ΜΑΘΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΟΥ

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2021

Ο Δεκέμβρης μέσα από τα μάτια των λογοτεχνών


Η μάχη του Δεκέμβρη ήρθε ως αποτέλεσμα του γεγονότος ότι, σε αντίθεση με τις υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς που είχε κάνει το ένοπλο ΕΑΜικό κίνημα με την καθοδήγηση του ΚΚΕ, τις αυταπάτες για «εθνική ενότητα» - αποτέλεσμα και των στρατηγικών θέσεων του Κόμματος που δεν προσανατόλιζαν στον αγώνα
για την εξουσία - η αστική τάξη και ο βρετανικός ιμπεριαλισμός δεν εγκατέλειψαν ποτέ το στόχο να τσακίσουν το εργατικό - λαϊκό κίνημα, να το αφοπλίσουν, να αποκαταστήσουν πλήρως την εξουσία τους στη χώρα. Παρ' όλες τις ταλαντεύσεις και τα λάθη από πλευράς του ΕΛΑΣ, του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, η ένοπλη αντιπαράθεση, ως δήλωση ότι «ο λαός δεν διαλέγει τις αλυσίδες αλλά τα όπλα», άφησε σημαντική παρακαταθήκη. 

Η κατάληξη του Δεκέμβρη ήταν η Συμφωνία της Βάρκιζας, μια συμφωνία παράδοσης των όπλων που δεν ανταποκρινόταν στο συσχετισμό δυνάμεων, παρά τη στρατιωτική ήττα του Δεκέμβρη. Η μεταδεκεμβριανή περίοδος, η λευκή τρομοκρατία επιβεβαίωσαν ότι η αστική τάξη δεν είχε ενδοιασμούς πως οι ίδιες οι εξελίξεις της ταξικής πάλης έφερναν στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα «ποιος ποιον». Πάλι παρ' όλες τις ταλαντεύσεις και τις στρατηγικές αδυναμίες που συνέχιζαν να υπάρχουν, το ΚΚΕ, το εργατικό - λαϊκό κίνημα απάντησαν με τον ηρωικό 3χρονο αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Για 33 μέρες, λοιπόν, η μάχη που έδωσε ο λαός με το όπλο στο χέρι, την προκήρυξη, το χωνί, τα οδοφράγματα, ενάντια στην αστική τάξη και τους Αγγλους ιμπεριαλιστές αποτέλεσε πηγή έμπνευσης.

Κορυφαίοι λογοτέχνες και ποιητές κατέγραψαν τις συγκλονιστικές αυτές στιγμές και κάποια τέτοια αποσπάσματα παρουσιάζει ο «Ριζοσπάστης του Σαββατοκύριακου».

***
«Οι ελευθερωτές γυρίσαν απ' τη μάχη

Και βρήκανε καινούρια αφεντικά
Να κυβερνάν τις πολιτείες τους.
Κι απ' τα κανόνια ανάμεσα, προβάλανε οι έμποροι».
(Μπ. Μπρεχτ - «Μαθαίνοντας τα νέα για το λουτρό αίματος των Τόρυδων στην Ελλάδα»)
 
Χάρτης από έκδοση της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού,
 που απεικονίζει τα 28 κατειλημμένα από τον μαχόμενο λαό
αστυνομικά τμήματα (σημειωμένα με κόκκινο κύκλο)

Δείγματα ελάχιστα σας αντιγράφουμε

Θα αναρωτιόσαστε πώς μπόρεσε ν' αντέξει ένας ξαρμάτωτος λαός ενάντια στα σιδερικά «ξηράς, θαλάσσης και αέρος», και στην «αγγλική λίρα» που μέχρι σήμερα αγόραζε σώματα και ψυχές. Πώς μπόρεσε ν' αντέξει όταν οι Αγγλοι του 'κοψαν κάθε διανομή τροφίμων, κάθε σταγόνα φάρμακο, όταν τ' αεροπλάνα τους ανατίναξαν τους σωλήνες και κόπηκε και το νερό.
Κρίμας που δεν μπορείτε να διαβάσετε όλο το έντυπο υλικό που τυπωνότανε σ' εκείνες τις 33 μέρες. Ν' ακούσετε τις αναφορές των υπευθύνων. Τα λόγια των μανάδων. Να βλέπατε πώς βγάζαν όλοι την μπουκιά απ' το στόμα τους να τη δώσουν στον άλλον. Θ' ανατριχιάζατε όταν ξεψυχούσανε οι αμούστακοι ΕΛΑΣίτες μας μ' εκείνο το τραγούδι της Λαοκρατίας. Οταν νεκροφιλούσε ο γέρος το τελευταίο του παιδί κι έπιανε αυτός το πολυβόλο. Μόνο τότε θα νιώθατε. Δείγματα ελάχιστα σας αντιγράφομε...
(Μ. Αξιώτη - «Αθήνα 1941 - 1945»)

Σίμωνε ο Δεκέμβρης...

