκροί, με τα ρεκόρ να σπάνε το ένα μετά το άλλο και τον λαό να ζει μόνιμα με τον εφιάλτη.

Αυτό το χάλι του δημόσιου συστήματος Υγείας έχει την ίδια υπογραφή με αυτή των πρωτοκόλλων - λάστιχο, των κομμένων και ραμμένων στα μέτρα της εργοδοσίας, των σχολείων που λειτουργούν με ακόμα χειρότερους όρους σε σχέση με πέρυσι, των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς που αποτελούν εστίες υπερμετάδοσης. Εχει την ίδια υπογραφή με αυτή του ακόμα πιο μειωμένου προϋπολογισμού για την Υγεία (κατά 279 εκατ. ευρώ), σε συνέχεια όλων των περικοπών από κάθε κυβέρνηση των προηγούμενων ετών.

Είναι η ίδια εγκληματική αντιλαϊκή πολιτική που μετατρέπει το εμβόλιο από πολύτιμο όπλο για την αντιμετώπιση της πανδημίας σε βολικό «άλλοθι» για κράτος και εργοδοσία, για να ξεμπερδεύουν με όσα μέτρα «κοστίζουν», για να εμπεδώνεται η «ατομική ευθύνη».

Με αυτήν την πολιτική έχει να αναμετρηθεί ο εργαζόμενος λαός, σε μια περίοδο που επιβεβαιώνεται περίτρανα ότι δεν υπάρχει δίκαιο αίτημα για την προστασία του το οποίο να μη «σκοντάφτει» στη στρατηγική της Υγείας - εμπόρευμα, που να μη συγκρούεται με την επιχειρηματική δράση. Εκεί πρέπει να στοχεύει το εργατικό - λαϊκό κίνημα, διεκδικώντας κάθε μέτρο που μπορεί να σώσει ζωές και ενισχύοντας τον αγώνα για αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας, που θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες.