Η πραγματικότητα για τις εργασιακές σχέσεις και η κάλπικη αντιπαράθεση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ

1 στους 3 εργαζόμενους σήμερα ζει με 345 ευρώ τον μήνα! Το σημερινό εξώφυλλο του «Ριζοσπάστη» αποτελεί ένα εμβληματικό στιγμιότυπο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αποτελεί τρανταχτή απόδειξη για το «πού πάει το πράγμα» όσον αφορά τους μισθούς των εργαζομένων, με τον μέσο μισθό να συρρικνώνεται περαιτέρω. Σήμερα ο κατώτατος μισθός υπολείπεται κατά 101 ευρώ σε σύγκριση με τον κατώτατο μισθό του 2012! Από τότε έχουν περάσει 4 κυβερνήσεις…

Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή της σε αυτήν την εργασιακή ζούγκλα, καμαρώνοντας για τη «νέα» εποχή στις εργασιακές σχέσεις, αποκαλώντας μάλιστα την πολιτική της «προοδευτική»! Από την άλλη τα ίδια τα στοιχεία ομολογούν τη συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ και της δικής του κυβέρνησης στην επιδείνωση των όρων δουλειάς και αμοιβής των μισθωτών. Η σημερινή αντιπαράθεση μεταξύ της κυβέρνησης της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κρύψει ούτε την πραγματικότητα που ζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, ούτε τις ευθύνες όλων των κυβερνήσεων, ούτε -και κυρίως- τα λάβαρα με τα οποία συγκρούονται τα δύο «αντίπαλα» στρατόπεδα. Αυτά τα «λάβαρα» γράφουν πάνω «όλα για την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα». Αυτοί οι στόχοι όμως, όπως και αν τους παρουσιάσεις, όποιο επίθετο κι αν επιλέξει η κάθε πολιτική δύναμη για να τους συνοδεύει (π.χ δίκαιη ανάπτυξη, συμπεριληπτική ανάπτυξη κλπ.) δεν μπορούν παρά να είναι μόνο εχθρικοί για τη ζωή και το εισόδημα των εργαζομένων.

Για αυτήν την «ανάπτυξη» η ΝΔ ενισχύει το αντεργατικό οπλοστάσιο που άφησε προίκα ο ΣΥΡΙΖΑ και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, έχοντας μάλιστα και διακομματική αβάντα (ένα μεγάλο μέρος του νόμου Χατζηδάκη ψηφίστηκε τόσο από το ΚΙΝΑΛ, όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ).

Για λογαριασμό αυτής της «ανάπτυξης» η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ νομοθέτησε από το 2013 ότι ο κατώτατος μισθός θα προκύπτει από Υπουργική Απόφαση και όχι έπειτα από συλλογικές διαπραγματεύσεις.

Για αυτήν την «ανάπτυξη», ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν κατάργησε τον νόμο Βρούτση αλλά τον εφάρμοσε, μετατρέποντάς τον από «νόμο Βρούτση» σε «νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου». Ο νόμος για τον κατώτατο μισθό αποτελεί ένα από τα βασικά εργαλεία που έχει η εργοδοσία στα χέρια της για να συμπιέζει διαρκώς προς τα κάτω τον μέσο μισθό, τον μισθό που εντέλει «πληρώνει».

Στην πραγματικότητα, με βάση τη σταθεροποίηση της μερικής απασχόλησης σε υψηλά επίπεδα, τη διαρκή συρρίκνωση του μέσου μισθού με εργαλείο τον νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου, τη μη υποχρεωτικότητα στην υπογραφή και την εφαρμογή Κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας κ.ά. η συζήτηση για αύξηση στον κατώτατο μισθό, όπως αυτή που ανοίγει -με φειδώ- από την κυβέρνηση της ΝΔ και -με μπόλικη χρυσόσκονη- από τον ΣΥΡΙΖΑ, τελικά θα αφορά μία ισχνή μειοψηφία εργαζομένων.

Απάντηση στην εργασιακή ζούγκλα δίνουν μόνο οι διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος για κατάργηση του νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου, για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς με υπογραφή ΣΣΕ και για να μην αμείβεται κανένας εργαζόμενος με λιγότερα από 751 ευρώ.

ΥΓ: Τα στοιχεία του ΕΦΚΑ προδίδουν και μία ακόμη απάτη που αξιοποιεί προπαγανδιστικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Με βάση τα στοιχεία προκύπτει ότι με σταθερότητα διαμορφώνεται μία κατάσταση που 1 στους 3 εργαζόμενους πληρώνεται με «υποκατώτατο» μισθό, ο οποίος μπορεί να καταργήθηκε από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στην πραγματικότητα ζει και βασιλεύει…