Σίμωνε ο Δεκέμβρης.
Τα βράδια που κατεβαίνουν τα ρουλά πάνου από τις βιτρίνες με τα κουρασμένα φώτα
Ετσι που κατεβαίνουν σιδερένια δίχτυα σ' ένα μυθικό βυθό - τα βράδια
Παρατηρείται πολλή κίνηση από εγγλέζικα τζιπ
Πολλή κίνηση από κάτι μεγάλα, κλειστά βουβά αυτοκίνητα.
Κάτι μας παραμόνευε ξανά πίσω από τους τοίχους
Κάτι μουγγό και σκοτεινό έξω απ' την καρδιά μας.
Εκεί που άλλοτες κρυφοκουβέντιαζαν πολλές καρδιές στα σκοτεινά
Τώρα ξεφύτρωσαν πολλοί ρήτορες στο φως.
Ηταν να φοβάσαι τα λόγια τους. Δεν ήταν δικά μας.
Και στους τοίχους ξεφύτρωσαν κάτι παράξενα σημάδια.
Σ' όλη την κατοχή δεν τάιδαμε γραμμένα σε κανέναν τοίχο.
Μα τώρα δα τι θέλουνε στους αθηναϊκούς δρόμους;
Κι η εγγλέζικη φρουρά ποιους κρύβει με τις πλάτες της;
(Γ. Ρίτσος - «Οι γειτονιές του κόσμου»)

Και ξημέρωσε η 3 του Δεκέμβρη

Και ξημέρωσε η 3 του Δεκέμβρη. 3 του Δεκέμβρη...!
Οποιος έζησε τις 3 του Δεκέμβρη, στις 4 μπορούσε να πεθάνει.
Ο προορισμός του ανθρώπου που είναι: να κάνει κάτι μεγάλο, εκπληρώνεται. Γιατί ο λαός, ο Αθηναϊκός λαός, εκείνη τη μέρα αποκαλύφθηκε μπροστά στο ίδιο του το μεγαλείο.
(Μ. Λουντέμης - «Ο μεγάλος Δεκέμβρης»)

Στην πλατεία Συντάγματος, 3 του Δεκέμβρη σήμερα, χιλιάδες λαός διαδηλώνει σε απόλυτη τάξη. Για να εξασφαλίσει την κερδισμένη ελευθερία του. Μήπως και του 'ρθει κανενούς η όρεξη, και μας ξαναπουλήσει στο παζάρι σκλάβους!
Μες στην ανθρωποθάλασσα συναντιόμαστε με το Γιώργη, τον δικηγόρο, 3 χρόνια τον ήξερα, έτσι λέγεται. Τρελός από χαρά με αγκαλιάζει: «Τώρα μπορώ να το φωνάζω! δε φοβάμαι πια! είμαστε ελεύθεροι! δε με λεν Γιώργη, λέγομαι...». Δίπλα από τ' ανάχτορα αστυνομικοί και φασίστες εκείνη τη στιγμή μας πυροβολούν στο ψαχνό... Του Γιώργη τ' όνομα ακόμα δεν το 'μαθα! Οι νεκροί πέφτουν τώρα τριγύρω μας ένας - ένας χάμω...
Οι Αγγλοι γύρω - γύρω, πάνω στα τανκς, στη «Μεγάλη Βρετανία» στα πεζοδρόμια, ανάμεσα στο πλήθος, φλεγματικοί παντού κι αξιοπρεπείς στέκουν και βλέπουν τη δολοφονία μας, πως θα 'στεκαν να βλέπουν ταινία κινηματογράφου. Στο τέλος - τέλος παίρνουνε μέρος. Μαζεύουνε με φορτηγά τους, τραυματισμένους και γερούς. Ηταν αυτοί οι πρώτοι όμηροι. Σε λίγες μέρες γίνηκαν χιλιάδες.
Την άλλη μέρα, 4 Δεκέμβρη, θάψαμε τους νεκρούς μας.
(Μ. Αξιώτη, «Απάντηση σε 5 ερωτήματα»)

Η μάνα Αθήνα έσφιξε τα δόντια της, έδεσε σφιχτά τα μπόλια της και κατέβηκε να θάψει τα παιδιά της. Μια ολόκληρη μέρα παρήλαυνε η Αθήνα απ' τους δρόμους της. Ποτέ δεν ήταν τόσο μεγάλη! Ηταν ωχρή, αδέκαστη, αποφασισμένη.
Στις τρεις η ώρα ολόκληρη η Αθήνα γονάτισε. Ενα φαρδύ ματωμένο πανί συγκέντρωσε σε δυο γραμμές όλο το νόημα του όρκου και της απόφασης:
"ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΔΙΑΛΕΓΕΙ: ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ `Η ΤΑ ΟΠΛΑ"».
(Μ. Λουντέμης - «Ο μεγάλος Δεκέμβρης»)

