Ωριμότητα

Με ανησυχία και αμηχανία καταγράφεται στον αστικό Τύπο το φούντωμα των κρουσμάτων στη χώρα μας. Η όποια «κριτική» περιορίζεται βέβαια στο αν τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση θα έπρεπε να είχαν παρθεί μερικές μέρες νωρίτερα. 

Λες και η ανάσχεση της πανδημίας και η προστασία του λαού θα κριθούν από το αν τα μαγαζιά θα κλείνουν στις 12 τη νύχτα ή στις 2 το πρωί, αν ο κόσμος θα κάθεται όρθιος ή όχι, την ώρα που στους χώρους δουλειάς και στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς γίνεται ο κακός χαμός και ο ιός κυκλοφορεί ελεύθερα με τα πρωτόκολλα κράτους κι εργοδοσίας. 

Η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι βολική για την κυβέρνηση, επειδή αφήνει απέξω τις εγκληματικές ευθύνες της για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το δημόσιο σύστημα Υγείας. 

Κυρίως για το γεγονός ότι εδώ και δύο χρόνια δεν έχει παρθεί κανένα ουσιαστικό μέτρο προστασίας του λαού εκεί που πραγματικά υπάρχει και αναπαράγεται το πρόβλημα. Εξάλλου, τι θα μπορούσε να πει ο ΣΥΡΙΖΑ, που 'χει τις δικές του ευθύνες για την κατάσταση του συστήματος Υγείας και που στηρίζει την πολιτική της εμπορευματοποίησης; 

Κατά τ' άλλα, έχουν το θράσος ορισμένοι να γράφουν ότι «η ατομική ευθύνη είναι το μέτρο ωρίμανσης ενός λαού, που οφείλει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων». Δηλαδή, ωριμότητα είναι η αποδοχή της εγκληματικής πολιτικής και ο συμβιβασμός με τα χιλιάδες κρούσματα και τους θανάτους. `Η αλλιώς, «σφάξε με αγά μου να αγιάσω»! 

Ο λαός δεν πρέπει να τους αφήσει να τον προκαλούν με τέτοιες γελοιότητες. Δείγμα ωριμότητας και συνεπής στάση υπεράσπισης της υγείας και της ζωής του είναι να επιβάλει αυτός με την πάλη του ουσιαστικά μέτρα προστασίας από την πανδημία, βάζοντας στο στόχαστρο τις πραγματικές αιτίες και τους υπεύθυνους που οδήγησαν σ' αυτό το χάλι.

Συναντήθηκαν

«Ελα μωρέ, ένα συναχάκι είναι... Δεν χρειάζονται μέτρα». 

Η παραπάνω ατάκα χρεώνεται συνήθως στους κάθε είδους «αρνητές» της πανδημίας, οι οποίοι με κάτι τέτοια «επιχειρήματα» αναδείχθηκαν σε βολικό «αντίπαλο» της κυβέρνησης και αποτελούν πολύτιμο άλλοθι στη διαχείριση της πανδημίας που αναπαράγει τα αδιέξοδα για τον λαό. 

Τη φράση αυτή μας θύμισαν οι τελευταίες αποφάσεις για μείωση έως και μηδενισμό της καραντίνας όσων νοσούν ήπια, προκειμένου να επιστρέψουν γρήγορα στη δουλειά και να απαλλάξουν κράτος και εργοδοσία από κοστοβόρες απουσίες και άδειες. 

Τέτοια μέτρα μετατρέπουν σε επίσημη κυβερνητική πολιτική το «έλα μωρέ, ένα συναχάκι είναι μόνο», αποθεώνοντας ταυτόχρονα την ατομική ευθύνη. Κάπως έτσι «συναντιούνται» οι περιθωριακοί «αρνητές» της πανδημίας με τους «αρνητές» της ουσιαστικής προστασίας του λαού, τις κυβερνήσεις δηλαδή στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. 

Από πού αντλούν την ...έμπνευση, που οδηγεί τελικά στη βαρβαρότητα της «ανοσίας της αγέλης», ενώ σήμερα υπάρχουν όλα τα απαραίτητα μέσα και οι γνώσεις για να προστατευθεί ουσιαστικά ο λαός; Από τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, μπροστά στις οποίες θυσιάζεται κάθε ανάγκη των λαϊκών στρωμάτων. 

Μην απορήσουμε αν σε λίγο δούμε και εκπροσώπους της κυβέρνησης να φωνάζουν ρυθμικά «Δεν είναι όλα κρούσματα!».