Κανένας συμβιβασμός με την αθλιότητα στην Υγεία

Η τραγική καθημερινότητα που ζει ο λαός από την πολιτική εμπορευματοποίησης της Υγείας αποτυπώνεται στα ευρήματα της πανελλαδικής έρευνας του Ινστιτούτου Κοινωνικής και Προληπτικής Ιατρικής (ΙΚΠΙ). Η έρευνα έγινε το διάστημα 5 - 12 Νοέμβρη 2021, σε 1.001 άτομα, αντιπροσωπευτικό δείγμα του ενήλικα πληθυσμού, και αφορά την πρόσβαση σε αναγκαίες υπηρεσίες Υγείας. Τα αποτελέσματά της έρχονται να επιβεβαιώσουν την επιδείνωση όλων των δεικτών και αποτυπώνουν τις συσσωρευμένες συνέπειες της διαχρονικής αντιλαϊκής πολιτικής και στην Υγεία, ειδικά την περίοδο της πανδημίας, όπου το δημόσιο σύστημα μετατράπηκε σε «μίας νόσου».

* * *

Τα βασικότερα σημεία της έρευνας είναι τα εξής:

• Το 3% αναγκάστηκε να διακόψει τη θεραπεία για κάποιο χρόνιο νόσημα λόγω πανδημίας, το 8% να την παρατείνει και το 5% να την αναβάλει. Το 55% αναφέρει την ύπαρξη χρόνιου νοσήματος.
• Το 11% αναφέρει πως τους τελευταίους 12 μήνες δεν έλαβε τις θεραπευτικές ή/και διαγνωστικές υπηρεσίες που χρειάζονταν. Το 49% αναφέρει ως λόγο το κόστος, το 24% την απόσταση και το 23% την πανδημία.
• Το 24% αναφέρει πως η πληρωμή των φαρμάκων τους τελευταίους 12 μήνες αποτελεί σημαντικό πρόβλημα.
• Το 40% αναφέρει ότι μεταξύ πρώτου συμπτώματος και έναρξης θεραπείας για κάποιο χρόνιο νόσημα από το οποίο πάσχει, μεσολάβησε διάστημα μεγαλύτερο από 6 μήνες.
• Το 22% αναφέρει ότι μεταξύ τελικής διάγνωσης και χορήγησης θεραπείας μεσολάβησε διάστημα μεγαλύτερο από 6 μήνες.

* * *

Σε ό,τι αφορά τα φάρμακα:

• Το 21% μείωσε την αγορά ειδών πρώτης ανάγκης προκειμένου να μπορέσει να αγοράσει συνταγογραφούμενα φάρμακα, το 10% πήρε λιγότερα φάρμακα από αυτά που του συνέστησε ο γιατρός και το 9% καθυστέρησε να εκτελέσει ή δεν εκτέλεσε συνταγή λόγω κόστους.
• Το 51% δαπάνησε για φάρμακα τους τελευταίους 12 μήνες 10 - 50 ευρώ τον μήνα, το 11% 50 - 100 ευρώ, το 4% 100 - 200 ευρώ και το 1% 200 - 500 ευρώ τον μήνα.
• Το 29% ανησυχεί πολύ για τη δυνατότητά του να καλύψει το κόστος για συνταγογραφούμενα φάρμακα τα επόμενα δύο χρόνια.

Για τη «χρήση υπηρεσιών Υγείας», το 46% επηρεάστηκε από την πανδημία ως προς την επιλογή μεταξύ δημόσιας ή ιδιωτικής ιατρικής υπηρεσίας. Το 17% αναφέρει πως ο ύπνος του επηρεάστηκε αρκετά στην πανδημία και το 11% πολύ, λόγω μελαγχολίας ή άγχους.

Τέλος, το 38% έκανε λιγότερα από θα όσα ήθελε κατά τη διάρκεια των τεσσάρων τελευταίων εβδομάδων λόγω συναισθηματικών προβλημάτων και το 12% ένιωθε αρκετά συχνά απελπισμένο και μελαγχολικό.

* * *

Σήμερα ο λαός βρίσκεται για πολλοστή φορά εκτεθειμένος και απροστάτευτος από το πανδημικό κύμα, με ένα εξουθενωμένο και υποστελεχωμένο δημόσιο σύστημα Υγείας που κλείνει και πάλι τις πόρτες του και τα χειρουργεία σε χιλιάδες ασθενείς, μετατρέπεται σε μίας νόσου. Σχεδόν 100 άνθρωποι χάνονται κάθε μέρα, αλλά η κυβέρνηση μειώνει κατά 139 εκατομμύρια ευρώ τη χρηματοδότηση των νοσοκομείων για το 2022, κατά 52% τις δαπάνες για την ξεχαρβαλωμένη Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και κατά 245 εκατομμύρια ευρώ τις παροχές Υγείας. Η ίδια πολιτική συρρίκνωσης του κρατικού κόστους εφαρμόστηκε και στο Φάρμακο: Μέσα σε 7 μόλις χρόνια (2012 - 2019) η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη μειώθηκε κατά 50%, σε βάρος όχι της κερδοφορίας των πολυεθνικών αλλά της τσέπης των σθενών, αφού η συμμετοχή τους μόνο για τα αποζημιούμενα φάρμακα αυξήθηκε κατά 52,8%.

Ο δρόμος που μας έφερε ως εδώ και επαναλαμβάνεται στο σχέδιο για το «νέο ΕΣΥ» της ΝΔ, ή στις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ανακυκλώνει τα αδιέξοδα για τον λαό, βαθαίνει κι άλλο την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της Υγείας, προς τέρψιν των μεγάλων ομίλων, που κάνουν χρυσές δουλειές ακόμα και μέσα στην πανδημία.

***

Σήμερα, που υπάρχουν όλες οι δυνατότητες για αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν, υψηλού επιπέδου υπηρεσίες Υγείας για όλους, είναι αδιανόητο να συμβιβάζεται κανείς με την ιδέα ότι μπορεί να κινδυνεύουν ή και να χάνονται ζωές από την έλλειψη κρεβατιών ΜΕΘ και υγειονομικών, από την καθυστέρηση των εμβολιασμών με ευθύνη του κράτους, από την απουσία ενός σύγχρονου και πλήρως ανεπτυγμένου συστήματος Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Ολα αυτά δηλαδή που απαντούν στις σύγχρονες ανάγκες του λαού και πρέπει να βρεθούν στην προμετωπίδα της πάλης του, του αγώνα για να σωθούν ζωές.

Ε. Τζ.