Οι 33 μέρες

Τότε από μυριάδες στόματα ακούστηκαν τούτα τα λόγια και ταυτόχρονα γίνηκαν τούτες οι πράξεις, που συνεχίστηκαν 33 μέρες στην Αθήνα...
Ο πόλεμος! Ο πόλεμος! Ηρθε πάλι ο πόλεμος! Μας σκότωσαν τον άοπλο λαό μας! Στο αίμα του μουλιάσαμε τα λάβαρά μας! Στο αίμα του βουτήξαμε τα δάχτυλά μας και γράψαμε εκδίκηση! Η αντίσταση συνεχίζεται! Τα όπλα μας! Τα όπλα μας! Χτυπήστε τις καμπάνες! Βαρέστε τις σάλπιγγες! Να φωνάξουνε τα χουνιά! Να βγουν τα συνεργεία! Για το λαό μας! Το δίκιο και τη λευτεριά!
Ο Σκόμπι εξέδωκε την περιώνυμη στρατιωτική διαταγή του! «Αν δεν καθίσετε φρόνιμα, δεν θα υπάρξουν τρόφιμα για τον ελληνικό λαό».
Δε θέλομε κονσέρβα!... Εδώ είναι η φωνή του ΕΛΑΣ! Οποιος μπορεί να βρει ένα όπλο να το πιάσει! Ο κόσμος τρέχει να βρει ένα ντουφεκάκι. Εδώ είναι η φωνή του ΕΑΜ συνεργείο για τρόφιμα: όποιος μπορεί να δώσει για το λαό μας, να δώσει! Ο κόσμος βγάζει την ψυχή του και τη δίνει. Εδώ η ΕΠΟΝ συνεργείο του Τύπου: όποιος μπορεί να γράφει, να μοιράζει, να 'ρθει! Ο κόσμος τρέχει από παντού να βοηθήσει...
(Μ. Αξιώτη - «Απάντηση σε 5 ερωτήματα»)

Ετσι πολέμησε ο λαός της Αθήνας

-- Πρώτη προσπάθειά μας στην Εθνική Αλληλεγγύη ήταν να συγκροτήσουμε σταθμούς επιδέσεως τραυμάτων. Κάθε 300 μέτρα φτιάξαμε από ένα. Κορίτσια έτρεχαν με ένα σεντόνι, με μια γάζα. Μια γριούλα φτωχή και κουρελιασμένη παρουσιάστηκε στα γραφεία μας και πρόσφερε 25 γραμμάρια ιώδιο. Δυο κορίτσια το μπαμπάκι απ' το στρώμα της προίκας τους. Μέσα στις πρώτες 10 μέρες μπήκαν σε λειτουργία 29 νοσοκομεία σε σύνολο 2.494 σπίτια. Δίπλα σ' αυτά, ειδικά «συνεργεία χαράς» δίνουν ψυχαγωγία στους τραυματίες. Αρχισαν να λειτουργούν σε πολλά νοσοκομεία βιβλιοθήκες...
-- Ωρες κοιτούσε τους μεγάλους που 'παιρναν οπλισμό. Στο τέλος κοκκινίζοντας, τόλμησε και είπε το αετόπουλο: «Δώστε κι εμένα συναγωνιστές, ένα όπλο. Πριν έρθω πήρα την ευχή της μάνας μου».
-- Σήμερα ένας τραυματίας μας πήδησε από το παράθυρο, επειδή του απαγορεύαμε να μετακινηθεί. Το 'σκασε για να συνεχίσει τον αγώνα. Το κρεβάτι του το πήρε ο Θόδωρος από το Ν. Κόσμο 14 χρονών. Χτυπήθηκε στην επίθεση στο τάγμα Μακρυγιάννη. Ηταν γεμιστής οπλοπολυβόλου κι έριχνε τέλεια τη χειροβομβίδα.
-- Η 2η ταξιαρχία του ΕΛΑΣ αναλαμβάνει την επίθεση ενάντια στο τάγμα χωροφυλακής Μακρυγιάννη. Αρχισε με 60 άντρες. Σε 3 μέρες ανέβηκε στους 1.000 πολεμιστές. Με αυτό τον τρόπο σχηματίστηκαν όλες οι ταξιαρχίες μας. Από 50 άρχιζαν και ξεπερνούσαν τους 2.000, δεν είχαμε όπλα. Το πολύ - πολύ ένα ντουφέκι κάθε 2 άντρες. Οι μαχητές πολεμούσαν με βάρδιες...
(Μ. Αξιώτη - «Αθήνα 1941 - 1945»)

Οι τελευταίες διαταγές, τα τελευταία τραγούδια

Στις 29 Δεκέμβρη, οι Αγγλοι αρχίζουν τη μεγάλη επίθεση, με 24 τανκς ενάντια στις Ανατολικές συνοικίες. Ο ΕΛΑΣ υποχώρησε, αλλά με τέτοιο τρόπο που δεν είχε ούτε έναν αιχμάλωτο... Παραμονή Πρωτοχρονιάς 3 ομάδες μας ξαναμπαίνουν μέσα στην Αθήνα. Δεν το βαστά η καρδιά μας να τους αφήσουμε ήσυχους. Ξαναγυρίσαμε και τους χτυπήσαμε και τους αλλάξαμε την πίστη.
Στις 5 Γενάρη συντάσσεται ο ΕΛΑΣ. Η Αθήνα αφουγκράζεται ένα βαθύ βουητό που γιομίζει τη νύχτα. Χιλιάδες πόδια περπατούν. Οι τελευταίες διαταγές. Τα τελευταία τραγούδια. Οταν ξημέρωσε η αυγή, τα παιδάκια που ξύπνησαν από τα κρεβατάκια τους και τρέξανε στο δρόμο να βρούνε τους πολεμιστές, όπως τους βρίσκαν κάθε μέρα, δεν τους βρήκαν στις θέσεις τους. Ο ΕΛΑΣ βγήκε από την πρωτεύουσα...
(Μ. Αξιώτη, «Αθήνα 1941 - 1945»)

Ετσι τελείωσε ο Δεκέμβρης...

