Ξεκάθαρο τοπίο

Ολοένα και περισσότερο ο χαρακτηρισμός «προσωρινός», που χρησιμοποιούσαν τα οικονομικά επιτελεία για να περιγράψουν την τάση αύξησης του πληθωρισμού παγκόσμια, αντικαθίσταται από τη λέξη «επίμονος». Πρόκειται για έμμεση ομολογία ότι ο πληθωρισμός δεν είναι συγκυριακό φαινόμενο, όπως τον παρουσίαζαν, αλλά θα συνεχίσει να επιδρά για πολύ καιρό ακόμα στις τιμές των πρώτων υλών, των προϊόντων και των αγαθών που είναι αναγκαία για την επιβίωση της λαϊκής οικογένειας.

Το κόστος που πληρώνει ο λαός είναι ήδη μεγάλο. Οι αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος δεν αναπληρώνονται από τα ψίχουλα που η κυβέρνηση βαφτίζει «μέτρα στήριξης» για τα πιο φτωχά νοικοκυριά, όταν οι τιμές χονδρικής στη χρηματιστηριακή αγορά της ηλεκτρικής ενέργειας κινούνται πλέον σταθερά πάνω από τα 270 ευρώ/KwH, με το κόστος να μετακυλίεται στη λαϊκή κατανάλωση. Το ίδιο συμβαίνει και με όλα τα άλλα προϊόντα, που η τιμή τους ενσωματώνει τις αυξήσεις στο ρεύμα και στις πρώτες ύλες.

Στο έδαφος αυτής της κατάστασης, η συζήτηση που ανοίγει από τα αστικά επιτελεία είναι αποκαλυπτική για τα αδιέξοδα του συστήματος και για το πώς ο λογαριασμός φορτώνεται πάντα στον λαό. Ο πληθωρισμός, λένε, υπονομεύει την ανάπτυξη και εξανεμίζει το όποιο όφελος από την αυξημένη κατανάλωση των προηγούμενων μηνών, εξαιτίας των επεκτατικών μέτρων διαχείρισης της πανδημίας και της κρίσης.

Ομολογούν και μ' αυτόν τον τρόπο ότι ο πληθωρισμός δεν έπεσε από τον ουρανό, αλλά είναι παράγωγο της ίδιας της λειτουργίας του συστήματος, όπου κάθε «φάρμακο» που δοκιμάζουν για κάποια «πάθηση» δημιουργεί παρενέργειες και επιδρά ως φαρμάκι για κάποια άλλη. Στην προκειμένη περίπτωση, η «απελευθέρωση» της αγοράς Ενέργειας και η διασυνδεσιμότητα των δικτύων, σε συνδυασμό με τα γιγαντιαία πακέτα στήριξης των ομίλων για να επενδύσουν συσσωρευμένα κεφάλαια στην «πράσινη οικονομία», επέδρασαν καθοριστικά και στην τάση αύξησης του πληθωρισμού.

Ποιο είναι το «φάρμακο» που προτείνουν τώρα; Να αυξηθούν τα τραπεζικά επιτόκια και να επανέλθουν βασικοί κανόνες της «δημοσιονομικής σταθερότητας», όπως αυτοί για τα όρια του χρέους και των ελλειμμάτων, που αναστάλθηκαν προσωρινά στο όνομα της πανδημίας. Ηδη τα παζάρια για κάτι τέτοιο έχουν ανάψει στην ΕΕ, βγάζοντας στον αφρό αντιθέσεις που εξελίσσονταν υπόγεια στη διάρκεια των προηγούμενων μηνών.

Ποιος θα πληρώσει κι εδώ το μάρμαρο; Μα φυσικά ο λαός! Ο οποίος, εκτός από το αυξημένο κόστος επιβίωσης που διαμορφώνουν οι υψηλές τιμές βασικών αγαθών, έρχεται αντιμέτωπος και με μια νέα επίθεση στο εισόδημα, προκειμένου να εξυπηρετηθεί το κρατικό χρέος και να ελεγχθούν τα ελλείμματα. Την ίδια ώρα, βέβαια, το κεφάλαιο θα συνεχίσει να βουτάει το δάχτυλο στο «μέλι» των δισεκατομμυρίων του Ταμείου Ανάκαμψης, να απολαμβάνει το πλήθος των φοροελαφρύνσεων, κρατικών και ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και απαλλαγών.

Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών ήταν ξεκάθαρος μιλώντας για τον προϋπολογισμό στη Βουλή, όπου αποκάλυψε ότι από τον επόμενο χρόνο επανέρχονται τα πρωτογενή πλεονάσματα, που σημαίνει ακόμα υψηλότερη φορολογία, για να ελεγχθεί το χρέος. Ηδη ο προϋπολογισμός του 2022 που συζητιέται δίνει μια πρώτη γεύση, με την αύξηση των φόρων και ειδικά των έμμεσων. Αλλά και με την είσπραξή τους κατά σχεδόν 95% από την τσέπη του λαού, ενώ το κεφάλαιο πληρώνει ελάχιστα.

Και ενώ η ακρίβεια εκτοξεύεται και η φορολογία αυξάνεται, η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα απορρίπτουν τη μία μετά την άλλη τις προτάσεις του ΚΚΕ για ουσιαστικά μέτρα στήριξης του λαϊκού εισοδήματος, είτε πρόκειται για τους εργαζόμενους είτε για τους βιοπαλαιστές αγρότες και ΕΒΕ.

Οπως ακριβώς απέρριψαν προχτές τις τροπολογίες για κατάργηση των αντεργατικών νόμων Βρούτση - Αχτσιόγλου για τον κατώτατο μισθό, αλλά και για την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού και της σύνταξης, που θα μπορούσαν να δώσουν πραγματική ανάσα στο λαϊκό εισόδημα, διαμορφώνοντας παράλληλα τους όρους για αυξήσεις μέσα από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, που έχουν απαγορευτεί από το αντεργατικό πλαίσιο των ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ.

Το τοπίο λοιπόν ξεκαθαρίζει: Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, και στο μέτωπο της ακρίβειας. Δεν υπάρχουν λύσεις από τα πάνω, αφού όλες οι συνταγές διαχείρισης έχουν δοκιμαστεί και έχει αποδειχθεί ότι καμία δεν μπορεί να συμβιβάσει τα καπιταλιστικά κέρδη με τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Η διέξοδος βρίσκεται στην οργανωμένη πάλη για μέτρα ανακούφισης από την ακρίβεια, κατάργηση των έμμεσων φόρων, αύξηση των μισθών και συντάξεων, κατάργηση των αντεργατικών νόμων που καθηλώνουν το λαϊκό εισόδημα, για να πληρώσει το κεφάλαιο.