Οι γειτονιές είναι έρημες...
Τον ξύλινο σταυρό
με τα πολλά ονόματα των λαϊκών ηρώων
τον κάψαν στην πλατεία. Μονάχα το κράνος το ΕΛΑΣίτικο
δεν έλιωσε στη φλόγα - απόμεινε
πεταμένο στο δρόμο της έρημης γειτονιάς.
Μα εμείς τα θυμόμαστε τα ονόματα
και τ' άλλα ονόματα που δεν είχαμε ακόμα προφτάσει
να τα γράψουμε στους ξύλινους σταυρούς - τα θυμόμαστε...
Κάτου από τους ίσκιους των αεροπλάνων
κάτου από τους πυροβολισμούς. Η Αθήνα που μακραίνει
σβήνει στο βάθος η Αθήνα. Ρίχνουμε μια ματιά από την Πάρνηθα.
Η Αθήνα. Η Αθήνα. Οι καπνοί απ' τις πυρκαϊές,
κι οι σκιές των αεροπλάνων...
σβήνοντας με τα μαύρα χέρια τους το χαμόγελο
απ' τις φτωχές συνοικίες, τις φτωχές, τις δοξασμένες συνοικίες...
Ετσι τελείωσε ο Δεκέμβρης.
Εριξε ο Λαός τον μπόγο του στον ώμο του
Κι έφυγε ο Λαός. Δεν τον σηκώνει ο τόπος.
Οπου δεν είναι λευτεριά δεν τον σηκώνει ο τόπος.
Τραβάει πιο πάνου να μασήσει τον καημό του,
Τραβάει πιο πάνου να στήσει το ταμπούρι του.
(Γ. Ρίτσος - «Οι γειτονιές του κόσμου»)

6 σχόλια:

  1. Η «ομαλή δημοκρατική εξέλιξη»



    Στις 18 Οκτώβρη αποβιβάστηκαν στο Κερατσίνι ο Γ. Παπανδρέου και μια σειρά υπουργοί. Περίπου ένα μήνα πριν, είχαν αποβιβαστεί στην Ελλάδα οι πρώτες αγγλικές στρατιωτικές δυνάμεις.

    Στις 16 Οκτώβρη είχε φτάσει στην Αθήνα από τα βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας ο Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Γ. Σιάντος, με μια σειρά μέλη της ΚΕ του Κόμματος, του ΕΑΜ και της ΠΕΕΑ. Την επόμενη μέρα συνήλθε το ΠΓ της ΚΕ, το οποίο εξέδωσε Απόφαση «πάνω στην απελευθέρωση της Αθήνας». Η Απόφαση εκτιμούσε ότι με την Απελευθέρωση της πρωτεύουσας και της υπόλοιπης Ελλάδας «ανοίγει νέο στάδιο αγώνων για την κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και για την αναγέννηση της νέας δημοκρατικής Ελλάδας». Τονιζόταν επίσης η σημασία της «περιφρούρησης της τάξης και της ασφάλειας κατά την ώρα της απελευθέρωσης» που «ανέτρεψαν τις προσπάθειες των εχθρών της εθνικής ενότητας να συκοφαντήσουν το Κόμμα και το ΕΑΜ στα μάτια των συμμάχων μας».

    Ανέφερε: «Ο λαός μας, κάτω από τις σημαίες του ΕΑΜ και του ΚΚΕ μ' ενθουσιασμό χαιρέτησε και φιλοξενεί τμήματα ενόπλων δυνάμεων των συμμάχων, που ήρθαν εδώ για να συνεχίσουν τον αγώνα εναντίον του εχθρού που υποχωρεί. Τα γενναία τέκνα της φιλελεύθερης και συμμάχου Μεγάλης Βρετανίας θα βρουν την πιο θερμή υποδοχή και υποστήριξη από το σύμμαχο, φιλελεύθερο και φιλοπρόοδο ελληνικό λαό» («Το ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα», τόμ. 5ος, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1981, σελ. 231-232).

    Ακόμα: «Υποστηρίζουμε την κυβέρνηση εθνικής ενότητας γιατί οι προγραμματικοί της σκοποί συμπίπτουν με τους άμεσους σκοπούς του αγώνα μας. Την υποστηρίζουμε υπό την προϋπόθεση ότι θα πάρει όλα τα μέτρα πραχτικής εφαρμογής των προγραμματικών διακηρύξεών της».

    Τέλος, το ΠΓ καλούσε «ολόκληρο το Κόμμα και τον ελληνικό λαό να περιφρουρήσουν την εθνική ενότητα, να κατοχυρώσουν τη λαϊκή κυριαρχία και ν' αγωνιστούν θαρρετά για μιαν Ελλάδα καθαρισμένη από το φασισμό, αναγεννημένη, λαοκρατούμενη, ευτυχισμένη».


    Στην παραπάνω θέση αποτυπώνεται, με το χαρακτηρισμό «λαοκρατούμενη» Ελλάδα, η μεταρρυθμιστική, κοινοβουλευτική αντίληψη για το πέρασμα από την καπιταλιστική στη σοσιαλιστική εξουσία, η οποία δεν κατονομάζεται, αλλά υπονοείται.

    Εξάλλου, ο Σιάντος είχε δηλώσει ότι στις εκλογές που θα γίνουν, το ΚΚΕ «όχι μόνο θα κατέβει σε ενιαίο συνασπισμό με όλα τα Κόμματα του ΕΑΜ, αλλά και επιδιώκει να συμπράξει σε έναν ευρύτατο συνασπισμό όλων των δημοκρατικών δυνάμεων της Χώρας. Το ΚΚΕ θεωρεί ότι προς το συμφέρον του Ελληνικού Λαού επιβάλλεται η συσπείρωση όλων των προοδευτικών δυνάμεων - και αυτών που βρίσκονται έξω από το ΕΑΜ - σε ένα πανδημοκρατικό Μέτωπο» («Ριζοσπάστης», 16-11-1944). ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μέσα από αυτήν τη στρατηγική αντίληψη της «ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης» το Κόμμα έβλεπε ως αντίπαλο μόνο το τμήμα της αστικής τάξης που είχε ανοιχτά συνεργαστεί με τις δυνάμεις κατοχής, τους βασιλόφρονες, τους μεταξικούς κ.ά.

    Τα προβλήματα στην πολιτική του Κόμματος εκφράζονταν και στο κεντρικό ζήτημα της ταξικής πάλης αμέσως μετά την Απελευθέρωση, το ζήτημα της αποστράτευσης των ένοπλων λαϊκών σωμάτων (ΕΛΑΣ - Εθνική Πολιτοφυλακή) και της συγκρότησης «εθνικού στρατού». Η θέση του ΚΚΕ σε αυτό ήταν ότι διάλυση του ΕΛΑΣ και της Εθνικής Πολιτοφυλακής θα μπορούσε να γίνει μόνο με την προϋπόθεση της εκκαθάρισης του κρατικού μηχανισμού από δοσιλογικά και τεταρτοαυγουστιανά στοιχεία καθώς επίσης και της ταυτόχρονης διάλυσης των Χιτών, της Χωροφυλακής, του Ιερού Λόχου και της Ορεινής Ταξιαρχίας.

    Κεντρικό αίτημα των ΚΚΕ και ΕΑΜ υπήρξε επίσης η σύλληψη, δίκη και τιμωρία όλων όσοι συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις Κατοχής εγκληματώντας κατά του λαού.

    Στις 25 Νοέμβρη το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» εκτιμούσε:

    «Σαραντατρείς μέρες έκλεισαν από την απελευθέρωση... Και η πέμπτη φάλαγγα κρατάει όλες τις θέσεις της... Να ξεριζωθεί αποφασιστικά κάθε κίνδυνος για αντιλαϊκή τυραννία. Και να ξέρουν, μια και καλή, όλοι οι ανοιχτοί ή κρυφοί εραστές της διχτατορίας ότι ισχύει στις μέρες μας πιο πολύ από κάθε άλλη φορά ο μεγάλος λόγος που μας κληροδότησε η Γαλλική Επανάσταση: "ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΔΕΝ ΤΟΥ ΜΕΝΕΙ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙ ΠΑΡΑ `Η ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ `Η ΤΑ ΟΠΛΑ!"».

    Βεβαίως, στο τι έπρεπε να «ξεριζωθεί» το Κόμμα υποτιμούσε το γεγονός ότι η κρατική ανασυγκρότηση δημιουργούσε, έτσι κι αλλιώς, νέους αστικούς θεσμούς, που από τη φύση τους είναι θεσμοί καταστολής.

    Το κρίσιμο ζήτημα

    Η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» (2 Σεπτέμβρη - 1 Δεκέμβρη 1944), παρότι σύντομη, εμπεριέχει σημαντικά διδάγματα γύρω από το κρίσιμο ζήτημα της συμμετοχής ή μη των Κομμουνιστικών Κομμάτων σε αστικές κυβερνήσεις.

    Το φαινόμενο δεν ήταν μοναδικό. Στο αμέσως επόμενο διάστημα (1945-1947) ΚΚ πήραν μέρος σε αστικές κυβερνήσεις 9 ακόμα χωρών της Δυτικής Ευρώπης (Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο, Δανία, Νορβηγία, Ισλανδία, Αυστρία, Φινλανδία, Λουξεμβούργο), σε δυο κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής (Χιλή, Κούβα) και σε δυο της Ασίας (Ινδονησία, Ιράν).

    Καταρχάς, με τη συμμετοχή, το ΚΚΕ συνέβαλε στην επαναφορά και νομιμοποίηση μιας αστικής κυβέρνησης και ενός αστικού πολιτικού συστήματος χρεοκοπημένου στη συνείδηση της λαϊκής πλειοψηφίας. Οπως υπογράμμισε αργότερα ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου:

    «Μόνον η συμμετοχή του ΚΚΕ εις την Κυβέρνησιν μας ήνοιγε τας πύλας της Ελλάδος. Και διά τούτο την επεδίωξα - και ευτυχώς κατορθώθη» («Καθημερινή», 2-3-1948). ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο ρόλος των ΕΑΜιτών υπουργών και υφυπουργών στην κυβέρνηση ήταν ρόλος αστικής διαχείρισης. Αυτό διαφάνηκε πιο κατηγορηματικά στο κρίσιμο υπουργείο των Οικονομικών (υπουργός Α. Σβώλος, υφυπουργός Αγγ. Αγγελόπουλος). Τα πρώτα μέτρα της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης σχεδιάστηκαν από κοινού με τα στελέχη του Βρετανικού Θησαυροφυλακίου Μπάιλι και κατόπιν από τους Γουάιλι και Λόιντ, όπως και με τον συνδιοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Ξενοφώντα Ζολώτα. Βασικά ζητήματα υπήρξαν το νομισματικό, το επισιτιστικό, καθώς και η σύνταξη του προϋπολογισμού, που σύμφωνα με τον «Ριζοσπάστη», επρόκειτο να «είναι απόλυτα ισοσκελισμένος» και βασισμένος «πάνω σε υγιές νόμισμα» («Ριζοσπάστης», 2-11-1944).

    Στις 9 Νοέμβρη 1944 αποφασίστηκε η κυκλοφορία της νέας δραχμής, η οποία ισοδυναμούσε με 50 δισ. παλιές, ενώ η ισοτιμία της με τη χάρτινη λίρα ορίστηκε στις 600 νέες δραχμές.

    «Ενας από τους κυριότερους σκοπούς της κυβέρνησης», δήλωσε ο Α. Σβώλος, ήταν «να κινήσουμε ξανά τον παραγωγικό μηχανισμό της χώρας. Η σταθεροποίηση ήταν η απαραίτητη αφετηρία. Θ' απαιτηθεί όμως σκληρή εργασία για να ζωογονηθεί η οικονομία και να αυξηθεί η παραγωγή».

    Ποια τάξη είχε τα κλειδιά της οικονομίας - την εξουσία

    Παρότι το ΚΚΕ και το ΕΑΜ κατείχαν όλα τα οικονομικά υπουργεία, αναγκάστηκαν συχνά να συναινέσουν σε μέτρα που μόνο φιλολαϊκό χαρακτήρα δεν είχαν.

    Στο επίπεδο των μισθών, π.χ., ορίστηκε μέσος μισθός για τους εργάτες και τους υπαλλήλους, ο οποίος, όπως τόνισε ο Α. Σβώλος στη σχετική εισήγησή του, θα κρατούνταν χαμηλά προκειμένου να δοθεί ώθηση στην οικονομία - τη μεταπολεμική καπιταλιστική ανασυγκρότηση. «Η εργατική τάξη», υπογράμμισε, «έδωσε τόσες θυσίες για την απελευθέρωση της χώρας και κάνει τώρα επίσης μεγάλη θυσία για την ανοικοδόμηση του τόπου, αφού δέχεται χαμηλό επίπεδο ημερομισθίων για τους δύο μήνες, Νοέμβρη και Δεκέμβρη και τούτο για να συμβάλλει με όλες της τις δυνάμεις στην κίνηση της παραγωγικής μηχανής» («Ριζοσπάστης», 14-11-1944).

    «...Οι βιομήχανοι και οι διάφοροι μεγαλοεπιχειρηματίες - γράφει ο Β. Μπαρτζιώτας - χρησιμοποίησαν τη νομισματική μεταρρύθμιση, για να κατεβάσουν τα μεροκάματα και τους μισθούς (...). Οι εργάτες της Αθήνας - Πειραιά έκαναν αυστηρή κριτική στο ΚΚΕ και το ΕΑΜ (...). Διαδήλωναν καθημερινά έξω από το Πολιτικό Γραφείο του πρωθυπουργού και τα άλλα υπουργεία και απαιτούσαν να αυξηθούν τα μεροκάματα και οι μισθοί, να πληρώσουν τα σπασμένα της σταθεροποίησης - μεταρρύθμισης όχι οι εργαζόμενοι, αλλά η πλουτοκρατική ολιγαρχία, η οποία θησαύρισε στον πόλεμο» (Βασίλης Μπαρτζιώτας, «Η Εθνική Αντίσταση στην Αδούλωτη Αθήνα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1984, σελ. 345). ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. α, 1984, σελ. 345).

    Ο αστικός Τύπος έγραφε: «Τι θα γίνη λοιπόν; Το ΚΚΕ θα είναι ταυτοχρόνως Κυβέρνησις και πεζοδρόμιον; Συμπολίτευσις και αντιπολίτευσις; Δεν γίνεται αυτό» («Ελευθερία», 2-11-1944).

    «Θα πρέπει όμως κι οι βιομήχανοι απ' τη μεριά τους», έγραφε ο Π. Δελμής (του Οικονομολογικού Τμήματος Μελετών του ΕΑΜ), «Πρώτο: να πάψουν να αποκρύβουν πρώτες ύλες όπως αποκαλύφθηκε σε ορισμένες τυπικές περιπτώσεις (εργοστάσιο Λαναρά). Δεύτερο, να βοηθήσουν το Υπουργείο και τις αρμόδιες αρχές για την κίνηση των επιχειρήσεών τους σπεύδοντας πρόθυμα να δώσουν ειλικρινή στοιχεία για τις δυνατότητες κίνησης της βιομηχανίας τους. Τρίτο, να μην κρατάνε στάση αντεργατική (ο τύπος έγραψε για ένα γνωστό βιομήχανο που κυνηγούσε μια εργάτρια μεσ' το εργοστάσιό του). Τέταρτο, να δείξουν ότι κατανοούν την ανάγκη να συνεισφέρουν στον κοινό αγώνα του λαού ένα μέρος τουλάχιστο απ' το επιχειρηματικό τους κέρδος, παράγοντας γρήγορα, φτηνά και σε μεγάλη ποσότητα τα είδη που χρειάζεται ο λαός» («Νέα Ελλάδα», 20-11-1944 ).

    Μέτρα, όπως η επιβολή «έκτακτης φορολογίας» στους 1.000 πλουσιότερους Ελληνες (που υπολογιζόταν να αποφέρει συνολικά περίπου 1.500.000 λίρες και θα καταβαλλόταν σε χρυσό σε 4 τριμηνιαίες δόσεις - άγνωστο τελικά αν υλοποιήθηκε), δεν έθιγαν στο ελάχιστο την ουσία του προβλήματος: Ποια τάξη κατείχε τα κλειδιά της οικονομίας και - βεβαίως - την εξουσία. Οι βιομήχανοι κράτησαν κλειστά τα εργοστάσια, παρά τις σχετικές οικονομικές ενισχύσεις που έλαβαν («Ριζοσπάστης», 1-11-1944), ενώ υπήρξαν και περιπτώσεις όπου οι ίδιοι οι εργάτες έπαιρναν στα χέρια τους την παραγωγή, όπως π.χ. στα λιγνιτωρυχεία Καλογρέζας - Νέου Ηρακλείου και στα Ναυπηγεία Σαλαμίνας.

    Οσον αφορούσε το υπουργείο Εργασίας (υπουργός Μ. Πορφυρογένης), αποφασίστηκαν η ίδρυση Ταμείου Ανεργίας και επίδομα ανεργίας στο 40% του μισθού, η επέκταση του 8ωρου στους κλάδους όπου δεν ίσχυε έως τότε κ.ά. («Ριζοσπάστης», 21-11-1944, 24-11-1944).

    Ωστόσο, θεσπίστηκαν και μια σειρά άλλα μέτρα, όπως π.χ. η δυνατότητα των επιχειρήσεων «να θέτουν το πλεονάζον τμήμα» των εργαζομένων τους «εις κατάστασιν διαθεσιμότητος, συνεπαγομένην με αναστολήν της μισθοδοσίας, άνευ λύσεως της εργασιακής σχέσεως»(«Εφημερίς της Κυβερνήσεως», 25-11-1944, (ΦΕΚ 26)). ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η πείρα διδάσκει

    Η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην αστική κυβέρνηση του 1944 αποτελεί απτό παράδειγμα για το πόσο ουτοπικός είναι ο ισχυρισμός ότι χάρη στη μαχητικότητα και τη συνέπεια του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι δυνατό μία τέτοια κυβέρνηση να ακολουθήσει φιλολαϊκό δρόμο ή - σε κάθε περίπτωση - να πάρει τουλάχιστον κάποια μέτρα υπέρ του λαού και ν' ανοίξει σιγά - σιγά τον δρόμο για έναν ευνοϊκότερο συσχετισμό στην πάλη για το σοσιαλισμό. Αντίθετα με αυτήν την ανεδαφική προσμονή, η πείρα και εκείνης της περιόδου διδάσκει ότι η συμμετοχή στις αστικές κυβερνήσεις - σε πείσμα των πιο καλών προθέσεων - γίνεται φραγμός στη λαϊκή πάλη και οδηγεί σε πισωγύρισμα με αρνητικές επιπτώσεις και για πολλά χρόνια.

    Στο πλαίσιο της συμμετοχής σε αστική κυβέρνηση, δεν είναι δυνατό να υπάρξουν επωφελείς για το λαό συμβιβασμοί, από τη στιγμή που το ΚΚ έχει κάνει ήδη την πρώτη και θεμελιώδη υποχώρηση, προκειμένου να συμμετάσχει σε αυτήν την κυβέρνηση: Εχει παραιτηθεί από την πάλη για την εργατική εξουσία και συνεπώς από τον στόχο της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής.

    Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ χρεώθηκαν σε μεγάλο βαθμό τα μη φιλολαϊκά μέτρα που πάρθηκαν αυτήν την περίοδο, χάριν των αναγκών της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, όπως επίσης και την αποτυχία άλλων μέτρων, για παράδειγμα στο μέτωπο της καταπολέμησης της ανεργίας, του πληθωρισμού. Ταυτόχρονα, εφόσον οι ΕΑΜικοί υπουργοί αντιμετώπιζαν τα ζητήματα «από τα πάνω», ο λαϊκός παράγοντας υποτιμήθηκε ή ακόμα και τέθηκε στο περιθώριο.

    Στις 15 Οκτώβρη 1944, η ΚΕ του Εργατικού ΕΑΜ ανέλαβε καθήκοντα προσωρινής διοίκησης της ΓΣΕΕ, με σκοπό την αποκατάσταση των συνδικαλιστικών ελευθεριών, τη διενέργεια αρχαιρεσιών στα συνδικάτα και τη σύγκληση ενός πραγματικού συνεδρίου της ΓΣΕΕ. Σημειώνεται ότι στις 18 Αυγούστου 1944 η ΚΕ του ΕΕΑΜ αποφάσισε το ΕΕΑΜ να χρησιμοποιεί «από δω και στο εξής τον τίτλο Γενική Συνομοσπονδία των Εργατών της Ελλάδας» με 16μελή Διοίκηση («Κείμενα της Εθνικής Αντίστασης», τόμ. Α', εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1981, σελ. 200).

    Αυτήν την περίοδο η ΓΣΕΕ διακήρυττε πως «η εργατοϋπαλληλική τάξη θα υποστηρίξει την Κυβέρνηση στην πραγματοποίηση των σκοπών της» («Ριζοσπάστης», 5-11-1944 ).

    Από τη μεριά του, ο Παπανδρέου διαβεβαίωνε τους εκπροσώπους των εργαζομένων «ότι η κυβέρνηση πιστεύει σταθερά στη λαοκρατία και αποβλέπει στη δημιουργία του λαϊκού σοσιαλιστικού κράτους» («Ριζοσπάστης», 7-11-1944).

    Οπως ήταν επόμενο, το γενικότερο πρόβλημα της στρατηγικής του ΚΚΕ είχε άμεσο αντίκτυπο στην κατεύθυνση της πάλης του συνδικαλιστικού κινήματος. Σε σύσκεψη μεταξύ των εκπροσώπων της ΓΣΕΕ, των βιομηχάνων και των αρμόδιων υπουργών, υπό την προεδρία του Γ. Παπανδρέου (7 Νοέμβρη 1944), με αντικείμενο τη λειτουργία των εργοστασίων, ο Κ. Θέος, μιλώντας εξ ονόματος της ΓΣΕΕ, τόνισε μεταξύ άλλων:

    «Ο αγώνας των εργατών που έφερε εθνική ένωση δεν είχε σαν επιδίωξη να κάμει προνομιούχο τάξη την εργατική. Ο εργατικός κόσμος είναι έτοιμος με αυταπάρνηση να συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις στην προσπάθεια της ανασυγκρότησης».

    Διαβεβαίωσε ακόμη «ότι και οι εργάτες αναγνωρίζουν ότι και μεγάλο μέρος των βιομηχάνων έδειξε κατά το διάστημα της σκλαβιάς πατριωτική στάση». Ο υπουργός Εργασίας Μ. Πορφυρογένης, με τη σειρά του, τόνισε ότι «πρέπει να μην έχουμε προκαταλήψεις (...) και πρέπει να κατανοήσουμε ότι όλοι αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να μπούμε από την ανωμαλία στην ομαλότητα» («Ριζοσπάστης», 8-11-1944).

    Το συμπέρασμα είναι ότι ο λαός, ακόμα και ένοπλος, θα παραμένει εγκλωβισμένος στο αστικό πλαίσιο, από τη στιγμή που το Κομμουνιστικό Κόμμα συμμετέχει σε αστική κυβέρνηση και δεν οργανώνει την αυτοτελή δράση της εργατικής τάξης για την ανατροπή της αστικής εξουσίας.
    Με πληροφορίες απο "Ρ" Θ. Λ...... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ολα θα είχαν τελειώσει ...όμορφα ευρωκομουνιστικά με το ΕΓΚΛΗΜΑ στη Βάρκιζα το 1945. Την Αθάνατη εποποιία του ΔΣΕ κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στη χώρα την χρωστάμε στον ΗΡΩΑ του ΝΤΑΧΑΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ. Ο ΑΡΗΣ διαγράφηκε σαν ...ληστής... απο την 11η ολομέλεια τον Απρίλη του 1945 αδυνατώντας να δημοσιεύσουν αυτό το αίσχος το άφησαν για αργότερα για να το χρεώσουν στον ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ μετά την 9 χρονη απουσία του. Οι ομάδες των ...ληστών... της λαοκρατίας μπήκαν υπό την καθοδήγηση του Π.Γ με την επιστροφή ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ. Οπως δεν διεκδίκησαν την εξουσία τον ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944 έτσι σαμπόταραν να πέσει όλο το βάρος στον ΔΣΕ τέλη 45 φτάνοντας τέλος 47 δίνοντας το χρόνο στους καπιταλιστές να ετοιμαστούν πλήρως οδηγώντας το λαό στη σφαγή. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου